Μεγάλο το πρόβλημα του θηλασμού στη χώρα μας. Από την καθημερινή ιατρική επαφή μου με γυναίκες έχω διαπιστώσει ότι στη χώρα μας ο θηλασμός θεωρείται κάτι μη σημαντικό, κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να απασχοληθούμε. Και, όμως, είναι πολύ σημαντικό για την υγεία του παιδιού και της μητέρας.

Το παρακάτω άρθρο το βρήκα σε μια ιστοσελίδα για γιατρούς με διεύθυνση  www.ygeianet.gr. Δεν ξέρω πώς να μεταφορτώσω τη διεύθυνση και έτσι το παραθέτω αυτούσιο.

31/05/2011
Προστασία του θηλασμού δια του νόμου και επιχειρήσεις φιλικές προς το θηλασμό στην Αυστραλία- Η κατάσταση στην Ελλάδα (ΑΠΕ)

  «Θήλαζα και τα δυο κορίτσια μου άνετα σε δημόσιους χώρους. Σε σχέση με τη δουλειά μου, δεν είχα κανένα θέμα, ιδιαίτερα γιατί ο χώρος εργασίας μου ήταν πιστοποιημένος ως “φιλικός προς το θηλασμό”. Η επιστροφή μου στη δουλειά ενόσω θήλαζα, απλά δεν ήταν πρόβλημα. Η συνέχιση του θηλασμού ήταν ένα φυσιολογικό κομμάτι της κουλτούρας, που υπήρχε στο εργασιακό μου περιβάλλον». Είναι τα λόγια μιας θηλάζουσας μητέρας από την Αυστραλία, όπου ο θηλασμός προστατεύεται πλέον από το νόμο και όπου λειτουργούν επιχειρήσεις φιλικές στο θηλασμό.

    «Ο νόμος για την προστασία του θηλασμού στην Αυστραλία ψηφίστηκε τον Μάιο του 2011, ωστόσο οι χώροι που είναι πιστοποιημένοι ως φιλικοί προς το θηλασμό υπάρχουν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του΄90. Στα δημόσια κτίρια και στα εστιατόρια υπάρχουν ειδικοί χώροι, όπου οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν τα παιδιά τους. Στις φιλικές προς το θηλασμό επιχειρήσεις είτε υπάρχουν χώροι όπου μπορούν να φέρνουν τα μωρά για να τα θηλάζουν οι μητέρες τους, είτε μπορούν οι μητέρες να αντλούν το γάλα τους, είτε σε κάποιες πολύ μεγάλες επιχειρήσεις υπάρχει χώρος, κάτι σαν παιδικός σταθμός, όπου μπορούν να αφήνουν τα παιδιά τους», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο παιδίατρος, σύμβουλος θηλασμού, Στέλιος Παπαβέντσης.

    Το υπουργείο Υγείας της Αυστραλίας έχει προσανατολιστεί σε αλλαγές που θα ενισχύσουν την προστασία των εργαζόμενων με οικογενειακές ευθύνες, ενώ επιπλέον θα παρέχουν ειδική προστασία για γυναίκες που θηλάζουν. Εξάλλου, με το νόμο θεσπίζονται διαλείμματα για τη γαλουχία κατά την εργασία- δηλαδή τακτικών ωρών, που μια μητέρα εργαζόμενη μπορεί να θηλάσει το παιδί της κατά τη διάρκεια του ωραρίου της ή να αντλήσει το γάλα της με θήλαστρο.

    Σύμφωνα με το νόμο, θα αποτελεί διάκριση για έναν εργοδότη να αρνηθεί να προσλάβει μια γυναίκα που θηλάζει ή για ένα εστιατόριο να αρνηθεί να εξυπηρετήσει μια πελάτισσα που θηλάζει.

    «Στην Αυστραλία, πάνω από το 90% των γυναικών ξεκινούν το θηλασμό του παιδιού τους, ενώ το ποσοστό αυτό πέφτει στο 50%, όταν τα μωρά είναι ηλικίας έξι μηνών. Στην χώρα μας, τα ποσοστά αποκλειστικού θηλασμού στους έξι μήνες δεν είναι 50%, αλλά κάτω του 1%. Οι ενέργειες της πολιτείας για την προστασία του θηλασμού είναι προς το παρόν πολύ λιγότερες σε σύγκριση με τις ενέργειες της κυβέρνησης της Αυστραλίας», επισημαίνει ο κ. Παπαβέντσης.

    Σύμφωνα με τον ίδιο, πολλές Ελληνίδες διακόπτουν πρόωρα το θηλασμό με την επιστροφή στην εργασία, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, όταν συχνά επιστρέφουν μέσα σε λίγους μήνες ή και εβδομάδες από τον τοκετό, σε πλήρη εξαντλητικά ωράρια. «Δυστυχώς, στη χώρας μας δεν υπάρχει δυνατότητα διαλείμματος για θηλασμό ή για άντληση του γάλακτος, ούτε και επαρκής υποστήριξη από τους επαγγελματίες υγείας για το πώς θα συνεχιστεί η γαλουχία μετά την επιστροφή στην δουλειά τους. Εξάλλου, οι Ελληνίδες διστάζουν να θηλάσουν τα μωρά τους εκτός σπιτιού, δίνουν πρόωρα μπιμπερό, όταν τα βγάζουν έξω από το σπίτι, κρύβονται μέσα σε τουαλέτες και γκαράζ αυτοκινήτων για να θηλάσουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχονται αντιμέτωπες με αρνητικά σχόλια περαστικών, ενώ κάποιες κλείνονται για μήνες στο σπίτι τους για να μπορούν θα θηλάσουν τα μωρά τους», προσθέτει ο κ. Παπαβέντσης.

