Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί στην προφυλάκιση του αρχ. Εφραίμ, ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου. Ενδιαφέρουσα η ενασχόληση του κοινού: αθώος ή ένοχος; Σωστή ή λάθος η προφυλάκιση; Συγκρούσεις μεγάλων δυνάμεων ή τοπικές συγκυρίες; κ.ο.κ.

Η ουσία της ζωής ήταν όμως η χθεσινή είδηση ότι ειδικά για νέους 18-25 ετών επιτρέπεται η πρόσληψη και αμοιβή τους με αμοιβή κάτω από την καθορισθείσα κατώτατη αμοιβή της συλλογικής σύμβασης και μάλιστα με ποσό που αντιστοιχεί κάτω στα 485 περίπου ευρώ.

Η συστηματική εξαθλίωση των Ελλήνων εκτελείται με αταλάντευτη επιμονή. Σε 10 χρόνια τα μισά σχολεία θα έχουν κλείσει, όχι γιατί θα έχουν γίνει περικοπές, αλλά γιατί οι γεννήσεις θα έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Ποιος νέος και ποια νέα μπορεί να φτιάξει οικογένεια με αυτές τις συνθήκες εξαθλίωσης;

Με ποιο εθνικό φρόνημα θα πορευτεί ο λαός μας στις δύσκολες χρονιές που έρχονται; 

Επομένως: Με αφήνουν πλήρως αδιάφορο οι εμπλοκές με τη δικαιοσύνη ενός μοναχού που τον σκανδάλισαν οι μπίζνες και οι offshore. Με συγκινεί και με συγκλονίζει το δυσοίωνο μέλλον των παιδιών της πατρίδας μου.

Εισαγωγικά θα ήθελα να δηλώσω ότι διαβάζω πολλές εφημερίδες, κατάλοιπο της σχετικά ανέμελης, αλλά έντονα πολιτικοποιημένης νεότητας μου. Σήμερα έχω περιορίσει την ανάγνωση σε μικρό μόνο αριθμό εφημερίδων, τις οποίες συχνά αλλάζω. Μία, όμως, από τις σταθερές επιλογές μου είναι η εφημερίδα “ΕΣΤΙΑ”.

Όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο, οι εφημερίδες γνώμης που έχουν δυσανάλογα μικρή κυκλοφορία, ελκύουν το ενδιαφέρον μου (γι΄αυτό και συχνά π.χ. αγοράζω την “ΑΥΓΗ” ή την “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ” κ.ο.κ.). Όμως την “ΕΣΤΙΑ” την έχω συνηθίσει και μ΄αρέσουν τόσο η περιεκτικότητα των ειδήσεων, όσο και ορισμένοι αρθρογράφοι της. Επιπλέον είναι μία εφημερίδα που παρουσιάζει ιστορικά στιγμιότυπα, στα οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία.

Στο χθεσινό τεύχος της, στην πρώτη σελίδα, ως κεντρικό θέμα της είχε ένα μεγάλο απόσπασμα από ένα άρθρο του Ζαχαρία Παπαντωνίου ( με τον οποίο ιδεολογικά μπορεί να διαφωνεί κάποιος, αλλά υπήρξε σημαντικός λογοτέχνης) που γράφτηκε στις 21 Οκτωβρίου 1929 και το οποίο βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, ιδιαίτερα το παρακάτω απόσπασμα ( με την ορθογραφία της εποχής, πλην των τόνων):

Ένας θαυμαστής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εμέτρησεν εις τας δυτικάς κοινωνίας με κρατικήν μορφήν πέντε είδη παρασίτων:

– Ο νέος που ζεί είς βάρος ης οικογενείας του.

– Ο νέος που ελπίζει εις μεγάλην προίκαν.

– Ο νέος που θεωρεί ότι δεν υπάρχει κοινωνική υπόληψις και αξία έξω από την υπαλληλίαν.

– Ο άνθρωπος που περιμένει να τον καλλιτερευση, να τον θρέψη ή να τον σώση η ομάς.

