Πανηγύρι; Όχι, ευχαριστώ.
Διασχίζοντας αυτές τις ημέρες την Ελλάδα, θα συναντήσουμε σε περίοπτες θέσεις των δρόμων εναέρια ή επιτοίχια πανό ή μεγάλες αφίσες με περιεχόμενο σχεδόν ομοιόμορφο: “ Πανωχωρίτικο γλέντι”, “ Κατωχωρίτικα 2015″, “ Μεγάλο γλέντι στο Δυτικοχώρι”, “ Η Μπόλη Ζώλα και ο Χρυσοβαλάντης Τζήβης στο πανηγύρι του Ανατολικοχωρίου”.
Αυτός ο καταιγισμός ενημέρωσης ξεκινά από τα μέσα Ιουλίου και κορυφώνεται έως τις 15 Αυγούστου, περίοδο που κάθε χωριό και πανηγύρι, κάθε πανηγύρι και οι καλύτεροι μουσικοί της περιοχής, κάθε γλέντι και κάποια αναφορά στην παράδοση, που συνήθως κρατά από την Τουρκοκρατία.
Και στο χωριό που έχω το εξοχικό, έχει το πανηγύρι του. Και μαζεύει και πολύ κόσμο.
Πήγα δύο φορές. Τρίτη δεν ξαναπάω. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν μου αρέσουν ή είμαι ακοινώνητος. Απλά δεν μπορώ να διασκεδάσω με αυτό τον τρόπο.
Δεν μπορώ το στριμωξίδι. Βρίσκω παράταιρες τις “τουαλέτες” που φορούν πολλές από τις γυναίκες που κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια και στην πίστα.
Δεν καταλαβαίνω τον κώδικα ανδροπρεπούς συμπεριφοράς στην πίστα και στο κέρασμα. Δεν μου αρέσουν τα περίεργα βλέμματα των περισσοτέρων, έτοιμα να αποθανατίσουν κάποια κίνηση, έκφραση ή συμπεριφορά των άλλων, για να έχουν να λένε.
Αλλά κυρίως αδυνατώ να ανεχθώ αυτό το είδος της μουσικής που έχει επικρατήσει πλήρως στην ελληνική επαρχία. Με όργανα στο διαπασών, σε ψηλούς τόνους και με μελωδίες ανατολίτικες, όλες ίδιες από το διακεκομμένο τρόπο παιξίματος των οργάνων και από τα ” έκο” – όπως τα λένε- στις φωνές των τραγουδιστών. Ένα αδιάκοπο τραύλισμα οργάνων και φωνών, με ένα ρυθμό ντιπι – ντίπι – ντίπι – ντίπι, που μπορεί να το χορέψεις ως συρτό, σέικ, μπόσα-νόβα και ότι άλλο θέλεις ( και ανατολίτικο βεβαίως).
Όσο για τους στίχους, διηγούνται το πόσο εξαιρετικής ομορφιάς είναι η τοπικής καταγωγής κοπελιά, πόσο σεβντά διαθέτει ο κοπελιός, πως σφάζουν μαχαίρια τη καρδιά του, πόσο ωραίο είναι το παράνομο νταραβέρι ( με γειτόνισσα, πιτσιρίκα, κουμπάρα κ.ο.κ) και πόσο μπελαλής (αετός) είναι ο χουβαρντάς γλεντζές και διάφορα παρεμφερή για την άδικη στην αγάπη και στην αναγνώριση του καλού παιδιού κοινωνία
Και δώστου το βιολί να ξύνει τους ήχους και το κλαρίνο να ξεπερνάει την οκτάβα της τσιρίδας.
Και όλο αυτό να κρατά μέχρι να ξημερώσει. Να φανεί ότι το ξενυχτήσαμε.
Και να ακούς τους ηλικιωμένους από δίπλα να διηγούνται το τι τρικούβερτα γλέντια κάνανε στην εποχή τους.
Βέβαια, αν είσαι ντόπιος που έχει φύγει και σπάνια έρχεσαι πίσω στο χωριό, αυτή είναι μία καλή ευκαιρία να συναντήσεις τους συγγενείς και φίλους σου. Και αυτό είναι το καλό της όλης ιστορίας.
Επίσης, ένα ακόμα καλό είναι πως οι εκπολιτιστικοί σύλλογοι που διοργανώνουν τα πανηγύρια, μπορούν μέσω των εισπράξεων που κάνουν να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητες τους, προς όφελος του χωριού.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα μπορούσε τουλάχιστο η μουσική επένδυση της εκδήλωσης να ήταν στοιχειωδώς ανεκτή. Όσο για τις συμπεριφορές των συμπολιτών μας που ανέφερα ότι με ενοχλούν, αυτές δεν αλλάζουν, Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Και στο κάτω – κάτω μ’ ένα ποτήρι κρασί τις διασκεδάζεις κιόλας.
