Ούτε ο ψυχίατρος δεν λύνει το πρόβλημα ( Γυμνιστές στη Χιλιαδού).
Τη δεκαετία του 70, φοιτητής της Ιατρικής, μαζί με τη γυναίκα μου και ένα ζευγάρι φίλων πήγαμε εκδρομή ένα Σαββατοκύριακο στη Χιλιαδού. Μία πολύ όμορφη παραλία και περιοχή στην κεντρική Εύβοια. Για διανυκτέρευση είχαμε πάρει τις σκηνές μας. Σε ένα μικρό τμήμα της τεράστιας παραλίας υπήρχε η μικρή παραλία των γυμνιστών. Πήγαμε εκεί. Ήμασταν εμείς και δύο – τρεις παρέες, η μία σε μεγάλη απόσταση από την άλλη. Περάσαμε πολύ καλά, πράγματι κοντά στη φύση.
Πριν τρία χρόνια αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να επισκεφτούμε ξανά, μετά από τόσα πολλά χρόνια, τη Χιλιαδού και να κάνουμε εκεί το μπάνιο μας. Φτάνοντας, θυμηθήκαμε αρκετά, αλλά όχι όλα για την τοποθεσία. Μετά από τόσα χρόνια η μνήμη εξασθενίζει. Στην τεράστια παραλία (φώτο πάνω) υπήρχαν 2-3 λουόμενοι, ο ένας σε απόσταση 100-200 μέτρα από τον άλλο. Ψάξαμε την παραλία των γυμνιστών, αλλά δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε που ήταν. Βλέποντας κάποιους ανθρώπους στην άκρη της μεγάλης παραλίας, θυμήθηκα πως “οι γυμνιστές” ήταν μετά από μία προσεκβολή της ξηράς, σε μία μικρή παραλία (φώτο κάτω), απομονωμένη από την άλλη, τη μεγάλη.
Τραβήξαμε προς τα εκεί και μόλις ανεβήκαμε το δρομάκι ανάμεσα στα βράχια και τα δένδρα, αντικρίσαμε ένα σοκαριστικό θέαμα . Η μικρή παραλία ήταν όλη κατειλημμένη από ανθρώπινα κορμιά, τόσα πολλά που δεν φαινόταν αν η παραλία είχε άμμο ή βοτσαλάκια. Υπήρχε τόσο πλήθος, όλοι γυμνοί, τόσο κολλητά ο ένας στον άλλο, που αν κάποιος ήθελε να αλλάξει πλευρό, έπρεπε όλοι μαζί να τον ακολουθήσουν, για να τον διευκολύνουν. Μείναμε άφωνοι. Δεν είναι δυνατόν, σκεφτήκαμε, Αν η έκφραση σαρδέλες παστωμένες χρησιμοποιείται για να περιγράψει το στριμωξίδι, το θέαμα που είδαμε ( οι γυμνιστές του 2011 στη Χιλιαδού) είναι περιγραφικά ένα σκαλί παραπάνω για το απόλυτο στρίμωγμα, για το πάστωμα σε κενό οξυγόνου. Στη θάλασσα, δε, κολυμπούσαν 4-5 άτομα.
Γυρίσαμε στην μεγάλη παραλία και απολαύσαμε το μπάνιο και την ηλιοθεραπεία μας, μόνοι μας. Για ώρα μετά, ακόμα και στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή μας, επανερχόταν η συζήτηση για το απίστευτο θέαμα που αντικρίσαμε. Και προσπαθούσαμε να το ερμηνεύσουμε. Σίγουρα δεν έχει κανένα στοιχείο απόλαυσης, ούτε θαλάσσιας αναψυχής. Δεν μπορέσαμε να βγάλουμε συμπέρασμα. Ίσως να χρειάζεται βοήθεια από ψυχίατρο, όπως ισχυρίζεται ένα άρθρο σε ιστοσελίδα που ασχολήθηκε με το παρόμοιας φύσης φαινόμενο των διακοπών όπου περνάς την ημέρα σου ξαπλωμένος σε μία ξαπλώστρα, κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο. (Το άρθρο το διάβασα από κοινοποίηση της φίλης Σοφίας Νέτα στο facebook και μου έδωσε αφορμή να διηγηθώ αυτή την εμπειρία).
