Είναι κακοί και αντιδημοκράτες οι Ευρωπαίοι απαιτώντας να υπογράψει και ο κ. Αντώνης Σαμαράς το χαρτί της συμφωνίας για όσα συνυπέγραψε ο κ. Παπανδρέου την 26η Οκτωβρίου και αποδέχεται και ο νέος πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος; Εϊναι οι Ευρωπαίοι αμέτοχοι δημοκρατικής παιδείας; Στις χώρες τους συμπεριφέρονται έτσι και θέλουν να κάνουν τα ίδια σ’ εμάς;

Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Οι Ευρωπαίοι, όμως, γνωρίζουν ότι:

1. στην Ελλάδα δεν λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά ένα κακέκτυπο του. Οι εθνικές αποφάσεις δεν χαράσσονται και ακολουθούνται με βάση την ανοικτή συζήτηση μεταξύ των μελών των κομμάτων, την σχηματοποιήση τους σε θέσεις του κόμματος, που εγκρίνονται στα συνέδρια τους και οι οποίες καθοδηγούν και περιορίζουν τις ηγεσίες που εκλέγονται ( στο συνέδριο) να τις υπηρετήσουν. Από την μεταπολίτευση και μετά θέματα εθνικής πολιτικής, εξωτερικής πολιτικής, βασικών οικονομικών κατευθύνσεων και άλλα ουσιώδη αποφασίζονται εν λευκώ από τον ηγέτη, χωρίς ο λαός να ξέρει τι θέλει και τι επιδιώκει. Αποφασίζονται από τον “κύκλο” του ηγέτη, τον φανερό που είναι οι φίλοι και οι κομματικοί πραίτορες του και από τον κρυφό, που τον αποτελούν “παράγοντες” και “πρεσβευτές” ή άλλοι διπλωματικοί υπάλληλοι ή οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι συνεργάτες, όλοι ξένων ιδρυμάτων, δηλ υπηρεσιών μεγάλων κρατών. Μέσω του ηγέτη – ηγεμόνα, γίνονται όλες οι προτάσεις, οι συζητήσεις και οι συμφωνίες των ξένων με την Ελλάδα. Πρακτικό μεν, αντιδημοκρατικότατο δε.

Αυτού του είδους την πρακτική άσκησε στο μέγιστο δυνατό βαθμό η “ δημοκρατική” παράταξη. Οι “δημοκράτες” μας πίστευαν στη δημοκρατία, αλλά θέλανε το βασιλιά τους ( Και συνεχίζουν, τουλάχιστον μία μεγάλη μερίδα τους).  Οι δημοκράτες μας νοιώθουν αλληλεγγύη όχι ιδεολογική και πολιτική, αλλά στη συγκολλητική βάση της νομής της δημόσιας εξουσίας. Αν τους ρωτήσετε, ακόμα και τώρα, τι θέση έχουν και θα ακολουθήσει το κόμμα τους σε κάποιο εθνικό θέμα, θα λάβετε ή ανασήκωμα ώμων ή καταιγισμό κομματικής μπουρδολογίας, άνευ νοήματος. 

Επομένως στην σύγχρονη Ελλάδα και ο ποίο άσχετος αλλοδαπός δεν χρειάζεται να κοπιάσει για να καταλάβει ότι αυτό που λέμε δημοκρατία, δεν είναι η γνωστή δημοκρατία. Υπεράνω όλων, πηγή κύρους και εξουσίας είναι ο αρχηγός. Οι άλλοι θα τον ακολουθήσουν ( για το ψωμί ή το παντεσπάνι τους), Δεν χρειάζεται η γνώμη τους. Μόνο του αρχηγού μετρά.

2. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες και κυβερνήσεις έχουν δανείσει αρκετά ποσά στη χώρα και θέλουν να βγάλουν κέρδος απ’ αυτή την ιστορία. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας ( που οι Ευρωπαίοι έχουν γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια) δεν θα το χαρακτήριζαν εθνικά υπερήφανο και συνεπές. Ξέρουν λοιπόν ότι μόνο ο εκάστοτε αρχηγός θα εγγυηθεί την καλή αποπληρωμή. Αυτό είναι όλο. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.

Ακόμα και να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες ναι στη συμφωνία, δεν θα ήταν σοβαρό ε΄χεγγυο, αφού μέχρι σήμερα οι Έλληνες ψηφίζουν Αντώνη, Γιώργο ή Βενιζέλο ( τον παλιό που τον ακολουθούν από οικογενειακή παράδοση πολλοί, ιδίως κρητικοί) ή Βασιλιά κ.λ.π. Οι ΈΛληνες δεν ξέρουν από προγράμματα, από δεσμεύσεις που δεν πρέπει να αθετούνται. Οι Έλληνες θεωρούν την  πολιτική καπατσοσύνη. Επομένως, μέσα σε ένα τέτροιο ρευστό τοπίο πολιτικής ανωριμότητας, μόνο ο chief, ο capo , ο ηγέτης της παράταξης μπορεί να είναι πρόσωπο φερέγγυο για να εγγυηθεί. 

Δεν πρόκειται για ιδεολογίες και πολιτικές. Πρόκειται για χρήμα. Και αυτό χρειάζεται απλά πράγματα, απλές αλήθειες και όχι μπλα – μπλά πολιτικούρες περί δημοκρατικού πρωτοκόλλου. Άρα υπογραφές απ’ αυτόν που έχει εξουσία. Σοβαρά πράγματα.

3. Όμως, με το έτσι ή το αλλοιώς ο κ. Σαμαράς θα υπογράψει. Μπορεί να κρατηθούν προσχήματα και να μην μπεί υπογραφή  ( π.χ. απλά να σφραγιστεί η συναίνεση με μια επιστολή σφραγισμένη με το δακτυλικό αποτύπωμα του κ. Σαμαρά). Αυτό θα ήταν η καλύτερη επικοινωνιακή λύση στο αδιέξοδο: και μπορεί αληθώς να ισχυριστεί μετά ότι δεν υπόγραψε και από την άλλη οι Ευρωπαίοι θα έχουν πάρει νομικά αυτό που θέλανε.

Βάζω στόιχημα ότι έτσι θα γίνει ( μπορεί όχι ακριβώς, αλλά σε αυτό το μοτίβο). Αν δεν γίνει τίποτα, η υπογραφή έχει μπει με έγκυρο τρόπο αθέατα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. 

Μόνο προσοχή : για να εκμαιεύσει τη συγκατάθεση των Ευρωπαίων να μην βάλει φανερά την υπογραφή του μπορεί να κινδυνεύει να υπογράψει πολλά περισσότερα στα χαρτιά που του σπρώξανε μαζί με τη σύμβαση. Και ίσως η σύγκρουση με την υπογραφή γίνεται για να περάσουν τα άλλα στο παρασκήνιο και στη μουγκά. Έτσι και αλλιώς κομματικοί μηχανισμοί ελέγχου του τι υπογράφει ο αρχηγός, δεν υπάρχουν.

          Η απαίτηση από την Ε.Ε. για υπογραφή των ηγετών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για τήρηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, ώστε έτσι να δεσμεύονται τα κόμματα τους είναι χωρίς δεύτερη συζήτηση μία χονδροειδής αντιδημοκρατική παρέκκλιση. Αν η υπογραφή του ηγέτη δεσμεύει τα μέλη του κόμματος να αποφασίσουν στο μέλλον άλλη πολιτική, η δημοκρατία είναι υπό απαγόρευση. Τα κόμματα είναι συλλογικοί φορείς πολιτικών επιλογών, που τις συναποφασίζουν τα μέλη στα συνέδρια και τις εφαρμόζουν οι ηγεσίες. Οι πολιτικές επιλογές δεν γίνονται από τις ηγεσίες για να υπακούουν τα μέλη. Μία τέτοια αντίληψη αποτελεί πλήρη αναστροφή της δημοκρατικής πρακτικής.

