Η απελπισία ως κυρίαρχο αίσθημα και κινητήριος δύναμη.
Σήμερα όλους όσους συνάντησα στη δουλειά έδειχναν αμήχανοι και ανήσυχοι για όλα όσα πρόκειται να συμβούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτά που κάποτε φαινόταν απίστευτα, αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητα. Αφορούν πλέον τον καθένα προσωπικά, όχι μόνο κάποιους μακρινούς ή έστω διπλανούς. Μαζί με την οργή, φουντώνει και η αγωνία για το άμεσο μέλλον.
Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει μία καλή κουβέντα στο στόμα του για το τι συμβαίνει στη χώρα, ούτε να αισιοδοξεί πως θα βγούμε από το αδιέξοδο. Είναι εντυπωσιακό. Λες και όλοι αντιλαμβάνονται πως κάτι είναι λάθος σε αυτά που γίνονται.
Και ενώ πολλοί περίμεναν πως η οργή του κόσμου από την σκληρή πολιτική θα εκδηλωνόταν δυναμικά και με μεγάλη συμμετοχή, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Νομίζω ότι ο μακροχρόνιος εθισμός στην υποκουλτούρα του “life style” έκανε τη δουλειά του, μαζί με την επιρροή που ασκούν τα μονόπλευρα και ισχυρά μέσα επικοινωνίας.
Όμως, εκτιμώ ότι πολύ σύντομα το κυρίαρχο αίσθημα θα είναι η απελπισία. Και αυτή ίσως αποδειχθεί δυσκολότερη στην πολιτική διαχείριση της. Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού θα φτάσει στα χαμηλότερα όρια αξιολόγησης της υπαρξιακής της αυτοεκτίμησης, ενώ όλοι θα βυθίζονται ολοένα και πιο πολύ στην περιδίνηση ενός σκοτεινότερου κοινωνικού και ατομικού αδιεξόδου. Η άποψη ότι όλα αυτά είναι προσωρινά και πως -δεν μπορεί- γρήγορα θα ξαναβρούμε την προηγούμενη ευδαιμονία μας, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο θαμπή για τους περισσότερους.
Το γνωστό “ της γης οι κολασμένοι” θα δώσει τη θέση του στο “ της Ελλάδας απελπισμένοι”. Αν αυτή η διάθεση μας οδηγήσει εμπρός, πλάγια ή πίσω, είναι ένα στοίχημα ανοικτό σε κάθε πρόγνωση. Όμως, σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι ο απελπισμένος ή αυτοκτονεί ή τ’ αλλάζει όλα.
