Είχα καιρό να ταξιδέψω οδικώς προς τα πάνω. Το έκανα αυτές τις ημέρες. Και για άλλη μία φορά αντιλήφθηκα πόσο λογικό είναι οι ξένοι να μας κάνουν ό, τι θέλουν. 

Όταν κάθε λίγα χιλιόμετρα έχουν φτιαχτεί διόδια που φράζουν το δρόμο και για να συνεχίσεις το ταξίδι σου θα πρέπει να πληρώσεις, και το κάνεις, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερες μελέτες ή μυστικές υπηρεσίες για να αναλύσουν τον χαρακτήρα και την αντοχή του Έλληνα στην εκμετάλλευση του.

Ας είναι καλά αυτός ο μεγαλοφυής Υπουργός, ο Σουφλιάς, που σκέφτηκε να παίρνουν λεφτά οι κατασκευαστικές εταιρείες και από τους πολίτες, για να φτιάχνουν δρόμους αλλού, με τις επιχορηγήσεις του κράτους, τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., τις υπερτιμολογήσεις, τις καθυστερήσεις και τη γνωστή ποιότητα. Και ας τα χιλιάσουν και όλοι οι μετέπειτα Υπουργοί και Κυβερνήσεις, που αδύναμοι οι φουκαράδες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν την κατάσταση.

Βέβαια από την εποχή του Σκίρωνα, που την είχε στήσει στην Κακιά Σκάλα και λήστευε τους διερχόμενους, έχουμε κάνει βήματα προόδου. Ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους ταξιδιώτες, αφού τους έπαιρνε τα χρήματα, να του πλύνουν τα πόδια και όπως το έκαναν τους έδινε μία κλωτσιά και τους έριχνε στο γκρεμό ( όπου τους περιποιόταν μία μεγάλη χελώνα). Από τότε η περιοχή φέρει την ονομασία Σκιρωνίδες πέτρες.

Θα πρότεινα λοιπόν για να είμαστε δίκαιοι: 1) να μετονομαστεί η Εθνική Οδός σε Οδός Κατασκευαστών ( για να αποκατασταθεί η αδικία, αφού αυτοί κάνουν κουμάντο), 2) να μπουν στα διόδια οι φωτογραφίες των μεγαλομετόχων των κατασκευαστικών εταιρειών, για να τους ευχαριστούμε που δεν φτιάξανε και άλλα διόδια ενδιάμεσα στα ήδη υπάρχοντα ( ποιος θα τους εμπόδιζε, πέρα ίσως από την γελοιότητα του ήδη μεγάλου αριθμού τους ) και 3) να αφιερώσω σ’ όλους μας το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου με  τον

Παύλο Σιδηρόπουλο & την Μαρία Φωτίου, “Ηλεκτρικός Θησέας”, γιατί αυτός μας έχει μείνει, αδύναμος να σκοτώσει του σύγχρονους Σκίρωνες, όπως το έκανε στην εποχή του ο Θησέας, βασιλιάς των Αθηναίων.