Μεγάλη ησυχία. Ούτε κρότος όπλου, ούτε περπατήματα, ούτε φωνή. Τότε ξεκίνησα και εγώ μόνος να πάρω προς τα κάτω τη ρεματιά. Γλιστερό μέρος. Που και που άρχισε πάλι από ψηλά να ακούγεται ο εχθρός που ντουφεκούσε ή έριχνε κατά ριπές. «Θα κυνηγάνε την Ανθούλα και τον Γιωργάρα, που χωριστήκαμε όταν ξεκίνησε το κυνηγητό μας. Θα καταφέρουν να γλυτώσουν;» σκέφτηκα.  Τα πουρνάρια με βοήθαγαν να μην φαίνομαι , αλλά μου έγδερναν την πλάτη και μούσκεμα τελείως από το ασταμάτητο ψιλόβροχο άρχισα να τουρτουρίζω. Φωτιά να ζεσταθώ δεν μπορούσα να ανάψω. Με δόντια να κτυπάνε , χρησιμοποιώντας το όπλα σαν γκλίτσα συνέχισα το απότομο κατέβασμα. Η μουντάδα γινόταν ολοένα και πιο πυκνή και σε λίγο θα ερχόταν η νύχτα. Ξαφνικά, γλίστρησα και αφού κύλησα αρκετά πάνω σε πέτρες, σταμάτησα σε μια προεξοχή βράχου. Το πόδι μου πόναγε αφόρητα. Κοίταξα τρομαγμένα και εξεταστικά γύρω μου. Δεν είδα κίνδυνο. Το όπλο μου ήταν 6-7 μέτρα πιο πέρα. Πήρα βαθιές ανάσες, προσπάθησα να δοκιμάσω αν μπορώ να πατήσω το πόδι. Αδύνατον. Σύρθηκα προς ένα μικρό βαθούλωμα του βράχου, ίσα που σκέπαζε την πλάτη μου. Τύλιξα το κασκόλ στις μύτες και το στόμα να μην φαίνονται τα χνώτα. Δεν είμαι καλά καλυμμένος, αλλά μπορεί και οι στρατιώτες να κουράστηκαν και με τέτοιο παλιόκαιρο να έχουν γυρίσει πίσω. «Τη νύχτα θα έχω την ευκαιρία να ξεμακρύνω περισσότερο, έστω και αν σούρνομαι».

Πρώτα ένιωσα ένα κάψιμο στο μπούτι. Δεξιά, εκεί που με βρήκε η σφαίρα, Απέναντι πίσω από ένα πυκνό πουρνάρι, καμιά 50νταριά μέτρα προς τα πλάγια και πάνω διέκρινα δύο στρατιώτες να με σημαδεύουν. « Γιάννο ήρθε το τέλος σου» σκέφτηκα. Προσπάθησα να συρθώ προς το όπλο μου, αλλά η δεύτερη σφαίρα με πήρε στον ώμο και στο σαγόνι. Το σώμα μου έγειρε μπρούμητα. Αίμα και σάλια έτρεχαν από το στόμα και τη μύτη μου στη λάσπη καθώς η μούρη μου είχε πατηκωθεί ακίνητη πάνω στο λασπωμένο χώμα ανάμεσα σε χοντρά χαλίκια. «Ως εδώ ήταν. Έδωσα την μάχη των υψηλότερων ιδανικών. Αλλά τι σημασία έχει και αν πεθάνω; Ως ήρωα  θα με θυμούνται και θα με δοξάζουν στο μέλλον  μαζί με όλους τους μπροστάρηδες που δώσαμε τη ζωή μας για να ζήσει ένα καλύτερο μέλλον ο λαός. Για να μπορεί να ζήσει όπως του πρέπει, να προϋπαντήσει την όμορφη μέρα που οι ιδέες μας για τις οποίες θυσιαστήκαμε θα γίνουν πραγματικότητα καθώς οι νεότεροι δυναμωμένοι από τις δικές μας θυσίες και αγώνες θα τα καταφέρουν καλύτερα. Ναι, θα έρθει η λεφτεριά..» , ένα πνιχτός βήχας από ένα ποτάμι αίμα και σάλιου που ξεμπούκαρε από το στόμα μου σαν βρύση κύλησε στο χώμα που ακουμπούσε το πρόσωπο μου  και διέκοψε τις δυνατές σκέχει μου, σκέψεις ενός μελλοθανάτου.

