Μεγάλη ησυχία. Ούτε κρότος όπλου, ούτε περπατήματα, ούτε φωνή. Τότε ξεκίνησα και εγώ μόνος να πάρω προς τα κάτω τη ρεματιά. Γλιστερό μέρος. Που και που άρχισε πάλι από ψηλά να ακούγεται ο εχθρός που ντουφεκούσε ή έριχνε κατά ριπές. «Θα κυνηγάνε την Ανθούλα και τον Γιωργάρα, που χωριστήκαμε όταν ξεκίνησε το κυνηγητό μας. Θα καταφέρουν να γλυτώσουν;» σκέφτηκα.  Τα πουρνάρια με βοήθαγαν να μην φαίνομαι , αλλά μου έγδερναν την πλάτη και μούσκεμα τελείως από το ασταμάτητο ψιλόβροχο άρχισα να τουρτουρίζω. Φωτιά να ζεσταθώ δεν μπορούσα να ανάψω. Με δόντια να κτυπάνε , χρησιμοποιώντας το όπλα σαν γκλίτσα συνέχισα το απότομο κατέβασμα. Η μουντάδα γινόταν ολοένα και πιο πυκνή και σε λίγο θα ερχόταν η νύχτα. Ξαφνικά, γλίστρησα και αφού κύλησα αρκετά πάνω σε πέτρες, σταμάτησα σε μια προεξοχή βράχου. Το πόδι μου πόναγε αφόρητα. Κοίταξα τρομαγμένα και εξεταστικά γύρω μου. Δεν είδα κίνδυνο. Το όπλο μου ήταν 6-7 μέτρα πιο πέρα. Πήρα βαθιές ανάσες, προσπάθησα να δοκιμάσω αν μπορώ να πατήσω το πόδι. Αδύνατον. Σύρθηκα προς ένα μικρό βαθούλωμα του βράχου, ίσα που σκέπαζε την πλάτη μου. Τύλιξα το κασκόλ στις μύτες και το στόμα να μην φαίνονται τα χνώτα. Δεν είμαι καλά καλυμμένος, αλλά μπορεί και οι στρατιώτες να κουράστηκαν και με τέτοιο παλιόκαιρο να έχουν γυρίσει πίσω. «Τη νύχτα θα έχω την ευκαιρία να ξεμακρύνω περισσότερο, έστω και αν σούρνομαι».

Πρώτα ένιωσα ένα κάψιμο στο μπούτι. Δεξιά, εκεί που με βρήκε η σφαίρα, Απέναντι πίσω από ένα πυκνό πουρνάρι, καμιά 50νταριά μέτρα προς τα πλάγια και πάνω διέκρινα δύο στρατιώτες να με σημαδεύουν. « Γιάννο ήρθε το τέλος σου» σκέφτηκα. Προσπάθησα να συρθώ προς το όπλο μου, αλλά η δεύτερη σφαίρα με πήρε στον ώμο και στο σαγόνι. Το σώμα μου έγειρε μπρούμητα. Αίμα και σάλια έτρεχαν από το στόμα και τη μύτη μου στη λάσπη καθώς η μούρη μου είχε πατηκωθεί ακίνητη πάνω στο λασπωμένο χώμα ανάμεσα σε χοντρά χαλίκια. «Ως εδώ ήταν. Έδωσα την μάχη των υψηλότερων ιδανικών. Αλλά τι σημασία έχει και αν πεθάνω; Ως ήρωα  θα με θυμούνται και θα με δοξάζουν στο μέλλον  μαζί με όλους τους μπροστάρηδες που δώσαμε τη ζωή μας για να ζήσει ένα καλύτερο μέλλον ο λαός. Για να μπορεί να ζήσει όπως του πρέπει, να προϋπαντήσει την όμορφη μέρα που οι ιδέες μας για τις οποίες θυσιαστήκαμε θα γίνουν πραγματικότητα καθώς οι νεότεροι δυναμωμένοι από τις δικές μας θυσίες και αγώνες θα τα καταφέρουν καλύτερα. Ναι, θα έρθει η λεφτεριά..» , ένα πνιχτός βήχας από ένα ποτάμι αίμα και σάλιου που ξεμπούκαρε από το στόμα μου σαν βρύση κύλησε στο χώμα που ακουμπούσε το πρόσωπο μου  και διέκοψε τις δυνατές σκέχει μου, σκέψεις ενός μελλοθανάτου.

