Όλοι γνωρίζουμε το θέμα των εγκαταλελειμμένων από τους γονείς τους παιδιών
να όμως, που υπάρχει και το αντίθετο: οι εγκαταλελειμμένοι από τα παιδιά γονείς.

Είναι οι περιπτώσεις που ξαφνικά ένα παιδί διακόπτει κάθε επαφή με την
οικογένεια του. Εξαφανίζεται, χωρίς καμία προπαρασκευή ή δικαιολογία και δεν
θέλει να έχει καμία σχέση με την μητέρα ή τους γονείς του.

Είναι μία θλιβερή κατάσταση, ένας ξεριζωμός συχνά ακατανόητος, ένα
άδειασμα ζωής. Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ενοχές και ρίχνουν ευθύνες για
αυτό που συμβαίνει στους εαυτούς τους. Προσπαθούν να εξηγήσουν το γεγονός και
δεν μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν. Δεν μπορούν να αντέξουν να το
ομολογήσουν, γι΄ αυτό συχνά στον κοινωνικό περίγυρο η απουσία του παιδιού
καλύπτεται από διάφορες δικαιολογίες.

Ο ξεριζωμός δεν μπορεί να πάψει
ποτέ ενοχλεί αφόρητα, ιδίως τις μητέρες. Μετά από χρόνια μπορεί να υπάρξει
κάποια ηρεμία ή και τον πόνο να τον αντικαταστήσει ο θυμός, αλλά η απώλεια
παραμένει σαν ένας μόνιμος «βόμβος στ’ αυτιά».

Από την άλλη, ειδικοί ψυχολόγοι προσεγγίζοντας το θέμα από την πλευρά των
παιδιών επισημαίνουν ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε μία αδυναμία κάλυψης
των συναισθηματικών (κυρίως) αναγκών των παιδιών και διαταραγμένες
ενδοοικογενειακές σχέσεις.

Αλλά και τα παιδιά μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που δεν
μπορούν να επεξεργαστούν, να αξιολογήσουν, σωστά τις σχέσεις με τους γονείς. Επίσης
σ΄ένα ποσοστό για την εγκατάλειψη του γονιού μπορεί να ευθύνεται ο ή η
σύντροφος του παιδιού.

Ένα στενάχωρο θέμα, παρουσιασμένο σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα Die Zeit.

_�?T�l^^���t

Η οργάνωση

Cancer Research UK εκτιμά πως μέσα στην επόμενη 20ετία  τα 2/3 όσων διαγνωστούν με καρκίνο στο Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι εφικτό να επιζήσουν για πολλά χρόνια, εφόσον συνεχιστούν με τον ίδιο ρυθμό οι πρόοδοι στην αντιμετώπιση της νόσου.

Συνολικά αναμένεται να υπάρξει μία πτώση του ποσοστού θανάτων από καρκίνο κατά 15%, κάτι που αντιστοιχεί σε 400.000 λιγότερους θανάτους.

Το 2034, τρεις στους τέσσερις ανθρώπους που θα ασθενήσουν από καρκίνο θα επιζήσει για τουλάχιστον 10 χρόνια, δήλωσε ο Sir Harpal Kumar, διευθυντής της οργάνωσης.

Όμως υπάρχουν μορφές της νόσου που δύσκολα θεραπεύονται και για τις οποίες δεν αναμένεται να υπάρξει τόσο μεγάλη πρόοδος, εκτός αν ενταθεί η σχετικές με αυτές έρευνα, κάτι που βεβαίως απαιτεί περισσότερη χρηματοδότηση των σχετικών προσπαθειών. Τέτοιες δύσκολες μορφές καρκίνου είναι αυτές του παγκρέατος, του οισοφάγου, του πνεύμονα και του εγκεφάλου. 

Οι θάνατοι από καρκίνο του εγκεφάλου προβλέπεται να παραμείνουν στάσιμοι για τα επόμενα 20 χρόνια, με περίπου ένας στους πέντε να επιζεί της νόσου για μια πενταετία. Ενώ για τον καρκίνο του παγκρέατος, όπου μόνο τρεις στους 100 ανθρώπους επιβιώνει για πέντε ή περισσότερα χρόνια (μία αναλογία που έχει παραμείνει ίδια τις τελευταίες δεκαετίες) δεν είναι πιθανό να υπάρξει βελτίωση, εκτός αν αυξηθεί η χρηματοδότηση της σχετικής μ’ αυτόν τον καρκίνο έρευνας. 

Οι μεγάλες βελτιώσεις στην επιβίωση προέκυψαν από την πολύ καλύτερη αντιμετώπιση των πιο συχνών μορφών καρκίνου, όπως είναι του μαστού, του παχέος εντέρου, του προστάτη και των αιματολογικών κακοηθειών.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, που εκφράζεται και με περιορισμό των δυνατοτήτων των δημόσιων συστημάτων παροχής υπηρεσιών υγείας, δυσκολεύει την προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερες βελτιώσεις.