«Ναι Γιάννο – συνέχισα χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω καλά- θα είναι νικηφόρος ο αγώνας μας ώστε τα πανανθρώπινα  ιδανικά μας γίνουν πραγματικότητα, να παντρεύονται επιτέλους τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και οι φτωχές γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους ή οι κόρες που ο πατέρας τους δεν μπορεί να τις θρέψει να ταΐζονται από τους συναγωνιστές για να γεννοβολούν  τα παιδιά «των κολασμένων αυτής της γης» των συντρόφων LOATKI + που τους καταπιέζει ο Αγγλο-Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Όχι, Γιάννο δεν πήγαν άδικα η τόση πολύχρονη ταλαιπωρία, ούτε οι θυσίες των χιλιάδων συναγωνιστών, ούτε και ο δικός σου θάνατος. Μπροστάρης εσύ, γιατί μπροστάρης στα δικαιώματα του λαού θα είναι για πάντα η Αριστερά. Και ναι, ακόμα και οι φιλελεύθεροι αστοί -να είσαι σίγουρος- θα αναγκαστούν να τα δεχτούν και αυτοί».

Αυτές ήταν και οι τελευταίες σκέψεις ενός Καπαπίτη πριν τον εύρει η μοιραία σφαίρα στο κεφάλι « Παλιοκερατά. Ας φάει τώρα η μούρη σου λάσπη και χώμα» ούρλιαξε ο φαντάρος που τον πέτυχε και είχε φτάσει κουτρουβαλώντας δίπλα του. Βέβαια, έκπληξη του προκάλεσε το χαμόγελο που είχε διατηρηθεί στο πρόσωπο του νεκρού συμμορίτη παρά τις σφαίρες που τον είχαν βρει « Όχι ρε κερατάδες αριστεροί δεν θα επιτρέψουμε τον γάμο των ομοφυλόφιλων, όσο και να σκοτώνεστε γι΄ αυτόν» μονολόγησε ουρλιάζοντας πεισματικά και συνέχισε με τον άλλο φαντάρο να χτενίζουν την περιοχή για άλλους αντάρτες.

( Εμπνευσμένο από ένα , κατ’ εμέ, συγκλονιστικό βιβλίο με τίτλο « Το Ημερολόγιο ενός Καπαπίτη – όσο σώθηκε» του Μήτσου Ηλ. Καραντζά.   Καπαπίτες έλεγαν τα μέλη από τις μικρές ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού που προς το τέλος του εμφύλιου πολέμου δρούσαν στα μετόπισθεν του κυβερνητικού στρατού και λειτουργούσαν ως «Κέντρα Πληροφόρησης»)

Είναι απόγευμα, αργά. Φθινοπωρινή, σχετικά ζεστή ημέρα. Η Σούτσου έχει τη γνωστή κίνηση, που εισβάλει ενοχλητικά από το μισάνοικτο παράθυρο. Έχω ήδη εξετάσει αρκετές ασθενείς. Φωνάζω να περάεει η επόμενη, καθώς ξεπροβοδίζω στην πόρτα την προηγούμενη.

Μία κυρία, κοντά στα 50, αλλά και μπορεί παραπάνω – ποτέ δεν μπορείς να είσαι ακριβής- καλοντυμένη και καλοστεκούμενη μπαίνει μέσα στο γραφείο, με καλησπερίζει και την ακολουθεί ο άντρας της, που μου τον συστήνει και ο οποίος ντυμένος με σακκάκι , άλλο χρώμα παντελόνι και πουκάμισο με γραββάτα κάθεται αναπαυτικά στη πολυθρόνα για τους συνοδούς

