“ Γαύροι μούλοι καρκίνο στο μεδούλι”.

Κατηφορίζοντας με το αυτοκίνητο  την οδό Τσόχα και σταματώντας στο φανάρι της διασταύρωσης
της με την Βασιλίσσης Σοφίας, στρέφοντας το βλέμμα μου αριστερά είδα στον βρομισμένο
από δήθεν γκράφιτι τοίχο της γωνιακής πολυκατοικίας το σύνθημα που αποτελεί και
τον τίτλο αυτής της σημείωσης. Γραμμένο με πράσινη μπογιά, δείγμα της ομάδας
που ανήκει ο/οι κανίβαλος/οι που το έγραψαν.

Εκτός από την ανατριχίλα που
ένοιωσα, αισθάνθηκα και μία απέραντη θλίψη για το πόσο συναισθηματικά εκμηδενισμένοι
μπορεί να είναι συνάνθρωποι μας, που σίγουρα έχουν περάσει από την υποχρεωτική
σχολική εκπαίδευση, άσχετο αν είναι 16 ή 30 χρονών. Τέτοιας βαρβαρότητας
έκφραση, δείγμα διαταραγμένου ψυχισμού, μπορεί να την αποδόσεις στην  κοινωνία και να προβληματίζεσαι για το πώς μπορείς
να βοηθήσεις αυτά τα άτομα (και να πιάσεις συζητήσεις και αναλύσεις για ώρες ή
να γεμίζεις εφημερίδες και περιοδικά με ατελείωτο μελάνι). Με άλλα λόγια το
σύνηθες τις τελευταίες δεκαετίες αυτομαστίγωμα μας, που αναγκαστικά συνοδεύεται
από απραξία.

Αμέσως μετά, ακολούθησε η σκέψη πως αυτοί που το έγραψαν ή συνηθίζουν να γράφουν
και να εκστομίζουν παρόμοια «συνθήματα», είναι στην πλειοψηφία τους «τελειωμένοι»,
προγραμματισμένοι να κάνουν κακό στους άλλους και στην κοινωνία. Όσοι σε κάποια
φάση, αργότερα, διαφοροποιηθούν από μία τέτοια εξέλιξη, θα το κάνουν από μόνοι τους.
Αν το σχολείο και οι υπάρχοντες κοινωνικοί δεσμοί και δομές δεν κατάφεραν να τους
διαπλάσουν ένα στοιχειωδώς επαρκή για κοινωνική συμβίωση χαρακτήρα , αν δεν έχουν
συνείδηση του τι είναι καλό και τι το κακό, τότε δεν έχουμε χρεία να επενδύουμε
σε αναμορφωτικά προγράμματα και σχέδια, για να τους ξαναφέρουμε στον ίσιο δρόμο. Θα είναι μάταιος κόπος. Ανάγκες πολλές και με προσδοκώμενα καλύτερα αποτελέσματα υπάρχουν και σε άλλους
τομείς.

Αυτό που πρέπει η πολιτεία να
κάνει είναι να τους «μαζέψει», ό,τι και αν αυτό σημαίνει στις διάφορες εκφάνσεις
της παραβατικότητας τους. Σε τέτοια κατάσταση που βρίσκονται μόνο η τιμωρία
μπορεί να είναι αποτελεσματική ( και σωφρονιστική). Και η οποία βέβαια θα πρέπει
να επιβληθεί, σε αναλογία ευθύνης, και σε όσους διοικούν το ποδόσφαιρο και από
αμέλεια (σπάνια) ή ιδιοτέλεια προάγουν και ανέχονται τέτοιες παραβατικές
συμπεριφορές.

Τέλος και επιτέλους, γενικότερα, κανείς
δεν μπορεί να προστατέψει τους πολίτες από την αισθητική ταλαιπωρία και την
οικονομική ζημία που προκαλεί η βρωμιά όσων λερώνουν τους τοίχους με αισχρά
συνθήματα, αραβουργήματα και μουτζούρες μίας δήθεν ελεύθερης καλλιτεχνικής
έκφρασης; Δεν υπάρχει σχεδόν τοίχος, δημόσιος ή ιδιωτικός, τρένο, ή αφύλακτο
φορτηγό και λεωφορείο που να μην είναι βρώμικα μουτζουρωμένα.  

Σκέφτομαι πως αφού ξαναλειτουργεί
η δημοτική αστυνομία, ας ελέγξει ποιοι αγοράζουν τα spray από τα μαγαζιά, ας τους παρακολουθήσει
και ας τους συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω. Η δε τιμωρία τους να είναι μόνο το να
ξαναβάψουν όλο το κτίριο ή λεωφορείο ή τρένο που βρόμισαν, με προσωπική εργασία
και έξοδα δικά τους ή της οικογενείας τους ( αν είναι ανήλικοι). Τίποτε άλλο.