Ο καιρός περνά και τα μέσα επικοινωνίας ασχολούνται με την κεντροαριστερά (έλεος πια!), τις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού, τις συνεντεύξεις του κ. Τσίπρα, τις αδεξιότητες του κ. Βενιζέλου και τις “συγκρούσεις” της επετείου του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί κανείς δεν ενημερώνει αναλυτικά τον λαό για τις πιθανές παρενέργειες ενός πολέμου στη Συρία; Μήπως γιατί σαν τους βαρβάρους, θα είναι και αυτός μια κάποια λύση, τώρα που όλοι κοιτούν αμήχανα αυτό που έγινε και δεν θέλουν να δούν αυτό που έρχεται;

Μία εξωτερική ανακατοσούρα θα δικαιολογήσει αθέτηση υποσχέσεων, ανάγκες νέων μνημονίων και περαιτέρω φτωχοποίηση πολιτών και σκόντο στο δημόσιο συμφέρον.

Διάβασα μία επιστολή συναδέλφου προς τον κ. Πρωθυπουργό και την βρήκα πολύ καλή. 

Η ιστορία με τις συνταγογραφήσεις και τους κακούς γιατρούς που γράφουν πολλά φάρμακα αρχίζει να προκαλεί αμφιβολίες σε πολλούς για τις νοητικές ικανότητες των υπευθύνων.

Ο συνάδελφος προτείνει μία πολύ καλή και απλούστατη λύση: δυο χαπάκια παραπάνω στο κουτί και πέφτει κατακόρυφα ο αριθμός των συσκευασιών (κουτιών) που γράφονται μηνιαία, ενώ παράλληλα το κόστος κρατιέται σταθερά χαμηλά.

Για να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συναινέσουν και οι φαρμακοβιομηχανίες. Μπορεί να τα βάλουν μαζί τους οι υπεύθυνοι; ή το μπόι τους το μετρούν με τους ανεμόμυλους ( τους κακούς αόρατους γιατρούς που καταγγέλλουν).

Αν πάλι δώσουν επιτέλους ονόματα, ας βάλουν και ένα στοίχημα: αν αποδειχθεί ότι δεν είναι έτσι όπως τα λένε, ακόμα και για έναν γιατρό, να υποβάλλουν την παραίτηση τους και να αλλάξουν απασχόληση.

Πολλοί φανατικοί της αντικαπνιστικής εκστρατείας υποστηρίζουν με έντονο τρόπο την αύξηση της τιμής των καπνικών προϊόντων και ιδιαίτερα των τσιγάρων. Η θέση τους αυτή είναι αποτέλεσμα παρατηρήσεων που είχαν καταγραφεί πριν από μερικές δεκαετίες και οι οποίες έδειχναν ότι με κάθε αύξηση της τιμής, μειώνεται και ο αριθμός των καπνιστών.

Όμως, αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη είναι πως μία “γενναία” αύξηση της τιμής των τσιγάρων οδηγεί, δυστυχώς, στην άνθηση του λαθρεμπορίου. Έτσι, μπορεί στις στατιστικές να μειώνεται ο αριθμός των τσιγάρων που καταμετρώνται με βάση τα επίσημα εμπορικά στοιχεία, αλλά στην ουσία κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, καθώς οι καπνιστές αγοράζουν πλέον τα πολύ φθηνότερα λαθραία τσιγάρα.

Τρανή απόδειξη η είδηση για την νταλίκα που εντοπίστηκε από την αστυνομία να μεταφέρει μισό εκατομμύριο λαθραία πακέτα! Διαφυγόντα κέρδη από το Δημόσιο: 1.100.000 ευρώ!!

Το λαθρεμπόριο τσιγάρων δημιουργεί διάφορες “τοπικές” μαφίες, που στη συνέχεια εφαρμόζουν την τεχνογνωσία τους σ’ όλη την γκάμα των παράνομων δραστηριοτήτων.

Συμπέρασμα: Όχι στο κάπνισμα, αλλά και όχι στην αλόγιστη αύξηση της τιμής των τσιγάρων.

Σ.Σ. Αν και νομίζω ότι η ζημιά στη χώρα μας έχει ήδη γίνει. Το λαθρεμπόριο οργιάζει και ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι πως δύσκολα αντιμετωπίζεται με αστυνομικά μέτρα.

