Ένα αυτοκίνητο δεν κρίνεται ασφαλές και κατάλληλο από το πως συμπεριφέρεται σε ανοικτό ίσιο δρόμο, χωρίς κίνηση και λακκούβες, αλλά σε στροφές, σε απότομο φρενάρισμα, σε ξαφνικό πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα συστήματα. Στις έκτακτες καταστάσεις φαίνεται η δύναμη και η ικανότητα του οποιοδήποτε οργανισμού ή συστήματος. 

Παρακολουθώ με μεγάλη έκπληξη και θλίψη, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι και γνωστοί, αυτή την ιστορία της δραστηριοποίησης διάφορων “αλληλέγγυων” στο θέμα της “προσφυγικής κρίσης” στη χώρα μας.

Πως στο καλό μπήκαν και δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα μας; Ποιος τους έλεγξε, τους ενέκρινε, τους καθόρισε το τι και το πως να το κάνουν; Κανείς.

Πως είναι δυνατό να ασκείς πολιτικό ακτιβισμό σε θέμα εθνικής εμβέλειας σε ξένη επικράτεια, χωρίς κανείς από τον κρατικό μηχανισμό της να σ’ έχει ελέγξει;

Ας μαζευτούν κάποιοι δικοί μας “αλληλέγγυοι” και ας πάνε στα Σκόπια, στην Γερμανία, στην Ισπανία, όπου θέλουν, να ασκήσουν την αλληλεγγύη τους, όπως το κάνουν εδώ, χωρίς να πάρουν ειδική άδεια από τις αρχές. Ούτε θα καταλάβουν πως θα τους ξαναστείλουν πίσω ( το ταχύτερο εξπρές ταξίδι επιστροφής θα κάνουν).

Δεν αναιρώ την καλή διάθεση για προσφορά,, ούτε υποτιμώ κανέναν. Απλά μου φαίνεται ότι πολλοί φιλάνθρωποι μαζεύτηκαν ( ιδίως από ιδρύματα ευπόρων των ΗΠΑ), πολλές οργανώσεις μαϊμού κυκλοφορούν και το χρήμα από ιδιωτικούς, κρατικούς ή ευρωπαϊκούς πόρους είναι πολύ. 

Από την άλλη, δεν μπορούσαμε ούτε τη στοιχειώδη καταγραφή και έλεγχο αυτών των οργανώσεων να κάνουμε; Δεν είναι θέμα αρνητικής κριτικής κομματικής. Είναι ζήτημα σοβαρό, κραυγαλέα απόδειξη ανυπαρξίας κράτους. Ελαττωματικής λειτουργίας του. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θέλουν το κράτος μονοπώλιο στα πάντα. Πιστεύω στην κοινωνία των πολιτών. Αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω και θεωρώ αυτονόητη την ύπαρξη κανόνων και μηχανισμών ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στην επικράτεια του. Έτσι εξασφαλίζεται καλύτερη βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη, αλλά και η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια των πολιτών και του συλλογικού είναι τους. 

Αν συνεχίζουμε αυτή την κατρακύλα, μας βλέπω να καταφεύγουμε όλοι μας για βοήθεια στους  “αλληλέγγυους” της αλλοδαπής.