Ο νέος τρόπος υπολογισμού της αποζημίωσης των νοσοκομείων ή Τα νοσοκομεία θα πάνε καλά, τα ταμεία θα βουλιάξουν;
Θυμάμαι πριν από περίπου 20 χρόνια τον τότε πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη να αναλύει με πάθος και σοβαρότητα το πόσο πιο νοικοκυρεμένα μπορεί να κάνει μία δουλειά ο ιδιωτικός τομέας σε σύγκριση με το σπάταλο και άχρηστο δημόσιο. Και ανέφερε το παράδειγμα των ιδιωτικών κλινικών που όχι μόνο δεν παρουσίαζαν ελλείμματα, αλλά είχαν και κέρδη, ενώ -αντίθετα- τα δημόσια νοσοκομεία ήταν βουτηγμένα στα χρέη.
Γνωρίζοντας το χώρο πολύ καλά και ακούγοντας αυτά, εμπεδώθηκε μέσα μου η πεποίθηση ότι οι περισσότεροι των πολιτικών μας,ανεξάρτητα της θέσης στην οποια υπηρετούσαν, κορόιδευαν τον κόσμο.
Ο τότε πρωθυπουργός συνέκρινε τις ιδιωτικές κλινικές που εισέπρατταν από τα ταμεία, τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και τους ίδιους τους ασθενείς ποσά πολλαπλάσια από τα ελάχιστα που εισέπρατταν ( με μεγάλη καθυστέρηση) τα δημόσια νοσοκομεία για να περιθάλψουν τις ίδιες ή και πιο σοβαρές παθήσεις.
Ο τότε πρωθυπουργός συνέκρινε ιδιωτικές εταιρείες, που κάθε πράξη ιατρική ή νοσηλευτική, κάθε φάρμακο ξεχωριστά, ακόμα και το μπαμπάκι, που χορηγούσαν το χρέωναν έξτρα και το εισέπρατταν άμεσα, με το δημόσιο νοσοκομείο που για όλα όσα προσέφερε στον ασθενή εισέπραττε το λεγόμενο “κλειστό νοσήλιο” δηλ. ένα πολύ μικρό ποσό ( και αυτό με 2 ή 3 χρόνια καθυστέρηση). Ο νοσηλευόμενος στο δημόσιο νοσοκομείο μπορεί να κατανάλωνε φάρμακα πάρα πολύ ακριβά, να υποβαλλόταν σε πολύπλοκες εγχειρήσεις και να έμενε εβδομάδες στην εντατική, αλλά το νοσοκομείο εισέπραττε το μικροποσό του ημερήσιου κλειστού νοσήλιου.
Ο τότε πρωθυπουργός συνέκρινε ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες που μπορούσαν να επιλέξουν τα ελαφρότερα περιστατικά, που δεν είχαν πλήρη εφημερία, που δεν εκπαίδευαν νέους ιατρούς, που δεν ασκούσαν ερευνητική δουλειά, με το δημόσιο νοσοκομείο που έκανε όλα αυτά.
Ο τότε πρωθυπουργός συνέκρινε τις ιδιωτικές εταιρείες που αν οι συγγενείς δεν εξοφλούσαν τον λογαριασμό, δεν παρέδιδαν τη σορό του απωβιόσαντος ασθενή, με τα δημόσια νοσοκομεία που περιέθαλπταν άπορους, μετανάστες και οποιονδήποτε προσέφευγε σ’ αυτά χωρίς καμία οικονομική απαίτηση.
Ο τότε πρωθυπουργός, όπως και οι μετέπειτα μαθητές του ( πολιτικοί από όλους τους χώρους)δεν τα ήξεραν όλα αυτά; Μήπως είχαν όλοι τους έλλειμμα ευφυίας; Όχι, τίποτε από τα δύο. Και τα ήξεραν και χαζούλιακες δεν ήταν. Απλά ήθελαν να συκοφαντήσουν το δημόσιο, για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελή συμφέροντα ( Τα περί ιδεολογίας – νεοφιλελεύθερης ή σοσιαλιστικής – από τους πολιτικούς που μέχρι σήμερα άσκησαν εξουσία, είναι αστείες εξηγήσεις). Αν το δημόσιο απαξιωθεί, συκοφαντηθεί και υπολειτουργήσει, τότε πάει καλύτερα το ιδιωτικό που κάνει το ίδιο έργο. Παρασιτικός τρόπος, μεν, ελληνικότατος δε. Όχι ανταγωνισμός στα ίσα. Με πολιτική παρεμβολή υποβάθμιση του δημόσιου, για να δουλέψει το ιδιωτικό.