Ο Ρήγας : ένα αρσενικό λυκόσκυλο. Τον βρήκε η γυναίκα μου σε μία είσοδο του νοσοκομείου της, εγκαταλειμμένο. Καθόταν δύο ημέρες δίπλα στην πόρτα. Του έβαλε νερό. Την άλλη ημέρα του έδωσε φαγητό. Την τρίτη ημέρα τον έβαλε στο αυτοκίνητο της και τον έφερε σπίτι. Αυτά πριν 13 χρόνια. Μεγάλωσε μαζί μας. Έφτασε να είναι 15 χρόνών ( ήταν ήδη 2-3 ετών όταν τον βρήκαμε). Απίθανα φιλικός χαρακτήρας. Όλοι όσοι περνούσαν από το δρόμο, σταματούσαν και του έπιαναν κουβέντα. Νευρίαζε με τις γάτες, αλλά όχι με τις δικές μας ή τις πεινασμένες ( αυτές τις άφηνε να τρώνε από τη λεκάνη του). Τα τελευταία χρόνια δυσκολευόταν με τα πίσω πόδια του και είχε χάσει την ακοή του. Του άρεσε όταν πηγαίναμε ταξείδι στο χωριό. Πρώτος να μπει στο αμάξι ( εδώ και καιρό με τη βοήθεια μου, αφού τα πόδια του δεν τον βοηθούσαν). Του άρεσε πολύ η βόλτα. Μαζί κάναμε ώρες πεζοπορίες στους λόφους και τις ρεματιές του χωριού. Όταν έβλεπε να κρατώ το ραβδί για το περπάτημα, έκανε τρελή χαρά.

Η Κοκό: προσωπικότητα του σαλονιού. Μία πανέξυπνη σκυλίτσα, που όσο μπόι της έλειπε, τόσο εξυπνάδα διέθετε. Της άρεσε να την χαϊδεύεις. Καλός φύλακας. Γάβγιζε αμέσως μόλις πλησίαζε κάποιος στην εξώπορτα. Παιχνιδιάρα, αλλά με θηλυκή σοβαρότητα. Δεν της άρεσαν οι τρέλες όταν έπαιζα μαζί της. Το μόνο “μειονέκτημα” που είχε ήταν η λαιμαργία της.  Ό,τι έτρωγες ήθελε να το δοκιμάσει και αυτή. Δεν της είχαμε βρει γαμπρό ( και θα ήθελε πολύ). Στις βόλτες στην εξοχή έτρεχε πιο μπροστά από τον Ρήγα. Στις αρχές ήταν λίγο ανυπάκουη, αλλά μετά συντονιζόταν καλύτερα. 

Μεγάλη Παρασκευή 2013. Απόγευμα. Βγαίνω να περπατήσω. Ο Ρήγας με παίρνει χαμπάρι και κάνει σαν τρελός. Δίπλα του και η Κοκό. Φεύγουμε μαζί για μια βόλτα λίγο έξω από το χωριό. Περίπατος 20 λεπτών. Ο Ρήγας δεν μπορεί περισσότερο. Πονάνε τα πόδια του. Γυρνάμε πίσω. Παρατηρώ την Κοκό να κάνει εμετό και να έχει σιαλόρροια. Σε λίγο δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Ψάχνω για βοήθεια. Δεν υπάρχει φάρμακο. Την παίρνω στα αμάξι και φεύγω πατητός για το φαρμακείο στα Νέα Στύρα. Στο δρόμο η Κοκό σταματά να αναπνέει.Παράλογο μεν, αλλά εγώ συνεχίζω. Φτάνω στο φαρμακείο. Δεν έχει ατροπίνη. Η Κοκό έχει πεθάνει το ξέρω. Ψάχνω τον πατέρα της κτηνιάτρου. Δεν τον βρίσκω. Μάταιος ο κόπος. Το παραδέχομαι και τα παρατάω. Γυρνάω στο σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο Ρήγας είναι ξαπλωμένος στις πλάκες της αυλής, ακίνητος, με εμετό και διάρροια γύρω του. Είναι και αυτός νεκρός.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Δύο αθώα πλάσματα πέθαναν από έναν άδικο θάνατο, γιατί κάποιος “χριστιανός ορθόδοξος” στην ταυτότητα σκόρπισε φόλες ποτισμένες με οργανικά φυτοφάρμακα. Κάποιος άνθρωπος παρασκεύασε στο σπίτι του, στην αποθήκη του, δηλητήριο για να σκοτώσει ζώα με θάνατο που δεν τους αξίζει. Αν ο στόχος ήταν αλεπούδες, πάλι είναι βάρβαρη ψυχή όποιος επιδιώκει να τις εξοντώσει με αυτόν τον τρόπο. Αν ήθελε να προστατεύσει τις κότες του ή τα αρνιά του, ας έφτιαχνε καλύτερο συρματόπλεγμα ή ας τάιζε κάποιον σκύλο. Αν το έκανε απλά για να σκοτώσει……..