– Ο μικροπολιτικός που κρατεί εις μίαν διαρκή απάτη την ομάδα της επαρχίας του για να συντηρηθή απ’ αυτήν

Τους ανθρώπους των παραπάνω κατηγοριών τους χαρακτηρίζει στη συνέχεια ως “ετερόβιους”.

Βρίσκω την περιγραφή πολύ εξαιρετική. Αν προσθέταμε και τον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία, τον φοροδιαφεύγοντα ή τον σιτιζόμενο από τα κονδύλια της Ε.Ε. επιστήμονα, αγρότη ή επιχειρηματία, τότε όλοι αυτοί συμπληρώνουν το παζλ της νεοελληνικής μιζέριας.  ( Βέβαια χωρούν και άλλοι, όπως π.χ. αυτοί που “ψάχνουν την καλή” ή κάνουν αρπακτές ή φοιτούν στα φροντιστήρια του ΟΠΑΠ κ.λ.π.)

Αν εξαιρέσεις τον νέο που ζει εις βάρος της οικογένειας του, γιατί σήμερα δυσκολεύεται να βρει δουλειά, όλοι οι άλλοι πρέπει να εκλείψουν ως είδος που κυριαρχεί στη χώρα μας, για μπορέσουμε να δούμε άσπρη ημέρα.

Πίσω, απ’ όλη αυτή τη μιζέρια, ο Παπαντωνίου έβλεπε ως υπαίτο την εκπαίδευση των Ελλήνων. Και έχει δίκιο. Η εκπαιδευτική διαδικασία με τη στενή ένοια της δεν προάγει ελεύθερους και δημιουργικούς πολίτες. Αλλα και όλη η κοινωία ως μεγα-παιδαγωγός είναι βαθειά άρρωστη.

Αν οι πολιτικοί μας είναι υπεύθυνοι για πράξεις και παραλείψεις, προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος με τις δυνατότητες του λαού που τους επέλεξε. Και να πεινάσει και να ξεσηκωθεί, ειμαστε σίγουροι ότι θα επιβάλει κάτι καλύτερο;

Διαβάζοντας το άρθρο που γράφτηκε πριν 90 χρόνια, καταλαβαίνεις το πόσο πίσω έχουμε μείνει ως κράτος και κοινωνία.

Δεν παρακολουθούμε κάποιο τηλεοπτικό reality show. Είναι η πραγματική ζωή μας που απειλείται από τη φτώχεια. Οι ενδείξεις πληθαίνουν. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν μπορεί να είμαστε παθητικοί θεατές μίας συνεχώς αυξανόμενης εξαθλίωσης. Σήμερα είναι πιο μακριά, σύντομα θα είναι δίπλα μας και μετά θα μας ακουμπήσει και τον καθένα προσωπικά. 

Επεξεργαστείτε, ο καθένας μέσα του, την αλλαγή στάσης. Διώξτε τον ατομισμό και ανοίξτε τους ορίζοντες σας, ενστερνιζόμενοι μια πιο αλληλέγγυα προσωπική παρουσία στο δημόσιο χώρο.  

Μία ακόμα πληροφόρηση για το τι πραγματικά συμβαίνει, σε ρεπορτάζ στην εφημερίδα “ Ελευθεροτυπία”, σήμερα, 6-12-2011

Σήμα κινδύνου για την έκρηξη φτώχειας που παρατηρείται εκπέμπουν δήμοι, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο, το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών, οι «Γιατροί του Κόσμου», η Εκκλησία, ο σύλλογος καρκινοπαθών και άλλοι φορείς της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι απευθύνουν έκκληση στην κυβέρνηση να παρέμβει ώστε να μειωθούν οι τιμές στα είδη διατροφής και στις υπηρεσίες των ΔΕΚΟ.

Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται και οι τιμές στα είδη διατροφής και στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ αυξάνονται, επισήμανε ο δήμαρχος Κορδελιού-Ευόσμου, Στάθης Λαφαζανίδης, με πρωτοβουλία του οποίου έγινε σύσκεψη χθες με τη συμμετοχή του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Αβραμόπουλου και εκπροσώπων των προαναφερομένων οργανώσεων και φορέων.

«Καθημερινά δέχομαι στο γραφείο μου συμπολίτες που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Ζητάνε διατακτικές, συσσίτια ή χρήματα για να πληρώσουν λογαριασμούς, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της ΕΥΑΘ. Τα συσσίτια αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς κι εκεί που σε κάποιο σημείο δίνονταν 60 μερίδες την ημέρα, τώρα δίνονται 160», μας είπε ο δήμαρχος. Ο Στ. Λαφαζανίδης έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και στον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλο, στην οποία υπογραμμίζει: «Μειώστε τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, πάρτε μέτρα μείωσης και εξισορρόπησης των τιμών διατροφής ανάλογα με τις μειώσεις των μισθών, τη φορολογία και την ανεργία. Ελέγξτε την αγορά. Η αισχροκέρδεια “καταπίνει” το εισόδημα των εργαζομένων. Εχουμε τα ακριβότερα σουπερμάρκετ της Ευρώπης».

Στις επιπτώσεις της κρίσης, που γίνονται όλο και περισσότερο ορατές και στον προσανατολισμό της διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης στην ενίσχυση αδύναμων οικονομικά ομάδων του πληθυσμού αναφέρθηκε ο Π. Αβραμόπουλος.

Στη δυτική Θεσσαλονίκη έφτασαν τα 2.500 τα άτομα που τρώνε καθημερινά στα συσσίτια της μητρόπολης Νεαπόλεως-Σταυρουπόλεως, σύμφωνα με τον μητροπολίτη Βαρνάβα. Είναι η περιοχή με τα περισσότερα προβλήματα, καθώς στις δυτικές συνοικίες ζουν κυρίως εργαζόμενοι που πλήττονται από τα οικονομικά μέτρα του Μνημονίου.

Στους «Γιατρούς του Κόσμου» προσφεύγουν 1.000 ανασφάλιστοι για ιατρικές εξετάσεις και οι καρκινοπαθείς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.

Το 50% του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία κυμαίνεται στο 29-30%, ενώ στο πολεοδομικό συγκρότημα το ποσοστό είναι υψηλότερο, δήλωσε ο πρόεδρος του ΕΚΘ, Παναγιώτης Τσαραμπουλίδης. Παράλληλα, κατήγγειλε τη λειτουργία καρτέλ στην αγορά που κρατάνε τις τιμές των προϊόντων υψηλά, παρά την κρίση, και ζήτησε από την κυβέρνηση να δώσει στοιχεία αν γίνονται προσπάθειες να χτυπηθούν τα καρτέλ αυτά και τι αποτελέσματα έχουν.

Επειδή το πρόβλημα είναι μεγάλο, πρότεινε να αναλάβει πρωτοβουλία ο Δήμος Θεσσαλονίκης, να συντονιστούν και άλλοι μεγάλοι δήμοι της περιοχής και να γίνει εκδήλωση στην οποία θα κληθούν να δεσμευτούν οι υπουργοί Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, Περιφερειακής Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Σκανδαλίδης. *

Τα απογευματινά ιατρεία στα δημόσια νοσοκομεία είχαν θεσπιστεί επί υπουργίας Α. Παπαδόπουλου, πριν από μερικά χρόνια, με στόχο αφενός να εξυπηρετηθούν όσοι ασθενείς δεν μπορούν να επισκεφθούν το γιατρό τους το πρωί και αφετέρου να αυξηθούν τα έσοδα των νοσοκομείων και να βελτιωθούν οι αποδοχές των γιατρών.

Επί υπουργίας της κ Μ. Ξενογιαννακοπούλου, τα απογευματινά ιατρεία βαπτίσθηκαν «ολοήμερη» λειτουργία των νοσοκομείων και όλοι φάνηκαν να είναι ικανοποιημένοι.

