Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας ξεκίνησα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο της σειράς του Σπ. Λιναρδάτου με τίτλο “ Από τον εμφύλιο στη χούντα”. Είχα αγοράσει τη σειρά μαζί με το ΒΗΜΑ της Κυριακής, πριν μερικά χρόνια. Επειδή πλέον μόνο τα ιστορικά αναγνώσματα με έλκουν, είχα φτάσει την οργανωμένη μελέτη μου μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο ( για τον οποίο αφιέρωσα αρκετά χρόνια μελέτης). Ξεκίνησα, λοιπόν, μετά από πολύμηνη απραξία, να διαβάζω για το τι συνέβαινε στη χώρα μας μετά τη λήξη αυτής της μεγάλης αναταραχής.

Στα μισά του βιβλίου μου είχε κοπεί όλη η όρεξη και επέπληξα τον εαυτό μου που δεν είχε ξεκινήσει πιο νέος τη σχετική μελέτη.

Βρισκόμαστε το 1950. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ζούσε με την βοήθεια που της χορηγούσαν οι Η.Π.Α. Τη βοήθεια την συνόδευαν διάφοροι σύμβουλοι (τρόϊκα που λέμε σήμερα), οι οποίοι έλεγχαν κάθε υπουργείο, κατέστρωναν σχέδια και είχαν άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Η τότε τρόικα παραπονιόταν για το κακό δημόσιο, την φοροδιαφυγή, τους λίγους πλούσιους Έλληνες που εκμεταλλεύονται τη χώρα και έβγαζαν τα λεφτά τους έξω. Επεδίωκε να μην δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους, για να αποφευχθεί ο πληθωρισμός και να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία, απειλώντας συνέχεια ότι δεν μπορεί να ζητείται από τον Αμερικανό φορολογούμενο να πληρώνει, αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν ό,τι τους συστήνουν. Και αυτοί, οι τελευταίοι, πολλοί απ’ αυτούς με επίθετα όμοια με πολλών πολιτικών των τελευταίων χρόνων ( προφανώς συγγενείς) έτρεχαν στους συμβούλους και στους πρέσβεις για να παρακαλέσουν, να κάνουν δημόσιες σχέσεις, να δηλώσουν πως μόνο αυτοί είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν τις εντολές τους. Και υπήρχε ο ανώτατος άρχων, ο βασιλιάς, που διόριζε πρωθυπουργούς, καλούσε σε συσκέψεις του πολιτικούς αρχηγούς και νουθετούσε με λόγους τον λαό για υπομονή και ανάγκη εθνικής σύμπνοιας.

Οι ξένοι επόπτες, αλλά και οι ντόπιοι πολιτικοί – ιδίως αυτοί-  μίλαγαν όλοι για ανάπτυξη. Που ερχόταν, που έπρεπε να γίνει, που θα μας λύσει τα προβλήματα.

Παράλληλα ο κόσμος ήταν θυμωμένος με την διαφθορά που επικρατούσε σε όλα τα κλιμάκια της δημόσιας ζωής. Σε κάποιους επώνυμους, πολιτικούς ή στελέχη και φιλικούς επιχειρηματίες, ασκήθηκαν διώξεις, που προβλήθηκαν έντονα από τα τότε μέσα ενημέρωσης ( Αργότερα ηρέμησαν όλοι, οι φανεροί και οι αφανείς ένοχοι και πέρασαν καλά και ακόμα καλύτερα). Και υπήρχαν κόμματα που δημιουργούνταν , συγχωνεύονταν και που συχνά ήταν αδύνατο, ακόμα και ως ιστορικό ανάγνωσμα, να αντιληφθείς τι πολιτικό μήνυμα εκπροσωπούσαν οι αρχηγοί τους. Υπήρχαν δε έντονα και μίση και πάθη. Και εθνικοφροσύνη και δημοκρατοσύνη. Και παντού αγωνιστές της παράταξης ( της κάθε παράταξης).

Το Κ.Κ.Ε. διέγραφε και τόνιζε την μοναδικότητα του. Η Κύπρος ήθελε ένωση με την μητέρα – πατρίδα, αλλά η Ελλάδα εξασθενημένη δεν μπορούσε ( όπως είπε και ο Γ. Παπανδρέου: « Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες: έναν αμερικάνικο και έναν αγγλικό»).

Η Ελλάδα το 1950 ήταν ένα κράτος υπό εξάρτηση μ΄ ένα πολιτικό κατεστημένο χαμηλών ικανοτήτων για την εποχή του, με επιχειρηματικό κόσμο όχι παραγωγικά δημιουργικό, αλλά ικανό μόνο για δοσοληψίες ( εργολαβίες) με το κράτος και έναν λαό απογοητευμένο, κουρασμένο και αδύναμο, μετά από τα τόσα χρόνια συγκρούσεων και την ήττα της αριστεράς.

