Είχα επισημάνει σε παλαιότερη ανάρτηση κάποιες θολές δοσοληψίες μεταξύ των εκπροσώπων των φαρμακευτικών συλλόγων με το Υπουργείο, με αφορμή την ταλαιπωρία των ασφαλισμένων να εξασφαλίσουν φάρμακα λόγω των απεργιών και της μη αποδοχής των συνταγών των ασφαλιστικών ταμείων από τα φαρμακεία. Και αυτή η επισήμανση είχε δημιουργήσει αντιδράσεις από φίλους φαρμακοποιούς και μη ( Λογικές, στο βαθμό που όλοι έχουμε χορτάσει απ’ αυτό που αποκαλείται “ κοινωνικός αυτοματισμός”, αλλά στο οποίο δεν θα μπορούσα να υποκύψω λόγω ήθους και νοημοσύνης).

Όμως, μία σημερινή είδηση επαληθεύει την βασική εκτίμηση, ότι δηλ. δίνονται αντιπαροχές στους φαρμακοποιούς, για να εξισορροπηθούν οι χρηματικές καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην πληρωμή των ταμείων.

Μία απ’ αυτές τις αντιπαροχές ήταν η καθιέρωση της συνταγογράφησης   από τους γιατρούς της δραστικής ουσίας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ο γιατρός γράφει τη βασική, χημική, ουσία που πρέπει να πάρει ο ασθενής και ο φαρμακοποιός επιλέγει ποιας εταιρείας το σκεύασμα θα χορηγήσει στον ασθενή. 

Αν υπάρχουν 4-5 σκευάσματα με ίδια τιμή και 2-3 με λίγο ακριβότερη, ποιο θα διαλέξει ο φαρμακοποιός; Αυτό που έχει καλύτερο χρώμα στη συσκευασία; Αυτό που έχει πιο συμπαθητικό όνομα; ή αυτό από το οποίο μπορεί να έχει μεγαλύτερο κέρδος, άμεσο ή έμμεσο, φανερό ή κρυφό;

Η ιστορία της δραστικής ουσίας έχει, εκτός των άλλων, να κάνει και με το κέρδος που μπορεί να υπάρχει στην προτίμηση του α ή του β σκευάσματος. Μέχρι σήμερα αυτό το αφανές κέρδος το είχαν οι γιατροί. Στην χειρότερη εκδοχή το εξαργύρωναν με άμεσο ή έμμεσο προσπορισμό υλικών ωφελημάτων. Στην καλύτερη εκδοχή πάνω του στήριζαν μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τους ( διοργάνωση ή συμμετοχή σε συνέδρια, έκδοση ή συνδρομή ιατρικών περιοδικών κ.ο.κ.). Οι φαρμακοποιοί είχαν το επίσημο ποσοστό κέρδος τους από τις πωλήσεις, που περικόπηκε τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα για τα ακριβά σκευάσματα, καθώς θεωρήθηκε εξαιρετικά υψηλό.

Συνεπακόλουθο, αυτής της για χρόνια ανέλεγκτης σχέσης φαρμακευτικών εταιρειών και γιατρών ήταν η υπερσυνταγογράφηση. Φαινόμενο που εκτός της ζημιάς στα ασφαλιστικά ταμεία και της πιθανής επιβάρυνσης της υγείας των ασθενών, εξυπηρετούσε και τους φαρμακοποιούς, αφού αύξανε σημαντικά το τζίρο των φαρμακείων.

Η ελεγχόμενη καλή πρακτική στη συνταγογράφηση ( μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και άλλων απλών μέτρων), η προώθηση των αξιόπιστων γενοσήμων και η στήριξη της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας είναι μέτρα που μπορούν και τις δαπάνες να συγκρατήσουν και τους ασθενείς και τα ταμεία τους να προστατέψουν. Και αυτός θα έπρεπε να είναι ο συνετός και αποτελεσματικός τρόπος επίτευξης μιας ορθολογικής κατανάλωσης ( και δαπάνης) φαρμάκων.

