Το πρόβλημα διογκώνεται. Ο αριθμός των αξιοπρεπών συμπολιτών μας που η οικονομική κρίση τους έχει οδηγήσει στην ανεργία και στην απουσία ασφαλιστικής κάλυψης αυξάνει σημαντικά. 

Αν αυτοί οι άνθρωποι αρρωστήσουν  π.χ. παρουσιάσουν καρκίνο, τότε η οικονομική αδυναμία τους οδηγεί στην υποθεραπεία και στην άδικη μείωση της διάρκειας και της ποιότητας ζωής τους. Οι θεραπείες και η παρακολούθηση του καρκίνου δεν αντέχονται οικονομικά ακόμα και από μία οικογένεια της μεσαίας τάξης. Πολύ περισσότερο από φτωχούς ανθρώπους.

Δεν μπορούμε να το ανεχόμαστε αυτό.

Τα περί κοινωνικής πρόνοιας είναι λόγια του αέρα. Αν τύχει και ο ανασφάλιστος έχει κληρονομήσει κάποιο σπίτι σε ορεινό εγκαταλελειμμένο χωριό ή έχει ένα μικρό αυτοκίνητο δεν θεωρείται άπορος!

Πληρώνουμε τόσους φόρους, μειώνονται οι μισθοί μας. Απαιτούμε μέρος των χρημάτων που δίνουμε στο κράτος να διατεθεί άμεσα γι΄αυτούς τους ανθρώπους. Αν αυτό δεν γίνει, τότε δίκαια θα πρέπει να ανησυχούμε για το ποιοι είναι αυτοί που κυβερνούν αυτόν τον τόπο. 

(Με αφορμή το δημοσίευμα : http://www.tovima.gr/society/article/?aid=482145)