«Ναι Γιάννο – συνέχισα χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω καλά- θα είναι νικηφόρος ο αγώνας μας ώστε τα πανανθρώπινα  ιδανικά μας γίνουν πραγματικότητα, να παντρεύονται επιτέλους τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και οι φτωχές γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους ή οι κόρες που ο πατέρας τους δεν μπορεί να τις θρέψει να ταΐζονται από τους συναγωνιστές για να γεννοβολούν  τα παιδιά «των κολασμένων αυτής της γης» των συντρόφων LOATKI + που τους καταπιέζει ο Αγγλο-Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Όχι, Γιάννο δεν πήγαν άδικα η τόση πολύχρονη ταλαιπωρία, ούτε οι θυσίες των χιλιάδων συναγωνιστών, ούτε και ο δικός σου θάνατος. Μπροστάρης εσύ, γιατί μπροστάρης στα δικαιώματα του λαού θα είναι για πάντα η Αριστερά. Και ναι, ακόμα και οι φιλελεύθεροι αστοί -να είσαι σίγουρος- θα αναγκαστούν να τα δεχτούν και αυτοί».

Αυτές ήταν και οι τελευταίες σκέψεις ενός Καπαπίτη πριν τον εύρει η μοιραία σφαίρα στο κεφάλι « Παλιοκερατά. Ας φάει τώρα η μούρη σου λάσπη και χώμα» ούρλιαξε ο φαντάρος που τον πέτυχε και είχε φτάσει κουτρουβαλώντας δίπλα του. Βέβαια, έκπληξη του προκάλεσε το χαμόγελο που είχε διατηρηθεί στο πρόσωπο του νεκρού συμμορίτη παρά τις σφαίρες που τον είχαν βρει « Όχι ρε κερατάδες αριστεροί δεν θα επιτρέψουμε τον γάμο των ομοφυλόφιλων, όσο και να σκοτώνεστε γι΄ αυτόν» μονολόγησε ουρλιάζοντας πεισματικά και συνέχισε με τον άλλο φαντάρο να χτενίζουν την περιοχή για άλλους αντάρτες.

( Εμπνευσμένο από ένα , κατ’ εμέ, συγκλονιστικό βιβλίο με τίτλο « Το Ημερολόγιο ενός Καπαπίτη – όσο σώθηκε» του Μήτσου Ηλ. Καραντζά.   Καπαπίτες έλεγαν τα μέλη από τις μικρές ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού που προς το τέλος του εμφύλιου πολέμου δρούσαν στα μετόπισθεν του κυβερνητικού στρατού και λειτουργούσαν ως «Κέντρα Πληροφόρησης»)

“Όμορφες και παράξενες συντεταγμένες” που υμνούσε ο Οδ. Ελύτης,

* Βορράς: βόρειο πλάτος 41 45΄ 01″» Ανατολικό μήκος 26 13΄ 51″» * Νότος: Βόρειο πλάτος 34 48΄ 11″» Ανατολικό μήκος 24 07΄ 25″» * Ανατολή: 36 06΄ 17″» Ανατολικό μήκος 29 38΄ 39″» * Δύση: Βόρειο πλάτος 39 51΄ 11″» Ανατολικό μήκος 19 22΄ .41″».

Είμαι περήφανος που είμαι εντός σας. Γιά σας, ομοσυντεταγμένοι ( συμπατριώτες, στην παρωχημένη εποχή που απλά αυτές ήταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες μιας πατρίδας με το όνομα Ελλάδα).

Μόνο οι άτυχοι Κύπριοι που το όνομα της χώρας τους εξαφανίστηκε στο ΝΑΤΟ, με συναίνεση και της Ελλάδας και αντικαταστάθηκε από γεωγραφικές συντεταγμένες διαμαρτύρονται. Οι αχάριστοι. Δεν ξέρουν από Υψηλή (όχι Πύλη) διπλωματία.

Υ.Γ. ( Είδατε τι ωραίο φόρεμα είχε πάνω της η Λιλη Μπιλίλκη στο γαμο της με τον εφοπλιστή Κίκο Καραβολύρη στο κόττερο του; Ολόλευκο με γαλανές χάντρες και μ’ ένα κομψό άνοιμα που άφηνε όλη την μαυρισμένη από τον ήλιο πλάτη της να φεγγοβολά. Ο φωτορεπόρτερ μας Γιάννης Υποκόμος βρέθηκε αποκλειστικά εκεί και αποθανάτισε τις ευτυχισμένες στιγμές του ζεύγους και των εκλεκτών καλεσμένων τους. Τα πνευματικά δικαιώματα των φωτογραφιών είναι του αφεντικού, η χρήση τους επιτρέπεται μόνο προς πνευματικό λαϊκό ευνενισμό)

Παλαιότερα στα χωριά μας ήταν καθιερωμένη πρακτική να μοιρολογάνε τον μεταστάντα άνθρωπο τους. Υπήρχαν μάλιστα και οι ικανές στο μοιρολόγι που πήγαιναν όπου υπήρχε γι΄ αυτό λόγος. Ήταν οι λεγόμενες μοιρολογίστρες.