Οι πολιτικοί δεν είναι φυσικά πρόσωπα που δανείζονται από μια τράπεζα για λογαριασμό τους υπογράφωντας το σχετικό συμβόλαιο. Είναι εκφραστές της λαϊκής βούλησης και δέσμευση δική τους και του λαού είναι η ψήφος στο κοινοβούλιο και η υπογραφή τους όταν έχουν αναλάβει κρατικό αξίωμα.  

Εϊναι αυτονόητα όλα αυτά και αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα απόλυτου ραγιαδισμού οι φωνές και οι απόψεις για συναίνεση σε κάθε εξευτελισμό του ελληνικού λαού ( μέσω ευτελισμού των αντιπροσώπων του). Το επόμενο βήμα είναι οι εθνικές παραχωρήσεις ( που θα πρέπει να γίνουν για να πάρουμε την χ δόση, για να μην πτωχευσουμε). Κανείς δεν σέβεται αυτόν που περιγελά. Και όταν δεν σε σέβονται, δεν υπηρετείς πλέον την πατρίδα, αλλά τη ζημιώνεις.

Επομένως, ορθώς ο κ. Σαμαράς αρνείται την υπογραφή. Ταυτόχρονα εντυπωσιάζει το άδειασμα που του κάνουν οι κ. Παπανδρέου και Παπαδήμος. Αντί να συμπαραταχθούν και να αναδείξουν τους σεβασμούς στους θεσμούς ( κοινοβούλιο, συμφωνία πολιτικών κομμάτων υπό τον κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας) μένουν άφωνοι. Κακή αρχή για τον πρόσφατο πρωθυπουργό.

1. Ο Παπανδρέου αποσύρθηκε γιατί απέτυχε και γιατί δεν άντεχε και δεν μπορούσε να συνεχίσει την υλοποίηση των επιλογών του. Ο Παπανδρέου ως άτομο είναι αδιάφορο για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, κάτι που από μόνο του δεν έχει κάποια θετική ή αρνητική αξία. Ως πρόσωπο που εξέφρασε με τον πιο έντονο τρόπο την παθογένεια του πολιτικού συστήματος μας, όμως, αξίζει να απαξιωθεί και να μπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”, όπως έλεγε και ο πατέρας του ( άλλη ιστορικά αξιόλογη περίπτωση για το πως κυβερνήθηκε μία περιφερειακή χώρα στο τέλος του 20ου αιώνα στη λεκάνη της Μεσογείου)

2. Ο Α. Σαμαράς άλλαξε στάση. Ενώ είχε δημιουργήσει ένα αντιμνημονιακό, αντιστασιακό προφίλ, τα γύρισε ( κάτι που ήταν αναμενόμενο για αρχηγό κόμματος εξουσίας στην Ελλάδα). Αναγκάστηκε, όμως, να το κάνει γρηγορότερα, χωρίς τον κατάλληλο χρονικό συγχρονισμό και δικαιολογία που θα τον βοηθούσαν, δηλ. όταν θα ερχόταν στην εξουσία και θα δήλωνε ότι αναγκάστηκε από το απρόσμενο χάλι που παρέλαβε να αλλάξει την πολιτική του. Αυτή η απρογραμμάτιστη αλλαγή στάσης θα του στοιχίσει πολιτικά και γι΄αυτό θα προσπαθήσει να κάνει “αντιπολίτευση” στη συμπολίτευση που εφαρμόζει. Όσοι με εθνικό τόνο τον πλαισίωσαν θα βρεθούν σε δύσκολη θέση. Και αυτός θα είναι ένας πρόσθετος κίνδυνος για τον κ. Σαμαρά. Οι ταλιμπάν φαγώνονται πιο εύκολα όταν είσαι στην εξουσία ( που κρατά τους οπαδούς κοντά σου). Τώρα που είσαι μία μέσα – μία έξω είναι πιο δύσκολο

