Η κόλλα που δεν κόλλαγε, αλλά ήταν αποδοτική (Βοηθώντας τον κ. Πάγκαλο να βρει ποιος τα έφαγε).
Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μένει με την απορία ποιοι τα έφαγαν και καλεί τους πολίτες να του καταγγείλουν περιστατικά, έτσι ώστε να μπορέσει να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό του ότι « μαζί τα φάγαμε».
Δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα. Και αυτό γιατί δεν τα φάγαμε μαζί, τα έφαγαν κατά πλειοψηφία οι κομματικοί φίλοι και ρουσφετολόγοι οπαδοί του κόμματος του.
Να μία συνεισφορά στην αναζήτηση του, από την προσωπική μου εμπειρία:
Πριν αρκετά χρόνια εμφανίστηκαν στο νοσοκομείο, όπως και στ΄ άλλα νοσοκομεία, εκπρόσωποι αντιπροσωπείας που εισήγαγε μία σκόνη – βιολογική κόλλα. Η χρησιμοποίηση της στο τραύμα, μετά το πέρας της επέμβασης, βοηθούσε σύμφωνα με τα λεγόμενα των ιατρικών επισκεπτών την αιμόσταση και για τη δική μας περίπτωση- στη χειρουργική του μαστού- την λεμφόρροια, δηλ. την εκροή λεμφικού υγρού από τη μασχάλη, κάτι που συχνά παρατείνει τη νοσηλεία και ταλαιπωρεί τις ασθενείς για πολλές ημέρες. Εκτός από την ισχνή, είναι αλήθεια, αρθρογραφία που επιδείκνυαν οι επισκέπτες, άφηναν την υπόσχεση ότι ο γιατρός που θα τη χρησιμοποιεί θα έχει κάποιο όφελος ( 50 – 100 ευρώ, ανάλογα – όπως εκτίμησα εκ των υστέρων- της θέσης και της διαπραγματευτικής του ικανότητας). Καθώς είναι αλήθεια πως η μείωση της λεμφόρροιας είναι κάτι που το επιθυμούμε, δοκίμασα και εγώ, όπως και άλλοι συνάδελφοι αυτή την σκόνη – κόλλα. Το ιδιαίτερο στοιχείο που έκανε την επιλογή δύσπεπτη για τον γιατρό ήταν το πολύ υψηλό κόστος της κόλλας. Για κάθε φιαλίδιο ( δηλ. για κάθε ασθενή) η κόλλα κόστιζε πάνω από 500 ευρώ, ποσό πολύ περισσότερο από το κόστος της επέμβασης και μερικές φορές της νοσηλείας της ασθενούς. Βέβαια, αυτό που κάπως μαλάκωνε την αντίδραση του γιατρού στο κόστος ήταν ότι αυτό είχε εγκριθεί από την αρμόδια επιτροπή του Υπουργείου ( Είχε «πάρει ΦΕΚ», όπως συνηθίζεται να λέγεται στην καθημερινή ιατρική πρακτική).
Μετά από την εφαρμογή της κόλλας σε λίγα περιστατικά (4-5), αισθανόμενος ιδιαίτερα πιεσμένος από την υψηλή τιμή του προϊόντος και βλέποντας ότι δεν υπήρξε κάποια βελτίωση στις χειρουργημένες σταμάτησα να τη χρησιμοποιώ, όπως έκαναν και οι άλλοι συνάδελφοι της κλινικής μας.
Λίγο καιρό μετά, σε μία εκπομπή στην τηλεόραση, αποκαλύφθηκε ότι αυτή η σκόνη κόστιζε σε άλλα κράτη γύρω στα 5 ευρώ! Σε ερώτημα του δημοσιογράφου σε παριστάμενο υπουργό της τότε κυβέρνησης ( Κίμων Κουλούρης), ο τελευταίος παραδέχτηκε ότι κάτι ήταν στραβό και συμφώνησε ότι είναι αισχροκέρδεια αυτό που έγινε.
Το πιο αυτονόητο σε αυτή την περίπτωση, που θα γινόταν σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, θα ήταν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Υπουργείου να αναζητήσουν τα μέλη της επιτροπής και τους όποιους εμπλεκόμενους (και πολιτικούς) που ενέκριναν αυτή την απίστευτη τιμή και να ασκήσουν εναντίον τους διώξεις για απιστία εις βάρος του δημοσίου. Είναι στοιχειώδεις ενέργεια, όπως το να κοιτάξεις ένα ρολόι για να δεις τι ώρα είναι. Όμως, όχι. Δεν έγινε τίποτα, έμεινε μόνο ο σχολιασμός ότι ήταν αισχροκέρδεια.
Λοιπόν, κε Αντιπρόεδρε, ξέρετε γιατί δεν έγινε τίποτα; Γιατί τα μέλη των επιτροπών ήταν οι κομματικοί φίλοι σας ( που δίνουν τον αγώνα για την παράταξη, ώστε στη συνέχεια να βολευτούν σε τέτοιες θέσεις να κάνουν τη μπάζα τους), γιατί ο εισαγωγέας θα ήταν επίσης φίλος κομματικός και γιατί κάποια από τα ποσά, εκτός από ιδιωτικές τσέπες, θα γέμισαν και τα ταμεία του κόμματος (για να αγωνιστεί καλύτερα για τη δημοκρατία).
Οι ισχυρισμοί μου δεν θα ήταν αληθείς, αν είχαν γίνει οι έρευνες και είχαν καταλογιστεί οι ευθύνες. Αλλιώς είναι όπως τα περιγράφω.
Βέβαια και οι γιατροί έφαγαν. Πήραν και αυτοί ένα κομμάτι ( το κόκκαλο). Το μεγάλο φαγοπότι όμως το έκαναν αυτοί που δεν φοβόντουσαν την τιμωρία: όσοι δηλ. είχαν την κομματική προστασία.