( Πηγή)

Για τη χώρα μας η πιο αποδοτική λύση θα ήταν η εφαρμογή νέων καινοτόμων και αποτελεσματικών πρακτικών στους τομείς της πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης. Σε χώρες με μειωμένες οικονομικά δυνατότητες είναι σ’ αυτούς τους τομείς που μπορεί να προκύψουν τα σημαντικότερα αποτελέσματα,

όπως συμφωνούν όλοι οι ειδικοί. Σ΄ ό,τι αφορά την έρευνα είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και στη χώρα μας προσπάθειες, αλλά δυστυχώς

στη βασική ερευνά είναι μεμονωμένες και χαμηλής έντασης, ενώ αντίθετα στο πεδίο των κλινικών μελετών βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα. 

Όμως, ας μην μας απογοητεύει αυτό και ας προχωρήσουμε στην πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση και ταυτόχρονα ας ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ώστε οι πολίτες να ενεργοποιηθούν τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους άλλους και έτσι με πολύ λιγότερα χρήματα μπορεί να έχουμε σημαντικό αντίκτυπο στην επίπτωση του καρκίνου. Εξάλλου τα αποτελέσματα των ερευνών ναι μεν προκύπτουν από κάποιο ινστιτούτο σε κάποιο κράτος, αλλά από την άλλη γίνονται αμέσως γνωστά και υλοποιούνται στην πράξη σ’ όλο τον κόσμο.

Η κατανάλωση τσιγάρων έχει καθοδική πορεία στις ανεπτυγμένες χώρες, ως αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης των ανθυγιεινών επιπτώσεων του καπνίσματος. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος εμφανίστηκαν ως εναλλακτική λύση τα λεγόμενα ηλεκτρονικά τσιγάρα, που αντί καπνού ζεσταίνουν ειδικά υγρά με νικοτίνη που τον ατμό τους εισπνέει ο καπνιστής. Με αρχικό κεντρικό σύνθημα προώθησης πως αποτελούν μέσα για διακοπή του καπνίσματος, στη συνέχεια αφού κατέλαβαν μέρος της αγοράς διαφοροποίησαν την πολιτική προώθησης του προϊόντος τους με τον ισχυρισμό πως έχουν λιγότερες βλαπτικές ουσίες και επομένως προκαλούν λιγότερες βλάβες από το κάπνισμα τσιγάρων.

Οι πωλήσεις των e-τσιγάρων έχουν πενταπλασιαστεί από το 2010 έως το 2014, φτάνοντας τα 8 δις $ , σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Euromonitor. Η αγορά προβλέπεται να έχει εικοσαπλάσιο μέγεθος το 2020 σε σχέση με το 2010.

Γενικά τα παγκόσμια έσοδα από το τσιγάρο είναι περίπου 750 δισ. $.

Αλλά στη σύγχρονη οικονομία ήταν αδύνατο οι ισχυροί παίκτες (και είναι πολύ ισχυροί) να μείνουν αδρανείς. Αν έμπαιναν στην αγορά με δικά τους ηλεκτρονικά τσιγάρα (που ανά πάσα στιγμή μπορεί να το κάνουν) θα ήταν και αυτοί μέρος μίας αγοράς που θα έπρεπε να την μοιραστούν με άλλους μικρότερους κατασκευαστές που διέδωσαν την κινέζικη εφεύρεση του ηλεκτρονικού τσιγάρου.

Μετά από δεκαετίας έρευνες, σύμφωνα με τις δηλώσεις της, η Philip Morris, περνά στην αντεπίθεση παρουσιάζοντας μία νέα μέθοδο ικανοποίησης του εθισμού με νικοτίνη. Τη συσκευή IQOS.

H συσκευή δεν παράγει ατμό από το ζέσταμα της υγρής νικοτίνης, όπως κάνουν τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, ούτε καίει τα φύλλα καπνού, όπως συμβαίνει στα κλασικά τσιγάρα.Πρόκειται για μία συσκευή που θερμαίνει στους 330 βαθμούς τα ειδικά επεξεργασμένα φύλλα καπνού που είναι πακεταρισμένα σ’ ένα μίνι τσιγάρο και ο καπνιστής ρουφά τον ατμό που αυτή η θέρμανση παράγει. Οι εκπρόσωποι της εταιρείας ισχυρίζονται ότι έχει μόνο 10% των βλαβερών συστατικών του κανονικού τσιγάρου, διατηρώντας τη γεύση του ( και μάλιστα λίγο ισχυρότερη).Η εταιρεία, μάλιστα, υπέβαλε αίτηση έγκρισης της συσκευής από την FDA, ως πολύ λιγότερη βλαβερή, από το κάπνισμα.

