Της γης ταλαίπωροι και
χαλασμένοι άνθρωποι, δήθεν ιδεολόγοι- θρησκευόμενοι, δίνουν την άχρηστη ζωή
τους, για να αφαιρέσουν τη ζωή των άλλων, αυτών που γενικώς μισούν, γιατί τους θεωρούν υπεύθυνους για το προσωπικό αδιέξοδο και την μηδαμινότητα τους.

Σε
κάθε έγκλημα δικαιοσύνη αποδίδεται με την τιμωρία του δράστη. Αν, αντ’ αυτής επιλέγονται
γενικόλογες αναφορές, όπως π.χ.  «η τρομοκρατία δεν θα περάσει». « μας κήρυξαν
τον πόλεμο» κ.α., αυτές μπορεί να είναι δείγμα συγκάλυψης ευθυνών και επιδίωξης αλλότριων
σκοπών.

Για
τα γεγονότα στο Παρίσι το θέμα είναι ποιοι όπλισαν το χέρι των εγκληματιών και τους
έδωσαν την εντολή; Η απάντηση είναι απλή: είναι αυτοί που οργάνωσαν,
χρηματοδότησαν και επέλεξαν τα καθοδηγητικά στελέχη των δικτύων που ενσταλάζουν
μίσος και θρησκευτικό φανατισμό, το πιο ισχυρό όπιο, για τους σύγχρονους
εξαθλιωμένους ασασίνους. Και ποιοι είναι αυτοί; Τους ξέρει και ο ελάχιστα
ευφυής πολίτης: Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία από τη μια μεριά και οι
δημοκράτες της Δύσης ( που πάσχουν από επιλεκτικό πόνο για τη Δημοκρατία σε
ορισμένες Αραβικές και πρώην Ανατολικές χώρες).

Με
την κατηγορία του κράτους που στηρίζει τρομοκράτες ( που απειλούσαν έναν
συγγραφέα ή είχαν κρατήσει ομήρους αμερικανούς πολίτες) το Ιράν τιμωρήθηκε
παραδειγματικά με οικονομικό πόλεμο για δεκαετίες. Το ίδιο και η Λιβύη. Το Ιράκ
διαλύθηκε, γύρισε στην προϊστορική εποχή, όπως έλεγε και ο Μπους, γιατί δήθεν
θα μας έκαιγε με χημικά και σουπερ όπλα ο δικτάτορας Σαντάμ. Ο Άσαντ ήταν
φρικτός δικτάτορας ( δεν ήταν π.χ. σαν τους Σαουδάραβες ηγέτες) και γι’ αυτό έκαναν
ερείπια όλη τη Συρία ( θυμάστε τις μαζώξεις στην Κωνσταντινούπολη και τους χαριεντισμούς
με τους τζιχαντιστές. Αλλά και το δικό μας πολιτικό, που ήθελε βομβαρδισμούς
στη Συρία;) Η Ρωσία δέχεται ασφυκτικό το οικονομικό εμπάργκο γιατί προσάρτησε
την Κριμαία και στηρίζει τους ρωσσόφωνους της Ουκρανίας ( οι οποίοι στο κάτω- κάτω πολεμούν
στον τόπο τους, όχι άλλου).

Ας κατασχεθούν
οι καταθέσεις των Σαουδαράβων και Καταριανών, ας κηρυχτεί οικονομικό εμπάργκο σε
αυτές τις χώρες και ας επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία  και θα δούμε πόσοι νέοι τρομοκράτες θα
στρατευθούν και πόσοι από τους παλιούς θα παραμείνουν. Ας απελαθούν οι κληρικοί
που πληρώνονται από τη Σαουδαραβία και ασχολούνται με τα πολιτιστικά κέντρα και
τα τεμένη στη Δύση, και ας δούμε πόσοι μουσουλμάνοι δυτικοί υπήκοοι θα γίνουν
φανατικοί τζιχαντιστές.

Ας αναγκάσουν
τις παραπάνω χώρες να καλύψουν τις ανάγκες των προσφύγων της Συρίας και ας τις απειλήσουν
με στρατιωτικά μέτρα αν δεν τους φερθούν καλά, και θα δούμε πόσο εύκολα
τελειώνει ο πόλεμος και βρίσκεται πολιτική λύση ( Αλήθεια πως λέγεται αυτός που
πληρώνει τις ζημιές του άλλου; Η φτωχή Ελλάδα να κατακλύζεται από πρόσφυγες που
προκάλεσαν τα χρήματα της πλούσιας Σαουδαραβίας;)

Οι
πολίτες που έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν στο Παρίσι στεναχώρησαν όλους τους
ανθρώπους. Αν, όμως, δεν καταλάβουν οι πολίτες ότι το κακό χτυπιέται στη ρίζα
του, με απόδοση ευθυνών και τιμωρία για τους δράστες, τότε θα αφήσουν τους
πολιτικούς, που από δόλο ή από αφέλεια προκάλεσαν αυτές τις διεθνείς αναταράξεις, να συνεχίσουν ένα έργο που μόνος χαμένος, το μεγάλο θύμα, θα είναι η δημοκρατία.
Στο όνομα της τρομοκρατικής απειλής θα παρθούν μέτρα ασφυκτικού ελέγχου και αστυνόμευσης
της καθημερινής ζωής. Ο αυταρχισμός θα νομιμοποιηθεί και θα ριζώσει στην Ευρώπη. Χωρίς να μπορέσει να αποτρέψει την εμφάνιση και άλλων αθώων θυμάτων.

