Συμπλήρωσα εχθές την φορολογική δήλωση μου. 

Δεν πάτησα το κουμπί “ επιβεβαίωση” αμέσως μόλις ολοκλήρωσα τη δήλωση. Δίστασα, γιατί δεν ήθελα. Αλλά μετά επεκράτησε η λογική και “υπέγραψα” την λυπητερέστατη.

Με λίγα λόγια: Περισσότερο από 4 μήνες το χρόνο δουλεύω για κάποιον άλλο. Ότι κερδίζω εγώ και η γυναίκα μου αυτό το διάστημα, τα δίνω από φόβο ( αν μπορώ, ας κάνω αλλιώς) στο κράτος. Αυτή η οικειοποίηση του προσωπικού μου κόπου λέγεται “φορολογία”.

Αν προσθέσω και όσα πληρώνω για Φ.Π.Α., για φόρους του σπιτιού, του αυτοκινήτου, για τέλη και παράβολα κ.ο.κ., μάλλον θα πρέπει να δουλεύουμε οικογενειακώς περισσότερο από 7 μήνες το χρόνο μόνο γι’΄αυτόν τον άλλο που διαφεντεύει τη ζωή μου, είναι δηλ. ο ιδιοκτήτης μου (που μπορεί να μου επιβάλει τη θέληση του, ενώ εγώ δεν μπορώ να κάνω το ίδιο σ’ αυτόν).

Οι δουλοπάροικοι, οι κολίγοι, αυτοί που στο σχολείο μαθαίναμε ότι ζούνε στη σκλαβιά και τους συμπονούσαμε, δούλευαν περισσότερο από μας για τον ιδιοκτήτη τους; Μήπως η πρόοδος είναι μία επιστροφή στο παρελθόν;

Θα μου πει κάποιος ότι τέτοιες σκέψεις δεν είναι σωστές. Ότι υπάρχουν υποχρεώσεις του πολίτη απέναντι στην κοινωνία, που περνούν μέσα από τη συνεισφορά του στο κοινό ταμείο ( αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους). Θα συμφωνήσω. Μόνο που εγώ εδώ και πολύ καιρό δεν αισθάνομαι κυρίαρχος πολίτης, κυρίαρχου κράτους. Και αυτό κάνει το κοινό καλό, απλό εκμεταλλευτή ιδιοκτήτη.