    «Η ψήφιση ενός νόμου που θα προστατεύει το θηλασμό στην Ελλάδα, σε χώρους εργασίας και σε δημόσιους χώρους, θα έδινε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις θηλάζουσες μητέρες, γιατί θα ξέρουν ότι έχουν πλέον το νόμο με το μέρος τους», καταλήγει ο κ. Παπατέντσης.                                                                 *Περισσότερες πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.breastfeedingfriendly.com.au.

    Α. Φωτοπούλου

Σε σχόλιο της αυστριακής εφημερίδας Die Presse με τίτλο«Ελλάδα: Το επικίνδυνο παιχνίδι με το χρόνο», σημειώνεται πως οι χώρες της ΕΕ θέλουν να αποτρέψουν τη χρεοκοπία της χώρας για να αποφύγουν μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις. Μια οικονομοτεχνική στρατηγική, όμως, η οποία θα μπορούσε να σκοντάψει στους ανθρώπους.

Ενόψει του νέου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα η εφημερίδα επισημαίνει:

«Τώρα υπάρχει η ελπίδα πως η Ελλάδα με κάποιο τρόπο θα σωθεί. Η πιθανότητα όμως μειώνεται με κάθε επιπλέον δόση. Η Αθήνα δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, που προκύπτουν από κάθε νέα δόση. Διότι για παράδειγμα χώρες όπως η Ολλανδία πιέζουν για ακόμα μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις. Όμως οι τιμές πολλών ελληνικών δημόσιων επιχειρήσεων μειώνονται λόγω του άσχημου οικονομικού κλίματος. Η ανεργία έχει αυξηθεί και τα φορολογικά έσοδα έχουν μειωθεί».

Επομένως, παραμένω σταθερός στο ποντάρισμα μου.

                 Την είδηση την αλίευσα από την ιστοσελίδα της Deutshe Welle

Διαβάζω από “Το Βήμα” : “ Κατατέθηκε την  Πέμπτη το βράδυ, στη Βουλή το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών που αφορά στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, μετά την έγκρισή του από το Υπουργικό Συμβούλιο.

Μεγαλύτερο σοκ από τα μέτρα που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση με το πρόγραμμα διάσωσης της οικονομίας από την χρεοκοπία, προκαλούν οι επίσημες πλέον προβλέψεις που αποκαλύπτουν ότι:

1.Το δημόσιο χρέος θα εκτοξευθεί στα 501 δισ. ευρώ (!) ή 198% του ΑΕΠ το 2015, αν συνεχιστεί η ίδια ανεξέλεγκτη πορεία.

Εφέτος λόγω των αποκλίσεων που υπάρχουν στον προυπολογισμό – παρά την εφαρμογή του μνημονίου – το χρέος θα ανέλθει στα 364 δισ. ευρώ

2. Το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα μετά την κάμψη που παρουσίασε τον τελευταίο χρόνο στα 23,5 δισ ευρώ, αυξάνεται εκ νέου με πρόβλεψη ότι θα επανέλθει ξανά στο ύψος που το παρέδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή δηλαδή στα 36 δισ. ευρώ το 2015.

3.Οι τόκοι από 16 δισ. ευρώ εφέτος θα ανέλθουν στα 28 δισ. ευρώ το 2015.

Είναι προφανές ότι οι αριθμοί αυτοί περιγράφουν βήμα – βήμα την πορεία προς τη χρεοκοπία.

Στην γλώσσα των οικονομολόγων "το χρέος δεν είναι βιώσιμο” καθώς εκτός από τη βαθειά ύφεση, η αναμενόμενη αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων στο δημόσιο κατά 104.000 άτομα (από 427.000 εφέτος στις 531.000 το 2015) και η έκρηξη της ανεργίας, οδηγούν μαθηματικά στη συρρίκνωση των εσόιδων του κράτους και των ταμείων.“

Και αυτά θα τα διορθώσουμε μεσοπρόθεσμα με νέους δανεισμούς, πρόσθετες φορολογίες και περικοπές στις δαπάνες του δημοσίου.

Στοιχηματίζω 1 ευρώ ότι σε λιγότερο από 1 χρόνο θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα.

Θέλει κάποιος άλλος να στοιχηματίσει;

Σκεφθείτε μια χώρα που δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι,ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση, τράπεζες, καθαρισμός πόλεων, αποκομιδή σκουπιδιών και διαχείριση απορριμμάτων, περίθαλψη, εκπαίδευση, εσωτερική ασφάλεια, φυλακές, προνοιακά ιδρύματα, συνταξιοδοτικά προγράμματα, παραλίες, νησιά,  κ.λ.π. δεν ανήκουν στο δημόσιο, αλλά σε ξένες εταιρείες.

