ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.
Δεν είναι ευχή, είναι νόμος φυσικής αιτιότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Το να λυπόμαστε για τις άδικα χαμένες ζωές νέων ανθρώπων στη σιδηροδρομική καταστροφή θα κρατήσει λίγες μέρες και μετά μέσα από την εντατική προβολή του θέματος με τη βοήθεια των παρουσιαστών και της κομματικής αντιπαράθεσης θα τα ξεχάσουμε όλα ( με εξαίρεση τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους).
( Θα πρέπει κάποτε να μην δεχόμαστε το “είσαι ότι δηλώσεις”. Άλλο παρουσιαστές, άλλο δημοσιογράφοι. Οι πρώτοι εκτελούν υπηρεσία που τους αναθέτει ο εργοδότης και κάνουν ότι μπορούν για να διατηρηθούν στο προσκήνιο . Οι δεύτεροι είναι ερευνητές με ανεξάρτητη κρίση και ανεπηρέαστη έκφραση που προσπαθούν να δώσουν στο Δήμο με τα γραπτά ή τον λόγο τους την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα).
Και σε λίγο θα αρχίσουν οι κουβέντες με το πάθος του ημί-χαζου ότι εγώ είμαι Νου-Δου ή Σύριζα ή Πασόκ κ.ο.κ. “Και εσείς έτσι τα κάνατε” , “όχι εσείς είστε χειρότεροι” κ.ο.κ.
Η αλήθεια δεν πρόκειται να λάμψει ( εκτός ως οπτική παραίσθηση στο σκοτάδι ματιών ερμητικά κλεισμένων από τσίμπλα κακής αγωγής πολίτου), το μαχαίρι δεν θα φτάσει στο κόκκαλο ( εκτός εκείνου που χρησιμοποιεί καθημερινά ο χασάπης).
Μετά από χρόνια θα γίνουν κάτι δίκες και θα δικαστούν κάποιοι υπάλληλοι. Και θα ξαναδούμε τους χαροκαμένους συγγενείς έξω από τις σκάλες των δικαστηρίων, με τις φωτογραφίες των ανθρώπων που χάσανε στην αγκαλιά τους, να ζητούν το δίκιο τους όχι απ΄αυτούς που πράγματι φέρουν την κύρια ευθύνη, αλλά από τους τελευταίους στην αλυσίδα των υπαιτίων.
Και θα συνεχίσουμε εν τω μεταξύ να θρηνούμε ζωές από αδιαφορία, ανικανότητα, λάδωμα του “όλου κράτους” ή από ανυπέρβλητες μόνο για Έλληνες φυσικές καταστροφές.
Και επειδή στις δημοκρατίες την τελική ευθύνη την έχει ο λαός, το ό,τι δεν θα μάθουμε ποιοι και πόσα πήραν ή ποιοι τσακωνόντουσαν πως θα τα μοιραστούν σε όλα τα επίπεδα κράτους και ιδιωτικών επιχειρήσεων για να φτιάξουν τον στοιχειώδη εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων και δεν δημοσιευθούν οι φωτογραφίες τους με ταμπελίτσες μπροστά στο στήθος τους, αν δεν εντοπίσουμε ποιοι και γιατί άφησαν χωρίς επαρκή στελέχωση τα τρένα, αν δεν δεν καταλάβουμε ότι εντάξει να ιδιωτικοποιήσουμε, αλλά με σοβαρότητα και οι ιδιώτες να πληρώνουν (όπως π.χ. συμβαίνει στις Η.Π.Α.) τα λάθη τους ή τις παρανομίες τους, αν δεν επιβληθεί έκτακτος φόρος στους κατέχοντες τα διόδια, στο μονοπώλιο των αερογραμμών, στα ΚΤΕΛ και στα φορτηγά υπέρ του σιδηροδρόμου, αν δεν ξεκινήσουμε τον πλήρη έλεγχο για το τι συνέβη τα τελευταία 30 χρόνια, τότε ναι ισχύει το ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.
Γιατί επιπολαιότητες ( ή κοροϊδιλίκια) που επαναλαμβάνονται, θα ξαναεπαναληφθούν νομοτελειακά και στο μέλλον. Και θα γίνουμε και εμείς θύματα όχι μόνο από τρένα, αλλά από κακές σημάνσεις, ανύπαρκτους ελέγχους τήρησης νόμων, από λακκούβες στους δρόμους, από ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, από στραβά πεζοδρόμια, από αυθαίρετες δομήσεις χωρίς επαρκείς δρόμους για διαφυγή και άλλα πολλά.
Και επειδή και τώρα πάλι τίποτα ουσιαστικό δεν πρόκειται να γίνει, καμία κάθαρση δεν θα επέλθει (γιατί παραφράζοντας γνωστό τραγούδι έχει βάση το ερώτημα « Μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους πολίτες τους παλιούς – και νέους- που έχει στη στομάχα;») ας τρεξουμε όλοι στους τοπικούς παράγοντες – πολιτευτάδες μπας και πάρουμε και εμείς χωρίς κόπο κάποιο κομμάτι περιουσιακό ( αναθεσούλα, οικοπεδάκι, νομιμοποίηση αυθαιρέτου, διορισμός) ή εξουσίας (δικό μας παιδί, αγωνιστής της παράταξης) και ας χάσουμε σύντομα ή αργότερα κάποιο παιδί μας ή τον εαυτό μας. Τι να γίνει; όλα έχουν ένα αντίτιμο. Καλύτερα είναι να είμαστε όλοι στα κόλπα ( να έχουμ εκάτι στα χέρια), παρά καρτερικά να περιμένουμε την μοίρα μας ως αθώοι αμνοί (χωρίς τίποτα στα χέρια).
Και μην ξεχνάμε επιμελώς να συντηρούμε ττο survivor, το J2us, το Ελλάδα έχεις ταλέντο (Σ.Σ. κυριολεκτικά), την Καρντάσιαν, την Δέσποινα και τον κύριο της κ.ο.κ. Κάνει καλό τελικά, όπως το παραισθησιογόνο: ξεχνιέσαι και αισθάνεσαι χαλαρός. Θα νομιμοποιηθεί σύντομα και η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης και θα είμαστε όλοι high.
Υ.Γ. Και μην πείτε το γνωστό “τι λες δεν είμαστε όλοι ίδιοι;” η απάντηση είναι πως όσο δεν νιώθουν οι «άλλοι» ότι έμπρακτα δεν τα ανεχόμαστε όλα αυτά, τότε ναι είμαστε όλοι ίδιοι, εξ αμελείας ή εκ βλακείας, το ίδιο είναι.