Α, ρε Ρήγα και Κοκό, που πιστεύατε πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί.

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=361307

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=361309

Δύο ειδήσεις με διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά μ’ ένα κοινό σημείο. Την μεγάλη καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης ή διαλεύκανσης της υπόθεσης με νόμιμο τρόπο.

Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας αν οι δικαστικές ή πειθαρχικές αποφάσεις αργούν.

Ανάπτυξη με τόσο μπλοκαρισμένο σύστημα δικαιοσύνης, δεν μπορεί να γίνει.

Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας ξεκίνησα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο της σειράς του Σπ. Λιναρδάτου με τίτλο “ Από τον εμφύλιο στη χούντα”. Είχα αγοράσει τη σειρά μαζί με το ΒΗΜΑ της Κυριακής, πριν μερικά χρόνια. Επειδή πλέον μόνο τα ιστορικά αναγνώσματα με έλκουν, είχα φτάσει την οργανωμένη μελέτη μου μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο ( για τον οποίο αφιέρωσα αρκετά χρόνια μελέτης). Ξεκίνησα, λοιπόν, μετά από πολύμηνη απραξία, να διαβάζω για το τι συνέβαινε στη χώρα μας μετά τη λήξη αυτής της μεγάλης αναταραχής.

Στα μισά του βιβλίου μου είχε κοπεί όλη η όρεξη και επέπληξα τον εαυτό μου που δεν είχε ξεκινήσει πιο νέος τη σχετική μελέτη.

Βρισκόμαστε το 1950. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ζούσε με την βοήθεια που της χορηγούσαν οι Η.Π.Α. Τη βοήθεια την συνόδευαν διάφοροι σύμβουλοι (τρόϊκα που λέμε σήμερα), οι οποίοι έλεγχαν κάθε υπουργείο, κατέστρωναν σχέδια και είχαν άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Η τότε τρόικα παραπονιόταν για το κακό δημόσιο, την φοροδιαφυγή, τους λίγους πλούσιους Έλληνες που εκμεταλλεύονται τη χώρα και έβγαζαν τα λεφτά τους έξω. Επεδίωκε να μην δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους, για να αποφευχθεί ο πληθωρισμός και να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία, απειλώντας συνέχεια ότι δεν μπορεί να ζητείται από τον Αμερικανό φορολογούμενο να πληρώνει, αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν ό,τι τους συστήνουν. Και αυτοί, οι τελευταίοι, πολλοί απ’ αυτούς με επίθετα όμοια με πολλών πολιτικών των τελευταίων χρόνων ( προφανώς συγγενείς) έτρεχαν στους συμβούλους και στους πρέσβεις για να παρακαλέσουν, να κάνουν δημόσιες σχέσεις, να δηλώσουν πως μόνο αυτοί είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν τις εντολές τους. Και υπήρχε ο ανώτατος άρχων, ο βασιλιάς, που διόριζε πρωθυπουργούς, καλούσε σε συσκέψεις του πολιτικούς αρχηγούς και νουθετούσε με λόγους τον λαό για υπομονή και ανάγκη εθνικής σύμπνοιας.

Οι ξένοι επόπτες, αλλά και οι ντόπιοι πολιτικοί – ιδίως αυτοί-  μίλαγαν όλοι για ανάπτυξη. Που ερχόταν, που έπρεπε να γίνει, που θα μας λύσει τα προβλήματα.

Παράλληλα ο κόσμος ήταν θυμωμένος με την διαφθορά που επικρατούσε σε όλα τα κλιμάκια της δημόσιας ζωής. Σε κάποιους επώνυμους, πολιτικούς ή στελέχη και φιλικούς επιχειρηματίες, ασκήθηκαν διώξεις, που προβλήθηκαν έντονα από τα τότε μέσα ενημέρωσης ( Αργότερα ηρέμησαν όλοι, οι φανεροί και οι αφανείς ένοχοι και πέρασαν καλά και ακόμα καλύτερα). Και υπήρχαν κόμματα που δημιουργούνταν , συγχωνεύονταν και που συχνά ήταν αδύνατο, ακόμα και ως ιστορικό ανάγνωσμα, να αντιληφθείς τι πολιτικό μήνυμα εκπροσωπούσαν οι αρχηγοί τους. Υπήρχαν δε έντονα και μίση και πάθη. Και εθνικοφροσύνη και δημοκρατοσύνη. Και παντού αγωνιστές της παράταξης ( της κάθε παράταξης).