Η συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας αφήνει πλέον την επιλογή του σκευάσματος στον φαρμακοποιό. Έναν φαρμακοποιό που σήμερα έχει περισσότερο από ποτέ αναπτύξει τον διττό ρόλο: και επιστήμονας και έμπορος. Όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει, στις δύσκολες οικονομικά συνθήκες, για να ζήσει ο επιστήμονας φαρμακοποιός, πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι καλός έμπορος. Αυτό το γνωρίζουν οι φαρμακευτικές εταιρείες και για να επιζήσουν και αυτές θα πρέπει να βρουν τρόπο να προωθήσουν το προϊόν τους ( αφού στην ουσία του είναι ίδιο με τις άλλες ανταγωνίστριες εταιρείες). Σ’ αυτό το “ενδιαφέρον προώθησης” ελπίζουν οι συνδικαλιστές των φαρμακοποιών να βρουν την παρηγοριά για τις δυσκολίες εσόδων από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Εκτιμώ ότι κάνουν λάθος. Δεν πρόκειται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και ίσως να αποτελεί το τυράκι στη φάκα που πολλοί επιθυμούν να του στήσουν και δεν είναι άλλη από την απώλεια της μη ιατρικής – φαρμακευτικής δραστηριότητας τους, όπως είναι π.χ. η πώληση προϊόντων διατροφής, καλλυντικών, φαρμάκων που δεν χρειάζονται συνταγογράφηση κ.ο.κ. Γιατί κανείς δεν θα βρει παράλογη μία απόφαση της πολιτείας η οποία θα ζητά από τον επιστήμονα που απασχολείται με το να βρει το κατάλληλο σκεύασμα για τον ασθενή του, να σταματήσει πλέον να ασχολείται με αλλότρια πράγματα και να πουλά βρεφικό γάλα ή υποδήματα ή είδη διατροφής ή καλλυντικά κ.ο.κ.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά στους υπεύθυνους που κυβερνούν. Γι΄αυτό και προσπαθούν να ανακαλύψουν ισοδύναμα μέτρα για να κατευνάσουν τους γιατρούς ( καθώς η ευθύνη συνταγογράφησης είναι όπως και να το δούμε βασικό μέρος της ιατρικής πρακτικής). Ψάχνουν το ισοδύναμο δώρο και επειδή είναι δύσκολο να βρεθεί για όλους, θα επικεντρωθούν να το δώσουν σ’ εκείνους που έχουν πιο πολύ δύναμη και βρίσκονται σε στενότερη επαφή με τα κέντρα εξουσίας.  Ήδη κάτι πειραματίζεται ( Και θα το σχολιάσω στην ώρα του). 

Υ.Σ 1. Αν ρωτήσετε: τι γίνεται με τον ασθενή, η απάντηση είναι: Ποιος ασθενής; ποιος ασχολείται με αυτόν;

Οι προτεραιότητες είναι: Πρώτον, οι επιταγές της τρόικας.  Δεύτερον, οι διορθώσεις των αποτυχιών της οικονομικής πολιτικής. Τρίτον, οι μικροσυμβιβασμοί με τις κοινωνικές ομάδες. Τέταρτον, τα ισοδύναμα των εξυπηρετήσεων.

Αρκετά δεν έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες; 

Υ.Σ. 2. Δηλώνω ότι δεν έχω κάποια σύγκρουση συμφερόντων γράφοντας τα παραπάνω, γιατί προσωπικά συνταγογραφώ ένα αντιβιοτικό σε επιλεγμένες ασθενείς κατά την εγχείρηση ( κόστους 1,90 – 2,5 ευρώ) και στις κατάλληλες περιπτώσεις ασθενών χορηγώ  ένα χάπι ( κόστους από 5-6 ευρώ έως 50-60 ευρώ).

Όμως, έχω ζητήσει τη βοήθεια των φαρμακευτικών εταιρειών να διαφημιστούν σε εκδοτικές προσπάθειες που είχα αναλάβει με στόχο  την ενημέρωση των συναδέλφων μου για ογκολογικά θέματα. Και εκτιμώ όσες εξ αυτών βοήθησαν, γιατί το έπραξαν με αίσθηση ευθύνης και σεβασμού της προσωπικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας μου.