Σχετικά με μία συζήτηση που ξεκίνησε στο facebook και αφορά τις προτάσεις για θέσπιση ανώτατης χρηματικής δαπάνης για την αγορά φαρμάκων από τους ασφαλισμένους καθ’ως και της συμμετοχής των ασθενών με χρόνιες παθήσεις (π.χ. όπως ο καρκίνος) στη δαπάνη της φαρμακευτικής αγωγής τους, έχω να επισημάνω τα εξής:

1) Είναι γεγονός πως στη χώρα μας υπήρχε σπατάλη σ’ ό,τι αφορά την κατανάλωση φαρμάκων. Αιτίες γι΄αυτό: το επιθετικό marketing από τις φαρμακοβιομηχανίες, η αλόγιστη συνταγογράφηση μερίδας ιατρών (είτε από ελαφρότητα, είτε εκ προθέσεως), η διαφθορά κομματικών και κρατικών υπαλλήλων ( που όριζαν τιμές υψηλότερες των φυσιολογικών, όχι από άγνοια αλλά από πρόθεση), το κέρδος των διακινητών και πωλητών και οι λανθασμένες αντιλήψεις των ίδιων των ασθενών. Επίσης, η εσκεμμένη αδυναμία των ασφαλιστικών ταμείων ( από ανικανότητα των ηγεσιών τους) να ελέγξουν την ορθολογικότητα των δαπανών τους.

2) Οι περικοπές που έγιναν με την εφαρμογή του πρώτου μηνημονίου δεν προκάλεσαν κάποια επιδείνωση της ποιότητας περίθαλψης των ασθενών, ακριβώς γιατί υπήρχαν περιθώρια ορθολογικότερης και λιγότερο σπάταλης διαχείρισης της φαρμακευτικής ( και όχι μόνο) δαπάνης.

3) Η κατάσταση φαίνεται ότι αλλάζει με το δεύτερο μνημόνιο, καθώς αναδεικνύεται με όλη της την σκληρότητα η απαίτηση των δανειστών να εξασφαλιστούν τα χρήματα για αποπληρωμή των όσων μας δανείζουν και των τόκων τους. Για πρώτη φορά καθορίζεται χρηματικό πλαφόν στην κατανάλωση φαρμάκων. Όχι οι ανάγκες να καθορίζουν το τι φάρμακα χρειάζονται, αλλά το διαθέσιμο χρήμα ορίζει πλέον το αν θα πάρει, πόσα θα πάρει και τι θα πάρει ο Έλληνας πολίτης όταν ασθενήσει.  

4) Αν αυτή η λογική δεν είναι απάνθρωπη, αν μία τέτοια πρόταση δεν είναι πρόκληση στην αξιοπρέπεια των πολιτών, τότε έχουμε χάσει την ικανότητα να αξιολογούμε την πραγματικότητα.

Έτσι εκτιμώ πως πρέπει να συγκατανεύσουμε στην ορθολογική και με μεγάλο σεβασμό διαχείριση των χρημάτων του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων. Ακόμα να πούμε ναι σε μειώσεις αποδοχών ή περιορισμό σπατάλης στην ιδιωτική και κοινωνική ζωή μας. Όμως όλοι θα πρέπει να δηλώσουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην λογιστική της βαρβαρότητας. ΟΧΙ στην εκμετάλλευση των ασθενών και στην εξαθλίωση τους.