Αρχίζει η τυπική διδικασία για μία ασθενή που πρώτη φορά την βλέπω. Αρχικά κάποια βασικά στοιχεία. Την ηλικία της δεν μου την λέει, αλλά αναφέρει το έτος γέννησης της. Αν αυτό παλαιότερα με εκνεύριζε, γιατί με ανάγκαζε να κάνω υπολογισμούς, ενώ είχα τόσα άλλα στο μυαλό μου, μετά από τόσα χρόνια πείρας το αντιλαμβάνομαι πλέον ως έναν μηχανισμό των μεσήλικων γυναικών που λες και φοβούνται να ακούσουν οι ίδιες τον αριθμό των ετών που έχουν πίσω τους. Γράφω το νούμερο 56. Αφού καταγράφω και κάποιες γενικότερες εισαγωγικές παρατηρήσεις, κάνω τιη συνηθισμένη ερώτηση: “Τι σας έφερε εδώ”. Αρχίζει ένας μακρύς μονόλογος, ενώ παράλληλα με τα χέρια της φτιάχνει τους φακέλους των εξετάσεων της, κοιτώντας κλεφτά τον άντρα της , που εχει καθίσει νωχελικά αναπαυτικά σταυροπόδι στην πολυθρόνα. Η ιστορία που μου διηγείται έχει πολλά ζιγκ-ζακ χωρίς να πλησιάζει στο ουσιαστικό μέρος. Με τρόπο κατάλληλα επεξεργασμένο από τα πολλά χρόνια δουλειά μου, την οδηγώ να μου πει ευθέως το πρόβλημα της. ” Να κάτι έπιασα εδώ και κάτι μήνες στο στήθος μου το αριστερό, αλλά δεν έδωσα σημασία. Αλλά δεν παιρνάει. Αλλά ούτε με πονάει. Μία φίλη μου είπε να κάνω μαστογραφία. Την έκανα και σας την έφερα και μου έκαναν και υπέρηχο, ενώ μου είπαν να κάνω και μαγνητική τομογραφία. Η ακτινολόγος με τρόμαξε πολύ γιατρέ μου. Αλλά δεν είναι τιποτα έτσι δεν είναι; Άκουσα τόσα καλά λόγια για σας.” ” Να δω τις εξετάσεις σας”, μου τις δίνει και ώς συνήθως είναι ανακατωμένες οι παλαιότερες με τις πρόσφατες. Με βλέπει πως παιδεύομαι και μου ζητά συγνώμη, αλλά έτσι τις της δώσανε. Το δέχομαι γιατί συμβαίνει συχνά. Ξεκάθαρα οι εξετάσεις δείχνουν έναν όγκο ύππτο για καρκίνο. Βλέπω ή καλύτερα αισθάνομαι γιατί δεν την κοιτώ στα μάτια το ανήσυχο βλέμα της και από πείρα  οι μύες του προσώπου μου δεν προδίδουν κανένα αίσθημα ανησυχίας. Της λέω να περάσει στο διπλανό μικρό δωμάτιο να την εξετάσω. ” Δεν είναι κάτι γιατρέ μου, έτσι δεν είναι;” επιμενει στο ερώτημα. ” Να τα δούμε όλα, της απαντώ” με κατάλληλη επαγγελματική πρόζα για αυτές τις περιπτώσεις.

Ο άνδρας ακίνητος , δεν έχει αλλάξει ούτε πόδι στο σταυροπόδι. Δεν μιλά και πριν μπω στο δωματιάκι να εξετάσω την ασθενή , τον βλέπω να πασπατεύει τα πλήκτρα του κινητού του.

Η κλινική εξέταση ήταν εύκολη στη διάγνωση και αφού προσπάθησα ώρα να την πείσω ότι πρέπει να κάνω παρακέντηση, και αφού στην έκκληση της προς τον άνδρα της δεν πήρε κάποια βοήθεια που να την ενθαρύνει να αποφύγει την διαδικασία, τελείωσα σωστά τη δουλειά μου όπως όφειλα. ” Δεν με πόνεσες γιατρέ. Μπράβο” “Αφού σας το είπα ο μαστός είναι σχετικά αναίσθητος” Βγαίνω από το δωματιακι με το υλικό της παρακέντησης και αρχίζω να γράφω το σχετικό παραπεμπτικό για το παθολογοανατομείο. ” Δεν με πόνεσε καθόλου” απευθύνεται στον άνδρα της. ” Ε, καλά δεν σ’ έφερα στον οποιοδήποτε” απαντά εκείνος, για πρώτη φορά δείχνοντας με καμάρι την κάποια συμμετοχή στη διαδικασία.

Της εξηγώ ότι υποπτεύομαι καρκίνο και πως πρέπει να κάνει κάποιες πρόσθετες εξετάσεις να ελέγξουμε την κατάσταση σ’ όλο το σώμα της και να χειρουργηθεί. Γυρνά προς τον άνδρα της. Αυτός δείχνει σαν να του έχει φταίξει αυτή που κάτι τέτοιο της συμβαίνει. Γυρνά προς τα εμένα ” Είστε σίγουρος γιατρέ;” ” Όχι 100%, θα περιμένω τη βιοψία, αλλά για να μην αργήσουμε ας γίνουν οι  πρόσθετες εξετάσεις ώστε να οριστεί, αν είναι το αποτέλεσμα θετικό, πιο σύντομα το χειρουργείο.”