Όμως ο στόχος είναι και πάλι να μην μειωθεί ο αριθμός των εθισμένων. Είναι γνωστό πως ο καλύτερος καλοπληρωτής είναι ο εθισμένος.

Όσο για τις επιπτώσεις στην υγεία, τα σχετικά στοιχεία δεν θα είναι διαθέσιμα σύντομα. Η επιστημονική έρευνα χρειάζεται χρόνο και ικανό αριθμό ατόμων υπό παρακολούθηση, για να είναι αντικειμενική, όπως πρέπει. Βέβαια το αμέσως επόμενο διάστημα θα δούμε εργασίες επιστημόνων που θα βγάζουν συμπεράσματα από πειραματικές εργασίες και με τα αποτελέσματα τους θα ενισχύουν την προώθηση της συγκεκριμένης συσκευής στην αγορά. Αναμενόμενο.

Η λήψη νικοτίνης είναι η πιο διαδεδομένη εξάρτηση που κάποια στιγμή θα πρέπει να εξαλειφθεί. Δεν κάνει πιο ηδονική ή ανεκτή τη ζωή μας. Απλά μας κάνει χρεώστες στα μνημόνια που κάνουν πλούσιους κάποιους άλλους, σε βάρος της υγείας μας.

“Κόψτε το οξυγόνο” σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις, είναι ο τίτλος άρθρου στο οικονομικό ένθετο Κυριακάτικης εφημερίδας, με υπότιτλο: Αυστηρές εντολές στις τράπεζες από τον SSM για τους «κόκκινους» οφειλέτες – Όποιο σχήμα δεν έχει πιθανότητες ανάκαμψης, θα οδηγείται σε οριστικό «λουκέτο».

Το θέμα είναι απλό: όσες επιχειρήσεις δεν είναι κερδοφόρες ή επιζούν με δανεικά και αγύριστα πρέπει να κλείσουν. Αυτό που δεν έγινε πριν 35 χρόνια, θα γίνει τώρα, γιατί τώρα το επιβάλλουν οι δανειστές, ενώ τότε ήταν απόφαση που έπρεπε να λάβουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι μίας κυρίαρχης χώρας.

Και γιατί αυτό έπρεπε ή πρέπει να συμβεί; Μια προσωπική “εμπειρία” ως απάντηση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ζούσα στη Δυτική (τότε) Γερμανία. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στα μεγάλα ναυπηγεία της χώρας. Οι δουλειές τους δεν πήγαιναν καλά και ο φόβος του κλεισίματος ήταν υπαρκτός. Οι εργαζόμενοι έκαναν διαδηλώσεις και απεργούσαν, ζητώντας την στήριξη της γερμανικής κυβέρνησης. Γινόταν μεγάλη συζήτηση σ’ όλα τα ΜΜΕ για το μέλλον της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας τους. Πάνω στην μεγάλη όξυνση βγαίνει δημόσια ο καγκελάριος Κολ και κατηγορηματικά δηλώνει: “ Δεν πρόκειται να δώσω ούτε ένα φένιχ για βιομηχανίες που δεν μπορούν να επιζήσουν. Είμαι διατεθειμένος να δώσω όσα μάρκα χρειάζονται για νέες επιχειρήσεις που έχουν μέλλον” Και τέρμα, αυτό ήταν. Βασικό επιχείρημα της απόφασης του ήταν ότι τα γερμανικά ναυπηγεία αδυνατούσαν να ανταγωνιστούν τα Κορεάτικα ( που τότε ήταν σε άνθιση, για να ακολουθήσει μετά η Κίνα) και επομένως δεν υπήρχε πιθανότητα να ανακάμψουν. Και έτσι έκλεισαν

μεγάλες μονάδες, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις. Το ίδιο συνέβη και με άλλες βιομηχανίες. Αλλά παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται στον επιχειρηματικό χάρτη νέες, ενώ οι παλαιές αφού δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε κρατική οικονομική στήριξη, εκσυγχρονίστηκαν γρήγορα ώστε να επιζήσουν στο σύγχρονο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Στην Ελλάδα εκείνη την εποχή “κοινωνικοποιούσαμε” τις προβληματικές επιχειρήσεις και τις φορτώναμε στα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού, που με τη σειρά του έφτιαχνε ισολογισμό με δάνεια, κυρίως από το εξωτερικό. Και τελικά οι προβληματικές, οι ζημιογόνες, εταιρείες έκλεισαν μετά από κάποια χρόνια και το κράτος (ο δανειστής τους)  χρεοκόπησε

σχετικά πρόσφατα. Επομένως δεν έζησαν ούτε αυτές καλά, ούτε εμείς καλύτερα. Αντίθετα οι Γερμανοί τα πήγαν μια χαρά. 

