Πριν δύο χρόνια, με απόφαση της Πολιτείας, έκλεισαν τα νοσοκομεία του ΙΚΑ ( στο πλαίσιο δημιουργίας του ΕΟΠΥΥ) και το προσωπικό τους μετατέθηκε σε νοσοκομεία του ΕΣΥ, διατηρώντας τις ίδιες εργασιακές σχέσεις.

Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, το νοσοκομείο « Ο Άγιος Σάββας» απέκτησε το 6^ο Ογκολογικό Νοσοκομείο του ΙΚΑ, κοντά στη στάση Σόνια της Λ. Αλεξάνδρας. Λόγω οικονομικής αδυναμίας, αλλά και λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό, όλο το προσωπικό του 6^ου Νοσοκομείου, πλην ορισμένων συναδέλφων της πλαστικής χειρουργικής, απασχολήθηκε στο κεντρικό κτίριο του « Άγιου Σάββα».

Η μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών δούλευε στο νοσοκομείο με χαμηλότερες αποδοχές, διατηρώντας νομίμως, όπως έκανε εδώ και χρόνια, ιδιωτικά ιατρεία. Αυτή η παράλληλη συνεργασία γιατρών δύο ταχυτήτων στο ίδιο νοσοκομείο προξένησε στην αρχή τριβές μεταξύ των γιατρών, κάτι που έτσι και αλλιώς δεν είναι ασύνηθες  όταν εμφανίζονται νέα στελέχη εκεί που εργάζονται παλιότερα.

Σε κάθε περίπτωση, οι γιατροί του ΙΚΑ ασκούσαν νόμιμα το επάγγελμα τους και είχαν εδώ και δεκαετίες προσαρμόσει τη ζωή τους γύρω από τον διφυή χαρακτήρα της απασχόλησης τους.

Ξαφνικά, πριν λίγες ημέρες, με μεταμεσονύχτια τροπολογία, ανατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις τους, τίθενται σε διαθεσιμότητα και εντός μίας εβδομάδας θα πρέπει να επιλέξουν αν θα κλείσουν τα ιατρεία τους και θα ενταχθούν στο ΕΣΥ ως πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης ( με δυσμενέστερη μεταχείριση στις απολαβές και τους βαθμούς) ή θα διατηρήσουν τα ιατρεία τους και θα απολυθούν εντός μηνός από το ΕΣΥ.

Και ενώ η πολιτική των ίδιων σχέσεων εργασίας για όλους τους γιατρούς στα νοσοκομεία είναι ορθή ( άλλο αν οι γενναίοι βουλευτές μας δεν μπορούν να εισηγηθούν και να ψηφίσουν την ανάλογη τροπολογία για τους πανεπιστημιακούς γιατρούς), ουσιαστικό θέμα προκύπτει από την βίαιη μεθόδευση που επιλέχτηκε για την εφαρμογή της. Ούτε σε λαθρομετανάστες που συλλαμβάνονται στα σύνορα αφιλόξενης χώρας δεν υπάρχουν τέτοιοι χρονικοί περιορισμοί. Και αυτή την μεταχείριση επιφύλαξε η πολιτεία μας για ένα από τα πιο εξειδικευμένα στελέχη που διαθέτει: τους εκπαιδευμένους στην ογκολογία γιατρούς! Οι οποίοι δεν αυτενέργησαν, αλλά παθητικά δέχονται την μία μετά την άλλη αλλαγή στις ζωές τους, από τις διαφορετικές πολιτικές που κάθε φορά επιλέγει να εφαρμόσει το Ελληνικό κράτος .

Όμως, πέρα από την ατομική κακομεταχείριση των γιατρών, προβλήματα θα δημιουργηθούν με αυτή την απόφαση και στα νοσοκομεία του ΕΣΥ ( σε ορισμένα πολύ σοβαρά). Η υποστελέχωση του ΕΣΥ θα λάβει εντονότατες διαστάσεις. Κλινικές θα κλείσουν και νοσοκομεία θα αδυνατούν να εκπληρώσουν βασικές λειτουργίες τους. ( Για τον αργό θάνατο του ΕΣΥ θα γράψω στο μέλλον, σε άλλο σημείωμα).