3. Δεν υπάρχει ένας μάγος που θα μας σώσει (ιδίως σ’ αυτή την κατάσταση). Όσοι αποδίδουν τέτοιες ιδιότητες στον νέο πρωθυπουργό ή διψούν τόσο πολύ που ονειρεύονται οάσεις στην έρημο που ζούμε ή κάποιο ατομικό συμφέρον αναμένουν να τους ικανοποιηθεί ως αντάλλαγμα της στήριξης τους.

4. Αυτή η κυβέρνηση θα πάρει τις πιο σημαντικές αποφάσεις για πάρα πολλά χρόνια. Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι μεταβατική, είναι ουσιαστική. Είναι η πιο πολιτική κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων. Απλά, οι πολιτικοί κρύφτηκαν πίσω από έναν τεχνοκράτη.

5. Είναι πολύ πιθανό στις επόμενες εβδομάδες να αναδειχθούν από τις ίδιες, τις χθεσινές, δυνάμεις τα νέα πολιτικά σχήματα του αύριο. Κυρίαρχο θα είναι αυτό που θα εκφράζει τη “σοβαρότητα, την ευρωπαϊκή πορεία, τον εκσυγχρονισμό”. Θα στηριχθεί από τα ΜΜΕ και γύρω του θα αναδειχθούν άλλα μικρότερα δορυφορικά κόμματα. Θα είναι δύσκολο για τους δύο αρχηγούς να κρατήσουν ισχυρά τα κόμματα τους. Η αδυναμία απρόσκοπτης λειτουργίας του πελατειακού κράτους θα διαλύσει τις κομματικές στρατιές ( Αυτό θα φανεί και στις επόμενες εκλογές, όπου θα παρατηρήσουμε να πέφτουν «πράσινα και γαλάζια κάστρα»).

6. Ο λαός θα αντιδράσει, αλλά το προς τα πού θα πάει η πολιτική κατάσταση εξαρτάται από το ποιος είναι καλύτερα προετοιμασμένος και ποιος μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Η φτώχεια είναι μεγάλη δύναμη κοινωνικής εξέγερσης, αλλά χρειάζεται καθοδήγηση. Η αριστερά δεν μπορεί ( το εγγυάται το ΚΚΕ και οι πολυδιασπασμένοι γύρω του). Οι αγανακτισμένοι αρχικά σε ξαφνιάζουν, μετά γίνονται γλαφυροί. Αν υπάρξει – που δεν θα υπάρξει- ξεσηκωμός, άλλα θα περιμένουν οι εξεγερμένοι και άλλα θα προκύψουν.

7. Η συνεύρεση και κοινή δράση πολλών συμπολιτών αποφασισμένων να ζήσουν φτωχότερα, πλην όμως με δικαιοσύνη και υπερηφάνεια είναι λογικά η μόνη άμεσα εθνικά δημιουργική διέξοδος. Αν: – συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φτωχοί και ταυτόχρονα δουλέψουμε πιο σκληρά,  -ξεπλυθούμε από τα κατάλοιπα του life style του υποκόσμου και της δήθεν ελληνικής καπατσοσύνης, – μιλήσουμε ειλικρινά και δεν ανεχθούμε τα ψέματα , ως συνθήκη πολιτικής πρακτικής, – σταματήσουμε το κράτος να ενισχύει τους άχρηστους, είτε ως επιδοτήσεις έργων, είτε ως επιδόματα δήθεν αναξιοπαθούντων,  – γυρίσουμε και συμπαρασταθούμε στον συμπολίτη μας, – δεν τσακωνόμαστε για το ποιος είναι κατάλληλος για πρώτος ή δεύτερος, τότε ίσως να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.