Θέλει να μου κάνει και άλλες ερωτήσεις. Ο ανδρας της όμως σηκώνεται και μου λέει” Καταλάβαμε γιατρέ. Πές μου τι θα μας κοστίσει γιατί εμένα η επιχείρηση δεν πήγε καλά και δεν έχωπληρώσει το ταμείο και είμαι ανασφάλιστος, το ίδιο και η γυναίκα μου που την είχα ασφαλίσει πριν χρόνια όταν για λίγο δούλεψε στην επιχείρηση. ” Δύσκολα τα πράγματα” του απαντώ. ” Αν έχετε ΑΜΚΑ να επικοινωνήσω με συναδέλφους μου στον Άγιο Σάββα που είναι πολύ καλοί να σας εξυπηρετήσουν αυτοί.” “‘Οχι Γιώργο”,παίρνει με πάθος το λόγο η γυναίκα. “Δεν θέλω δημόσιο. Εκεί πέθανε ο αδελφός μου, δεν πάω” ” Τι θα κοστίσει γιατρέ;” “Κοιτάτε υπάρχει η λύση της κλινικής που είναι από την πρώτη κατηγορία, και κοστίζει αρκετές χιλιάδες και υπάρχει και μία αξιοπρεπεής μικρή που κοστίζει πολύ φθηνότερα. Ακριβώς δεν μπορώ να σας πω” . Ο άντρας, με το κουστούμι, τη γραβάτα και τα χέρια να κρατούν τα πέτα του σακακιού με ρωτά ξανά να του πω αναλυτικά τι θα του κοστίσει. Αυτό το παζάρεμα μπροστά στην ασθενή αρχίζει να μ’ εκνευρίζει. Του εξηγώ ότι μιλάμε χωρίς το οριστικό αποτέλεσμα. Άρα είναι πρόωρη όλη αυτή η συζήτηση. Και αυτή τη διακοπή της συζήτησης θέλω να την επιβάλω γιατί βλέπω τη γυναίκα να σκυμένη με το κεφάλι γυρτό προς τα κάτω τόσο από το βάρος της αρρώστιας που τη βρήκε, όσο και από τον εξευτελισμό που νιώθει που όταν αυτή βρίσκεται σ΄αυτή την κατάσταση ο άντρας της παζαρεύει το κόστος. Και η ίδια δεν είναι ντυμένη φτωχά, έχει περιποιημένα μαλλιά και νύχια. ” Κοιτάξτε ας έρθει η απάντηση της ιστολογικής, να ξαναδώ τη γυναίκα- μόνη της, δεν χρειάζεστε εσείς για να τις εξηγησω ορισμένα πράγματα ιατρικά και μετά – δεν υπαρχει βιασύνη έρχεστε και συζητάμε το οικονομικό πρόβλημα” ” Τι σου οφείλω γιατρέ” ¨Αφού θα χειρουργηθεί η γυναίκα , όλα θα υπολογιστούν στο χειρουργείο” Τράβηξε το χέρι από την τσέπη του , που μόλις τα ακροδάκτυλα είχε βάλει σ΄αυτήν και είπε ένα ευχαριστώ, ενώ η γυναίκα του τον παρατήρησε που δεν με πλήρωσε. Αλλα επειδή ήδη αισθανόταν πλήρως ξεγυμνωμένη μπροστά μου έχωντας όχι βγάλει τα ρούχα που φορούσε, ΄πως όταν την εξέταζα, αλλά τον κοινωνικό μανδύα που είχε πλάξει χρόνια τώρα για να καλύπτει την αξιοπρέπεια που ήθελε να δείχνει ότι διέθετε, ντροπιασμένη με εκείνη την αθέλητη ενοχή ακολούθησε τον άνδρα της που ήδη είχε ανοίξει την πόρτα, ξεχνώντας να με ρωτήσει πότε θα είνα έτοιμη η απάντηση.

Τελικά, όταν τα ρούχα της αξιοπρέπειας έχουν σκιστεί θα πρέπει ο γιστρός να κάνει πως δεν το καταλαβαίνει και αποδίδει τον δέοντα σεβασμό στην ασθενή και να την να προστατεύει απ΄αυτούς που τους την έχουν αφαιρέσει είτε είναι σύζυγοι, σύντροφοι ή στενοί συγγενείς. Να μάθουν οι νέοι γιατροί, ως να ελίσσονται σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Οι παλαιότεροι στην πλειοψηφία τους δεν ασχολιόντουσαν απ’ αυτά τα θέματα, ας γίνει η νέα γανιά καλύτερη.

“Όμορφες και παράξενες συντεταγμένες” που υμνούσε ο Οδ. Ελύτης,

* Βορράς: βόρειο πλάτος 41 45΄ 01″» Ανατολικό μήκος 26 13΄ 51″» * Νότος: Βόρειο πλάτος 34 48΄ 11″» Ανατολικό μήκος 24 07΄ 25″» * Ανατολή: 36 06΄ 17″» Ανατολικό μήκος 29 38΄ 39″» * Δύση: Βόρειο πλάτος 39 51΄ 11″» Ανατολικό μήκος 19 22΄ .41″».

Είμαι περήφανος που είμαι εντός σας. Γιά σας, ομοσυντεταγμένοι ( συμπατριώτες, στην παρωχημένη εποχή που απλά αυτές ήταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες μιας πατρίδας με το όνομα Ελλάδα).

Μόνο οι άτυχοι Κύπριοι που το όνομα της χώρας τους εξαφανίστηκε στο ΝΑΤΟ, με συναίνεση και της Ελλάδας και αντικαταστάθηκε από γεωγραφικές συντεταγμένες διαμαρτύρονται. Οι αχάριστοι. Δεν ξέρουν από Υψηλή (όχι Πύλη) διπλωματία.

Υ.Γ. ( Είδατε τι ωραίο φόρεμα είχε πάνω της η Λιλη Μπιλίλκη στο γαμο της με τον εφοπλιστή Κίκο Καραβολύρη στο κόττερο του; Ολόλευκο με γαλανές χάντρες και μ’ ένα κομψό άνοιμα που άφηνε όλη την μαυρισμένη από τον ήλιο πλάτη της να φεγγοβολά. Ο φωτορεπόρτερ μας Γιάννης Υποκόμος βρέθηκε αποκλειστικά εκεί και αποθανάτισε τις ευτυχισμένες στιγμές του ζεύγους και των εκλεκτών καλεσμένων τους. Τα πνευματικά δικαιώματα των φωτογραφιών είναι του αφεντικού, η χρήση τους επιτρέπεται μόνο προς πνευματικό λαϊκό ευνενισμό)

Παλαιότερα στα χωριά μας ήταν καθιερωμένη πρακτική να μοιρολογάνε τον μεταστάντα άνθρωπο τους. Υπήρχαν μάλιστα και οι ικανές στο μοιρολόγι που πήγαιναν όπου υπήρχε γι΄ αυτό λόγος. Ήταν οι λεγόμενες μοιρολογίστρες.

Στην εποχή μας η πατροπαράδοτη συνήθεια συνεχίζεται, αλλά με πιο «προοδευτικό» τρόπο. Μόλις κάποιος/α/ο ιδιαίτερο άτομο δολοφονηθεί μαζεύονται στο Σύνταγμα ή στους δρόμους , με κεράκια και πλακάτ κραυγάζοντας π.χ. πως η δολοφονία της τρανσέξουαλ λατινοαμερικάνου/ας εκδιδόμενης είναι γυναικοτονία, πως χάθηκε μια ιδιαίτερη «καλλιτεχνική» περσόνα και άλλα τέτοια αγιοποιητικά και συγκινητικά.

Και για όλα αυτά φταίει η κοινωνία μας, που στη συντριπτική πλειοψηφία της δεν αποδέχεται τον «ιδιαιτερισμό» τους.

Μόλις όμως, οι «μπάτσοι» έκαναν σωστά τη δουλειά τους και συνέλαβαν γρήγορα τον δολοφόνο τέρμα το μοιρολόγι. Γιατί; Γιατί είναι οι ίδιες που τρέχουν να κραυγάσουν ή να μοιρολογήσουν  για τον κάθε κατατρεγμένο οικονομικό λαθραία εισερχόμενο αλλοδαπό. Τώρα που ο δολοφόνος είναι από το Μπαγκλαντές ( που οι περισσότεροι απ΄αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους δυστυχώς πέφτουν συχνά θύματα εργατικής εκμετάλλευσης από ανάλγητους ημεδαπούς εργοδότες) τι να μοιρολογήσουν;

Αν ο δολοφόνος ήταν Έλληνας θα είχαμε διαδηλώσεις και συγκρούσεις για το δίκαιο, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , ενάντια στον φασισμό της κοινωνίας μας και όλα αυτά που με την υπερβολή τους έχουν κουράσει τους περισσότερους.

Αλλά είδατε καμμιά απ’ αυτές τις γεμάτες «προοδευτισμό» και δήθεν σεβασμό στον συνάνθρωπο να μαζευτούν στον Ασπρόπυργο εκεί που δολοφονήθηκε άγρια ένας έντιμος 54χρόνος εργαζόμενος φύλακας για να κλέψουν τον χαλκό της αποθήκης που δούλευε ( άραγε ποιοι να είναι οι δράστες); Ένας οικογενειάρχης που είχε το ηθικό ανάστημα να έχει δηλώσει από παλιά πως αν πεθάνει τα όργανα του να δωρηθούν σε όσους ασθενείς τα έχουν ανάγκη.