Σκεφθείτε μία χώρα που αλλοδαποί βρίσκονται σε κάθε υπουργείο και υπαγορεύουν το τι και πως θα υλοποιηθεί.

Σκεφθείτε μιά χώρα που το χρέος της συνεχώς αυξάνει χωρίς προοπτική και θα πρέπει να την βοηθούν ξένες χώρες και τράπεζες.

Σκεφθείτε μιά χώρα με μεγάλη ανεργία, χωρίς τη διέξοδο της μετανάστευσης.

Σκεφθείτε……

Δεν πάμε καλά!

Σήμερα διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή, γραμμένο από τον κο Σεραφείμ Κωσταντινιδη. Μικρό σε έκταση, αλλά ουσιώδες σε περιεχόμενο. Τι γράφει ο αρθρογράφος; Το εξής απλό: η περικοπή δαπανών, έτσι γενικά και για μικροποσά αποτελεί την εύκολη λύση. Αυτό που μπορεί να το σχεδιάσουν και να το υλοποιήσουν άτομα χωρίς ειδικά προσόντα. Εκείνο που είναι δύσκολο και απαιτεί ξεχωριστές ικανότητες είναι να διαφοροποιηθεί η λειτουργία των υπηρεσιών, οργανισμών και δήμων. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να κόψεις χρήματα, να περιορίσεις δαπάνες. Πρέπει να  μπορείς να εμπνεύσεις τους πολίτες και να καθοδηγήσεις σωστά τις υπηρεσίες του στενού ή ευρύτερου δημοσίου τομέα ώστε να γίνουν αποδοτικές.

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, δυστυχώς στη χώρα μας βιώνουμε πλέον μια ιδιόμορφη στάση εργασιών, μια ιδιότυπη απραξία – σαν να είναι ναρκωμένος ο δημόσιος τομέας- και να μη μπορεί να εκπληρώσει και τις πιο απλές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής μας, όπως π.χ. να περιορίσει ή να εξαφανίσει την παρουσία σε όλα τα φανάρια της πρωτεύουσας των επαιτών και των μικροπωλητών ή να φροντίσει να μην καθυστερούνται οι πληρωμές των εργαζομένων ή να γίνονται οι προμήθειες απλών( αλλά απαραίτητων) υλικών, όπως γάζες και πλαστικά γάντια, στα νοσοκομεία μας.

Νομίζω ότι αυτό που γράφει ο κ. Κωσταντινίδης έχει γίνει αντιληπτό από πολλούς συμπολίτες μας: από το αδιέξοδο δεν βγαίνουμε μόνο με το σφίξιμο του ζωναριού. Όλοι πια συζητάμε πως οι ηγεσίες μας είναι ανεπαρκείς. Όλοι περιμένουμε κάποια στιγμή, αγανακτισμένοι με όσα συμβαίνουν, το υπάρχον σύστημα να σαρωθεί ( χωρίς να φανταζόμαστε το πώς).

Η ανάγκη για μια ηγεσία που να εμπνέει είναι όντως υπαρκτή, αλλά εξίσου έντονη είναι, κατά τη γνώμη μου, και η ανάγκη για άμεση δραστηριοποίηση των πολιτών,  ώστε αυτοί να γίνουν πιο δημιουργικοί, πιο πειθαρχημένοι και πιο υπεύθυνοι. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, μόνο μέσα από την χειραφέτηση του πολίτη μπορεί να ελπίζουμε ότι θα δημιουργηθούν προοπτικές για την «επανεκκίνηση» της χώρας. Και αυτή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή του στα κοινά, με ιδιότητες και ικανότητες που να αρμόζουν σε αυτό τον προσδιορισμό. Έτσι, ευελπιστούμε ότι μπορεί το σάρωμα του παλιού να αναδείξει καινούργιες, άφθαρτες και άξιες δυνάμεις που με όλους μαζί θα θέσουν τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Μπορεί ο λαός μας να χειραφετηθεί από την μακροχρόνια θητεία του ως απλού πελάτη κομματικών γραφείων; Να πάψει να είναι ικέτης για τα δικαιώματα του ή απαιτητικός για τα βολέματα του; Να μην συμπεριφέρεται ως άβουλος που έχει προσαρτηθεί σε κάποιο βουλευτή, πολιτευτή, δημοτικό « άρχοντα» ή συνδικαλιστή;

Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο και το πιο αβέβαιο εγχείρημα. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί τους οποίους στοχοποιούν οι αγανακτισμένοι στη πλατεία Συντάγματος. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι του σήμερα. Μπορούν αυτοί και οι υπόλοιποι Έλληνες να γίνουν οι σοβαροί πολίτες του αύριο; Τέτοιοι που πλέον δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να ασκήσει διοίκηση, με τον τρόπο που συνέβη στη χώρα μας τις τελευταίες τραγικές δεκαετίες;