Όλοι γνωρίζουμε το θέμα των εγκαταλελειμμένων από τους γονείς τους παιδιών
να όμως, που υπάρχει και το αντίθετο: οι εγκαταλελειμμένοι από τα παιδιά γονείς.

Είναι οι περιπτώσεις που ξαφνικά ένα παιδί διακόπτει κάθε επαφή με την
οικογένεια του. Εξαφανίζεται, χωρίς καμία προπαρασκευή ή δικαιολογία και δεν
θέλει να έχει καμία σχέση με την μητέρα ή τους γονείς του.

Είναι μία θλιβερή κατάσταση, ένας ξεριζωμός συχνά ακατανόητος, ένα
άδειασμα ζωής. Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ενοχές και ρίχνουν ευθύνες για
αυτό που συμβαίνει στους εαυτούς τους. Προσπαθούν να εξηγήσουν το γεγονός και
δεν μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν. Δεν μπορούν να αντέξουν να το
ομολογήσουν, γι΄ αυτό συχνά στον κοινωνικό περίγυρο η απουσία του παιδιού
καλύπτεται από διάφορες δικαιολογίες.

Ο ξεριζωμός δεν μπορεί να πάψει
ποτέ ενοχλεί αφόρητα, ιδίως τις μητέρες. Μετά από χρόνια μπορεί να υπάρξει
κάποια ηρεμία ή και τον πόνο να τον αντικαταστήσει ο θυμός, αλλά η απώλεια
παραμένει σαν ένας μόνιμος «βόμβος στ’ αυτιά».

Από την άλλη, ειδικοί ψυχολόγοι προσεγγίζοντας το θέμα από την πλευρά των
παιδιών επισημαίνουν ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε μία αδυναμία κάλυψης
των συναισθηματικών (κυρίως) αναγκών των παιδιών και διαταραγμένες
ενδοοικογενειακές σχέσεις.

Αλλά και τα παιδιά μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που δεν
μπορούν να επεξεργαστούν, να αξιολογήσουν, σωστά τις σχέσεις με τους γονείς. Επίσης
σ΄ένα ποσοστό για την εγκατάλειψη του γονιού μπορεί να ευθύνεται ο ή η
σύντροφος του παιδιού.

Ένα στενάχωρο θέμα, παρουσιασμένο σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα Die Zeit.

_�?T�l^^���t