Έτσι προσωπικά πείστηκα ότι το οξυγόνο σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, μπορεί εύκολα να γίνει μονοξείδιο για το κράτος και τις άλλες υγιείς επιχειρήσεις. Η συμπόνια για εργαζόμενους ή το συναισθηματικό δέσιμο με κάποια εταιρεία, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την πραγματικότητα, που έχει τους δικούς της κανόνες. Για να βοηθηθεί ο εργαζόμενος, πρέπει να στηρίζεσαι στις πραγματικές συνθήκες και να βλέπεις μπροστά. Χρειαζόμαστε δημιουργική πολιτική. Αυτό ισχύει και για δεξιούς και για αριστερούς και για τους πάνω και για τους κάτω. 

Και σαν υστερόγραφο: το δράμα δεν είναι μόνο η αναπόφευκτη απώλεια θέσεων εργασίας που επέρχεται ( γι’ αυτό και επιδιώκουν οι δανειστές την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων). Το δράμα είναι ότι αυτό θα συμβεί τώρα που οι χώρες που αναζητούν επενδυτές, για να απασχολήσουν τους πολίτες τους, είναι πολύ περισσότερες από αυτούς που μπορούν (σοβαρά) να επενδύσουν. Καθυστερήσαμε 35 ή περισσότερα χρόνια. Τώρα χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερη δημιουργική πολιτική και εγκατάλειψη των ράθυμων συνηθειών μας.

Η Anja Meyerroses στη διδακτορική διατριβή της, που τώρα κυκλοφορεί ως βιβλίο 360 σελίδων, υποστηρίζει ότι το κουστούμι δεν είναι απλά μία ενδυματολογική επιλογή που προέκυψε και καθιερώθηκε εξαιτίας της καλαισθησίας του, αλλά αντανακλά συνθετότερες κοινωνικές εξεργασίες στο επίπεδο των ταξικών  και ιεραρχικών διακρίσεων. 

Το κουστούμι παρά τη γενικευμένη εξάπλωση του σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις γεωγραφικές περιοχές, εξακολουθεί και σήμερα να διαφοροποιεί τους άνδρες με κριτήρια την ποιότητα και το σχέδιο του, καθώς και την αισθητική σύζευξη του με τα υπόλοιπα ενδύματα.

Πολλοί φίλοι και ασθενείς με ερωτούν: Τόσα συμβαίνουν γύρω μας, γιατρέ, εσύ γιατί αποφεύγεις να εμπλακείς με την πολιτική; Γιατί αφού γράφεις καλά δεν γράφεις για όσα συμβαίνουν με τον τάδε ή το δείνα πολιτικό (πρόσωπο ή πολιτικό χώρο);

Λοιπόν, η απάντηση μου έχει ως εξής: 

Αποφεύγω τις πολιτικές αναλύσεις και παρεμβάσεις, γιατί επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου είναι το άτομο ή πρόσωπο (για να χρησιμοποιήσω έναν εξαιρετικό όρο της ορθοδοξίας) και μάλιστα όταν αυτό βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση: όταν δηλαδή αντιμετωπίζει μία σοβαρή ασθένεια. Η δραστηριότητα μου ως θεραπευτή δεν επιτρέπεται να διαταραχθεί από πολιτικές, θρησκευτικές ή οποιεσδήποτε άλλες διαφορές ή προκαταλήψεις που μπορεί να βραχυκυκλώσουν τη σχέση με τους ασθενείς μου. Αναγνωρίζω, όμως, τη σημασία των κοινωνικών συνθηκών ως πολύ σημαντική στον τρόπο που θα βιώσει, θα θεραπευτεί ή θα χάσει την μάχη ο κάθε ασθενής. Γι’ αυτό και έχω αφιερώσει όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στον αντικαρκινικό αγώνα.

Επομένως, δεν ακολουθώ το “λάθε βιώσας”, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι ενεργός πολίτης. Και αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά συμμετοχή σε κόμματα ή πολιτικά κινήματα.

Για τα μεγάλα αφηγήματα της πολιτικής, εύκολα εντοπίζω τα λάθη που γίνονται, διαθέτω μνήμη ισχυρή και επομένως αναγνωρίζω τις ανακολουθίες των πολιτικών, εκνευρίζομαι όταν βλέπω το επουσιώδες να γίνεται κυρίαρχο και το ουσιώδες να αγνοείται, και γενικότερα είμαι σε θέση να συμμετάσχω δημιουργικά σ’ αυτό που οι περισσότεροι καταλαβαίνουν με τον όρο “πολιτική”.