Το Κ.Κ.Ε. διέγραφε και τόνιζε την μοναδικότητα του. Η Κύπρος ήθελε ένωση με την μητέρα – πατρίδα, αλλά η Ελλάδα εξασθενημένη δεν μπορούσε ( όπως είπε και ο Γ. Παπανδρέου: « Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες: έναν αμερικάνικο και έναν αγγλικό»).

Η Ελλάδα το 1950 ήταν ένα κράτος υπό εξάρτηση μ΄ ένα πολιτικό κατεστημένο χαμηλών ικανοτήτων για την εποχή του, με επιχειρηματικό κόσμο όχι παραγωγικά δημιουργικό, αλλά ικανό μόνο για δοσοληψίες ( εργολαβίες) με το κράτος και έναν λαό απογοητευμένο, κουρασμένο και αδύναμο, μετά από τα τόσα χρόνια συγκρούσεων και την ήττα της αριστεράς.

Πέρασαν 60 χρόνια και είμαστε πάλι στην ίδια θέση. Αντί για Η.Π.Α. η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. Αντί των κ.κ.Κλάιυ, Πιορυφόϋ κ.συν,.  ο κ. Τόμσεν και συν. Και χρωστάμε, πιο πολλά απ’ ότι τ’ άλλα κράτη. Και μας ξεφωνίζουν οι ξένοι για την άδικη φορολόγηση, για την επιχειρηματική ελίτ και για την αντιπαραγωγική δομή μας. Και εμείς βλέπουμε τον έναν ( άντε τους 3-4 ) διεφθαρμένους πολιτικούς να προσάγονται στην δικαιοσύνη, για να ικανοποιηθεί το ρηθέν ότι το « μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο». Και Κύπρος πάλι αβοήθητη. Και η ανεργία φουντώνει, η φτώχεια εξαπλώνεται, το δημόσιο ανεπαρκή να εκτελέσει τις λειτουργίες του. Και συνεχίζουμε με φανατισμό να καταγγέλλουμε οι μεν τους δε. Και τρέχουμε στον βουλευτή να μας βολέψει, ανήθικοι μικροί άνθρωποι

Πως μπορεί να επαναλαμβάνεται η ιστορία με τόσο τραγική μονοτονία; Έχει μέλλον αυτό το κράτος, αυτός ο λαός ή είναι στο DNA του να μην βελτιωθεί καθόλου; Φταίει το πολιτικό σύστημα ή οι πολίτες είναι εθισμένοι να το οδηγούν σε αυτή την εξαθλίωση;

Χωρίς σοβαρή προετοιμασία, τουλάχιστον μίας αποφασισμένης και με κατάλληλη παιδεία μειοψηφίας, νομίζω ότι άδικα γίνεται η δημόσια συζήτηση. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ούτε παραγωγικά, ούτε θεσμικά. 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63809845Οι

Οι Έλληνες πλήρωσαν και θα πληρώνουν για πολλές δεκαετίες το χρεοκοπημένο κράτος τους και τις χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας. Αυτό όμως που τους κάνει αξιολύπητους (και δύσκολα αντέχεται) είναι να έχουν μεγαλώσει και σπουδάσει τα παιδιά τους και να τα βλέπουν να φεύγουν, να σταδιοδρομούν και να κάνουν οικογένειες σε μακρινές χώρες. Θλιβερή ανταμοιβή, για τις πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές τους. Ιδιαίτερα δε είναι βαρύ και άδικο για όσους υπήρξαν έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες. Όσο για την καλή εκδοχή του φαινομένου, ότι δηλ. όσοι επιστήμονες έφυγαν θα αποκτήσουν μεγάλη εμπειρία, αυτό θα ήταν δικαιολογία πριν 30 ή 80 χρόνια, τότε που αναπτυσσόταν η χώρα. Τώρα και για πάρα πολλά χρόνια δεν υπάρχει ελπίδα να επιστρέψουν για να εφαρμόσουν εδώ τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.