Στην εποχή μας η πατροπαράδοτη συνήθεια συνεχίζεται, αλλά με πιο «προοδευτικό» τρόπο. Μόλις κάποιος/α/ο ιδιαίτερο άτομο δολοφονηθεί μαζεύονται στο Σύνταγμα ή στους δρόμους , με κεράκια και πλακάτ κραυγάζοντας π.χ. πως η δολοφονία της τρανσέξουαλ λατινοαμερικάνου/ας εκδιδόμενης είναι γυναικοτονία, πως χάθηκε μια ιδιαίτερη «καλλιτεχνική» περσόνα και άλλα τέτοια αγιοποιητικά και συγκινητικά.

Και για όλα αυτά φταίει η κοινωνία μας, που στη συντριπτική πλειοψηφία της δεν αποδέχεται τον «ιδιαιτερισμό» τους.

Μόλις όμως, οι «μπάτσοι» έκαναν σωστά τη δουλειά τους και συνέλαβαν γρήγορα τον δολοφόνο τέρμα το μοιρολόγι. Γιατί; Γιατί είναι οι ίδιες που τρέχουν να κραυγάσουν ή να μοιρολογήσουν  για τον κάθε κατατρεγμένο οικονομικό λαθραία εισερχόμενο αλλοδαπό. Τώρα που ο δολοφόνος είναι από το Μπαγκλαντές ( που οι περισσότεροι απ΄αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους δυστυχώς πέφτουν συχνά θύματα εργατικής εκμετάλλευσης από ανάλγητους ημεδαπούς εργοδότες) τι να μοιρολογήσουν;

Αν ο δολοφόνος ήταν Έλληνας θα είχαμε διαδηλώσεις και συγκρούσεις για το δίκαιο, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , ενάντια στον φασισμό της κοινωνίας μας και όλα αυτά που με την υπερβολή τους έχουν κουράσει τους περισσότερους.

Αλλά είδατε καμμιά απ’ αυτές τις γεμάτες «προοδευτισμό» και δήθεν σεβασμό στον συνάνθρωπο να μαζευτούν στον Ασπρόπυργο εκεί που δολοφονήθηκε άγρια ένας έντιμος 54χρόνος εργαζόμενος φύλακας για να κλέψουν τον χαλκό της αποθήκης που δούλευε ( άραγε ποιοι να είναι οι δράστες); Ένας οικογενειάρχης που είχε το ηθικό ανάστημα να έχει δηλώσει από παλιά πως αν πεθάνει τα όργανα του να δωρηθούν σε όσους ασθενείς τα έχουν ανάγκη.

Καμμιά ΜΚΟ δεν υπάρχει τέλος πάντων να τσοντάρει για να πηγαίνουν κάποιες από τις μοιρολογίστρες εκεί που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια το επιβάλλει;

( Σκοπεύω να το αναρτήσω στο FB , για να με τιμωρήσει σβήνοντας τα γραφόμενα μου. Τι στο καλό μπορεί κόσμια να γράφεις κάτι που δεν υπακούει στον σύγχρονο «προοδευτικό» ολοκληρωτισμό; Αλλά δεν πειράζει κάτι μάθαμε από αντίσταση στην χούντα εμείς οι παλαιότεροι)

Δεν είναι ευχή, είναι νόμος φυσικής αιτιότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Το να λυπόμαστε για τις άδικα χαμένες ζωές νέων ανθρώπων στη σιδηροδρομική καταστροφή θα κρατήσει λίγες μέρες και μετά μέσα από την εντατική προβολή του θέματος με τη βοήθεια των παρουσιαστών και της κομματικής αντιπαράθεσης θα τα ξεχάσουμε όλα ( με εξαίρεση τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους).

