Στο ερώτημα τι μας περιμένει στο επόμενο χρονικό διάστημα, νομίζω ότι πιο κοντά στη λογική είναι τα ακόλουθα: 1) σταδιακό άνοιγμα καταστημάτων και επαναλειτουργία υπηρεσιών (με αυστηρή τήρηση των προληπτικών μέτρων, όπως π.χ. επαρκή απόσταση μεταξύ των πελατών ή/και υπαλλήλων 2) Απαγορεύσεις εξόδου και κοινωνικής επαφής σε γηραιότερους συμπολίτες, ιδίως σε όσους διαβιούν σε γηροκομεία, σε καταυλισμούς, και σ’ όσους έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και αυτό για αρκετούς μήνες, 3) τα γηροκομεία και οι ιατρικές δομές θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται σε υψηλή κατηγορία κινδύνου και να λαμβάνουν μέτρα υψηλής προστασίας του προσωπικού και των επισκεπτών, 4) αεροπορικές εταιρείες, ταξί, λεωφορεία, μετρό θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι, όπως επίσης και ο τουριστικός κλάδος, τόσο από το φόβο μόλυνσης, όσο και από το γεγονός ότι στις ανεπτυγμένες χώρες οι κυβερνήσεις είναι έτοιμες να περιορίσουν το χρόνο διακοπών των εργαζομένων και να επιμηκύνουν το σχολικό έτος 5) το τελευταίο πρέπει να συμβεί και στη χώρα μας γιατί μόνο έτσι μπορεί να σωθεί η κατάσταση. Αν πρυτανεύσει η λογική όπως – όπως να προχωρήσουμε στην επόμενη χρονιά έστω και έτσι, αυτό θα έχει μακροπρόθεσμα αρνητικές επιπτώσεις, 6) η ανεργία στη χώρα θα αυξηθεί, όπως επίσης και η φτώχια, καθώς και όσοι εργάζονται θα δουν το μισθό τους να μειώνεται, το ίδιο και οι συνταξιούχοι τις συντάξεις τους και 7) είναι πια ολοφάνερη η μυθοπλασία πως η Ευρώπη μας στηρίζει ( ευρωπαϊκή αλληλεγγύη) ή μας κάνει πιο δυνατούς.
Ή επιτέλους στεκόμαστε στα πόδια μας ή παραπατάμε και πέφτουμε.
