Όλους μας απασχολεί το τι πρόκειται να επακολουθήσει το “κούρεμα”. Παράλληλα, ολοένα και περισσότεροι πολίτες φτάνουν στα όρια της αντοχής τους. Το άσχημο παρόν και το αβέβαιο (το χωρίς ελπίδα) μέλλον αποτελούν ;ena εκρηκτικό μείγμα. Όσα έγιναν στις παρελάσεις είναι το πρελούδιο του τι θα ακολουθήσει. Από την άλλη, το υπεύθυνο για την κατάσταση μας πολιτικό κατεστημένο φαίνεται να έχει πλέον περάσει στις όχθες του παραλόγου, αναγκασμένο από την αποκρουστική εικόνα του στην πραγματική ζωή. 

Προσπαθώ να καταλάβω καλύτερα το τι πραγματικά συμβαίνει και να σκεφθώ το τι μπορεί να γίνει για να ξεπεράσουμε αυτή την κατάπτωση. Οποιαδήποτε αλληλουχία σκέψεων δεν μπορεί να συγκροτηθεί αν δεν βασίζεται σε μία διαπίστωση και δεν δίνει απάντηση σ’ ένα ερώτημα:

Η διαπίστωση είναι η εξής: ό,τι και να γίνει, δεν μπορούμε ούτε πρόκειται να ξαναβρούμε σύντομα ( για τουλάχιστον 20 – 30 χρόνια) αυτά που είχαμε. Πιθανόν να μην ξαναζήσουμε παρόμοια ευημερία ( επίπλαστη) για μιά γενιά τουλάχιστον.

Το ερώτημα έχει ως εξής: αν το βαρύτερο τίμημα της κρίσης είναι η παραχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας και η διαγραφή της ελπίδας για το μέλλον, είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε υπομένοντας μια ακόμα πιο μεγάλη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης μας; Είμαστε έτοιμοι να πεινάσουμε για να καταφέρουμε να βγούμε πιό γρήγορα και όρθιοι από αυτή τη δοκιμασία;

Αν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας ( και δεν τη θολώνουμε από κεκτημένη ταχύτητα) και αν μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά στο ερώτημα, τότε μπορούμε να συζητάμε σοβαρά για το τι πρέπει να γίνει.

Αν απλά διαμαρτυρόμαστε, ελπίζοντας να ανακτήσουμε ότι είχαμε και αν νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε εθνική ανεξαρτησία και το δικαίωμα στην ελπίδα άκοπα, μόνο με συνθήματα στους δρόμους: καλή μας νύχτα!