( Θα πρέπει κάποτε να μην δεχόμαστε το “είσαι ότι δηλώσεις”.  Άλλο παρουσιαστές, άλλο δημοσιογράφοι. Οι πρώτοι εκτελούν υπηρεσία που τους αναθέτει ο εργοδότης και κάνουν ότι μπορούν για να διατηρηθούν στο προσκήνιο . Οι δεύτεροι είναι ερευνητές με ανεξάρτητη κρίση και ανεπηρέαστη έκφραση που προσπαθούν να δώσουν στο Δήμο με τα γραπτά ή τον λόγο τους την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα).

Και σε λίγο θα αρχίσουν οι κουβέντες με το πάθος του ημί-χαζου ότι εγώ είμαι Νου-Δου ή Σύριζα ή Πασόκ κ.ο.κ. “Και εσείς έτσι τα κάνατε” , “όχι εσείς είστε χειρότεροι” κ.ο.κ.

Η αλήθεια δεν πρόκειται να λάμψει ( εκτός ως οπτική παραίσθηση στο σκοτάδι ματιών ερμητικά κλεισμένων από τσίμπλα κακής αγωγής πολίτου), το μαχαίρι δεν θα φτάσει στο κόκκαλο ( εκτός εκείνου που χρησιμοποιεί καθημερινά ο χασάπης).

Μετά από χρόνια θα γίνουν κάτι δίκες και θα δικαστούν κάποιοι υπάλληλοι. Και θα ξαναδούμε τους χαροκαμένους συγγενείς έξω από τις σκάλες των δικαστηρίων, με τις φωτογραφίες  των ανθρώπων που χάσανε στην αγκαλιά τους, να ζητούν το δίκιο τους όχι απ΄αυτούς που πράγματι φέρουν την κύρια ευθύνη, αλλά από τους τελευταίους στην αλυσίδα των υπαιτίων.

Και θα συνεχίσουμε εν τω μεταξύ να θρηνούμε ζωές από αδιαφορία, ανικανότητα, λάδωμα του “όλου κράτους” ή από ανυπέρβλητες μόνο για Έλληνες φυσικές καταστροφές.

Και επειδή στις δημοκρατίες την τελική ευθύνη την έχει ο λαός, το ό,τι δεν θα μάθουμε ποιοι και πόσα πήραν  ή ποιοι τσακωνόντουσαν πως θα τα μοιραστούν σε όλα τα επίπεδα κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων για να φτιάξουν τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων και δεν δημοσιευθούν οι φωτογραφίες τους με ταμπελίτσες  μπροστά στο στήθος τους, αν δεν εντοπίσουμε ποιοι και γιατί άφησαν χωρίς επαρκή στελέχωση τα τρένα, αν δεν δεν καταλάβουμε ότι εντάξει να ιδιωτικοποιήσουμε, αλλά με σοβαρότητα και οι ιδιώτες να πληρώνουν (όπως π.χ. συμβαίνει στις Η.Π.Α.) τα λάθη τους ή τις παρανομίες τους, αν δεν επιβληθεί έκτακτος φόρος στους κατέχοντες τα διόδια, στο μονοπώλιο των αερογραμμών, στα ΚΤΕΛ και στα φορτηγά υπέρ του σιδηροδρόμου, αν  δεν ξεκινήσουμε τον πλήρη έλεγχο για το τι συνέβη τα τελευταία 30 χρόνια, τότε ναι ισχύει το ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

Γιατί επιπολαιότητες ( ή κοροϊδιλίκια) που επαναλαμβάνονται, θα ξαναεπαναληφθούν νομοτελειακά και στο μέλλον. Και θα γίνουμε και εμείς θύματα όχι μόνο από τρένα, αλλά από κακές σημάνσεις, ανύπαρκτους ελέγχους τήρησης νόμων, από λακκούβες στους δρόμους, από ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, από στραβά πεζοδρόμια, από αυθαίρετες δομήσεις χωρίς επαρκείς δρόμους για διαφυγή και άλλα πολλά.

Και επειδή και τώρα πάλι τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να γίνει, καμία κάθαρση δεν θα επέλθει (γιατί παραφράζοντας γνωστό τραγούδι έχει βάση το ερώτημα « Μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους πολίτες τους παλιούς – και νέους- που έχει στη στομάχα;») ας τρεξουμε όλοι στους τοπικούς παράγοντες – πολιτευτάδες μπας και πάρουμε και εμείς χωρίς κόπο κάποιο κομμάτι περιουσιακό ( αναθεσούλα, οικοπεδάκι, νομιμοποίηση αυθαιρέτου, διορισμός) ή εξουσίας (δικό μας παιδί, αγωνιστής της παράταξης) και ας χάσουμε σύντομα ή αργότερα κάποιο παιδί μας ή τον εαυτό μας. Τι να γίνει; όλα έχουν ένα αντίτιμο. Καλύτερα είναι να είμαστε όλοι στα κόλπα ( να έχουμ εκάτι στα χέρια), παρά καρτερικά να περιμένουμε την μοίρα μας ως  αθώοι αμνοί (χωρίς τίποτα στα χέρια).