Παράλληλα η κ,Υπουργός φρόντισε να αυξήσει το εισιτήριο της επίσκεψης που πληρώνουν οι ασθενείς, εκτιμώντας ότι έτσι θα αυξήσει ακόμα περαιτέρω τα έσοδα του προϋπολογισμού, αφού εκτός της απευθείας είσπραξης περισσοτέρων χρημάτων από το νοσοκομείο έχει και αυξημένα έσοδα από τη φορολογική επιβάρυνση των γιατρών ( Υψηλότερη κλίμακα φορολόγησης, μεγαλύτερος φόρος)

Η κατάσταση, όμως, δεν εξελίχθηκε όπως ανέμεναν οι κυβερνώντες. Ενώ ο αριθμός των ασθενών που προσέρχονται στο ΕΣΥ αυξήθηκε σημαντικά, όπως και ο αριθμός των παρακλινικών εξετάσεων και των χειρουργικών επεμβάσεων, στα απογευματινά ιατρεία παρατηρήθηκε μία αξιοπρόσεκτη μείωση προσέλευσης. Και αυτή ήταν μία λογική εξέλιξη. Σε καιρούς μεγάλης οικονομικής κρίσης δεν είναι εύκολο να πληρώνει ο μέσος Έλληνας, ιδιαίτερα ο μισθωτός,70 και 80 ευρώ για μια επίσκεψη στο γιατρό . Αλλά και οι γιατροί, δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Η περαιτέρω άνοδος των κλιμακίων της φορολογίας τους μειώνει αντί να τους αυξάνει τα εισοδήματα ή, διαφορετικά, τα εισοδήματα τους αυξάνονται δυσανάλογα λίγο σε σχέση με τον κόπο που κάνουν.

Θα φέρω ένα παράδειγμα: αν η επίσκεψη μιας γυναίκας στον γιατρό κοστίζει 70-80 ευρώ και η ψηφιακή μαστογραφία 120 ευρώ, τότε μόνο ευκατάστατες γυναίκες θα μπορούν να υποβληθούν σε  ετήσιο προληπτικό έλεγχο για τον καρκίνο του μαστού. Αλλά και μία ασθενής, γιατί θα πρέπει να το σκεφθεί καλά, πριν επισκεφθεί το γιατρό της; Ο αποκλεισμός από το σύστημα υγείας για οικονομικούς λόγους είναι επαχθής. Επομένως είναι αίτημα των καιρών: φτηνότερο εισιτήριο στα απογευματινά ιατρεία αμέσως!

Υ.Σ.

1. Τα απογευματινά ιατρεία είναι μία πρακτική που την στηρίζω ανεπιφύλακτα. Εξυπηρετεί τον επισκέπτη και τον νοσοκομειακό ιατρό. Προσωπικά, παρόλο που είμαι γιατρός, προτιμώ να επισκεφθώ συνάδελφο μου στο απογευματινό ιατρείο του, γιατί είναι ένα έξοδο που μπροστά στο όφελος της ήρεμης και πιο άνετης εξυπηρέτησης που θέλω να έχω, μου είναι ευπρόσδεκτο. Ένα τέτοιο ποσό θα το θεωρήσω σπατάλη αν είναι ν’ αγοράσω ένα πιο φιρμάτο ρούχο ή κάποια πολυτέλεια και δεν θα το κάνω. Όμως, για την υγεία και την καλύτερη εξυπηρέτηση μου, το ξοδεύω ευχαρίστως

2. Είναι αυτονόητα: α) πως κάθε γιατρός οφείλει να εξυπηρετεί σωστά όλους τους ασθενείς, είτε στα πρωινά είτε στα απογευματινά και β) η επιλογή για το που θα εξυπηρετηθεί ο επισκέπτης ή ο ασθενής ανήκει στον ίδιο και δεν πρέπει να επιβάλλεται από τον γιατρό.