Ας αφήσουμε τα μεγάλα προβλήματα του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού να τα λύσουν οι λαοί που είναι υποκείμενα τέτοιων λύσεων ( των ανεπτυγμένων μεγάλων κρατών, όπως σαφώς προέβλεπαν όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές και αναλυτές) και εμείς να κρατήσουμε πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη και την εργατικότητα, τότε θα τα καταφέρουμε. Αλλιώς, κρίμα στα παιδιά μας που είχαν τόσο ανάξιους γονείς.

Μετά τη συζήτηση στη Βουλή, τη σχετική με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, τα εν θερμώ συμπεράσματα μου είναι:

1. Η μόνη δυνατή συνεργασία, έτσι όπως οριοθετήθηκε από τη στάση του πρωθυπουργού και τις θέσεις που είχε ανακοινώσει η αξ. αντιπολίτευση, είναι μεταξύ ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και ΔΗΜ. ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.

2. Η Ν.Δ, θα ψηφίσει τη σύμβαση, προβάλλοντας ως αιτιολόγηση την ανάγκη να μην πτωχεύσει η χώρα, αλλά διαφωνώντας με την πολιτική εφαρμογή της και με τους χειρισμούς.

3.  Το διακύβευμα ήταν τελικά ποιός θα αναλάβει το πολιτικό κόστος ή πως να απαλυνθεί το κόστος. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Τελικά, είναι πραγματικά αδύνατο αυτοί που δημιούργησαν την άσχημη οικονομική κατάσταση να μας βγάλουν από το αδιέξοδο.

Πάντως είναι επικίνδυνο να συνεχίζει να συσσωρεύεται η απογοήτευση και οργή.

Υπάρχει, βέβαια, το γεγονός πως ο λαός έχει μικρή μνήμη. Επομένως, μετά από 4-6 μήνες, δεν θα θυμάται τίποτα απ’ όσα έγιναν.

Υ.Σ. Στοιχηματίζω ότι ένα από τα επόμενα νομοσχέδια θα είναι και η αλλαγή εκλογικού νόμου. 

Πριν μία ημέρα είχα θέσει ως βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί πριν ξεκινήσει η οποιαδήποτε πολιτική πρόταση για την σημερινή κατάσταση της χώρας το αν ο λαός είναι αποφασισμένος να υποφέρει οικονομικά, να υποστεί θυσίες, προκειμένου να διασώσει την εθνική αξιοπρέπεια και κυριαρχία του. Αν στο ερώτημα αυτό δωθεί καταφατική απάντηση, τότε κάθε πολιτική πρόταση είναι ανοικτή. Αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια από το να αποδεχτούμε όσα αποφασίστηκαν και θα αποφασιστούν.

Και ενώ αυτά σκεφτόμουνα, να που κ. πρωθυπουργός πέταξε το δημοψήφισμα καλώντας τον λαό να απαντήσει αν δέχεται τη φτώχεια ως άθλιος ή την περισσότερη φτώχεια ως αξιοπρεπής.

Το ερώτημα το θέτει μέσω της έγκρισης ή όχι της δανειακής σύμβασης από το λαό!

Απίστευτα πράγματα. Πολιτικός που να αποποιείται την ευθύνη του ( ακόμα και αν είναι ο λαός απέναντι του) είναι εντυπωσιακό. 

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ (αν γίνει) ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ: ΑΠΟΧΗ.

Να συμμετάσχουν σε αυτό λιγότερο από το 25% των Ελλήνων. Αυτή είναι η πιο περήφανη και αξιοπρεπή στάση για ένα λαό μπροστά σε τέτοια διλήματα.