Γι’
αυτού του είδους την αξιοποίηση του πένθους, πενθώ πολύ περισσότερο.

����]�fU�

Κατηφορίζοντας με το αυτοκίνητο  την οδό Τσόχα και σταματώντας στο φανάρι της διασταύρωσης
της με την Βασιλίσσης Σοφίας, στρέφοντας το βλέμμα μου αριστερά είδα στον βρομισμένο
από δήθεν γκράφιτι τοίχο της γωνιακής πολυκατοικίας το σύνθημα που αποτελεί και
τον τίτλο αυτής της σημείωσης. Γραμμένο με πράσινη μπογιά, δείγμα της ομάδας
που ανήκει ο/οι κανίβαλος/οι που το έγραψαν.

Εκτός από την ανατριχίλα που
ένοιωσα, αισθάνθηκα και μία απέραντη θλίψη για το πόσο συναισθηματικά εκμηδενισμένοι
μπορεί να είναι συνάνθρωποι μας, που σίγουρα έχουν περάσει από την υποχρεωτική
σχολική εκπαίδευση, άσχετο αν είναι 16 ή 30 χρονών. Τέτοιας βαρβαρότητας
έκφραση, δείγμα διαταραγμένου ψυχισμού, μπορεί να την αποδόσεις στην  κοινωνία και να προβληματίζεσαι για το πώς μπορείς
να βοηθήσεις αυτά τα άτομα (και να πιάσεις συζητήσεις και αναλύσεις για ώρες ή
να γεμίζεις εφημερίδες και περιοδικά με ατελείωτο μελάνι). Με άλλα λόγια το
σύνηθες τις τελευταίες δεκαετίες αυτομαστίγωμα μας, που αναγκαστικά συνοδεύεται
από απραξία.

Αμέσως μετά, ακολούθησε η σκέψη πως αυτοί που το έγραψαν ή συνηθίζουν να γράφουν
και να εκστομίζουν παρόμοια «συνθήματα», είναι στην πλειοψηφία τους «τελειωμένοι»,
προγραμματισμένοι να κάνουν κακό στους άλλους και στην κοινωνία. Όσοι σε κάποια
φάση, αργότερα, διαφοροποιηθούν από μία τέτοια εξέλιξη, θα το κάνουν από μόνοι τους.
Αν το σχολείο και οι υπάρχοντες κοινωνικοί δεσμοί και δομές δεν κατάφεραν να τους
διαπλάσουν ένα στοιχειωδώς επαρκή για κοινωνική συμβίωση χαρακτήρα , αν δεν έχουν
συνείδηση του τι είναι καλό και τι το κακό, τότε δεν έχουμε χρεία να επενδύουμε
σε αναμορφωτικά προγράμματα και σχέδια, για να τους ξαναφέρουμε στον ίσιο δρόμο. Θα είναι μάταιος κόπος. Ανάγκες πολλές και με προσδοκώμενα καλύτερα αποτελέσματα υπάρχουν και σε άλλους
τομείς.

Αυτό που πρέπει η πολιτεία να
κάνει είναι να τους «μαζέψει», ό,τι και αν αυτό σημαίνει στις διάφορες εκφάνσεις
της παραβατικότητας τους. Σε τέτοια κατάσταση που βρίσκονται μόνο η τιμωρία
μπορεί να είναι αποτελεσματική ( και σωφρονιστική). Και η οποία βέβαια θα πρέπει
να επιβληθεί, σε αναλογία ευθύνης, και σε όσους διοικούν το ποδόσφαιρο και από
αμέλεια (σπάνια) ή ιδιοτέλεια προάγουν και ανέχονται τέτοιες παραβατικές
συμπεριφορές.

Τέλος και επιτέλους, γενικότερα, κανείς
δεν μπορεί να προστατέψει τους πολίτες από την αισθητική ταλαιπωρία και την
οικονομική ζημία που προκαλεί η βρωμιά όσων λερώνουν τους τοίχους με αισχρά
συνθήματα, αραβουργήματα και μουτζούρες μίας δήθεν ελεύθερης καλλιτεχνικής
έκφρασης; Δεν υπάρχει σχεδόν τοίχος, δημόσιος ή ιδιωτικός, τρένο, ή αφύλακτο
φορτηγό και λεωφορείο που να μην είναι βρώμικα μουτζουρωμένα.  

