Κανείς δεν φταίει; Αδιέξοδη πολιτική ή άλλα λέμε, άλλα επιδιώκουμε;
Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει τις τελευταίες ημέρες δεν είναι η αγριότητα των τζιχαντιστών. Αυτά συμβαίνουν όταν οι λούμπεν της διεθνούς κοινότητας αισθάνονται πως έχουν και αυτοί εξουσία πάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Ο κακομοίρης και χαζός εύκολα αποκτά τέτοια ένστικτα. Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η εκκωφαντική σιωπή όλων όσων προς ενός ή δύο ετών είχαν πάθει λογοδιάρροια για τη δημοκρατία στη Συρία και τον κακό Ασαντ. Αυτοί που εκπαίδευσαν τους εξεγερμένους, αυτοί που μαζευόντουσαν στα ξενοδοχεία διαφόρων πόλεων (και ιδιαίτερα στην Κωσταντινούπολη), για να φτιάξουν τη νέα Συρία, αυτοί που ξόδευαν τα χρήματα των φορολογούμενων για να δίνουν όπλα και τεχνική βοήθεια στην κάθε παραθρησκευτική σέχτα, αυτοί, λοιπόν, δεν αισθάνονται ενοχές για όσα συμβαίνουν; Μπορεί να πει κάποιος ότι είχαν άγνοια, ότι δεν τους είχαν προειδοποιήσει; Μέχρι και ο Ασαντ φώναζε για το ποιοι είναι οι αντίπαλοι του και και προειδοποιούσε ότι στο τέλος θα την πληρώσουν οι γύρω χώρες και η Δύση απ’ αυτούς τους υπάνθρωπους που εξέθρεψαν για να τον ρίξουν. ( Κανέναν πάλι δεν εντυπωσίασε το γεγονός ότι στρατιώτες και λαός της Συρίας στήριζαν με τόση πίστη και αγώνα έναν δικτάτορα – με ή χωρίς εισαγωγικά;).
Θα μου πείτε αισθάνθηκαν ενοχές αυτοί ( οι ίδιοι πολιτικοί ηγέτες) που ενίσχυσαν και πανηγύρισαν την ανατροπή του Καντάφι και την επιστροφή της “δημοκρατίας” στη Λιβύη; Δείτε τη κατάφεραν. Σε τι αραβική άνοιξη ζουν και χαίρονται οι άνθρωποι σ΄αυτή τη χώρα.
Όσο για το Ιράκ, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη αναφορά.
Αν επομένως οι στόχοι ήταν αυτοί που οι ηγεσίες των Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών και Γερμανών (μαζί και των Τούρκων) διαλαλούσαν, τότε μιλάμε για απόλυτη ανικανότητα, τόσο σε πρόβλεψη, όσο και σε σχεδίαση και υλοποίηση. Οφείλουν, τουλάχιστον, αυτοί οι υπεύθυνοι για τις καταστροφές ηγέτες να ζητήσουν συγνώμη από τους εκατοντάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένους Σύριους, Λίβυους και Ιρακινούς.
Εκτός και αν ο στόχος τους δεν ήταν η δημοκρατία, η ελευθερία και το μπλα – μπλα – μπλα, αλλά να γυρίσουν ολόκληρες περιοχές του Αραβικού κόσμου σε συνθήκες πρωτόγονης ζωής. Τότε, πράγματι, το κατάφεραν. Αλλά και πάλι οφείλουν ένα μεγάλο συγνώμη στους πολίτες της Ευρώπης και της Αμερικής, που τους απέκρυψαν τις αληθινές προθέσεις τους και τους κορόιδεψαν για τους δήθεν υψηλών ιδανικών στόχους που επεδίωκαν.
Η σιωπή δεν τους απαλλάσσει από την ενοχή. Από την τιμωρία, όμως, δεν είναι απίθανο να τους προστατεύσει. Οι λαοί έχουν συνήθως κοντή μνήμη και οι Αραβικές χώρες είναι μακρυά. Εξάλλου ποιος θα θυμάται όλα αυτά όταν αρχίσουν να έρχονται τα καραβάνια της προσφυγιάς.
