Όταν η διαμαρτυρία δεν μπορεί να μεταφραστεί σε πολιτική δύναμη, όταν δεν αξιοποιείται από κάποια οργανωμένη πολιτική ομάδα ή από κάποιους διεκδικητές εξουσίας, τότε το μόνο που επιτυγχάνει είναι να εμποδίσει βραχυχρόνια κάποιες τακτικές επιλογές της πολιτικής εξουσίας, αλλά όχι να την αποτρέψει από το να εφαρμόσει τους στρατηγικούς στόχους της.

Όσο η διαμαρτυρία στις πλατείες παραμένει “ ακηδεμόνευτη” τόσο πιο αδύναμη είναι. Γρήγορα ή έστω λίγο πιο αργά θα εκφυλιστεί, πρώτα από την κούραση, μετά από τις διαφωνίες των πιο χαλκέντερων που πρωταγωνιστούν και τέλος από την απογοήτευση.

Δυστυχώς, εκτός από πρόβλημα αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων, υπάρχει και αδυναμία ανάδειξης κάποιου άλλου πολιτικού υποκειμένου ή ευνοϊκής μετάλλαξης κάποιου από τα ήδη υπάρχοντα.

Γι΄αυτό και δεν προσδοκώ κάτι το ιδιαίτερο από τις κινητοποιήσεις στις πλατείες, πέρα από το ότι πολλοί – και ιδίως οι νέοι- ανακάλυψαν ξανά την ευχαρίστηση της συλλογικής δράσης.

Η μη επιτυχής κατάληξη της διαμαρτυρίας, δεν πρέπει να δημιουργήσει μεγαλύτερη απογοήτευση, γιατί αυτή σε συνδυασμό με το φόβο, δεν είναι ότι καλύτερο για τον λαό μας.

Τέλος, μία επισήμανση που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ: Αυτούς που σήμερα μουτζώνουμε, είναι αυτοί που χθες τους καμαρώναμε και τους ψηφίζαμε (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας).