Χθες, μόλις νύχτωσε, ντύθηκα καλά και πήγα στην Ριζούπολη, να παρακολουθήσω τον αγώνα Απόλλωνα – Ολυμπιακού. Είχα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω μία τέτοια “αναμέτρηση”. Πριν μπω στο γήπεδο είχα την ευκαιρία να δω και να περάσω δίπλα από τους άνδρες των ΜΑΤ που είχαν κυκλώσει το γήπεδο. Αγριεύτηκα, αλλά δεν έχασα την καλή διάθεση μου. Στο μισοάδειο γήπεδο οι οπαδοί του Απόλλωνα ήταν περισσότεροι από εκείνους του Ολυμπιακού. Απογοητεύτηκα. Κάποτε ο Ολυμπιακός γέμιζε τα ¾ του γηπέδου.

Το ματς ξεκίνησε. Το κρύο δυνατό.Το σκορ διαμορφωνόταν εις βάρος του Απόλλωνα ( Λογικό: όσο κοστίζει ένας από τους φτηνούς παίχτες του Ολυμπιακού κοστίζει όλη η ομάδα του Απόλλωνα). 

Στο ημίχρονο έφυγα από το γήπεδο.

Δεν ήταν το κρύο, ούτε ότι η ομάδα μου έχανε. Δεν μπορούσα να ανεχθώ ότι βρισκόμουν στον ίδιο χώρο και κατά κάποιο τρόπο νομιμοποιούσα τους 1.000 (;) “οπαδούς” του Ολυμπιακού που εν χορώ και ασταμάτητα έβριζαν τον τερματοφύλακα, έβριζαν τον Απόλλωνα κ.ο.κ. Νέα υποθέτω παιδιά, γιατί δεν μπορούσα να δω τις φυσιογνωμίες τους από εκεί που καθόμουν, που συνεχώς έβριζαν συντονισμένα. Χρησιμοποιούσαν μονότονα σεξουαλικούς χαρακτηρισμούς ( δείγμα υστέρησης) για να δείξουν ότι ανήκουν σε μεγάλη ομάδα και ότι είναι άνδρες.

Αυτοί δεν είναι οπαδοί. Αυτοί είναι υπόκοσμος. Αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Αυτό είναι καλλιστεία προβληματικών ατόμων.

Γι’ αυτό και τα γήπεδα άδειασαν και έχει απομείνει αυτό το κατακάθι και κάποιοι σκοτεινοί παράγοντες.

Θλίψη και αηδία.  Και είναι τόσο ωραίο άθλημα το ποδόσφαιρο.