Σκέφτομαι πως αφού ξαναλειτουργεί
η δημοτική αστυνομία, ας ελέγξει ποιοι αγοράζουν τα spray από τα μαγαζιά, ας τους παρακολουθήσει
και ας τους συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω. Η δε τιμωρία τους να είναι μόνο το να
ξαναβάψουν όλο το κτίριο ή λεωφορείο ή τρένο που βρόμισαν, με προσωπική εργασία
και έξοδα δικά τους ή της οικογενείας τους ( αν είναι ανήλικοι). Τίποτε άλλο.

Σε νεαρή ηλικία, όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου(;), φτιάχτηκε το άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, με πολύ πράσινο, δρόμους, λιμνούλες και μικρό ποτάμι ( που πάνω του περνούσε μία γεφυρούλα, στην οποία είχαν γυριστεί άπειρες σκηνές ελληνικών ταινιών) και κάποια ζώα, ένα είδος μικρού ζωολογικού κήπου.

Το πλέον αξιοθέατο σ΄αυτόν ήταν ένας πίθηκος, όπου κάποιοι τον είχαν “εκπαιδεύσει” κατά τέτοιο τρόπο ώστε όταν μαζευόντουσαν έξω από το κελί του επισκέπτες και έβγαζαν ήχους που να θυμίζουν ερωτική πράξη, ο φουκαράς άρχιζε αμέσως να αυτοικανοποιείται με περισσή ένταση.

Όπως ήταν φυσικό, δεν υπήρχε παιδική ή νεανική ομάδα από την ευρύτερη γύρω περιοχή που να μην επισκεπτόταν τον κήπο για να πυροδοτήσει καθημερινά και ακατάπαυστα αυτή την αντανακλαστική μανία του εγκλωβισμένου ζώου.

Ο πίθηκος δεν μακροημέρευσε. Δεν γνωρίζω αν κατέληξε από παθολογικά αίτια, από εγκατάλειψη ή από την μονομανία της αυτοικανοποίησης.

Εκείνο που με κάνει να τον θυμάμαι δεν είναι η λόγω της ηλικίας μου συχνότερη αναδρομή στις εφηβικές εικόνες, αλλά το πόσο συχνά μου τον φέρνουν στην μνήμη οι σύγχρονοι άνθρωποι. Και αυτό συμβαίνει όποτε επαναλαμβάνεται μπροστά μου η αυτοματοποιημένη και τυποποιημένη συμπεριφορά, που έχει έντεχνα προκληθεί και προωθηθεί από τους απ’ έξω για όλους εκείνους που εκούσια ή ακούσια είναι κλεισμένοι στα κελιά τους και πρέπει να μείνουν εκεί, ξεχνώντας τη φυλάκιση τους. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν αποδεχθούν πως η ικανοποίηση επουσιωδών θεμάτων  συνιστά την πραγματική ευτυχία στη ζωή τους.

Το σύγχρονο Life style είναι οι κραυγές ικανοποίησης των απ’ ‘εξω που γίνονται must για την αυτοικανοποίηση των εγκλωβισμένων ανθρώπων. Και τέτοιοι είναι πολλοί, όπως π.χ. αυτοί που τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα την αναγάγουν σε κυρίαρχο θέμα της ζωής τους ή αυτοί που στριμώγνονται το καλοκαίρι σε κάποια ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα για έτσι πρέπει να κάνουν για να “απολαύσουν” την επίσκεψη στη θάλασσα και να λιαστούν “πολιτισμένα”. Σε κελί έχουν βάλει τον εαυτό τους και όλοι αυτοί που θέλουν να ζήσουν τη “μεγάλη ζωή”, όπως την βλέπουν στην TV και στα φαντεζί περιοδικά και ξεπερνούν τις οικονομικές δυνάμεις τους, ξοδεύοντας αλόγιστα για να αγοράσουν ή να συμπεριφερθούν σαν να είναι είναι και αυτοί όπως οι “VIPS” ( λες και οι άλλοι δεν ξέρουν ποιοι είναι). 

Η αντανακλαστική αυτοικανοποίηση του φουκαρά του πιθήκου στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, δεν του πρόσφερε την απόλαυση που θα ταίριαζε στη φύση του. Τον ξεγελούσε, όμως, από τη δυστυχία του μέχρι που ήρθε η οριστική απόδραση από το κελί του.

Το κύριο θέμα σήμερα (20/9/15) στον Spiegel έχει τίτλο: “Ο Κόσμος χωρίς σύνορα: Η ανοησία των εθνών” και υπότιτλο “ Η Ελλάδα έχει εκλογές – Αλλά έχει η χώρα πράγματι κάποια επιλογή; Παντού στον κόσμο τα εθνικά κράτη συμπεριφέρονται ως να μπορούν τα ίδια να ορίζουν την μοίρα τους. Αυτό είναι μία αυταπάτη”.  

Λόγια σκληρά μεν, αληθή δε, ιδίως για την Ελλάδα. 