Τώρα, όμως, άλλαξε η κοστολόγηση. Και τα ποσά που εισπράττουν τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι πια πενταροδεκάρες. Για τα ιδιωτικά υπήρξε βέβαια κάποια πρόσθετη εύνοια ( θα εισπράττουν τα ίδια + 20% παραπάνω. Με άλλα λόγια επιδότηση, σαν και αυτές που ζητάμε να καταργηθούν για τυς αναξιοπαθούντες, τους άνεργους κ.ο.κ.). Τώρα, όμως, τα νοσοκομεία θα μπορέσουν να παρουσιάσουν πλεονάσματα. Θα μπορέσουν να είναι ανταγωνιστικά και ίσως δούμε να μπαίνει τέρμα στη μαύρη τρύπα των νοσοκομείων ( που την είχαμε κρυμμένη από τους εθνικούς προϋπολογισμούς μας).
Όμως, ήδη, λίγες εβδομάδες μετά την εφαρμογή του μέτρου, άρχισαν οι αντιδράσεις. Θα βουλιάξουν τα ταμεία. Δεν μπορεί να πληρώνουν τόσα χρήματα.
Εμ, εδώ είναι το πραγματικό κουμπί. Εδώ είναι η αγυρτία του πολιτικού συστήματος: Αν τα ταμεία πληρώσουν το πραγματικό κόστος των υπηρεσιών που προσφέρουν τα νοσοκομεία, τότε κινδυνεύουν να μην έχουν αποθεματικά. Έτσι δεν θα μπορούν οι κομματικές διοικήσεις να τα ρίχνουν όπου θέλουν ( όπως έκαναν τόσα χρόνια π.χ. με το χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα κ.λ.π.). Αν τα ταμεία πρέπει να πληρώσουν, πρέπει να βρούν τρόπους να εξοικονομήσουν χρήματα, να διαπραγματευθούν κ.ο.κ. Και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να απολογηθούν στους ασφαλισμένους τους αν ξεμείνουν και δεν έχουν να τους πληρώσουν τα νοσήλια. Εμ, ποιος να απολογηθεί; Ο διορισμένος κομματικός φίλος ή πρώην πολιτευτής;
Ματ, η κατάσταση. Που μπορεί να γίνει και Ρουα Ματ. Γιατί αν τα νοσοκομεία δεν έχουν παθητικό, τι έγιναν οι ρέμουλες, οι γιατροί βαμπίρ που πίναν το άιμα των ταμείων με κομπίνες; Θα ξεμείνουν οι αναλυτές των δελτίων ειδήσεων χωρίς τους γνώριμους δράκους;
Μου φαίνεται ότι κάποιες πτυχές της ευρωπαϊκής εποπτείας αρχίζουν να έχουν ενδιαφέρον ( Αυτό με τα νοσήλια, δεν έγινε γιατί το σκέφτηκαν οι πολιτικοί μας).
Για να δούμε τι θα δούμε στη συνέχεια.
Υ.Σ.
Η κοινωνία πρέπει να λειτουργήσει με ξεκάθαρες πλέον συνθήκες. Αν το νοσήλιο κοστίζει συγκεκριμένο ποσό ( και εφόσον αυτό συγκριθεί με το τι συμβαίνει αλλού), τότε να πληρώνετε. Με αυτό να τα βγάλουν πέρα τα νοσοκομεία, αλλά και τα ταμεία. Το κράτος μπορεί να ενισχύσει κάποιο από τα δύο, μόνο αν έχει αιτιολογημένη πολιτική προστασίας. Και με έλεγχο που πάνε τα χρήματα που δίνει. Δεν κερδίσαμε τίποτα τόσα χρόνια κρύβοντας την πραγματικότητα κάτω από το χαλί.
