Εικόνες της πραγματικής Ελλάδας.

Περιδιαβαίνοντας τις ειδησεογραφικές σελίδες, παρατήρησα πως ένα από τα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα είναι και αυτό της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας ( των ακινήτων, όπως αναφέρονται), Είναι μεγάλο το ποσό, όπως υπολογίζουν, και ως εκ τούτου οι κυβερνώντες θεώρησαν καλό να το εκμεταλλευθούν.

Η εικόνα, όμως, που συνοδεύει το σχετικό ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ είναι όλα τα λεφτά για αυτή την ακίνητη περιουσία. Είναι μία εικόνα παρόμοια μ’ αυτή που βλέπω καθημερινά από τα παράθυρα του Άγιου Σάββα, στις πολυκατοικίες που σκαρφαλώνουν στα Τουρκοβούνια. Και ενώ έχουν περάσει 27 χρόνια που τη βλέπω δεν μπορώ να την συνηθίσω και να την ανεχτώ. 

Ένας συνταξιούχος συνάδελφος που ήταν να νοσηλευθεί για εξετάσεις στο νοσοκομείο μας δεν έμπαινε όταν τον καλούσαν για εισαγωγή αν δεν εξασφάλιζε ότι το δωμάτιο του θα βλέπει τον Λυκαβηττό ( και όχι τα τσιμενταρισμένα Τουρκοβούνια). Το θεωρούσαν παραξενιά. Το θεωρώ φυσιολογικό και υγιές. Αυτό το αίσχος είναι η Αθήνα μας ( “της γης το δακτυλίδι”).

Αυτή η ασχήμια γύρω μας κυριαρχεί στην πρωτεύουσα. Αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό η αστική περιουσία των Ελλήνων. Γιατί και οι επαρχιακές πόλεις σαν μεταστάσεις της Αθήνας μοιάζουν. Αυτή η ασχήμια υπολόγισαν πως έχει αξία 770 δισ ευρώ! Κοροϊδευόμαστε;

Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής, γι ανα ενισχύσω την άποψη μου πως δεν έχει κάποια σοβαρή αξία: Θα διαλέγατε να κάνετε τις ετήσιες διακοπές που τόσο ονειρεύεστε όλο το χρόνο σ’ ένα τέτοιο μέρος; (που σε αναλογία θα αντιστοιχούσε να πάτε ως τουρίστας στην πόλη της  Γάζας); Δεν το βλέπουμε πως χρόνο με το χρόνο μειώνεται ο αριθμός των ξένων επισκεπτών στην Αθήνα; Η ακίνητη περιουσία των Αθηναίων είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά χαμηλή ( Δεν είναι ίδια με της Βιέννης, της Πράγας , του Βερολίνου κ.ο.κ.). Αν δεν ήταν οι αρχαίοι μονο τίποτε πλοία αποφασισμένων εθελοντών θα μας επισκέπτονταν. Και αυτά για λίγο..

Έτσι. λοιπόν, ας μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια. Και μία απ’ αυτές είναι ότι ζούμε σε τρισάθλιες πόλεις. Υπερτιμημένες, φούσκα κανονική, γιατί έτσι συνέφερε τράπεζες, κατασκευαστές, πολιτικούς και ιδιοκτήτες. Από το σκάσιμο της φούσκας, ο θόρυβος θα τρομάξει μόνο τους πολιτες – ιδιοκτήτες. Έτσι ενώ στην πραγματικότητα η αστική περιουσία μας θα  ήταν αντίστοιχη με εκείνη στις φαβέλες της Βραζιλίας, εμείς θα καλούμαστε να πληρώσουμε φόρους Λονδίνου.

Ήμασταν φτωχοί προτού ακόμα μπούμε στο ΔΝΤ.