Αλλά εγώ θα πάω να ψηφίσω. Μπορεί σήμερα πράγματι οι επιλογές στα μεγάλα ζητήματα να μην υπάρχουν, αλλά δεν θα παραδώσω μόνος μου τη δυνατότητα η επιλογή της κυβέρνησης μου να εξαρτάται από εμένα. Γιατί, άλλο κοσμοπολίτης και άλλο υποτακτικός. Όπως άλλο Γερμανία και άλλο Ελλάδα. Δεν ορίζουν τη μοίρα τους οι κατεχόμενες από στρατό ή από χρέη χώρες. Το δεύτερο μας αφορά. Αλλά από την άλλη κανείς δεν μπορεί να επιβάλει στους πολίτες μίας δημοκρατίας την εθελοντική αποποίηση της ιδιότητας τους. Όσα και αν η χώρα χρωστάει.

Όμως, πέρα από την ψήφο, για εθνική αξιοπρέπεια και συμμετοχή στη διεθνοποιημένη πραγματικότητα ( που σίγουρα επηρεάζει και τα έθνη κράτη) χρειάζονται σκληρή δουλειά, όχι πια κουβέντες καφενείου και ενεργή συμμετοχή στα κοινά ( όχι μόνο για τα μεγάλα αφηγήματα, αλλά και για την καθημερινότητα).

Αν ένας γιατρός παρενοχλήσει σεξουαλικά ασθενή του, αυτό είναι σ’ όλο τον κόσμο σοβαρό παράπτωμα που επισύρει βαριές ποινές. Ένα μέτρο που έχουν λάβει διάφορες Πολιτείες των Η.Π.Α. για να περιορίσουν την όρεξη τυχόν “απρόσεκτων” γιατρών, είναι να δημοσιεύουν

στο διαδίκτυο

το όνομα και την ποινή ή τα μέτρα προφύλαξης κάθε γιατρού που έχει καταδικαστεί γι’ αυτό τον λόγο . Έτσι προστατεύουν παραδειγματικά τις ασθενείς και θωρακίζουν ηθικά το ιατρικό επάγγελμα.

Διάβασα σήμερα πως στους οφειλέτες της ΔΕΗ που εντάσσονται σε διακανονισμούς και σε κοινωνικά τιμολόγια, στους λάθρα ηλεκτροδοτούμενους και στους συστηματικούς μπαταξήδες εντοπίστηκαν πάρα πολλοί εύποροι πολίτες ( με πισίνες και βίλες), επιχειρήσεις σε ακμάζουσες περιοχές, σημαίνοντες παράγοντες με πολιτικές φιλίες κ.α.

Γι’ αυτούς τους απατεώνες ( εξαιτίας των οποίων η “κακιά τρόϊκα” επιμένει να μην γίνονται διακανονισμοί, χωρίς αυστηρά κοινωνικά κριτήρια – και εμείς αντιστεκόμαστε), γι’ αυτά τα τρωκτικά των κοινωνικών παροχών, εκτός της υποχρεωτικής πληρωμής των οφειλομένων και του σχετικού επ’ αυτών προστίμου, θα πρέπει να επιτρέπεται η δημοσίευση των ονομάτων, των φωτογραφιών και των στοιχείων της απατεωνιάς τους, σε ειδική γι’ αυτό το σκοπό ιστοσελίδα. 

Δεν είναι εξτρεμισμός, ούτε διαπόμπευση. Είναι μέτρο προστασίας της κοινωνίας, προστασίας των πολιτών, ώστε να μην εξαπατηθούν στις συναλλαγές τους από ανθρώπους με αποδεδειγμένη ροπή στην απάτη.. 

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες του, έτσι έπρεπε να κάνει. Ένα τέτοιο μέτρο θα μείωνε ριζικά τέτοιου είδους “πονηριές”. Όταν αυτό δεν γίνεται, οι κυβερνώντες απλώς διευκολύνουν κάποιους πολίτες να γίνουν απατεώνες.

Τον Τριαντάφυλο Μηταφίδη δεν τον γνωρίζω
προσωπικά. Αυτό που έχω διαβάσει είναι ότι υπήρξε αντιστασιακός επί χούντας,
μάχιμος αριστερός συνδικαλιστής και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή
Πόλη» στη Θεσσαλονίκη, η οποία ελάμβανε πολύ χαμηλά ποσοστά στις εκλογές ( γύρω
στο 3%) και στις τελευταίες, με τη μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να φτάσει το
10,5%.

Ούτε τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο,
επανειλημμένα εκλεγμένο δήμαρχο Θεσσαλονίκης με υψηλά ποσοστά, γνωρίζω. Αυτά
που έχω διαβάσει και ακούσει είναι πως καταδικάστηκε σε βαριές ποινές λόγω μίας
από τις μεγαλύτερες καταχρήσεις δημόσιου χρήματος στην χώρα μας ( 17,9 εκ ευρώ).
Αρχικά η ποινή ήταν ισόβια και πρόσφατα, στη δίκη σε δεύτερο βαθμό, μειώθηκε
στα 12,5 χρόνια.