3. Η πρόταση μου δεν έχει κάποιο ιδιοτελές κίνητρο. Ο αριθμός των επισκεπτών στα απογευματινά ιατρεία που κάνω αυξάνει συνεχώς. Όμως, η αλήθεια πρέπει να λέγεται, άσχετα αν απ’ αυτή μειωθεί το εισόδημα μου ή χρειαστεί να δουλέψω ακόμα  περισσότερο. 

Θα ήθελα να μοιραστώ μία άλλη εκδήλωση της κρίσης που διέρχεται ο τόπος μας και της οποίας είμαι μάρτυρας, ως γιατρός του ΕΣΥ.

Μέχρι πριν λίγο καιρό στη χώρα μας, όπως παντού σ’ όλο τον κόσμο,  οι ίδιοι οι ασθενείς , αλλά και οι συγγενείς τους, αναζητούσαν επίμονα το χειρουργό πριν από το χειρουργείο για να τους εξηγήσει τι πρόκειται να κάνει και πως εκτιμά ότι θα εξελιχθεί η πάθηση, ενώ μετά το χειρουργείο να τους εξηγήσει πως πήγε η επέμβαση και να τους δώσει κάποιες πιο λεπτομερείς εξηγήσεις για το πως βλέπει τα πράγματα.

Το πρόβλημα στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας ήταν (και εξακολουθεί να είναι) πως η ενημέρωση γίνεται συνήθως στο πόδι, εις ευήκοον ούς άλλων ασθενών ή περαστικών, γιατί οι γιατροί δεν διαθέτουν γραφεία ή χώρους που να μπορούν να συνεννοηθούν με τους ασθενείς και τους συγγενείς κατ’ ιδίαν.

Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, είμαι από τους τυχερούς που διαθέτουν τέτοιο χώρο. Και αυτό με βοήθησε να έχω άνετες και αναλυτικές συνομιλίες με τις ασθενείς μου. Όμως, το τελευταίο χρονικό διάστημα αυξάνει ο αριθμός των ασθενών που σχεδόν δεν τους βλέπω καθόλου πριν, αλλά και μετά το χειρουργείο. Το ίδιο και τους συγγενείς τους. Άφαντοι. Και αυτό συμβαίνει και σε περιπτώσεις που σε κάνουν να ανησυχείς, όπως πριν και μετά το χειρουργείο σε νέες γυναίκες (κοπέλες). 

Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το συζήτησα και με άλλους συναδέλφους, που είχαν να μου αναφέρουν παρόμοια περιστατικά.

Με την πείρα που έχω, οι εξηγήσεις που μπόρεσα να δώσω είναι: 1) οι συγγενείς και οι ασθενείς αποφεύγουν να έλθουν σε επαφή με το γιατρό, για να μην πιεστούν ή αισθανθούν υποχρεωμένοι να του δώσουν χρήματα, 2) οι παλιές ισχυρές και δεμένες οικογενειακές σχέσεις έχουν εξασθενήσει πολύ. Υπάρχουν πλέον πολλοί μοναχικοί άνθρωποι.

Όποια και να είναι, όμως, η εξήγηση, το φαινόμενο είναι πολύ θλιβερό. Είναι δείγμα μιας φτώχειας που εξαπλώνεται συνεχώς και αφορά ολοένα και  περισσότερους συμπολίτες μας. 

Υ.Σ.

Τρεις ημέρες μετά την ανάρτηση, μετά από παρατηρήσεις φίλων έχω να σημειώσω τα εξής:

1. Να μην παρεξηγηθεί το κείμενο. Δεν είμαι μη ηθικός γιατρός που θα απαιτούσα κάτι από τους ασθενείς μου. Απλά γράφω την αλήθεια, αυτό που συμβαίνει.

2. Η φτώχεια έχει πολλές πλευρές. Μία απ’ αυτές είναι να μην έχουν ( ή να αισθάνονται ότι μπορούν να μην έχουν) πρόσβαση σε περίθαλψη συμπολίτες μας για οικονομικούς λόγους.