Όμως, πέρα από την ιδιαιτερότητα του “επαγγέλματος” και της υπόθεσης της καταπολέμησης του καρκίνου, υπάρχουν άλλοι δύο λόγοι που με κάνουν να είμαι πολύ προσεκτικός στις δημόσιες πολιτικές τοποθετήσεις και δραστηριότητες μου. Ο πρώτος είναι πως θεωρώ συνθήκες απαραίτητες για την πολιτική στις σημερινές ημέρες της κρίσης τόσο τις νηφάλιες συζητήσεις, όσο και την ανάπτυξη σοβαρών επιχειρημάτων, τον σεβασμό του άλλου, τους χαμηλούς τόνους, τη διάθεση να ακούσεις και να παραδεχθείς το σωστό ή το λάθος σου. Κουράστηκε και πληγώθηκε ο τόπος μας από τους εγωισμούς των κάθε λογής σωτήρων, που θέλουν να μας πείσουν πως το καθήκον τους κάλεσε να υπηρετήσουν την πατρίδα ή τον λαό και να μας οδηγήσουν να γίνουμε παγκόσμιο παράδειγμα αποτυχημένου κράτους.

Σήμερα δεν υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες για ν’ ασκηθεί παραγωγική πολιτική δραστηριότητα. Δεν υπάρχουν φορείς που θα επιτρέψουν στους ικανούς να οδηγήσουν και στους μυαλωμένους να επεξεργαστούν λύσεις και προτάσεις. Προθέσεις ίσως να υφίστανται, λείπει, όμως, η πράξη που θα αλλάξει το κλίμα. Επομένως, ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του όπου και όπως μπορεί καλύτερα και έτσι να συμβάλει να αλλάξει η κατάσταση.

( Και να σκεφθείτε πως ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση για να γράψω πως οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται στη χώρα για το φαινόμενο Trump μου θυμίζουν τη συμπεριφορά της μαντάμ Σουσού, της κατά φαντασία συμμετέχουσας στο υψηλό κοινωνικό γίγνεσθαι, ενώ στην πραγματικότητα ζούσε στον μικρόκοσμο του Μπύθουλα. 

Έτσι και εμείς αναλύουμε παγκοσμιοποιήσεις, φιλελευθερισμούς, διεθνή κατεστημένα, συνωμοσίες κ.ο.κ., ενώ το μόνο που

ως Έλληνες

έπρεπε να μας απασχολεί είναι: α) τι επιδράσεις μπορεί να έχει η εκλογή του συγκεκριμένου πολιτικού στη χώρα μας και β) ποια σχέδια έχουμε ετοιμάσει ή προτείνουμε για να επηρεάσουμε ευνοϊκές  ή να αποτρέψουμε δυσμενείς προς εμάς επιλογές της νέας αμερικανικής ηγεσίας. Τα υπόλοιπα γεμίζουν στήλες εφημερίδων και τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο, αλλά δεν βελτιώνουν την κατάσταση στον δικό μας Μπύθουλα).

Το είχα στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρει. Τα νέα φάρμακα, οι θεραπείες γενικότερα, έχουν πολύ μεγάλο κόστος, που είναι αδύνατον στα ασφαλιστικά ταμεία να το καλύψουν.

Ακόμα χειρότερα, οι χώρες με οικονομικά προβλήματα (όπως η Ελλάδα) θα αντιμετωπίσουν υπαρξιακά των ασθενών τους προβλήματα.

Ο πόλεμος άρχισε. Πρώτες επιθέσεις με τα λεγόμενα ενισχυτικά του ανοσοποιητικού φάρμακα. Οι αρχικές αψιμαχίες έγιναν γύρω από το μελάνωμα. Τώρα έρχονται οι πραγματικές συγκρούσεις. Πρώτος στόχος η κατάληψη μίας θέσης στο ύψωμα (στη θεραπεία) του καρκίνου του πνεύμονα. Του συχνότερου καρκίνου διεθνώς, με γενικά κακή πρόγνωση.

Μελέτη σε 1.200 ασθενείς που έπασχαν απ’ αυτόν τον καρκίνο έδειξε ότι όσοι πήραν το νέο φάρμακο της εταιρείας Roche με το όνομα Tecentriq είχαν διάμεση επιβίωση 13,8 μήνες, δηλ. 27% καλύτερα από τους 9,6 μήνες που προσέφερε το χημειοθεραπευτικό φάρμακο δοσεξατέλη. Η επίδραση του φαρμάκου ήταν καλή  και σ’ όσους ασθενείς δεν είχαν την ειδική πρωτεΐνη που σχετίζεται με την αποτελεσματικότητα του.

Η εταιρεία Bristol που κυκλοφορούσε το φάρμακο Opdivo με παρόμοια δράση δέχεται ισχυρό πλήγμα. Το ίδιο ισχύει και για την Merck & Co που έχει το φάρμακο Keytruda. 

Αναλυτές αναφέρουν ότι το νέο φάρμακο της Roche θα αποφέρει στην εταιρεία το 2021 

περί τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ποιος θα πληρώνει αυτές τις σταδιακές μικρές βελτιώσεις στην επιβίωση; Τα ασφαλιστικά ταμεία; Δύσκολο.

