Μερικές σκέψεις για την πολιτική επικαιρότητα.

1. Ο Παπανδρέου αποσύρθηκε γιατί απέτυχε και γιατί δεν άντεχε και δεν μπορούσε να συνεχίσει την υλοποίηση των επιλογών του. Ο Παπανδρέου ως άτομο είναι αδιάφορο για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, κάτι που από μόνο του δεν έχει κάποια θετική ή αρνητική αξία. Ως πρόσωπο που εξέφρασε με τον πιο έντονο τρόπο την παθογένεια του πολιτικού συστήματος μας, όμως, αξίζει να απαξιωθεί και να μπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”, όπως έλεγε και ο πατέρας του ( άλλη ιστορικά αξιόλογη περίπτωση για το πως κυβερνήθηκε μία περιφερειακή χώρα στο τέλος του 20ου αιώνα στη λεκάνη της Μεσογείου)

2. Ο Α. Σαμαράς άλλαξε στάση. Ενώ είχε δημιουργήσει ένα αντιμνημονιακό, αντιστασιακό προφίλ, τα γύρισε ( κάτι που ήταν αναμενόμενο για αρχηγό κόμματος εξουσίας στην Ελλάδα). Αναγκάστηκε, όμως, να το κάνει γρηγορότερα, χωρίς τον κατάλληλο χρονικό συγχρονισμό και δικαιολογία που θα τον βοηθούσαν, δηλ. όταν θα ερχόταν στην εξουσία και θα δήλωνε ότι αναγκάστηκε από το απρόσμενο χάλι που παρέλαβε να αλλάξει την πολιτική του. Αυτή η απρογραμμάτιστη αλλαγή στάσης θα του στοιχίσει πολιτικά και γι΄αυτό θα προσπαθήσει να κάνει “αντιπολίτευση” στη συμπολίτευση που εφαρμόζει. Όσοι με εθνικό τόνο τον πλαισίωσαν θα βρεθούν σε δύσκολη θέση. Και αυτός θα είναι ένας πρόσθετος κίνδυνος για τον κ. Σαμαρά. Οι ταλιμπάν φαγώνονται πιο εύκολα όταν είσαι στην εξουσία ( που κρατά τους οπαδούς κοντά σου). Τώρα που είσαι μία μέσα – μία έξω είναι πιο δύσκολο

3. Δεν υπάρχει ένας μάγος που θα μας σώσει (ιδίως σ’ αυτή την κατάσταση). Όσοι αποδίδουν τέτοιες ιδιότητες στον νέο πρωθυπουργό ή διψούν τόσο πολύ που ονειρεύονται οάσεις στην έρημο που ζούμε ή κάποιο ατομικό συμφέρον αναμένουν να τους ικανοποιηθεί ως αντάλλαγμα της στήριξης τους.

4. Αυτή η κυβέρνηση θα πάρει τις πιο σημαντικές αποφάσεις για πάρα πολλά χρόνια. Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι μεταβατική, είναι ουσιαστική. Είναι η πιο πολιτική κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων. Απλά, οι πολιτικοί κρύφτηκαν πίσω από έναν τεχνοκράτη.

5. Είναι πολύ πιθανό στις επόμενες εβδομάδες να αναδειχθούν από τις ίδιες, τις χθεσινές, δυνάμεις τα νέα πολιτικά σχήματα του αύριο. Κυρίαρχο θα είναι αυτό που θα εκφράζει τη “σοβαρότητα, την ευρωπαϊκή πορεία, τον εκσυγχρονισμό”. Θα στηριχθεί από τα ΜΜΕ και γύρω του θα αναδειχθούν άλλα μικρότερα δορυφορικά κόμματα. Θα είναι δύσκολο για τους δύο αρχηγούς να κρατήσουν ισχυρά τα κόμματα τους. Η αδυναμία απρόσκοπτης λειτουργίας του πελατειακού κράτους θα διαλύσει τις κομματικές στρατιές ( Αυτό θα φανεί και στις επόμενες εκλογές, όπου θα παρατηρήσουμε να πέφτουν «πράσινα και γαλάζια κάστρα»).

6. Ο λαός θα αντιδράσει, αλλά το προς τα πού θα πάει η πολιτική κατάσταση εξαρτάται από το ποιος είναι καλύτερα προετοιμασμένος και ποιος μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Η φτώχεια είναι μεγάλη δύναμη κοινωνικής εξέγερσης, αλλά χρειάζεται καθοδήγηση. Η αριστερά δεν μπορεί ( το εγγυάται το ΚΚΕ και οι πολυδιασπασμένοι γύρω του). Οι αγανακτισμένοι αρχικά σε ξαφνιάζουν, μετά γίνονται γλαφυροί. Αν υπάρξει – που δεν θα υπάρξει- ξεσηκωμός, άλλα θα περιμένουν οι εξεγερμένοι και άλλα θα προκύψουν.

7. Η συνεύρεση και κοινή δράση πολλών συμπολιτών αποφασισμένων να ζήσουν φτωχότερα, πλην όμως με δικαιοσύνη και υπερηφάνεια είναι λογικά η μόνη άμεσα εθνικά δημιουργική διέξοδος. Αν: – συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φτωχοί και ταυτόχρονα δουλέψουμε πιο σκληρά,  -ξεπλυθούμε από τα κατάλοιπα του life style του υποκόσμου και της δήθεν ελληνικής καπατσοσύνης, – μιλήσουμε ειλικρινά και δεν ανεχθούμε τα ψέματα , ως συνθήκη πολιτικής πρακτικής, – σταματήσουμε το κράτος να ενισχύει τους άχρηστους, είτε ως επιδοτήσεις έργων, είτε ως επιδόματα δήθεν αναξιοπαθούντων,  – γυρίσουμε και συμπαρασταθούμε στον συμπολίτη μας, – δεν τσακωνόμαστε για το ποιος είναι κατάλληλος για πρώτος ή δεύτερος, τότε ίσως να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.

Ας αφήσουμε τα μεγάλα προβλήματα του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού να τα λύσουν οι λαοί που είναι υποκείμενα τέτοιων λύσεων ( των ανεπτυγμένων μεγάλων κρατών, όπως σαφώς προέβλεπαν όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές και αναλυτές) και εμείς να κρατήσουμε πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την εργατικότητα, τότε θα τα καταφέρουμε. Αλλιώς, κρίμα στα παιδιά μας που είχαν τόσο ανάξιους γονείς.