Και μην ξεχνάμε επιμελώς να συντηρούμε ττο survivor, το J2us, το Ελλάδα έχεις ταλέντο (Σ.Σ. κυριολεκτικά), την Καρντάσιαν, την Δέσποινα και τον κύριο της κ.ο.κ. Κάνει καλό τελικά, όπως το παραισθησιογόνο: ξεχνιέσαι και αισθάνεσαι χαλαρός. Θα νομιμοποιηθεί σύντομα και η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης και θα είμαστε όλοι high.

Υ.Γ.  Και μην πείτε το γνωστό “τι λες δεν είμαστε όλοι ίδιοι;” η απάντηση είναι πως όσο δεν νιώθουν οι «άλλοι» ότι έμπρακτα δεν τα ανεχόμαστε όλα αυτά, τότε ναι είμαστε όλοι ίδιοι, εξ αμελείας ή εκ βλακείας, το ίδιο είναι.

Νομίζω ότι πέρα από την μετατροπή των μελών της βασιλικής οικογένειας σε ανταγωνιστές των Kardasians, οι δηλώσεις του πρίγκηπα Χάρι για τα κατορθώματα του στο Αφγανιστάν είναι απαράδεκτα και σοκάρουν. Αντιγράφω από το Newsweek:  “Και μου φάνηκε απαραίτητο να μην φοβάμαι αυτόν τον αριθμό. Οπότε ο αριθμός μου είναι 25. Δεν είναι ένας αριθμός που με γεμίζει ικανοποίηση, αλλά ούτε και με ντροπιάζει», έγραψε ο πρίγκιπας στα απομνημονεύματα.
Ο Χάρι πρόσθεσε: «Δεν μπορείς να σκοτώσεις ανθρώπους αν τους βλέπεις σαν ανθρώπους» και είπε ότι αντίθετα τους έβλεπε ως «πιόνια σκακιού που αφαιρέθηκαν από το ταμπλό» ή «οι κακοί εξαφανίστηκαν».
Ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος των Ταλιμπάν, ο Anas Haqqani, απάντησε στον Χάρι κατηγορώντας τον για εγκλήματα πολέμου και λέγοντας ότι αυτοί που σκότωσε «δεν ήταν πιόνια σκακιού, αλλά ήταν άνθρωποι”

Τελικά τσάμπα σκότωνε ο Χάρι. Οι Ταλιμπάν, με τις αναχρονιστικές ιδέες τους νίκησαν και αυτόν και τους δικούς του.

Δεν είναι να χαίρεσαι ούτε με το ένα, ούτε με το άλλο.

Αυτό που πραγματικά με εκνευρίζει είναι το μεγάλο συμπονετικό ενδιαφέρον των Γερμανών για τους “πρόσφυγες”, που συνεχώς τους κάνει να νουθετούν με ιταμό τρόπο την κακιά Ελλάδα για άσχημες συμπεριφορές.

Λοιπόν για να τελειώνουμε: τόσα κρουαζερόπλοια δεν έχουν δουλειά. Ας ναυλώσει ένα η Ελλάδα ( μέσω μίας ελεγχόμενης ΜΚΟ), να επιβιβάσει σ΄αυτό 2-3000 πρόσφυγες και να το στείλει έξω από τα Γερμανικά χωρικά ύδατα, να τους κατεβάσουν σε βάρκες, παρουσία όλων των ανθρωπιστικών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και να στείλει τους ¨πρόσφυγες” να αποβιβαστούν στις ακτές της Γερμανίας.

Τότε θα φανεί αν η γερμανική πολιτική διαπνέεται από πραγματικό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον ή από απύθμενη υποκρίσια .

Υ.Γ. Άλλο κυνηγημένος πρόσφυγας και άλλο οικονομικός μετανάστης που πρωθείται δολίως προς άλλη χώρα.