Οι ασθενείς; πολύ πιθανό, είτε άμεσα, είτε έμμεσα ( με περικοπές άλλων παροχών). Δεν είναι απίθανο να επανέλθουμε στην εποχή του ξεπουλήματος όλης της περιουσίας των ασθενών και των οικογενειών τους, μήπως και ζήσουν  οι άνθρωποι τους λίγο πιο πολύ.

Τι ομηρεία – υποδούλωση θα είναι κάτι τέτοιο; Μπορεί να γίνει ανεκτό από την πολιτισμένη δύση; 

Ένα ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στις αρχές Ιουνίου στην
έγκριτη εφημερίδα The
Washington
Post .
Με τίτλο “Ξοδεύουμε 107 δισεκατομμύρια δολάρια για τα φάρμακα του
καρκίνου, αξίζει όμως τον κόπο”; Η συγγραφέας του άρθρου αναφέρει ότι
υπάρχει μία πλημμυρίδα καινοτόμων θεραπειών στον καρκίνο, η οποία οδήγησε σε
μία αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης τον περασμένο χρόνο της τάξεως του 11,5%.
Συνολικά η φαρμακευτική δαπάνη για τον καρκίνο παγκοσμίως έφτασε πέρυσι τα 107
δισεκατομμύρια δολάρια.  Και θέτει το
ερώτημα αν αυτό το κόστος αξίζει, αν δηλ. αποδίδει τα ανάλογα με το ύψος του
αποτελέσματα προς όφελος των ασθενών.

Η απάντηση είναι επιφυλακτική. Στηριγμένη σε μία έκθεση
του IMS Institute for Healthcare Informatics,
αναφέρει ότι την τελευταία πενταετία εγκρίθηκαν 70 νέες θεραπείες για
περισσότερες από 20 μορφές  καρκίνου,
γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης στις ΗΠΑ (
αυτά τα φάρμακα κόστισαν 9,4 δισ δολάρια από τη συνολική δαπάνη των 37,8 δις δολάρια
).

Σήμερα υπάρχουν φαρμακευτικές θεραπείες που κοστίζουν
10.000$ το μήνα. Κάνοντας αναφορές σε μελέτες και ειδικούς επιστήμονες, αναφέρει ότι μόνο σε λίγα από τα νέα φάρμακα επιτεύχθηκε επιμήκυνση
του χρόνου ζωής των ασθενών ( μόνο σε  4
από τα 36 σύμφωνα με μία περυσινή μελέτη που δημοσιεύθηκε σε έγκριτο ιατρικό
περιοδικό). Ολοένα και πιο πολύ, στην προσπάθεια να μην καθυστερούν οι
εγκρίσεις κυκλοφορίας των νέων ελπιδοφόρων φαρμάκων, οι αρμόδιες αρχές και οι
επιστήμονες αποδέχονται κριτήρια, όπως η σμίκρυνση του όγκου, ως ικανοποιητικά
για να βεβαιωθεί η αποτελεσματικότητα των νέων φαρμάκων. Αλλά αυτή η επίδραση στον όγκο δεν
σημαίνει ότι ο ασθενής θα ζήσει περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για διάφορα
άλλα κριτήρια που έχουν προσδιοριστεί ως ενδεικτικά φαρμακευτικής επιτυχίας, τα οποία δεν σχετίζονται με τα βασικά: με το αν δηλ. επιμηκύνεται ή
όχι η ζωή των ασθενών και αν η χορήγηση τους συνοδεύεται από λιγότερες παρενέργειες ( θετικά αποτελέσματα στην ποσότητα και την ποιότητα ζωής, που είναι και τα ζητούμενα μία αποτελεσματικής
θεραπευτικής παρέμβασης).

Επίσης ολοένα και εντονότερα προβάλλεται ως ισχυρό επιχείρημα που ωθεί τους γιατρούς να επιλέξουν τη χορήγηση ενός νέου φαρμάκου το γεγονός ότι σε κάποιες μελέτες φάνηκε να βελτιώνεται η επιβίωση για π.χ. 1,6 μήνες, όπως συμβαίνει για ένα από τα νέα φάρμακα για τον καρκίνο του πνεύμονα.
Αν όμως, αναλογιστεί κάποιος ότι η χρήση αυτού του φαρμάκου κοστίζει  11 – 12.000$ το μήνα, μπορεί να θεωρηθεί αυτή η θεραπεία μία αποδοτική καινοτομία;

Από την άλλη, χρησιμοποιώντας ένα πίνακα στοιχείων, η
συγγραφέας του άρθρου αναφέρει ότι  η εξοικονόμηση
από την πτώση των τιμών που παρατηρείται όταν ένα φάρμακο χάσει την αποκλειστικότητα
του,  είναι σημαντική, αλλά η φαρμακοβιομηχανία
την εξισορροπεί με αύξηση της τιμής στα άλλα υπάρχοντα φάρμακα.

