Ο Ackerman, οι διαφωνίες και το “ΚΛΙΚ”.
Διάχυτη είναι η ατμόσφαιρα αγωνίας που μεταφέρουν τα Μ.Μ.Ε. σχετικά με την έκβαση των διαπραγματεύσεων για τη νέα δανειακή σύμβαση. Αβέβαιο, λένε, το τι θα γίνει. Έρχεται κατακλυσμός ή επώδυνη σωτηρία;
Ούτε το ένα θα συμβεί, ούτε το άλλο θα αποφευχθεί.
Δεν πρόκειται να υπάρξει διαφωνία. Η έλευση του κ. Ackerman από το Σάββατο στην Αθήνα σημαίνει ότι έχουν συμφωνηθεί όλα. Τέτοιου επιπέδου δημόσια πρόσωπα δεν προσέρχονται να διαπραγματευθούν, αλλά να υπογράψουν αυτά που έχουν συμφωνηθεί σε επίπεδο στελεχών ( μεσαίου ή υψηλού επιπέδου).
Δεν έχω αγωνία, γι΄αυτό και δεν παρακολουθώ τη ροή των ειδήσεων.
Η Ελλάδα είχε δύο δρόμους να διαλέξει:
α) την υπερήφανη φτώχεια και β) την αναξιοπρεπή φτώχεια.
Επειδή, όμως, η φτώχεια σε οδηγεί κατά κανόνα σε αποδοχή πρακτικών και καταστάσεων που δεν ταιριάζουν με εγωισμούς ή περηφάνιες, το παιχνίδι θα έπρεπε να είχε θεωρηθεί “χαμένο από χέρι” για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Τελικά, δεν πειράζει η φτώχεια που έρχεται, πειράζει η εξαθλίωση που θα ζήσουμε. Και αυτή θα μπορούσαμε να την αποτρέψουμε (όλοι μας).
Άπειρη θλίψη, μόνο, προκαλεί η έλλειψη αγωνιστικότητας της νεολαίας μας. Απογοητευτικό το θέαμα να προσπαθούν να πρωταγωνιστήσουν σε αντιδράσεις πρόσωπα, καταξιωμένα μεν, αλλά άνω των 80 ετών.
(Και δεν είναι ότι οι νέοι μας είναι υπέρ των μέτρων που θα ληφθούν. Ούτε αν τα μέτρα πρέπει ή όχι να ληφθούν. Είναι η έλλειψη κοινωνικής ευθύνης που φαίνεται να κυριαρχεί στους νέους. Αυτό, δε, είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της δικής μου γενιάς).
Αφήσαμε το βλαχοπρόστυχο να επικρατήσει. Το “ΚΛΙΚ” ( που το θυμήθηκα; ) επικράτησε και μετέτρεψε μία νεολαία σε άθροισμα ανήμπορων δυστυχισμένων νέων.