Καμμιά ΜΚΟ δεν υπάρχει τέλος πάντων να τσοντάρει για να πηγαίνουν κάποιες από τις μοιρολογίστρες εκεί που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια το επιβάλλει;

( Σκοπεύω να το αναρτήσω στο FB , για να με τιμωρήσει σβήνοντας τα γραφόμενα μου. Τι στο καλό μπορεί κόσμια να γράφεις κάτι που δεν υπακούει στον σύγχρονο «προοδευτικό» ολοκληρωτισμό; Αλλά δεν πειράζει κάτι μάθαμε από αντίσταση στην χούντα εμείς οι παλαιότεροι)

Κάθε καλοκαίρι τα δάση μας καίγονται. Είτε φταίει η κλιματική αλλαγή, είτε το κακό το ριζικό μας, είτε ο χαβαλεντζής ή αμελής εμπρηστής, τα δάση μας καίγονται.

Και η φωτιά είναι κάτι που όταν σε φτάσει σε καίει.

Αλλά πιο πολύ εμάς τους παθητικούς “πολίτες” μας καίει η μονοτονία αυτών που ζούμε :

1. Εικόνες καταστροφής δέντρων και πρασίνου που τόσο σιγά -σιγά μας λειπει ( Αεροπλάνα, που είναι τα αεροπλάνα; Λες και αυτά είναι η λύση)
2. Φωνές όσων καταστράφηκε η περιουσία τους ( Αδίκως αν έχτισαν παράνομα μέσα σε δασική έκταση)
3. Πολιτικούς με ανασηκωμένα μανίκια να μπαίνουν σε κτίρια επιτελικά ή να κάθονται σε τραπέζια συσκέψεων, να αγναντεύουν με σκεφτικό ύφος και με παρατρεχάμενους πηρεσιακούς παράγοντες το έργο της πυροσβεστικής ή το μέγεθος της καταστροφής
4. Να δίδονται υποσχέσεις για προστασία του πρασίνου και για άμεσες αναδασώσεις
5. Να μοιράζονται άμεσα επιδόματα – χαρτζηλίκια, σαν αυτό που μοίραζαν κάποτε οι θείοι από την Αμερική στα παιδιά της γειτονιάς τους όταν επισκεπτόταν την Ελλάδα

“Και του χρόνου”- “και του χρόνου” νομίζω ότι είναι η καλύτερη ευχή που έχει την μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.

Όλα αυτά ( καθώς και η προσπάθεια των καναλιών να επιμηκύνουν τον τηλεοπτικό χρόνο τους επαναλαμβάνωντας τα ίδια και τα ίδια) , όλα αυτά, λοιπόν, ταπαραφρενάλια των παραδοσιακών-πια- δασικών πυρκαγιών κάθε χρόνο κοντεύουν να μας κάψουν το μυαλό μας. Φτάνει πια αυτή η πυρίκαυστος μονοτονία. Αμάν πια!

Όταν πριν μερικά χρόνια η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία ανέδειξε την επικινδυνότητα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης στις μεγάλες πόλεις μας εξαιτίας της καύσης των ξύλων, έγινα δέκτης προσπάθειας να περάσει το μήνυμα με κάπως χιουμοριστικό τρόπο. Και δέχτηκα και τηλεφωνήματα από ανθρώπους που σχετίζονται με την εμπορία καυσόξυλων ή τζακιών. Και όταν αναφέραμε ότι και η κυκλοφορία των ντίζελ αυτοκινήτων δεν έπρεπε να επιτραπεί στην Αθήνα, πέσαμε σε ένα τείχος αδιαφορίας. Το ίδιο όταν επισημάναμε ότι συνεχώς γίνονται ρουσφέτια για αύξηση του χρόνου κυκλοφορίας των ταξί.

Λοιπόν, όλοι μας πρέπει να κινητοποιηθούμε για το δικαίωμα να αναπνέουμε καθαρότερο αέρα. Με αύξηση των μη ρυπογόνων μέσων μαζικής μεταφοράς που να σε ταξιδεύουν με άνεση, με ευρύτερη χρήση των ποδηλάτων, με επέκταση του μετρό  και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με τον περιορισμό των οικοδομών και την ανάκτηση πολύ περισσότερων ελεύθερων χώρων πρασίνου.

Είναι έγκλημα αυτό που έγινε στα Τέμπη. Είναι μεγαλύτερο, όμως, αυτό που γίνεται με την ατμοσφαιρική ρύπανση!

Μόνο ένας άνθρωπος στις 100.000 αναπνέει καθαρό αέρα

Μελέτη και παγκόσμιος χάρτης για την ατμοσφαιρική μόλυνση από μικροσωματίδια PM2,5. Επιβαρημένη περισσότερο από όλες τις περιοχές της Γης η Κίνα και η Ινδία, ωστόσο μόλυνση καταγράφεται ακόμη και στον Αμαζόνιο και στη Σαχάρα

Η σωματική άσκηση ωφελεί υγιείς , αλλά και ασθενείς. Είναι γνωστό από επιδημιολογικές μελέτες ότι οι γυναίκες με καρκίνο του μαστού μετά τις θεραπείες αν ακολουθήσουν ένα καθημερινό πρόγραμμα μέτριας έως έντονης άσκησης, έχουν καλύτερες πιθανότητες για μεγαλύτερη επιβίωση.

