1. Προχθές, Πέμπτη 19-1-12, οι νοσηλεύτριες και το διοικητικό προσωπικό του νοσοκομείου κρατούσαν τις αποδείξεις της μισθοδοσίας τους και δεν μπορούσαν να πιστέψουν το ύψος των αποδοχών τους. Μισθοί από 500 – 900 ευρώ, όπου στο υψηλότερο όριο ήταν υπάλληλοι με πάνω από 20 χρόνια, με παιδιά σε ηλικία σπουδών και πολλοί απ’ αυτούς με δάνεια και άλλες υποχρεώσεις. 

2. Αν είσαι άνεργος για πολύ καιρό και δεν έχεις πλέον ασφάλεια, αλλά οι γονείς σου σου άφησαν κληρονομιά ένα μικρό διαμέρισμα, τότε δεν δικαιούσαι ούτε βιβλιάριο απορίας για να καλύψεις τα έξοδα της θεραπείας σου ως καρκινοπαθής.

3. Η προσέλευση στα δημόσια νοσοκομεία έχει αυξηθεί σημαντικά, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον χρήματα για ιδιώτες γιατρούς.

4. Οι άστεγοι πληθαίνουν, οι σκουπιδοντενεκέδες στη γειτονιά μου δέχονται πολλαπλές επισκέψεις, ο κόσμος γίνεται ολοένα και περισσότερο επιθετικός από απελπισία.

κ.λ.π.

Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Ώρα για έμπρακτη αλληλεγγύη. Ας κάνει ο καθείς ότι μπορεί για να μοιράσει το πλεόνασμα υλικού πλούτου και διαθέσιμου χρόνου που διαθέτει. 

Εγώ, σκέφθηκα να αντιδράσω ως εξής: Αγόρασα ένα μεγάλο ψυγείο. Έλυσα έτσι, χωρίς γραφειοκρατία, ένα θέμα. Σε αυτό το ψυγείο θα μπορέσουμε να αποθηκεύσουμε φάρμακα που θα συλλέγουμε από ανθρώπους που δεν τα χρειάζονται πια και στη συνέχεια θα τα μοιράζουμε όπου υπάρχει ανάγκη ( σε οικονομικά ανήμπορους και ανασφάλιστους ασθενείς). Όλη η ομάδα της ανακουφιστικής – ολιστικής φροντίδας του νοσοκομείου μου, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό θα βοηθήσουν σ΄αυτή την προσπάθεια. Ήδη μέλη της νοσηλευτικής και κοινωνικής υπηρεσίας, που έχουν εμπειρία σε αυτή τη δραστηριότητα, έχουν κινητοποιηθεί.

Έκανα μία αρχή. Θα πρέπει να κάνω και άλλα.

Υ.Γ.

Δεν είμαι φιλάνθρωπος, με την συνηθισμένη – κακή έννοια. Ούτε θέλω να ακούω καλά λόγια ( δεν τα χρειάζομαι). Δεν μ΄ενδιαφέρει η φήμη και η δημοσιότητα: δεν πρόκειται να πολιτευθώ. Δεν θέλω κιόλας επαφή με κανέναν ευεργετούμενο: δεν θέλω κάτι απ’ αυτόν ( εξάλλου είμαι αμήχανος σε τέτοιες επαφές). Απλά σκέφτομαι πως τελικά είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε. Αν δεν κάνω, δεν υπάρχω. Αφού μπορώ να βοηθήσω, γιατί να μην το κάνω.