Ο κ. Μηταφίδης είναι σήμερα βουλευτής του
ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Παπαγεωργόπουλος ένας ελεύθερος άνθρωπος.

Το Ελληνικό Δημόσιο, που από τις απατεωνιές
του Δημάρχου και των στελεχών του Δήμου, ζημιώθηκε κατά 7,2 εκ. ευρώ, ζητά αυτό
το ποσό από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ο τελευταίος υπό την απειλή να μην πάρει
φορολογική ενημερότητα δέχτηκε τις απαιτήσεις του Δημοσίου. Αυτό, όμως, δεν
άρεσε στον κ. Μηταφίδη.

Έκανε
αιτήματα στις αρμόδιες αρχές και εξέδωσε πρόσφατα μία ανακοίνωση που
ισχυρίζεται ότι «οι ηγεσίες του υπουργείου Οικονομικών των κυβερνήσεων Ν.Δ. –
ΠΑΣΟΚ δεν θεώρησαν ως βλάβη του Δημοσίου τις υπεξαιρέσεις των πόρων του Δήμου
Θεσσαλονίκης επί διοικήσεων Παπαγεωργόπουλου, αλλά το αποτέλεσμα της
υπεξαίρεσης. Με άλλα λόγια, οφειλέτες δεν είναι τα καταδικασμένα στελέχη των
διοικήσεων Παπαγεωργόπουλου, αλλά ο δήμος και οι δημότες της Θεσσαλονίκης!

»Βέβαια,
πέρα από τη μη νόμιμη συμπεριφορά των παραπάνω ηγεσιών του υπουργείου
Οικονομικών, υπάρχει και δικαιοπολιτικά ανήθικη συμπεριφορά, καθώς
αντιμετώπισαν τον Δήμο Θεσσαλονίκης ως ανώνυμη εταιρεία, αφού υποχρεώθηκε να
πληρώσει χρήματα που καταχράστηκαν μέλη διοικήσεών του που καταδικάστηκαν
τελεσίδικα. Αντιμετώπισαν, δηλαδή, το ταμείο του Δήμου Θεσσαλονίκης ως ιδιωτικό
και όχι ως δημόσιο ταμείο.»(ΕφΣυν)

Με
άλλα λόγια ο κ. Τριαντάφυλος Μηταφίδης, πιστοποιημένος αριστερός, ζητά να
παρθούν τα υπεξαιρεθέντα από τους καταδικασθέντες και όχι από τους πολίτες, το
λαό.

Επί
του αιτήματος και της ανακοίνωσης του κ. Μηταφίδη έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1.    
Ο κ. Μηταφίδης υποκρύπτει την αλήθεια, αφού γνωρίζει
ότι οι καταδικασ-θέντες δεν διαθέτουν τόσα περιουσιακά στοιχεία που να
ισοσκελίσουν  τη ζημιά που επέφεραν στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Επομένως θεωρεί
ηθικό το Ελληνικό Δημόσιο να χρεωθεί όλα όσα του υποκλάπηκαν. Με άλλα λόγια, με
έμμεσο τρόπο ( πονηρά) ο κ Μηταφίδης θέλει τη ζημιά που προκάλεσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης
να την φορτωθούν όλοι οι Έλληνες..

2.    
Ενώ οι μέτοχοι μίας ανώνυμης εταιρείας ( που είναι συχνά πολλές δεκάδες
ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες) είναι λογικό κατά τον κ. Μηταφίδη να αναλαμβάνουν
την ευθύνη σε περιπτώσεις που τα στελέχη της διοίκησης της προβούν σε
οικονομικές ατασθαλίες, βρίσκει παράλογο και άδικο κάτι τέτοιο να ισχύει για τους
δημότες μίας πόλης, οι οποίοι με δική τους ευθύνη επέλεξαν αυτούς που θα διαχειριστούν
το ταμείο της πόλης τους. Ο λαός κατά τον αριστερό πολιτικό είναι ανεύθυνος,
είναι ένα άθροισμα ατόμων που δεν έχουν καμία ευθύνη για τις επιλογές τους και ευδιάκριτα
υστερούν ηθικά των μετόχων μίας ανώνυμης εταιρείας.

3.    
Ο κ. Μηταφίδης ψήφισε τον «ανθρωπιστικό νόμο» του κ.
Παρασκευ-όπουλου; Αν Ναι θα έπρεπε να σιωπά για την υπόθεση της υπεξαίρεσης της
Θεσσαλονίκης. Αν Όχι, θα έπρεπε να βγάζει ανακοινώσεις και να γνωστοποιεί στους
συμπολίτες του το γιατί αυτός ο νόμος δεν είναι σωστός. Σύμφωνα με την Εφημερίδα
των Συντακτών “ Εκμεταλλευόμενος τα ευεργετήματα του νόμου Παρασκευόπουλου, ο
καταδικασμένος ( κ. Παγεωργόπουλος) για την πολύκροτη υπόθεση της υπεξαίρεσης
17,9 εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία του δήμου του, βγήκε από τη φυλακή
έχοντας εκτίσει το 1/5 της ποινής 12 ετών (2 χρόνια και 5 μήνες) που του
επεβλήθη και παρουσιάζοντας ποσοστό αναπηρίας 67% λόγω… καρδιοπάθειας
και 35% λόγω ψυχολογικών προβλημάτων.”

