Φασαρίες στη “βίλα Αμαλία” της Ζυρίχης

Όταν στη δεκαετία του 80  δούλευα στην τότε Δυτ. Γερμανία, οι καταλήψεις κτιρίων από νεαρούς και νεαρές ήταν πολύ διαδεδομένες. Παλαιά εγκαταλελειμμένα κτίρια ή παλαιά σε αχρηστία εργοστάσια γινόντουσαν χώροι όπου νεαροί, αριστερής ή φιλελεύθερης ιδεολογίας έβρισκαν στέγη και μέρος να αναπτύξουν την κοινότητα και τα ενδιαφέροντα τους. Συχνά υπήρχαν αντιπαραθέσεις με τους γείτονες ή την αστυνομία.

Ακόμα και σήμερα αυτό το κίνημα των καταλήψεων είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες σχεδόν τις χώρες. 

Καμιά φορά γίνονται και ταραχές, όπως πρόσφατα στη Ζυρίχη ( μία πλούσια πόλη, που προσωπικά με ευχαρίστηση θα την επέλεγα για να δουλέψω και να ζήσω).

Τα αναφέρω αυτά, γιατί πολύ συχνά πέφτουμε θύματα του απομονωτισμού μας, νομίζοντας πως αυτά που συμβαίνουν π.χ. με τη βίλα Αμαλία ή άλλες βίλες ( όλα τα παλιά κτίρια βαφτίστηκαν βίλες) είναι κάτι το πρωτόγνωρο, τρομερό και φοβερό. Τίποτε απ’ όλα αυτά: συνηθισμένες καταστάσεις. 

Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποια διακριτική παρέμβαση των Δήμων , για να μην γίνουν οι χώροι εστίες μόλυνσης και κάποιος διακριτικός έλεγχος από την αστυνομία, ώστε οι καταλήψεις να μην αποτελούν βάση παράνομων δραστηριοτήτων ( και βέβαια σ΄αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία περίπτωση η πολιτική έκφραση και δραστηριότητα των “καταληψιών”, εφόσον βέβαια δεν προκαλείται εξ αυτής βλάβη σε άτομα και αγαθά).