Στην περίπτωση του « Αγίου Σάββα», το πρωτοποριακό εγχείρημα για την μετατροπή του κτιρίου του πρώην 6^ου Νοσοκομείου ΙΚΑ σε πρότυπο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας, με την μεγάλη δωρεά της κ. Α.Μ.Λ. Λάτση, κινδυνεύει να μην λειτουργήσει. Χωρίς προσωπικό, ιατρικό και νοσηλευτικό, αλλά και διοικητικό και οδηγούς ( άλλη φαεινή ιδέα η απομάκρυνση τους από το νοσοκομείο) υπάρχει σαφής κίνδυνος να μην μπορέσει να λειτουργήσει. ( Βέβαια, δεν θα είναι η πρώτη φορά που το κράτος θα είναι ανακόλουθο. Δεν παύει, όμως, αν συμβεί πάλι κάτι τέτοιο να θεωρηθεί τραγικά απαράδεκτο).

Σε κάθε περίπτωση, ένα κράτος που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια των πολιτών του (στη συγκεκριμένη περίπτωση αξιολογότατων γιατρών), που αγνοεί τις συνέπειες των πράξεων του σ’ ό,τι αφορά την παροχή της φροντίδας υγείας στους ασθενείς πολίτες του, έχει τουλάχιστον πρόβλημα να αξιολογηθεί ως σύγχρονο και δημοκρατικό. 

Στα καθημερινά και τα απλά ασκείται η αποτελεσματική προπαγάνδα.

Παράδειγμα από το σοβαρό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

Σήμερα, αργά το απόγευμα, ως πρώτο θέμα  προβάλει τα σχέδια του Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας (γνωστό από τον προϊστάμενο του κ. Soible) να προχωρήσει σε πρόσθετη βοήθεια προς την Ελλάδα  μεταξύ 10 – 20 δισεκ, με την προϋπόθεση να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις.

Πρώτη παρατήρηση: “ Μεταρρυθμίσεις ”. έτσι, γενικώς. Ωραία λέξη. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων; Καμία εξειδίκευση ( δύσκολο).

Παρατήρηση δεύτερη: στο κείμενο διαβάζουμε 

Das hoch verschuldete Griechenland wird seit 2010 von der Troika finanziell unterstützt – mit Hilfszusagen über rund 237 Milliarden Euro. Als Gegenleistung muss die Regierung Reformen umsetzen.

Δηλ. σε ελληνική μετάφραση:

Η υπερχρεωμένη Ελλάδα από το 2010 υποστηρίζεται από την τρόικα οικονομικά, με χρηματικές ενισχύσεις πάνω από περίπου 270 δισεκατομμύρια Ευρώ. Ως ανταπόδοση θα πρέπει η κυβέρνηση να προβεί σε μεταρρυθμίσεις.

Γιατί βρε άθλιοι προπαγανδιστές δεν γράφετε : Η τρόικα έχει δανείσει στην Ελλάδα, με πρωτοφανείς δρακόντειες εγγυήσεις, το αναφερόμενο ποσό. Αυτή δεν είναι η αλήθεια; Τι θα καταλάβει ο Γερμανός άμα διαβάσει “βοήθεια” και τι όταν διαβάσει “ δάνειο”; Θα εκτιμήσει το ίδιο τις δύο πρακτικές;

Μία πρόταση για τους δικούς μας προπαγανδιστές: Εμπρός λοιπόν: κάντε όλες τις μεταρρυθμίσεις και μην επιστρέφετε όσα δανειστήκαμε. Αυτό δεν ισχυρίζονται συστηματικά όλα ( και όχι μόνο το Spiegel) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί των πιστωτών;

Υπεύθυνοι για όλη αυτή την κατάσταση ήταν όλοι. Ναι. όλοι. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Για τους πρώτους δεν χρειάζεται καμία αναφορά. Για τους δεύτερους θα επισημάνω πως όταν δικαιολογούσαν την παρανομία για τον φουκαριάρη, τον φτωχό, τον απλό πολίτη, στην πραγματικότητα δεν τους βοηθούσαν. Αυτό που έκαναν ήταν να δίνουν το άλλοθι στο πλούσιο λαμόγιο να νομιμοποιεί τις δικές του αυθαιρεσίες. Όταν στον πολίτη ενισχύεται η αντίληψη ότι η παρανομία ή η ανηθικότητα μπορεί να δικαιολογηθεί ή να καλυφθεί ( δεν βαριέσαι αδελφέ. όλοι έχουν κάνει τις παρανομίες τους), τότε βρίσκει το πιο γόνιμο έδαφος για να ανθίσει η μεγάλη παρανομία. Απλά μαθήματα πολιτικής αγωγής. Όταν δικαιολογείς το αυθαίρετο παραθεριστικό σπίτι του “μεροκαματιάρη”, είσαι κατ’ ουσίαν συνήγορος της αυθαίρετης σπιταρόνας του πλούσιου στον αιγιαλό. Απλά μαθήματα αριστερής ηθικής.