Στο ερώτημα τι μας περιμένει στο επόμενο χρονικό διάστημα, νομίζω ότι πιο κοντά στη λογική είναι τα ακόλουθα: 1) σταδιακό άνοιγμα καταστημάτων και επαναλειτουργία υπηρεσιών (με αυστηρή τήρηση των προληπτικών μέτρων, όπως π.χ. επαρκή απόσταση μεταξύ των πελατών ή/και υπαλλήλων 2) Απαγορεύσεις εξόδου και κοινωνικής επαφής σε γηραιότερους συμπολίτες, ιδίως σε όσους διαβιούν σε γηροκομεία, σε καταυλισμούς,  και σ’ όσους έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και αυτό για αρκετούς μήνες, 3) τα γηροκομεία και οι ιατρικές δομές θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται σε υψηλή κατηγορία κινδύνου και να λαμβάνουν μέτρα υψηλής προστασίας του προσωπικού και των επισκεπτών, 4) αεροπορικές εταιρείες, ταξί, λεωφορεία, μετρό θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι, όπως επίσης και ο τουριστικός κλάδος, τόσο από το φόβο μόλυνσης, όσο και από το γεγονός ότι στις ανεπτυγμένες χώρες οι κυβερνήσεις είναι έτοιμες να περιορίσουν το χρόνο διακοπών των εργαζομένων και να επιμηκύνουν το σχολικό έτος 5) το τελευταίο πρέπει να συμβεί και στη χώρα μας γιατί μόνο έτσι μπορεί να σωθεί η κατάσταση. Αν πρυτανεύσει η λογική όπως – όπως να προχωρήσουμε στην επόμενη χρονιά έστω και έτσι, αυτό θα έχει μακροπρόθεσμα αρνητικές επιπτώσεις, 6) η ανεργία στη χώρα θα αυξηθεί, όπως επίσης και η φτώχια, καθώς και όσοι εργάζονται θα δουν το μισθό τους να μειώνεται, το ίδιο και οι συνταξιούχοι τις συντάξεις τους και 7) είναι πια ολοφάνερη η μυθοπλασία πως η Ευρώπη μας στηρίζει ( ευρωπαϊκή αλληλεγγύη) ή μας κάνει πιο δυνατούς.

Ή επιτέλους στεκόμαστε στα πόδια μας ή παραπατάμε και πέφτουμε.

Είναι λυπηρό να βασίζουμε την ανάπτυξη της χώρας στην ανέγερση νέων κατοικιών.

Δεν μας φτάνει που το 73,5% των Ελλήνων είναι ιδιοκτήτες των σπιτιών τους, έναντι 51,5% των Γερμανών. ( Σ.Σ. οι Γερμανοί είναι πλουσιότεροι ως πολίτες και η χώρα τους ηγέτης και όχι ικέτης της Ευρώπης).

Δεν φτάνει που οι πόλεις μας έχουν τσιμεντοποιηθεί και το φυσικό τοπίο έχει αλλοιωθεί με νόμιμες και παράνομες οικοδομές σε απάνθρωπο πλέον βαθμό.

Όχι, δεν φτάνει.

Η κυβέρνηση απόφάσισε, μετά μία δεκαετία ηρεμίας να ακολουθήσει την παλιά οπισθοδρομική καταστροφική πρακτική: “ανάπτυξη” μέσω κινήτρων για νέες οικοδομές.

Κάποιοι δημοσιογράφοι πολιτικά προσκείμενοι στην κυβέρνηση αρθογράφησαν διαλαλώντας τη χαρά τους που θα ξαναδούν μπετονιέρες στούς δρόμους! Παράκρουση;

Έχουμε ανάγκη να χαρούμε, αλλά αυτό θα συμβεί αν δούμε μπετονιέρες για να φτιαχτούν εργοστάσια ή να προωθούνται και ν’ ανθίζουν επιχειρήσεις σύγχρονης τεχνολογίας.

Να αγαλιάσουμε και να αισθανθούμε σιγουριά αν δούμε να αναπτύσσεται η αμυντική βιομηχανία μας.

Αλλά να χαρούμε γιατί θα εξαφανιστεί πλήρως κάθε τετραγωνικό χώματος στην Αθήνα και τα παιδιά μας αντί για το φυσικό κάλος της χώρας θα κληρονομήσουν τσιμεντοποιημένες – κακοποιημένες περιοχές, γιατί;

(Το μόνο καλό είναι ότι θα ξαναβρούν δουλειά οι συμπαθείς και εργατικοί Αλβανοί ή Ουκρανοί και πολλοί απ’ αυτούς που λόγω της κρίσης είχαν φύγει θα ξαναγυρίσουν στη χώρα μας).