Σύμφωνα δε με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στον τύπο χρήση του
πρόσφατα ψηφισθέντος «ανθρωπιστικού νόμου» έκαναν 417 καταδικασθέντες για
κακουργήματα με αποτέλεσμα να έχουν αφεθεί ελεύθεροι! Και έπεται συνέχεια.

Η
λογική αυτών των ενεργειών και η ηθική της πάσχει και δημιουργεί ερωτηματικά
για την σημερινή αριστερά.

Αν
δεν πληρώσει ο πολίτης τις συνέπειες των πράξεων του, τότε πως θα καταλάβει το
πόσο σημαντικό είναι να επιλέγει με την ψήφο του τους  «άριστους». Η αντίληψη που θέλει το λαό ανεύθυνο
για τις πράξεις, τις επιλογές και τις παραλείψεις του, είναι μία αντίληψη μη
ηθική. Είναι μία αντίληψη που βλέπει την πολιτική ως ένα πεδίο δράσης κάποιων λίγων
εκλεκτών ( κομματικών ιερατείων) που διαγωνίζονται για το ποιος θα καθοδηγήσει τους
ανεύθυνους πολλούς (το πόπολο). Είναι αυτή μία αριστερή προσέγγιση;

Τα
δικαστήρια και οι ποινές που επιβάλλουν δεν είναι κάτι το μη ωφέλιμο για την
κοινωνία. Αυτή η δήθεν ευαισθησία  της
αριστεράς για τους καταδικασθέντες, απομεινάρι μίας στρεβλής πολιτικής
κατάστασης του παρελθόντος, σήμερα είναι επικίνδυνη για το κράτος δικαίου. Όταν
διευκολύνεις τον καταδικασθέντα για κακούργημα να γλυτώσει τη φυλακή, κάνεις τη
ζωή της κοινωνίας πιο δύσκολη και κάποιοι ανυποψίαστοι πολίτες θα κληθούν να
πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, τα έργα των απελευθερω-μένων καταδικασμένων. Γιατί ο κ. Μηταφίδης
δεν στηλίτευσε το νόμο Παρασκευόπουλου που ξεφτίλισε την έννοια της
δικαιοσύνης; Είναι σίγουρος πως τα αποτελέσματα του έκαναν τους Θεσσαλονικείς να
νοιώσουν δικαιωμένοι; Γιατί η σημερινή αριστερά ξοδεύει τόση ενέργεια για τους κατάδικους
τύπου Παπαγεωργόπουλου; ( Αν ήθελαν αποσυμφόρηση φυλακών, ας άφηναν ελεύθερους τους χρήστες και τους μικροπαραβάτες).

Στο
τέλος δε το κλασικό: « στο σχετικό αίτημά του (ο κ. Μηταφίδης) ζητούσε από την
κυβέρνηση να αρθούν τα μέτρα με τα οποία το ΥΠΟΙΚ παρακρατούσε πόρους για τον
δήμο και να επιστραφούν ως αχρεωστήτως παρακρατηθέντα όλα τα ποσά που
υπεξαιρέθηκαν, ώστε να διατεθούν κατά προτεραιότητα στην κοινωνική πολιτική».   Αυτή η δημόσια προβολή κοινωνικής ευαισθησίας
στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης ενός ιδιοτελούς σκοπού ( να πληρώσουν οι άλλοι και
όχι εμείς), είναι στοιχείo αριστερής ηθικής;

Υ.Γ. Παρόλο που χρησιμοποιώ ονόματα δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω ευγενή κίνητρα ή ακεραιότητα κανενός εκ των αναφερομένων, ακόμα και αυτού που έχει καταδικαστεί από την δικαιοσύνη. 

ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΦΟΡΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ.

Πολιτικές ιδιαιτερότητες στη χώρα μας οδήγησαν πολλούς συμπολίτες μας στο να είναι καχύποπτοι και αρνητικοί απέναντι στους άνδρες και τις γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας.

Τα μέσα ενημέρωσης επιτείνουν το αρνητικό κλίμα, με αφορμή αποφάσεις των πολιτικών προϊσταμένων ( που δίνουν π.χ. την εντολή για δυναμική αντιμετώπιση μίας διαδήλωσης) ή όταν εκδηλώνεται από αστυνομικό κάποιο περιστατικό παρεκτροπής από την ορθή συμπεριφορά.

Έτσι έγινε θέμα και το μάθαμε όλοι η άσχημη συμπεριφορά ενός αστυνομικού προς έναν πρόσφυγα, από τους χιλιάδες, που αθρόα είχαν φτάσει στο νησί της Κω.