Μη φτύνετε τον Μιχάλη Λιάπη. Παιδί του λαού ήταν ή επιθυμούσε να φαίνεται και αυτός όπως οι άλλοι. ( ή διαφορετικά κατά πως λέγεται: “ Άμα φτύσω ψηλά, φτύνω το μέτωπο μου. Άμα φτύσω προς τα κάτω φτύνω τα γένια μου¨)

Χθες, μόλις νύχτωσε, ντύθηκα καλά και πήγα στην Ριζούπολη, να παρακολουθήσω τον αγώνα Απόλλωνα – Ολυμπιακού. Είχα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω μία τέτοια “αναμέτρηση”. Πριν μπω στο γήπεδο είχα την ευκαιρία να δω και να περάσω δίπλα από τους άνδρες των ΜΑΤ που είχαν κυκλώσει το γήπεδο. Αγριεύτηκα, αλλά δεν έχασα την καλή διάθεση μου. Στο μισοάδειο γήπεδο οι οπαδοί του Απόλλωνα ήταν περισσότεροι από εκείνους του Ολυμπιακού. Απογοητεύτηκα. Κάποτε ο Ολυμπιακός γέμιζε τα ¾ του γηπέδου.

Το ματς ξεκίνησε. Το κρύο δυνατό.Το σκορ διαμορφωνόταν εις βάρος του Απόλλωνα ( Λογικό: όσο κοστίζει ένας από τους φτηνούς παίχτες του Ολυμπιακού κοστίζει όλη η ομάδα του Απόλλωνα). 

Στο ημίχρονο έφυγα από το γήπεδο.

Δεν ήταν το κρύο, ούτε ότι η ομάδα μου έχανε. Δεν μπορούσα να ανεχθώ ότι βρισκόμουν στον ίδιο χώρο και κατά κάποιο τρόπο νομιμοποιούσα τους 1.000 (;) “οπαδούς” του Ολυμπιακού που εν χορώ και ασταμάτητα έβριζαν τον τερματοφύλακα, έβριζαν τον Απόλλωνα κ.ο.κ. Νέα υποθέτω παιδιά, γιατί δεν μπορούσα να δω τις φυσιογνωμίες τους από εκεί που καθόμουν, που συνεχώς έβριζαν συντονισμένα. Χρησιμοποιούσαν μονότονα σεξουαλικούς χαρακτηρισμούς ( δείγμα υστέρησης) για να δείξουν ότι ανήκουν σε μεγάλη ομάδα και ότι είναι άνδρες.

Αυτοί δεν είναι οπαδοί. Αυτοί είναι υπόκοσμος. Αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Αυτό είναι καλλιστεία προβληματικών ατόμων.

Γι’ αυτό και τα γήπεδα άδειασαν και έχει απομείνει αυτό το κατακάθι και κάποιοι σκοτεινοί παράγοντες.

Θλίψη και αηδία.  Και είναι τόσο ωραίο άθλημα το ποδόσφαιρο.

Επιτέλους! Δεν είμαστε πλέον “έθνος ανάδελφον”.

Η εφημερίδα Neue Zurcher Zeitung δημοσιεύει ρεπορτάζ με τίτλο: “Η Ελλάδα της Αμερικής”, για να περιγράψει το γεγονός πως το Πουέρτο- Ρίκο έχει πλέον χρεοκοπήσει.

Για χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους, χωρίς να έχουν την ανάλογη πραγματική παραγωγική βάση.

Μήπως είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου;Μήπως πέρασαν εμφύλιους και δύο άκρα; Είχαν για κυβερνήτη κάποιο άγνωστο εξώγαμο του Α. Παπανδρέου; 

Ότι κακό και να τους βρήκε, ας κάνουν αίτηση να μπουν στην Eurovision. Τους χρειαζόμαστε για το 12αρι τους.

Το περιοδικό Der Spiegel ( Ο καθρέπτης) είναι ίσως το πιο σοβαρό στην Γερμανία. Συχνά ασχολείται και με τα ελληνικά θέματα.

Σήμερα στην ηλεκτρονική σελίδα του, ως τρίτο θέμα είχε την ιδιοτελή συμπεριφορά των βουλευτών μας σ’ ό,τι αφορά τις αποζημιώσεις τους, σε μία εποχή γενικευμένης δυστυχίας. Ορθά το περιοδικό την στηλιτεύει.

