Το δίκαιο και το άδικο της άρνησης μίας υπογραφής. Μέρος 1ο : Το δίκαιο.

          Η απαίτηση από την Ε.Ε. για υπογραφή των ηγετών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για τήρηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, ώστε έτσι να δεσμεύονται τα κόμματα τους είναι χωρίς δεύτερη συζήτηση μία χονδροειδής αντιδημοκρατική παρέκκλιση. Αν η υπογραφή του ηγέτη δεσμεύει τα μέλη του κόμματος να αποφασίσουν στο μέλλον άλλη πολιτική, η δημοκρατία είναι υπό απαγόρευση. Τα κόμματα είναι συλλογικοί φορείς πολιτικών επιλογών, που τις συναποφασίζουν τα μέλη στα συνέδρια και τις εφαρμόζουν οι ηγεσίες. Οι πολιτικές επιλογές δεν γίνονται από τις ηγεσίες για να υπακούουν τα μέλη. Μία τέτοια αντίληψη αποτελεί πλήρη αναστροφή της δημοκρατικής πρακτικής.

Οι πολιτικοί δεν είναι φυσικά πρόσωπα που δανείζονται από μια τράπεζα για λογαριασμό τους υπογράφωντας το σχετικό συμβόλαιο. Είναι εκφραστές της λαϊκής βούλησης και δέσμευση δική τους και του λαού είναι η ψήφος στο κοινοβούλιο και η υπογραφή τους όταν έχουν αναλάβει κρατικό αξίωμα.  

Εϊναι αυτονόητα όλα αυτά και αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα απόλυτου ραγιαδισμού οι φωνές και οι απόψεις για συναίνεση σε κάθε εξευτελισμό του ελληνικού λαού ( μέσω ευτελισμού των αντιπροσώπων του). Το επόμενο βήμα είναι οι εθνικές παραχωρήσεις ( που θα πρέπει να γίνουν για να πάρουμε την χ δόση, για να μην πτωχευσουμε). Κανείς δεν σέβεται αυτόν που περιγελά. Και όταν δεν σε σέβονται, δεν υπηρετείς πλέον την πατρίδα, αλλά τη ζημιώνεις.

Επομένως, ορθώς ο κ. Σαμαράς αρνείται την υπογραφή. Ταυτόχρονα εντυπωσιάζει το άδειασμα που του κάνουν οι κ. Παπανδρέου και Παπαδήμος. Αντί να συμπαραταχθούν και να αναδείξουν τους σεβασμούς στους θεσμούς ( κοινοβούλιο, συμφωνία πολιτικών κομμάτων υπό τον κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας) μένουν άφωνοι. Κακή αρχή για τον πρόσφατο πρωθυπουργό.