Τώρα μία πειραματική μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Frontiers in Physiology, έδειξε ότι ουσίες που παράγονται από τη σύσπαση των μυών ειναι αυτές που μειώνουν την ανάπτυξη του όγκου και ακόμη μπορεί  να έχουν κυτταροκτόνο δράση στα καρκινικά κύτταρα.

Myokines derived from contracting skeletal muscle suppress anabolism in MCF7 breast cancer cells by inhibiting mTOR

Summary: There is strong evidence that physical activity has a profound protective effect against multiple types of cancer. Here, we show that this effect may be mediated by factors released from skeletal muscle during simulated exercise, in situ, which suppress canonical anabolic signaling in breas…

Οι δύσκολες συνθήκες εργασίας του προσωπικού, η πολύ μεγάλη αύξηση του κόστους διαμονής των ηλικιωμένων, τα πολύ αυξημένα κόστη ηλεκτρικού ρεύματος, φαγητού και μισθών, συνδυασένα μ’ ένα πολύ στενό κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των γηροκομείων, έχει φέρει πολλά απ΄αυτά προ του φάσματος της πτώχευσης.

Οι πολιτικοί αντιδρούν σ΄αυτή την κατάσταση υποσχόμενοι νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες.

Αλλά απ’ ότι φαίνεται αυτό που χρειάζεται είιναι μία ριζική επαναρύθμιση όλων των παραμέτρων που να μπορεί να κρατήσει σε πιο μακροχρόνια προοπτική την ασφαλή και ικανή λειτουργία των γηροκομείων, έτσι ώστε αυτά να προσφέρουν την κατάλληλη στους ηλικιωμένους φροντίδα.

ΕΠΙΚΡΙΣΗ:

Το πρόβλημα της φροντίδας του συνεχώς διογκούμενου αριθμού των υπερηλίκων στη χώρα μας είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει τα επόμενα χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του κράτους πρόνοιας. Θα πρέπει από τώρα να μελετήσουμε τα συμβάντα σε άλλες χώρες, να καταγράψουμε αναλυτικά τις ανάγκες και να σχεδιάσουμε τις πιο εφικτές και πλήρεις λύσεις. Σήμερα είναι η Γερμανια. Αύριο θα είναι η Ελλάδα.

Insolvenzen von Pflegeheimen: Pflege in Not

Die derzeitige Pleitewelle bestätigt, was eigentlich ohnehin schon lange klar ist: In der Altenpflege braucht es statt weiterer Reförmchen endlich einen großen Wurf.

Δεν είναι ευχή, είναι νόμος φυσικής αιτιότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Το να λυπόμαστε για τις άδικα χαμένες ζωές νέων ανθρώπων στη σιδηροδρομική καταστροφή θα κρατήσει λίγες μέρες και μετά μέσα από την εντατική προβολή του θέματος με τη βοήθεια των παρουσιαστών και της κομματικής αντιπαράθεσης θα τα ξεχάσουμε όλα ( με εξαίρεση τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους).

( Θα πρέπει κάποτε να μην δεχόμαστε το “είσαι ότι δηλώσεις”.  Άλλο παρουσιαστές, άλλο δημοσιογράφοι. Οι πρώτοι εκτελούν υπηρεσία που τους αναθέτει ο εργοδότης και κάνουν ότι μπορούν για να διατηρηθούν στο προσκήνιο . Οι δεύτεροι είναι ερευνητές με ανεξάρτητη κρίση και ανεπηρέαστη έκφραση που προσπαθούν να δώσουν στο Δήμο με τα γραπτά ή τον λόγο τους την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα).

Και σε λίγο θα αρχίσουν οι κουβέντες με το πάθος του ημί-χαζου ότι εγώ είμαι Νου-Δου ή Σύριζα ή Πασόκ κ.ο.κ. “Και εσείς έτσι τα κάνατε” , “όχι εσείς είστε χειρότεροι” κ.ο.κ.

Η αλήθεια δεν πρόκειται να λάμψει ( εκτός ως οπτική παραίσθηση στο σκοτάδι ματιών ερμητικά κλεισμένων από τσίμπλα κακής αγωγής πολίτου), το μαχαίρι δεν θα φτάσει στο κόκκαλο ( εκτός εκείνου που χρησιμοποιεί καθημερινά ο χασάπης).