Παρακολουθώντας,

από το facebook,

 τις δραστηριότητες της φίλης υποστρατήγου Ζ. Τσιριγώτη, νομίζω ότι οφείλω να εκφράσω δημόσια έπαινο για τη δουλειά που κάνανε αυτές τις ημέρες στην Κω τα στελέχη της ΕΛΑΣ. Κατάφεραν σε 4 ημέρες, με απόλυτη τάξη και ανθρωπιά, να ταυτοποιήσουν 7.000 πρόσφυγες στο γήπεδο Ανταγόρας του νησιού !

Επειδή κανείς δεν πρόκειται να προβάλει αυτό το έργο ( μήτε πολιτικός, μήτε εφημερίδα ή άλλο ΜΜΕ) και επειδή αυτή η προσπάθεια είχε κόπο και έδειξε μεράκι στην εκτέλεση του καθήκοντος, προσωπικά αισθάνομαι χαρούμενος και υπερήφανος για το έργο των στελεχών της Ελληνικής Αστυνομίας. 

Τη δεκαετία του 70, φοιτητής της Ιατρικής, μαζί με τη γυναίκα μου και ένα ζευγάρι φίλων πήγαμε εκδρομή ένα Σαββατοκύριακο στη Χιλιαδού. Μία πολύ όμορφη παραλία και περιοχή στην κεντρική Εύβοια. Για διανυκτέρευση είχαμε πάρει τις σκηνές μας. Σε ένα μικρό τμήμα της τεράστιας παραλίας υπήρχε η μικρή παραλία των γυμνιστών. Πήγαμε εκεί. Ήμασταν εμείς και δύο – τρεις παρέες, η μία σε μεγάλη απόσταση από την άλλη. Περάσαμε πολύ καλά, πράγματι κοντά στη φύση.

Πριν τρία χρόνια αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να επισκεφτούμε ξανά, μετά από τόσα πολλά χρόνια, τη Χιλιαδού και να κάνουμε εκεί το μπάνιο μας. Φτάνοντας, θυμηθήκαμε αρκετά, αλλά όχι όλα για την τοποθεσία. Μετά από τόσα χρόνια η μνήμη εξασθενίζει. Στην τεράστια παραλία (φώτο πάνω) υπήρχαν 2-3 λουόμενοι, ο ένας σε απόσταση 100-200 μέτρα από τον άλλο. Ψάξαμε την παραλία των γυμνιστών, αλλά δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε που ήταν. Βλέποντας κάποιους ανθρώπους στην άκρη της μεγάλης παραλίας, θυμήθηκα πως “οι γυμνιστές” ήταν μετά από μία προσεκβολή της ξηράς, σε μία μικρή παραλία (φώτο κάτω), απομονωμένη από την άλλη, τη μεγάλη. 

Τραβήξαμε προς τα εκεί και μόλις ανεβήκαμε το δρομάκι ανάμεσα στα βράχια και τα δένδρα, αντικρίσαμε ένα σοκαριστικό θέαμα . Η μικρή παραλία ήταν όλη κατειλημμένη από ανθρώπινα κορμιά, τόσα πολλά που δεν φαινόταν αν η παραλία είχε άμμο ή βοτσαλάκια. Υπήρχε τόσο πλήθος, όλοι γυμνοί, τόσο κολλητά ο ένας στον άλλο, που αν κάποιος ήθελε να αλλάξει πλευρό, έπρεπε όλοι μαζί να τον ακολουθήσουν, για να τον διευκολύνουν. Μείναμε άφωνοι. Δεν είναι δυνατόν, σκεφτήκαμε, Αν η έκφραση σαρδέλες παστωμένες χρησιμοποιείται για να περιγράψει το στριμωξίδι, το θέαμα που είδαμε ( οι γυμνιστές του 2011 στη Χιλιαδού) είναι περιγραφικά ένα σκαλί παραπάνω για το απόλυτο στρίμωγμα, για το πάστωμα σε κενό οξυγόνου. Στη θάλασσα, δε, κολυμπούσαν 4-5 άτομα.

Γυρίσαμε στην μεγάλη παραλία και απολαύσαμε το μπάνιο και την ηλιοθεραπεία μας, μόνοι μας. Για ώρα μετά, ακόμα και στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή μας, επανερχόταν η συζήτηση για το απίστευτο θέαμα που αντικρίσαμε. Και προσπαθούσαμε να το ερμηνεύσουμε. Σίγουρα δεν έχει κανένα στοιχείο απόλαυσης, ούτε θαλάσσιας αναψυχής. Δεν μπορέσαμε να βγάλουμε συμπέρασμα. Ίσως να χρειάζεται βοήθεια από ψυχίατρο, όπως ισχυρίζεται ένα άρθρο σε ιστοσελίδα που ασχολήθηκε με το παρόμοιας φύσης φαινόμενο των διακοπών όπου περνάς την ημέρα σου ξαπλωμένος σε μία ξαπλώστρα, κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο. (Το άρθρο το διάβασα από κοινοποίηση της φίλης Σοφίας Νέτα στο facebook και μου έδωσε αφορμή να διηγηθώ αυτή την εμπειρία).