Το πρόβλημα του κόστους είναι υπαρκτό και οι διάφορες πολιτικές που ακολουθούνται μέχρι σήμερα, όπως οι επιστροφές ( rebate) και η προώθηση των γενοσήμων
συμβάλλουν στην εξοικονόμηση, αλλά δεν είναι πλήρως αποτελεσματικές.

Έτσι παραμένει  ανοικτό ερώτημα το κατά πόσο μπορούμε
να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία και αν θεωρείται αυτή η δυσαναλογία κόστους και
αποτελέσματος ως επιτυχής συνταγή για το μέλλον, που φαντάζει ακόμα πιο  προβληματικό
στο βαθμό που δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, νέα φαρμακευτικά σκευάσματα
περιμένουν την τελική έγκριση για να κυκλοφορήσουν στην αγορά,

Τα πρόβλημα συζητείται ήδη έντονα στις ΗΠΑ, όπου η
πρόσβαση στα νέα φάρμακα είναι πιο εύκολη, αλλά και η ίδια η χώρα επωφελείται
από τη δραστηριότητα των φαρμακοβιομηχανιών και των ερευνητικών εργαστηρίων της.

Σε χώρες όπως η Ελλάδα, με κατεστραμμένο σχεδόν το
ασφαλιστικό σύστημα και με φτωχοποιημένο τον πληθυσμό της είναι ένα
ζητούμενο, και μάλιστα επείγον να απαντηθεί, το πώς θα πρέπει να
συμπεριφερθεί σ’ αυτή την ιδιότυπη ανισομέρεια κόστους θεραπειών και
αποτελεσματικότητας τους. Να τις δεχθεί άκριτα ή να τις αρνηθεί; Αποφάσεις –
απαντήσεις που ενέχουν τεράστιους κινδύνους και έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία.

Μερικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να προστατεύσουμε
την υγεία των συμπολιτών μας σε πλαίσια οικονομικής κρίσης είναι: συλλογικές
προσπάθειες με άλλα κράτη ( όπως σωστά έπραξε το Υπουργείο Υγείας με τη σύσκεψη
των χωρών του Νότου που έγινε πρόσφατα και όπου συζητήθηκε η φαρμακευτική
δαπάνη), ειδικές συμφωνίες με φαρμακοβιομηχανίες ( αποτελεσματικό μέτρο, αλλά
δύσκολα διαχειρίσιμο),  νοικοκύρεμα σε
δαπάνες που δεν έχουν αντίκτυπο στην υγεία του πληθυσμού, προώθηση των
γενοσήμων ( που τόσο πολύ έχει διαστρεβλωθεί η χρήση τους στους Έλληνες), στήριξη
της εγχώριας παραγωγής φαρμάκων, προώθηση της έρευνας και κυκλοφορίας βιο-ομοειδών
σκευασμάτων, καθιέρωση κατευθυντήριων οδηγιών ( με πολύ καλή τεκμηρίωση) και ενημέρωση
της κοινωνίας για τα μέτρα που λαμβάνονται ( ώστε να υπάρξει συναίνεση για κάθε
βήμα εξορθολογισμού κα διασφάλισης της προσβασιμότητας σε αποτελεσματικές
θεραπείες.

Και πάνω απ’ όλα νηφάλιο διάλογο όλων των κοινωνικών παραγόντων, με βασικό κριτήριο την καλύτερη εξυπηρέτηση όλων των πολιτών.

<��<��&=<��y

Είχα καιρό να ταξιδέψω οδικώς προς τα πάνω. Το έκανα αυτές τις ημέρες. Και για άλλη μία φορά αντιλήφθηκα πόσο λογικό είναι οι ξένοι να μας κάνουν ό, τι θέλουν. 

Όταν κάθε λίγα χιλιόμετρα έχουν φτιαχτεί διόδια που φράζουν το δρόμο και για να συνεχίσεις το ταξίδι σου θα πρέπει να πληρώσεις, και το κάνεις, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερες μελέτες ή μυστικές υπηρεσίες για να αναλύσουν τον χαρακτήρα και την αντοχή του Έλληνα στην εκμετάλλευση του.

Ας είναι καλά αυτός ο μεγαλοφυής Υπουργός, ο Σουφλιάς, που σκέφτηκε να παίρνουν λεφτά οι κατασκευαστικές εταιρείες και από τους πολίτες, για να φτιάχνουν δρόμους αλλού, με τις επιχορηγήσεις του κράτους, τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., τις υπερτιμολογήσεις, τις καθυστερήσεις και τη γνωστή ποιότητα. Και ας τα χιλιάσουν και όλοι οι μετέπειτα Υπουργοί και Κυβερνήσεις, που αδύναμοι οι φουκαράδες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν την κατάσταση.