Μετά από χρόνια θα γίνουν κάτι δίκες και θα δικαστούν κάποιοι υπάλληλοι. Και θα ξαναδούμε τους χαροκαμένους συγγενείς έξω από τις σκάλες των δικαστηρίων, με τις φωτογραφίες  των ανθρώπων που χάσανε στην αγκαλιά τους, να ζητούν το δίκιο τους όχι απ΄αυτούς που πράγματι φέρουν την κύρια ευθύνη, αλλά από τους τελευταίους στην αλυσίδα των υπαιτίων.

Και θα συνεχίσουμε εν τω μεταξύ να θρηνούμε ζωές από αδιαφορία, ανικανότητα, λάδωμα του “όλου κράτους” ή από ανυπέρβλητες μόνο για Έλληνες φυσικές καταστροφές.

Και επειδή στις δημοκρατίες την τελική ευθύνη την έχει ο λαός, το ό,τι δεν θα μάθουμε ποιοι και πόσα πήραν  ή ποιοι τσακωνόντουσαν πως θα τα μοιραστούν σε όλα τα επίπεδα κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων για να φτιάξουν τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων και δεν δημοσιευθούν οι φωτογραφίες τους με ταμπελίτσες  μπροστά στο στήθος τους, αν δεν εντοπίσουμε ποιοι και γιατί άφησαν χωρίς επαρκή στελέχωση τα τρένα, αν δεν δεν καταλάβουμε ότι εντάξει να ιδιωτικοποιήσουμε, αλλά με σοβαρότητα και οι ιδιώτες να πληρώνουν (όπως π.χ. συμβαίνει στις Η.Π.Α.) τα λάθη τους ή τις παρανομίες τους, αν δεν επιβληθεί έκτακτος φόρος στους κατέχοντες τα διόδια, στο μονοπώλιο των αερογραμμών, στα ΚΤΕΛ και στα φορτηγά υπέρ του σιδηροδρόμου, αν  δεν ξεκινήσουμε τον πλήρη έλεγχο για το τι συνέβη τα τελευταία 30 χρόνια, τότε ναι ισχύει το ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

Γιατί επιπολαιότητες ( ή κοροϊδιλίκια) που επαναλαμβάνονται, θα ξαναεπαναληφθούν νομοτελειακά και στο μέλλον. Και θα γίνουμε και εμείς θύματα όχι μόνο από τρένα, αλλά από κακές σημάνσεις, ανύπαρκτους ελέγχους τήρησης νόμων, από λακκούβες στους δρόμους, από ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, από στραβά πεζοδρόμια, από αυθαίρετες δομήσεις χωρίς επαρκείς δρόμους για διαφυγή και άλλα πολλά.

Και επειδή και τώρα πάλι τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να γίνει, καμία κάθαρση δεν θα επέλθει (γιατί παραφράζοντας γνωστό τραγούδι έχει βάση το ερώτημα « Μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους πολίτες τους παλιούς – και νέους- που έχει στη στομάχα;») ας τρεξουμε όλοι στους τοπικούς παράγοντες – πολιτευτάδες μπας και πάρουμε και εμείς χωρίς κόπο κάποιο κομμάτι περιουσιακό ( αναθεσούλα, οικοπεδάκι, νομιμοποίηση αυθαιρέτου, διορισμός) ή εξουσίας (δικό μας παιδί, αγωνιστής της παράταξης) και ας χάσουμε σύντομα ή αργότερα κάποιο παιδί μας ή τον εαυτό μας. Τι να γίνει; όλα έχουν ένα αντίτιμο. Καλύτερα είναι να είμαστε όλοι στα κόλπα ( να έχουμ εκάτι στα χέρια), παρά καρτερικά να περιμένουμε την μοίρα μας ως  αθώοι αμνοί (χωρίς τίποτα στα χέρια).

Και μην ξεχνάμε επιμελώς να συντηρούμε ττο survivor, το J2us, το Ελλάδα έχεις ταλέντο (Σ.Σ. κυριολεκτικά), την Καρντάσιαν, την Δέσποινα και τον κύριο της κ.ο.κ. Κάνει καλό τελικά, όπως το παραισθησιογόνο: ξεχνιέσαι και αισθάνεσαι χαλαρός. Θα νομιμοποιηθεί σύντομα και η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης και θα είμαστε όλοι high.

Υ.Γ.  Και μην πείτε το γνωστό “τι λες δεν είμαστε όλοι ίδιοι;” η απάντηση είναι πως όσο δεν νιώθουν οι «άλλοι» ότι έμπρακτα δεν τα ανεχόμαστε όλα αυτά, τότε ναι είμαστε όλοι ίδιοι, εξ αμελείας ή εκ βλακείας, το ίδιο είναι.