Διασχίζοντας αυτές τις ημέρες την Ελλάδα, θα συναντήσουμε σε περίοπτες θέσεις των δρόμων εναέρια ή επιτοίχια πανό ή μεγάλες αφίσες με περιεχόμενο σχεδόν ομοιόμορφο: “ Πανωχωρίτικο γλέντι”, “ Κατωχωρίτικα 2015″, “ Μεγάλο γλέντι στο Δυτικοχώρι”, “ Η Μπόλη Ζώλα και ο Χρυσοβαλάντης Τζήβης στο πανηγύρι του Ανατολικοχωρίου”. 

Αυτός ο καταιγισμός ενημέρωσης ξεκινά από τα μέσα Ιουλίου και κορυφώνεται έως τις 15 Αυγούστου, περίοδο που κάθε χωριό και πανηγύρι, κάθε πανηγύρι και οι καλύτεροι μουσικοί της περιοχής, κάθε γλέντι και κάποια αναφορά στην παράδοση, που συνήθως κρατά από την Τουρκοκρατία.

Και στο χωριό που έχω το εξοχικό, έχει το πανηγύρι του. Και μαζεύει και πολύ κόσμο.

Πήγα δύο φορές. Τρίτη δεν ξαναπάω. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν μου αρέσουν ή είμαι ακοινώνητος. Απλά δεν μπορώ να διασκεδάσω με αυτό τον τρόπο.

Δεν μπορώ το στριμωξίδι. Βρίσκω παράταιρες τις “τουαλέτες” που φορούν πολλές από τις γυναίκες που κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια και στην πίστα.

Δεν καταλαβαίνω τον κώδικα ανδροπρεπούς συμπεριφοράς στην πίστα και στο κέρασμα.  Δεν μου αρέσουν τα περίεργα βλέμματα των περισσοτέρων, έτοιμα να αποθανατίσουν κάποια κίνηση, έκφραση ή συμπεριφορά των άλλων, για να έχουν να λένε. 

Αλλά κυρίως αδυνατώ να ανεχθώ αυτό το είδος της μουσικής που έχει επικρατήσει πλήρως στην ελληνική επαρχία. Με όργανα στο διαπασών, σε ψηλούς τόνους και με μελωδίες ανατολίτικες, όλες ίδιες από το διακεκομμένο τρόπο παιξίματος των οργάνων και από τα ” έκο” – όπως τα λένε- στις φωνές των τραγουδιστών. Ένα αδιάκοπο τραύλισμα οργάνων και φωνών, με ένα ρυθμό ντιπι – ντίπι – ντίπι – ντίπι, που μπορεί να το χορέψεις ως συρτό, σέικ, μπόσα-νόβα και ότι άλλο θέλεις ( και ανατολίτικο βεβαίως). 

Όσο για τους στίχους, διηγούνται το πόσο εξαιρετικής ομορφιάς είναι η τοπικής καταγωγής κοπελιά, πόσο σεβντά διαθέτει ο κοπελιός, πως σφάζουν μαχαίρια τη καρδιά του, πόσο ωραίο είναι το παράνομο νταραβέρι ( με γειτόνισσα, πιτσιρίκα, κουμπάρα κ.ο.κ) και πόσο μπελαλής (αετός) είναι ο χουβαρντάς γλεντζές και διάφορα παρεμφερή για την άδικη στην αγάπη και στην αναγνώριση του καλού παιδιού κοινωνία

Και δώστου το βιολί να ξύνει τους ήχους και το κλαρίνο να ξεπερνάει την οκτάβα της τσιρίδας.

Και όλο αυτό να κρατά μέχρι να ξημερώσει. Να φανεί ότι το ξενυχτήσαμε.

Και να ακούς τους ηλικιωμένους από δίπλα να διηγούνται το τι τρικούβερτα γλέντια κάνανε στην εποχή τους.

Βέβαια, αν είσαι ντόπιος που έχει φύγει και σπάνια έρχεσαι πίσω στο χωριό, αυτή είναι μία καλή ευκαιρία να συναντήσεις τους συγγενείς και φίλους σου. Και αυτό είναι το καλό της όλης ιστορίας.

Επίσης, ένα ακόμα καλό είναι πως οι εκπολιτιστικοί σύλλογοι που διοργανώνουν τα πανηγύρια, μπορούν μέσω των εισπράξεων που κάνουν να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητες τους, προς όφελος του χωριού. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα μπορούσε τουλάχιστο η μουσική επένδυση της εκδήλωσης να ήταν στοιχειωδώς ανεκτή. Όσο για τις συμπεριφορές των συμπολιτών μας που ανέφερα ότι με ενοχλούν, αυτές δεν αλλάζουν, Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Και στο κάτω – κάτω μ’ ένα ποτήρι κρασί τις διασκεδάζεις κιόλας.