Κάθε καλοκαίρι τα δάση μας καίγονται. Είτε φταίει η κλιματική αλλαγή, είτε το κακό το ριζικό μας, είτε ο χαβαλεντζής ή αμελής εμπρηστής, τα δάση μας καίγονται.

Και η φωτιά είναι κάτι που όταν σε φτάσει σε καίει.

Αλλά πιο πολύ εμάς τους παθητικούς “πολίτες” μας καίει η μονοτονία αυτών που ζούμε :

1. Εικόνες καταστροφής δέντρων και πρασίνου που τόσο σιγά -σιγά μας λειπει ( Αεροπλάνα, που είναι τα αεροπλάνα; Λες και αυτά είναι η λύση)
2. Φωνές όσων καταστράφηκε η περιουσία τους ( Αδίκως αν έχτισαν παράνομα μέσα σε δασική έκταση)
3. Πολιτικούς με ανασηκωμένα μανίκια να μπαίνουν σε κτίρια επιτελικά ή να κάθονται σε τραπέζια συσκέψεων, να αγναντεύουν με σκεφτικό ύφος και με παρατρεχάμενους πηρεσιακούς παράγοντες το έργο της πυροσβεστικής ή το μέγεθος της καταστροφής
4. Να δίδονται υποσχέσεις για προστασία του πρασίνου και για άμεσες αναδασώσεις
5. Να μοιράζονται άμεσα επιδόματα – χαρτζηλίκια, σαν αυτό που μοίραζαν κάποτε οι θείοι από την Αμερική στα παιδιά της γειτονιάς τους όταν επισκεπτόταν την Ελλάδα

“Και του χρόνου”- “και του χρόνου” νομίζω ότι είναι η καλύτερη ευχή που έχει την μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.

Όλα αυτά ( καθώς και η προσπάθεια των καναλιών να επιμηκύνουν τον τηλεοπτικό χρόνο τους επαναλαμβάνωντας τα ίδια και τα ίδια) , όλα αυτά, λοιπόν, ταπαραφρενάλια των παραδοσιακών-πια- δασικών πυρκαγιών κάθε χρόνο κοντεύουν να μας κάψουν το μυαλό μας. Φτάνει πια αυτή η πυρίκαυστος μονοτονία. Αμάν πια!