Στην προ-προηγούμενη ανάρτηση είχα γράψει για την επίθεση των μικροομολογιούχων στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλο και την εκπληκτικά ανεκδιήγητη απάντηση του γραφείου τύπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σήμερα διαβάζω στο ΒΗΜΑ της Κυριακής το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη που επισημαίνει τα ίδια πράγματα, με πιο ωραίο, καίριο και δημοσιογραφικό τρόπο.

Πράγματι, η ιστορία με τους μικροομολογιούχους και η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ είναι απίστευτα δείγματα για το που έχει φτάσει η χώρα μας.

Παρακαλώ να διαβαστεί το άρθρο του κ. Πρετεντέρη.

ΥΓ. Μετά από 2 ώρες διάβασα και την απάντηση του κ. Ε. Βενιζέλου, την οποία οφείλω να παραθέσω.

Ο κ. Βενιζέλος δεν απαντά, όμως, στο βασικό θέμα: είχε υποσχεθεί ότι δεν θα πειραζόντουσαν οι μικροομολογιούχοι και δεν το τήρησε. Ήταν τόσο μικρό το κόστος που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό τι σόι διαπραγματεύσεις έκανε. Το να λες ότι οι άλλοι απαιτούσαν και επέβαλλαν τη θέληση τους σε κάτι που είχε τόσο βάρβαρο αντίκτυπο στους πολίτες, τότε ή τους πολεμάς και εσύ με περισσότερο πείσμα και ικανότητες είτε τα βροντάς και φεύγεις. Από την απάντηση του προκύπτει ότι το μόνο που δεν είχε σκεφτεί είναι πως μπορούσε να παραιτηθεί καταγγέλλοντας τη στάση των δανειστών. Με κάτι τέτοιο θα πρόσφερε πραγματικές υπηρεσίες και οι πολίτες που θα τον συναντούσαν στο δρόμο θα του χαμογελούσαν. Με τη μανία προσκόλλησης στην καρέκλα δεν μπορείς να διαπραγματευθείς. Τον αρχικό λογαριασμό τον πλήρωσαν οι πολίτες. Τον επόμενο φαίνεται να τον έχει χρεωθεί ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος.