Σήμερα διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή, γραμμένο από τον κο Σεραφείμ Κωσταντινιδη. Μικρό σε έκταση, αλλά ουσιώδες σε περιεχόμενο. Τι γράφει ο αρθρογράφος; Το εξής απλό: η περικοπή δαπανών, έτσι γενικά και για μικροποσά αποτελεί την εύκολη λύση. Αυτό που μπορεί να το σχεδιάσουν και να το υλοποιήσουν άτομα χωρίς ειδικά προσόντα. Εκείνο που είναι δύσκολο και απαιτεί ξεχωριστές ικανότητες είναι να διαφοροποιηθεί η λειτουργία των υπηρεσιών, οργανισμών και δήμων. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να κόψεις χρήματα, να περιορίσεις δαπάνες. Πρέπει να  μπορείς να εμπνεύσεις τους πολίτες και να καθοδηγήσεις σωστά τις υπηρεσίες του στενού ή ευρύτερου δημοσίου τομέα ώστε να γίνουν αποδοτικές.

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, δυστυχώς στη χώρα μας βιώνουμε πλέον μια ιδιόμορφη στάση εργασιών, μια ιδιότυπη απραξία – σαν να είναι ναρκωμένος ο δημόσιος τομέας- και να μη μπορεί να εκπληρώσει και τις πιο απλές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής μας, όπως π.χ. να περιορίσει ή να εξαφανίσει την παρουσία σε όλα τα φανάρια της πρωτεύουσας των επαιτών και των μικροπωλητών ή να φροντίσει να μην καθυστερούνται οι πληρωμές των εργαζομένων ή να γίνονται οι προμήθειες απλών( αλλά απαραίτητων) υλικών, όπως γάζες και πλαστικά γάντια, στα νοσοκομεία μας.

Νομίζω ότι αυτό που γράφει ο κ. Κωσταντινίδης έχει γίνει αντιληπτό από πολλούς συμπολίτες μας: από το αδιέξοδο δεν βγαίνουμε μόνο με το σφίξιμο του ζωναριού. Όλοι πια συζητάμε πως οι ηγεσίες μας είναι ανεπαρκείς. Όλοι περιμένουμε κάποια στιγμή, αγανακτισμένοι με όσα συμβαίνουν, το υπάρχον σύστημα να σαρωθεί ( χωρίς να φανταζόμαστε το πώς).

Η ανάγκη για μια ηγεσία που να εμπνέει είναι όντως υπαρκτή, αλλά εξίσου έντονη είναι, κατά τη γνώμη μου, και η ανάγκη για άμεση δραστηριοποίηση των πολιτών,  ώστε αυτοί να γίνουν πιο δημιουργικοί, πιο πειθαρχημένοι και πιο υπεύθυνοι. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, μόνο μέσα από την χειραφέτηση του πολίτη μπορεί να ελπίζουμε ότι θα δημιουργηθούν προοπτικές για την «επανεκκίνηση» της χώρας. Και αυτή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή του στα κοινά, με ιδιότητες και ικανότητες που να αρμόζουν σε αυτό τον προσδιορισμό. Έτσι, ευελπιστούμε ότι μπορεί το σάρωμα του παλιού να αναδείξει καινούργιες, άφθαρτες και άξιες δυνάμεις που με όλους μαζί θα θέσουν τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Μπορεί ο λαός μας να χειραφετηθεί από την μακροχρόνια θητεία του ως απλού πελάτη κομματικών γραφείων; Να πάψει να είναι ικέτης για τα δικαιώματα του ή απαιτητικός για τα βολέματα του; Να μην συμπεριφέρεται ως άβουλος που έχει προσαρτηθεί σε κάποιο βουλευτή, πολιτευτή, δημοτικό « άρχοντα» ή συνδικαλιστή;

Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο και το πιο αβέβαιο εγχείρημα. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί τους οποίους στοχοποιούν οι αγανακτισμένοι στη πλατεία Συντάγματος. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι του σήμερα. Μπορούν αυτοί και οι υπόλοιποι Έλληνες να γίνουν οι σοβαροί πολίτες του αύριο; Τέτοιοι που πλέον δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να ασκήσει διοίκηση, με τον τρόπο που συνέβη στη χώρα μας τις τελευταίες τραγικές δεκαετίες;