Το δίκαιο και το άδικο της άρνησης μίας υπογραφής. Μέρος 2ο: Το άδικο.
Είναι κακοί και αντιδημοκράτες οι Ευρωπαίοι απαιτώντας να υπογράψει και ο κ. Αντώνης Σαμαράς το χαρτί της συμφωνίας για όσα συνυπέγραψε ο κ. Παπανδρέου την 26η Οκτωβρίου και αποδέχεται και ο νέος πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος; Εϊναι οι Ευρωπαίοι αμέτοχοι δημοκρατικής παιδείας; Στις χώρες τους συμπεριφέρονται έτσι και θέλουν να κάνουν τα ίδια σ’ εμάς;
Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Οι Ευρωπαίοι, όμως, γνωρίζουν ότι:
1. στην Ελλάδα δεν λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά ένα κακέκτυπο του. Οι εθνικές αποφάσεις δεν χαράσσονται και ακολουθούνται με βάση την ανοικτή συζήτηση μεταξύ των μελών των κομμάτων, την σχηματοποιήση τους σε θέσεις του κόμματος, που εγκρίνονται στα συνέδρια τους και οι οποίες καθοδηγούν και περιορίζουν τις ηγεσίες που εκλέγονται ( στο συνέδριο) να τις υπηρετήσουν. Από την μεταπολίτευση και μετά θέματα εθνικής πολιτικής, εξωτερικής πολιτικής, βασικών οικονομικών κατευθύνσεων και άλλα ουσιώδη αποφασίζονται εν λευκώ από τον ηγέτη, χωρίς ο λαός να ξέρει τι θέλει και τι επιδιώκει. Αποφασίζονται από τον “κύκλο” του ηγέτη, τον φανερό που είναι οι φίλοι και οι κομματικοί πραίτορες του και από τον κρυφό, που τον αποτελούν “παράγοντες” και “πρεσβευτές” ή άλλοι διπλωματικοί υπάλληλοι ή οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι συνεργάτες, όλοι ξένων ιδρυμάτων, δηλ υπηρεσιών μεγάλων κρατών. Μέσω του ηγέτη – ηγεμόνα, γίνονται όλες οι προτάσεις, οι συζητήσεις και οι συμφωνίες των ξένων με την Ελλάδα. Πρακτικό μεν, αντιδημοκρατικότατο δε.
Αυτού του είδους την πρακτική άσκησε στο μέγιστο δυνατό βαθμό η “ δημοκρατική” παράταξη. Οι “δημοκράτες” μας πίστευαν στη δημοκρατία, αλλά θέλανε το βασιλιά τους ( Και συνεχίζουν, τουλάχιστον μία μεγάλη μερίδα τους). Οι δημοκράτες μας νοιώθουν αλληλεγγύη όχι ιδεολογική και πολιτική, αλλά στη συγκολλητική βάση της νομής της δημόσιας εξουσίας. Αν τους ρωτήσετε, ακόμα και τώρα, τι θέση έχουν και θα ακολουθήσει το κόμμα τους σε κάποιο εθνικό θέμα, θα λάβετε ή ανασήκωμα ώμων ή καταιγισμό κομματικής μπουρδολογίας, άνευ νοήματος.
Επομένως στην σύγχρονη Ελλάδα και ο ποίο άσχετος αλλοδαπός δεν χρειάζεται να κοπιάσει για να καταλάβει ότι αυτό που λέμε δημοκρατία, δεν είναι η γνωστή δημοκρατία. Υπεράνω όλων, πηγή κύρους και εξουσίας είναι ο αρχηγός. Οι άλλοι θα τον ακολουθήσουν ( για το ψωμί ή το παντεσπάνι τους), Δεν χρειάζεται η γνώμη τους. Μόνο του αρχηγού μετρά.
2. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες και κυβερνήσεις έχουν δανείσει αρκετά ποσά στη χώρα και θέλουν να βγάλουν κέρδος απ’ αυτή την ιστορία. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας ( που οι Ευρωπαίοι έχουν γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια) δεν θα το χαρακτήριζαν εθνικά υπερήφανο και συνεπές. Ξέρουν λοιπόν ότι μόνο ο εκάστοτε αρχηγός θα εγγυηθεί την καλή αποπληρωμή. Αυτό είναι όλο. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.
Ακόμα και να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες ναι στη συμφωνία, δεν θα ήταν σοβαρό ε΄χεγγυο, αφού μέχρι σήμερα οι Έλληνες ψηφίζουν Αντώνη, Γιώργο ή Βενιζέλο ( τον παλιό που τον ακολουθούν από οικογενειακή παράδοση πολλοί, ιδίως κρητικοί) ή Βασιλιά κ.λ.π. Οι ΈΛληνες δεν ξέρουν από προγράμματα, από δεσμεύσεις που δεν πρέπει να αθετούνται. Οι Έλληνες θεωρούν την πολιτική καπατσοσύνη. Επομένως, μέσα σε ένα τέτροιο ρευστό τοπίο πολιτικής ανωριμότητας, μόνο ο chief, ο capo , ο ηγέτης της παράταξης μπορεί να είναι πρόσωπο φερέγγυο για να εγγυηθεί.
Δεν πρόκειται για ιδεολογίες και πολιτικές. Πρόκειται για χρήμα. Και αυτό χρειάζεται απλά πράγματα, απλές αλήθειες και όχι μπλα – μπλά πολιτικούρες περί δημοκρατικού πρωτοκόλλου. Άρα υπογραφές απ’ αυτόν που έχει εξουσία. Σοβαρά πράγματα.
3. Όμως, με το έτσι ή το αλλοιώς ο κ. Σαμαράς θα υπογράψει. Μπορεί να κρατηθούν προσχήματα και να μην μπεί υπογραφή ( π.χ. απλά να σφραγιστεί η συναίνεση με μια επιστολή σφραγισμένη με το δακτυλικό αποτύπωμα του κ. Σαμαρά). Αυτό θα ήταν η καλύτερη επικοινωνιακή λύση στο αδιέξοδο: και μπορεί αληθώς να ισχυριστεί μετά ότι δεν υπόγραψε και από την άλλη οι Ευρωπαίοι θα έχουν πάρει νομικά αυτό που θέλανε.
Βάζω στόιχημα ότι έτσι θα γίνει ( μπορεί όχι ακριβώς, αλλά σε αυτό το μοτίβο). Αν δεν γίνει τίποτα, η υπογραφή έχει μπει με έγκυρο τρόπο αθέατα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Μόνο προσοχή : για να εκμαιεύσει τη συγκατάθεση των Ευρωπαίων να μην βάλει φανερά την υπογραφή του μπορεί να κινδυνεύει να υπογράψει πολλά περισσότερα στα χαρτιά που του σπρώξανε μαζί με τη σύμβαση. Και ίσως η σύγκρουση με την υπογραφή γίνεται για να περάσουν τα άλλα στο παρασκήνιο και στη μουγκά. Έτσι και αλλιώς κομματικοί μηχανισμοί ελέγχου του τι υπογράφει ο αρχηγός, δεν υπάρχουν.
