Βαρέθηκα να ακούω για το φταίξιμο των πολιτικών. Ακόμα περισσότερο βαρέθηκα να ακούω το πως μας κατάντησαν έτσι τα πολιτικά λαμόγια.

Με αηδιάζει να ετοιμάζει βιβλίο ο κ. Πάγκαλος για να αποδείξει τον ισχυρισμό του ότι “μαζί τα φάγαμε”. Ο άεργος να μου εξηγήσει γιατί ήταν τόσο βλάκας ή τόσο διεφθαρμένος που ως εντεταλμένος για τη σωστή διαχείριση των κοινών έβλεπε τους πολίτες να τρώνε το μέλλον των παιδιών τους και αυτός απλά αγνάντευε.

Θεωρώ αδιαφιλονίκητη αλήθεια πως το επίπεδο αυτών που ασχολούνται με την πολιτική, των πολιτικών μας, είναι, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, εξαιρετικά χαμηλό, γι’ αυτό και στις αυλές τους σιτίζονται οι κάθε λογής ανάξιοι κόλακες, δήθεν σύμβουλοι, καθηγητές και τεχνοκράτες. Για τους αμαθείς, οι ημιμαθείς είναι το άλλοθι της ακρισίας τους. 

Γνωρίζω άτομα στον περίγυρο μου, που προσκολλημένα σε κόμματα κάνουν καριέρα σταδιακά ( προάγονται, παίρνουν δουλειές κατά στάδια: όποτε το κόμμα τους είναι στην εξουσία. Βέβαια, η εξέλιξη τους είναι πιο γραμμική, άμα είναι υψηλόβαθμα στελέχη. Τότε οι συνεννοήσεις και η αλληλοϋποστήριξη  μεταξύ κομματικών είναι θέμα “λογου τιμής” μεταξύ τους). Γνωρίζω, επίσης, τους ίδιους πως “βολεύουν” τα παιδιά τους σε θέσεις του ευρύτερου και στενότερου δημόσιου τομέα.

Είδα και άκουσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια.

Αλλά εκτός από τις γενικότερες πολιτικές παρατηρήσεις μου, τις αιρετικές συχνά απόψεις μου, απείχα από την ενεργό πολιτική. Και με αυτό δεν εννοώ μόνο ότι δεν άνηκα σε κόμμα ή σε ιδεολογική ομάδα, αλλά το κυριότερο δεν καυτηρίασα άμεσα τις πολιτικές και συχνά ηθικές παρεκτροπές που έβλεπα να γίνονται από τους παραβάτες – φαγοπότες είς βάρος της κοινωνίας και της χώρας μας.

Δεν τόλμησα να πώ στον α ή στην β : “άντε από εδώ, που σε έπιασε η όρεξη να βελτιωθεί ο τόπος και γι αυτό μου λες ότι ασχολείσαι με τα κοινά και προπαγανδίζεις για το α ή β κόμμα, όταν η μόνη σου έννοια είναι πως να ωφεληθείς εσύ προσωπικά ή η οικογένεια σου”. “ Άσε μας που θέλεις και τη φιλία μου, όταν αντί για τη δουλειά και το καλό του συνόλου, ψάχνεις να κάνεις επαφές, να δώσεις κρυφά σημειώματα στον κάθε πολιτικάντη για να γίνει το δικό σου, δήθεν για το καλό του τόπου”. “ "Πάψε το κήρυγμα των καλών προθέσεων, του αγώνα για το καλό του λαού και για την παράταξη, αγωνιστή/στρια της πλάκας, εσύ που στη δουλειά και στην καθημερινότητα σου εκμεταλλεύεσαι όποιον μπορείς με τον πιο ανάλγητο τρόπο” , “Παράτα μας βρε σοσιαλιστή, που όταν πρόκειται για το προσωπικό σου κέρδος, δεν έχεις φραγμό στο πως να το αποκτήσεις”. “ Άντε από εδώ πέρα βρε λαμόγιο, που δήθεν κόπτεσαι για το καλό των συμπολιτών σου, συμμετέχοντας δήθεν σε δράσεις φιλανθρωπικών σωματείων, εσύ που δεν έχεις δώσει ούτε δεκάρα από την προσωπική περιουσία σου, εσύ που μόνο την προβολή σου επιθυμείς ή την συναναστροφή με τη δήθεν υψηλή κοινωνία”. “Σταμάτα βρε θεομπαίχτη να μιλάς δημόσια για το καλό του καρκινοπαθη, όταν σιχαίνεσαι να τον ακουμπήσεις ή αδιαφορείς πλήρως για τον πόνο και τα προβλήματα του”  και άλλα πολλά που θα μπορούσα τόσες πολλές φορές να είχα πει, αλλά δεν τα είπα.

Επομένως, φταίω και εγώ για ό,τι συνέβηκε. Είδα και έζησα, αλλά σιώπησα. Επειδή το επέβαλαν οι καλοί τρόποι, επειδή δεν ήθελα να χαλάσω καρδιές, επειδή ήταν συνάδελφος ή ήταν γηραιότερος ή δεν πρέπει να βγάζουμε τα ενδότερα στην επιφάνεια ή τέλος, επειδή στο κάτω- κάτω, εγώ θα σώσω τον κόσμο;

Άρα, φταίω και εγώ. 

Αλλά επειδή δεν αλλάζει εύκολα η χαλασμένη νοοτροπία, μπορεί ακόμα να διορθώσω το λάθος μου. Να ισοφαρίσω το φταίξιμο μου: Πλέον θα μιλώ ανοικτά. Δεν έχω να χάσω τίποτα. Αντίθετα τα παιδιά μου μπορεί να μεγαλώσουν σε μία καλύτερη κοινωνία.