Όμως, υπήρχε κάτι στο άρθρο που μ’ ενόχλησε πάρα πολύ. Ο συγγραφέας του, αναφερόμενος στον άγνωστο ως σήμερα βουλευτή Τζαμτζή (που μίλησε για το σκατό του που το κάνει παξιμάδι) τον ανέφερε ως βουλευτή Πέλλας, νομό που βρίσκεται στην Βόρειο Ελλάδα.

Γιατί βρε κακόμοιροι δεν τολμάτε να χρησιμοποιήσετε τη λέξη Μακεδονία; Αυτολογοκρίνεται ο Έλληνας ανταποκριτής σας ή είναι γραμμή του περιοδικού να μην ταυτίζεται η λέξη Μακεδονία με την Ελλάδα;

Σε κάθε περίπτωση είναι φανερό πως ούτε στα μικρά ( σ’ ένα απλό άρθρο σε μία εφήμερη ηλεκτρονική ενημέρωση) δεν επιτρέπεται να λοξοδρομήσουν οι υπεύθυνοι ενημέρωσης από την κρατική προπαγάνδα. Γερμανική σοβαρότητα, κορυφαία δημοσιογραφία! ( έχουμε και εμείς τέτοια και τέτοιους)

Στο ασφαλιστικό ταμείο των γιατρών (το ΤΣΑΥ) μου είπαν ότι σύνταξη θα πάρω όταν θα γίνω 67 ετών. 

Από διαφήμιση στο μετρό διάβασα ότι μειωμένο εισιτήριο δικαιούνται οι υπερήλικες άνω των 65 ετών.

Ωραία! Σε μερικά χρόνια θα πηγαίνω να δουλέψω στο δημόσιο νοσοκομείο που εργάζομαι πληρώνοντας, ως αποδεκτός υπερήλικας, μισό εισιτήριο.

Παράλογο; Γιατί;

Τρίτη μεσημέρι. Θέλω να πάω στο ταμείο μας ( το ΤΣΑΥ), που τα γραφεία του βρίσκονται στην αρχή της Αχαρνών.

Παίρνω λεωφορείο στη Λ. Αλεξάνδρας, από εκείνα τα διπλά. Βρώμικο σε σημείο αναγούλας. Καθίσματα με πολύχρωμα ίχνη βρωμιάς των χιλιάδων που κάθισαν πάνω τους τα τελευταία χρόνια. Χειρολαβές μαυρισμένες από την γλίτσα των χεριών. Ένας ελεγκτής, χωρίς διακριτικά, κακοντυμένος και βρώμικος, όπως και οι περισσότεροι άντρες μέσα στο λεωφορείο, περνά και ελέγχει εισιτήρια. Κατεβάζει κάτω μία λαθρεπιβάτισσα. Περιθωριακοί ανεβαίνουν και μιλάνε δυνατά, μόνοι τους ή έχουν γεμάτο το σώμα με τατουάζ και αναπνοή που ζέχνει οινόπνευμα.

Δεν αντέχω. Κατεβαίνω πριν από την Πατησίων.

Περπατάω και βλέπω από κοντά την ερημιά. Η Πατησιών αποκλεισμένη από την αστυνομία. Τα οχήματα στριμώχνονται και οι οδηγοί φωνάζουν.

Βρώμικα πεζοδρόμια, Κλειστά μαγαζιά. Αμέσως μετά, μια άλλη Αθήνα μπροστά μου, αυτή της Αραβίας.

Μαγαζιά με αραβικές πινακίδες, δίπλα στα κλειστά. Κουρεία αραβικά: 5 ευρώ το κούρεμα. Καφενείο με ναργιλέδες. Μελαψοί νεαροί ακουμπισμένοι στον τοίχο ενός ξενοδοχείου. Μαγαζάκια για “ money transfer” ή με μεταχειρισμένα κινητά. Καθώς χαζεύω, περνάω το κτίριο του ΤΣΑΥ και ξαναεπιστρέφω. Πανάθλια πρόσοψη. Διαλυμένο ασανσέρ. Δεκάδες πολίτες να περιμένουν στην ουρά.

Έφυγα. Θα γυρίσω με τα πόδια. Σε ένα κάθετο στενό μεταξύ 3ης Σεπτεμβρίου και Πατησίων, δίπλα στη ( θεός να την κάνει) βίλα Αμαλία και ένα εγκαταλελειμμένο “ πολυπολιτισμικό σχολείο” το κόκκινο λεωφορείο περιήγησης της πόλης με τουρίστες. Γενναίοι άνθρωποι. Τι να δουν;