Δεν μπορεί να φορτώνουμε στον λαό ευθύνες που δεν πρέπει να έχει. Το να βάλεις το λαό να υπογράψει την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας του είναι απίστευτη βαρβαρότητα. Πάντα πρέπει να έχει τη δυνατότητα μία άλλη ηγεσία να αρνηθεί κάποια σύμβαση επικαλούμενη τη δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση. Αν κάποιοι πολιτικοί νομίζουν πως με αυτή τη δανειακή σύμβαση προσφέρουν υπηρεσίες , την υπερασπίζονται, πέφτουν μαχόμενοι γι΄ αυτήν και ή καταδικάζονται στην ιστορία και στη συνείδηση του λαού ή εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους και την πιθανή υστεροφημία τους. Απλά, δημοκρατικά και αξιοπρεπή πράγματα.

Όλους μας απασχολεί το τι πρόκειται να επακολουθήσει το “κούρεμα”. Παράλληλα, ολοένα και περισσότεροι πολίτες φτάνουν στα όρια της αντοχής τους. Το άσχημο παρόν και το αβέβαιο (το χωρίς ελπίδα) μέλλον αποτελούν ;ena εκρηκτικό μείγμα. Όσα έγιναν στις παρελάσεις είναι το πρελούδιο του τι θα ακολουθήσει. Από την άλλη, το υπεύθυνο για την κατάσταση μας πολιτικό κατεστημένο φαίνεται να έχει πλέον περάσει στις όχθες του παραλόγου, αναγκασμένο από την αποκρουστική εικόνα του στην πραγματική ζωή. 

Προσπαθώ να καταλάβω καλύτερα το τι πραγματικά συμβαίνει και να σκεφθώ το τι μπορεί να γίνει για να ξεπεράσουμε αυτή την κατάπτωση. Οποιαδήποτε αλληλουχία σκέψεων δεν μπορεί να συγκροτηθεί αν δεν βασίζεται σε μία διαπίστωση και δεν δίνει απάντηση σ’ ένα ερώτημα:

Η διαπίστωση είναι η εξής: ό,τι και να γίνει, δεν μπορούμε ούτε πρόκειται να ξαναβρούμε σύντομα ( για τουλάχιστον 20 – 30 χρόνια) αυτά που είχαμε. Πιθανόν να μην ξαναζήσουμε παρόμοια ευημερία ( επίπλαστη) για μιά γενιά τουλάχιστον.

Το ερώτημα έχει ως εξής: αν το βαρύτερο τίμημα της κρίσης είναι η παραχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας και η διαγραφή της ελπίδας για το μέλλον, είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε υπομένοντας μια ακόμα πιο μεγάλη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης μας; Είμαστε έτοιμοι να πεινάσουμε για να καταφέρουμε να βγούμε πιό γρήγορα και όρθιοι από αυτή τη δοκιμασία;

Αν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας ( και δεν τη θολώνουμε από κεκτημένη ταχύτητα) και αν μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά στο ερώτημα, τότε μπορούμε να συζητάμε σοβαρά για το τι πρέπει να γίνει.

Αν απλά διαμαρτυρόμαστε, ελπίζοντας να ανακτήσουμε ότι είχαμε και αν νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε εθνική ανεξαρτησία και το δικαίωμα στην ελπίδα άκοπα, μόνο με συνθήματα στους δρόμους: καλή μας νύχτα!

Εικόνες υπουργών σε παραληρηματική κατάσταση, άβουλων βουλευτών σε όρια νευρικής κρίσης, ρεπόρτερ θλιμμένων και χωρίς πνοή. Κόσμος αλλαφιασμένος, σωματική βία μεταξύ διαδηλωτών, καπνοί, φωτιές δακρυγόνα. Λοφίσκοι σκουπιδιών παντού. Μιά Αθήνα άδεια. Χαμηλά φώτα ( η Αθήνα έχει γίνει πιό σκοτεινή).

Εικόνες μιας παρακμάζουσας κοινωνίας, λίγο πριν από το τέλος της. 

Χαίρε Νέρωνα, εσύ τουλάχιστον έπαιζες και τη μουσική σου.

