Θα ήθελα να μοιραστώ μία άλλη εκδήλωση της κρίσης που διέρχεται ο τόπος μας και της οποίας είμαι μάρτυρας, ως γιατρός του ΕΣΥ.

Μέχρι πριν λίγο καιρό στη χώρα μας, όπως παντού σ’ όλο τον κόσμο,  οι ίδιοι οι ασθενείς , αλλά και οι συγγενείς τους, αναζητούσαν επίμονα το χειρουργό πριν από το χειρουργείο για να τους εξηγήσει τι πρόκειται να κάνει και πως εκτιμά ότι θα εξελιχθεί η πάθηση, ενώ μετά το χειρουργείο να τους εξηγήσει πως πήγε η επέμβαση και να τους δώσει κάποιες πιο λεπτομερείς εξηγήσεις για το πως βλέπει τα πράγματα.

Το πρόβλημα στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας ήταν (και εξακολουθεί να είναι) πως η ενημέρωση γίνεται συνήθως στο πόδι, εις ευήκοον ούς άλλων ασθενών ή περαστικών, γιατί οι γιατροί δεν διαθέτουν γραφεία ή χώρους που να μπορούν να συνεννοηθούν με τους ασθενείς και τους συγγενείς κατ’ ιδίαν.

Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, είμαι από τους τυχερούς που διαθέτουν τέτοιο χώρο. Και αυτό με βοήθησε να έχω άνετες και αναλυτικές συνομιλίες με τις ασθενείς μου. Όμως, το τελευταίο χρονικό διάστημα αυξάνει ο αριθμός των ασθενών που σχεδόν δεν τους βλέπω καθόλου πριν, αλλά και μετά το χειρουργείο. Το ίδιο και τους συγγενείς τους. Άφαντοι. Και αυτό συμβαίνει και σε περιπτώσεις που σε κάνουν να ανησυχείς, όπως πριν και μετά το χειρουργείο σε νέες γυναίκες (κοπέλες). 

Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το συζήτησα και με άλλους συναδέλφους, που είχαν να μου αναφέρουν παρόμοια περιστατικά.

Με την πείρα που έχω, οι εξηγήσεις που μπόρεσα να δώσω είναι: 1) οι συγγενείς και οι ασθενείς αποφεύγουν να έλθουν σε επαφή με το γιατρό, για να μην πιεστούν ή αισθανθούν υποχρεωμένοι να του δώσουν χρήματα, 2) οι παλιές ισχυρές και δεμένες οικογενειακές σχέσεις έχουν εξασθενήσει πολύ. Υπάρχουν πλέον πολλοί μοναχικοί άνθρωποι.

Όποια και να είναι, όμως, η εξήγηση, το φαινόμενο είναι πολύ θλιβερό. Είναι δείγμα μιας φτώχειας που εξαπλώνεται συνεχώς και αφορά ολοένα και  περισσότερους συμπολίτες μας. 

Υ.Σ.

Τρεις ημέρες μετά την ανάρτηση, μετά από παρατηρήσεις φίλων έχω να σημειώσω τα εξής:

1. Να μην παρεξηγηθεί το κείμενο. Δεν είμαι μη ηθικός γιατρός που θα απαιτούσα κάτι από τους ασθενείς μου. Απλά γράφω την αλήθεια, αυτό που συμβαίνει.

2. Η φτώχεια έχει πολλές πλευρές. Μία απ’ αυτές είναι να μην έχουν ( ή να αισθάνονται ότι μπορούν να μην έχουν) πρόσβαση σε περίθαλψη συμπολίτες μας για οικονομικούς λόγους.