Βέβαια από την εποχή του Σκίρωνα, που την είχε στήσει στην Κακιά Σκάλα και λήστευε τους διερχόμενους, έχουμε κάνει βήματα προόδου. Ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους ταξιδιώτες, αφού τους έπαιρνε τα χρήματα, να του πλύνουν τα πόδια και όπως το έκαναν τους έδινε μία κλωτσιά και τους έριχνε στο γκρεμό ( όπου τους περιποιόταν μία μεγάλη χελώνα). Από τότε η περιοχή φέρει την ονομασία Σκιρωνίδες πέτρες.

Θα πρότεινα λοιπόν για να είμαστε δίκαιοι: 1) να μετονομαστεί η Εθνική Οδός σε Οδός Κατασκευαστών ( για να αποκατασταθεί η αδικία, αφού αυτοί κάνουν κουμάντο), 2) να μπουν στα διόδια οι φωτογραφίες των μεγαλομετόχων των κατασκευαστικών εταιρειών, για να τους ευχαριστούμε που δεν φτιάξανε και άλλα διόδια ενδιάμεσα στα ήδη υπάρχοντα ( ποιος θα τους εμπόδιζε, πέρα ίσως από την γελοιότητα του ήδη μεγάλου αριθμού τους ) και 3) να αφιερώσω σ’ όλους μας το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου με  τον

Παύλο Σιδηρόπουλο & την Μαρία Φωτίου, “Ηλεκτρικός Θησέας”, γιατί αυτός μας έχει μείνει, αδύναμος να σκοτώσει του σύγχρονους Σκίρωνες, όπως το έκανε στην εποχή του ο Θησέας, βασιλιάς των Αθηναίων.

Ένα αυτοκίνητο δεν κρίνεται ασφαλές και κατάλληλο από το πως συμπεριφέρεται σε ανοικτό ίσιο δρόμο, χωρίς κίνηση και λακκούβες, αλλά σε στροφές, σε απότομο φρενάρισμα, σε ξαφνικό πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα συστήματα. Στις έκτακτες καταστάσεις φαίνεται η δύναμη και η ικανότητα του οποιοδήποτε οργανισμού ή συστήματος. 

Παρακολουθώ με μεγάλη έκπληξη και θλίψη, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι και γνωστοί, αυτή την ιστορία της δραστηριοποίησης διάφορων “αλληλέγγυων” στο θέμα της “προσφυγικής κρίσης” στη χώρα μας.

Πως στο καλό μπήκαν και δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα μας; Ποιος τους έλεγξε, τους ενέκρινε, τους καθόρισε το τι και το πως να το κάνουν; Κανείς.

Πως είναι δυνατό να ασκείς πολιτικό ακτιβισμό σε θέμα εθνικής εμβέλειας σε ξένη επικράτεια, χωρίς κανείς από τον κρατικό μηχανισμό της να σ’ έχει ελέγξει;

Ας μαζευτούν κάποιοι δικοί μας “αλληλέγγυοι” και ας πάνε στα Σκόπια, στην Γερμανία, στην Ισπανία, όπου θέλουν, να ασκήσουν την αλληλεγγύη τους, όπως το κάνουν εδώ, χωρίς να πάρουν ειδική άδεια από τις αρχές. Ούτε θα καταλάβουν πως θα τους ξαναστείλουν πίσω ( το ταχύτερο εξπρές ταξίδι επιστροφής θα κάνουν).

Δεν αναιρώ την καλή διάθεση για προσφορά,, ούτε υποτιμώ κανέναν. Απλά μου φαίνεται ότι πολλοί φιλάνθρωποι μαζεύτηκαν ( ιδίως από ιδρύματα ευπόρων των ΗΠΑ), πολλές οργανώσεις μαϊμού κυκλοφορούν και το χρήμα από ιδιωτικούς, κρατικούς ή ευρωπαϊκούς πόρους είναι πολύ. 

Από την άλλη, δεν μπορούσαμε ούτε τη στοιχειώδη καταγραφή και έλεγχο αυτών των οργανώσεων να κάνουμε; Δεν είναι θέμα αρνητικής κριτικής κομματικής. Είναι ζήτημα σοβαρό, κραυγαλέα απόδειξη ανυπαρξίας κράτους. Ελαττωματικής λειτουργίας του. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θέλουν το κράτος μονοπώλιο στα πάντα. Πιστεύω στην κοινωνία των πολιτών. Αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω και θεωρώ αυτονόητη την ύπαρξη κανόνων και μηχανισμών ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στην επικράτεια του. Έτσι εξασφαλίζεται καλύτερη βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη, αλλά και η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια των πολιτών και του συλλογικού είναι τους. 

Αν συνεχίζουμε αυτή την κατρακύλα, μας βλέπω να καταφεύγουμε όλοι μας για βοήθεια στους  “αλληλέγγυους” της αλλοδαπής.