Η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι εξαιρετικά ασταθής. Η χώρα βρέθηκε σε τεράστια κρίση και οι πολιτικές ηγεσίες δεν φαίνεται να επαρκούν για να συσπειρώσουν τους πολίτες και να οδηγήσουν την Ελλάδα σε κάποια λιγότερη επώδυνη λύση – διέξοδο. Είναι θλιβερή η επιτροπεία που μας έχει επιβληθεί και ολοένα περισσότερο γίνονται συνειδητά το εύρος και το βάθος της ευχής του Όλι Ρεν όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα : “ Καλό κουράγιο”.

Η αγανάκτηση του κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Ο θυμός, που συνεχίζει να συσσωρεύεται, έχει πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Σε λίγο αυτοί που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, θα είναι πάρα πολλοί. Και αυτοί δεν σκέφτονται ούτε την χώρα, ούτε τους άλλους. Σε μία κοινωνία εθισμένη στην ατομικότητα, αυτή η δυστυχία των ατόμων οδηγεί αναπότρεπτα ή σε αναστολή δημοκρατικών ελευθεριών ή σε κοινωνική διάλυση.

Γι΄αυτό το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι μία ανεξέλεγκτη αναταραχή. Μία τυφλή, εκδικητική βία και μια πλήρη αποσύνθεση των ήδη τραυματισμένων κοινωνικών συνοχών μας.

Προσοχή, απ’ όλους. Όχι στην βία και την ανώφελη αναταραχή. Συντεταγμένα να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Να μην ξεχάσουμε αυτούς που μας πλήγωσαν και μας αγνόησαν. Αυτούς που φέρανε τη νέα γενιά να έχει ως διέξοδο τη μετανάστευση. Να τους τιμωρήσουμε με την κοινωνική απαξία και αποκλήρωση. 

Ταυτόχρονα έχουμε και μια άλλη υποχρέωση: αφού θεωρήσουμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο, να αναζητήσουμε τη λύτρωση απ’ αυτή την κατάσταση μέσα από πιο δημιουργική και αποδοτική εργασία. Να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε περισσότερο ( και ας παρεξηγήθηκε ο Γερμανός αντι-καγκελάριος που συνέστησε το ίδιο). Να ελαττώσουμε την περιττή πολυτέλεια, να μάθουμε να ζούμε πιό απλά, πιό λιτά. Δεν θα πεθάνουμε, θα ζήσουμε καλύτερα.

Ταυτόχρονα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας προς τη νέα γενιά και τους κοινωνικά πιο αδύναμους, φροντίζοντας να μειώσουμε τις αμοιβές ( όσοι είναι πιο εύποροι), αλλά αυτός ο πλούτος να διατεθεί σε πραγματικό ταμείο αλληλεγγύης και δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Αν ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να φτιάξει θέσεις εργασίας με προοπτική, ας φτιάξει η οργανωμένη κοινωνία. 

Νηφάλια, όσο αυτό είναι δυνατό, ας ψάξουμε για διεξόδους. Βλέποντας τη κρίση να ταρακουνά το οικοδόμημα του νεοελληνικού κράτους, αρχίζουν να διακρίνονται πιο καθαρά οι αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλουν όλοι εκείνοι που αποτέλεσαν το παρασιτικό στρώμα που απομύζησε το Δημόσιο να μην χάσουν τη βολή τους. Εκτιμώ ότι είναι στα τελευταία τους. Παράλληλα με ευχαρίστηση διακρίνω μία ολοένα και πιο έντονη σύμπτωση απόψεων διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων. Χριστιανοί, απλοί ή οργανωμένοι, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι και αριστεροί αναδεικνύουν ο καθένας από την μεριά του τις ανάγκες απαλλαγής από το παρελθόν, της δίκαιας πολιτείας , μιας πιο λιτής ζωής, μιας απελευθέρωσης από την ηθική παραζάλη της βαλκανικής νεωτερικότητας μας κ.λ.π. Καλό σημάδι, αυτό.