Η γυναίκα ήταν ζωηρή και δεν το έκρυβε. Όλοι στη γειτονιά το ήξεραν από χρόνια, πολλοί το απολάμβαναν, ο σύζυγος, όμως, δεν καταλάβαινε τίποτα. Ούτε κάποια μισόλογα, ούτε κάποιες ενδείξεις. Κάποια στιγμή, όμως, η ζωηράδα έφτασε στο απροχώρητο και όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρυφτεί αλλά έγινε βούκινο, που λέμε. Ο απατημένος σύζυγος νευρίασε, έβαλε τις φωνές την έστειλε στο σπίτι της, την ξαναδέχθηκε πίσω, αλλά της απαγόρευσε τα “σούρτα-φέρτα”. Κατάλαβε, βέβαια, ότι οι γειτόνοι κάτι πρέπει να ξέρανε και χωρίς να χάσει την αυτοπεποίθηση του, έλεγε με νόημα σε όποιον συναντούσε: “Ξυπνήσαμε κύριε. Τι νομίζεις;”

Αν η μικρή ιστοριούλα προκαλεί αισθήματα απαξίωσης για τον πρωταγωνιστή  σύζυγο, το ίδιο απαξιωτικό δεν είναι να λέμε ότι ξυπνήσαμε ως λαός με τόση μεγάλη καθυστέρηση; Τι σοβαρότητα και αυτοεκτίμηση κρύβει το να παίρνεις χαμπάρι την καταστροφή όταν αυτή έχει ξεκινήσει ( και να το διαλαλείς κιόλας); 

Αργά “ξυπνήσαμε” και τον αργό, κανείς δεν τον συμπαθεί, εκτός αν είναι μεγαλόψυχος ( κάτι που δεν συμβαίνει σε αγορές και διακρατικές σχέσεις)

Εφόσον καθυστερήσαμε, ας μη το διαλαλούμε. Δεν είναι υπέρ του λαού, ούτε σημαίνει κάτι σε κάποιους. 

Αν συνέχιζα με ιστοριούλα, θα έλεγα ότι φαντάζομαι το πλήθος να φωνάζει στους δρόμους πως ξύπνησε και μια παρέα απ’ αυτούς που πράγματι έφαγαν πολλά, να κάθεται ψηλά, σε κάποιο roof garden και να τους χαζεύει πίνοντας scotch και martini και να σχολιάζει:  "Ξυπνήσαν ρε τα κορόιδα", “ Χα, χα, χα”, “ Και το φωνάζουν. Δεν βαριούνται με τόση ζέστη;”.

Η πλατφόρμα που χρησιμοποιώ για το ιστολόγιο μου είναι γεγονός ότι μου αρέσει. Το χρώμα, το στήσιμο είναι πολύ καλά, όπως και το ανέβασμα φωτογραφιών, ενώ η παρουσίαση του αρχείου τέλεια.

Δυσκολίες υπάρχουν στην προσθήκη κάποιων επιπλέον λειτουργιών (gadjet), γιατί χρειάζεται να έχεις παραπάνω γνώσεις σε υπολογιστές για να τα καταφέρεις. Μία απ αυτές, νομίζω ότι υπερνικήθηκε: να μπορεί κάποιος να κάνει σχόλια στα γραφόμενα μου. Την έλλειψη αυτής της δυνατότητας μου την επισήμανε ο εκλεκτός “αέρας- πατέρας”. Νομίζω ότι το τακτοποίησα και ελπίζω να λειτουργήσει. 

Μία αντιπάθεια μου, που πρέπει δημοσίως να εκφράσω, είναι αυτό το follow on tumblr (το να υπάρχουν followers). Το θεωρώ πολύ αμερικανιά. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά ο συνειρμός που κάνω είναι αυτός για το παραμύθι  που ένας νεαρός έπαιζε την φλογέρα και μάγευε τα ποντίκια και τον ακολουθούσαν. Οι φίλοι, οι γνωστοί και οι αναγνώστες μου δεν είναι ποντίκια και εγώ δεν παίζω ( ούτε επιθυμώ να παίξω) φλογέρα. Γι΄αυτό δεν θέλω κανέναν follower. ( Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν πολυσυμπαθώ το twitter).