Πέρασαν 60 χρόνια και είμαστε πάλι στην ίδια θέση. Αντί για Η.Π.Α. η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. Αντί των κ.κ.Κλάιυ, Πιορυφόϋ κ.συν,.  ο κ. Τόμσεν και συν. Και χρωστάμε, πιο πολλά απ’ ότι τ’ άλλα κράτη. Και μας ξεφωνίζουν οι ξένοι για την άδικη φορολόγηση, για την επιχειρηματική ελίτ και για την αντιπαραγωγική δομή μας. Και εμείς βλέπουμε τον έναν ( άντε τους 3-4 ) διεφθαρμένους πολιτικούς να προσάγονται στην δικαιοσύνη, για να ικανοποιηθεί το ρηθέν ότι το « μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο». Και Κύπρος πάλι αβοήθητη. Και η ανεργία φουντώνει, η φτώχεια εξαπλώνεται, το δημόσιο ανεπαρκή να εκτελέσει τις λειτουργίες του. Και συνεχίζουμε με φανατισμό να καταγγέλλουμε οι μεν τους δε. Και τρέχουμε στον βουλευτή να μας βολέψει, ανήθικοι μικροί άνθρωποι

Πως μπορεί να επαναλαμβάνεται η ιστορία με τόσο τραγική μονοτονία; Έχει μέλλον αυτό το κράτος, αυτός ο λαός ή είναι στο DNA του να μην βελτιωθεί καθόλου; Φταίει το πολιτικό σύστημα ή οι πολίτες είναι εθισμένοι να το οδηγούν σε αυτή την εξαθλίωση;

Χωρίς σοβαρή προετοιμασία, τουλάχιστον μίας αποφασισμένης και με κατάλληλη παιδεία μειοψηφίας, νομίζω ότι άδικα γίνεται η δημόσια συζήτηση. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ούτε παραγωγικά, ούτε θεσμικά. 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63809845Οι

Οι Έλληνες πλήρωσαν και θα πληρώνουν για πολλές δεκαετίες το χρεοκοπημένο κράτος τους και τις χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας. Αυτό όμως που τους κάνει αξιολύπητους (και δύσκολα αντέχεται) είναι να έχουν μεγαλώσει και σπουδάσει τα παιδιά τους και να τα βλέπουν να φεύγουν, να σταδιοδρομούν και να κάνουν οικογένειες σε μακρινές χώρες. Θλιβερή ανταμοιβή, για τις πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές τους. Ιδιαίτερα δε είναι βαρύ και άδικο για όσους υπήρξαν έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες. Όσο για την καλή εκδοχή του φαινομένου, ότι δηλ. όσοι επιστήμονες έφυγαν θα αποκτήσουν μεγάλη εμπειρία, αυτό θα ήταν δικαιολογία πριν 30 ή 80 χρόνια, τότε που αναπτυσσόταν η χώρα. Τώρα και για πάρα πολλά χρόνια δεν υπάρχει ελπίδα να επιστρέψουν για να εφαρμόσουν εδώ τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.  

Αυτή η μανία των τελευταίων χρόνων να στέλνουν τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα στη σύνταξη,είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα έχει άσχημη κατάληξη για τους συνταξιούχους. Σε λίγο δεν θα υπάρχει πλέον ικανός αριθμός εργαζομένων για να θρέψει τους συνταξιούχους.

Έτσι αναπόφευκτα θα προκύψει το γνωστό σκηνικό: τα ΜΜΕ των βόρειων Ευρωπαϊκών χωρών παρουσιάζουν ρεπορτάζ για τους συνταξιούχους Έλληνες που ζουν με τα λεφτά των εργαζομένων του Βορρά, ακολουθεί η Τρόικα που απαιτεί δραματικές μειώσεις των συντάξεων (και των μισθών), αρχίζει η σθεναρή αντίσταση της κυβέρνησης, πρωτοστατεί ο Κουβέλης ως ο πλέον αδιάλλακτος, τελικά συμφωνούν σε όσα τους ορίζει η Τρόικα ( που έχουν και μια κάποια λογική: πως θα πληρώνεις τόσες συντάξεις;) και ολοκληρώνεται το σκηνικό με κάποιο διάγγελμα πρωθυπουργού πως χρειάζονται θυσίες αλλά δεν πάνε στράφι γιατί έρχεται η ανάπτυξη και παραμείναμε στο ευρώ. Ο Κουβέλης μιλάει για δικαίωση της πολιτικής επιλογής του, μέσα στο πλαίσιο να σώσουμε την πατρίδα. Ο Βενιζέλος είναι σε ταξείδι στο εξωτερικό ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά.

Αν μετά από όλα όσα θα συμβούν ψάξετε να βρείτε ποιος έφταιξε, μην κουράζεστε. Κοιτάξτε στον καθρέπτη.

Είναι γνωστή η έκφραση. Τι λέμε πολύ συχνά. Κυρίως στο γήπεδο: “ Άμα δεν σε θέλει η μπάλα”. Το βιντεάκι από αγώνα τοπικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στην Λέσβο, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. 

Σύντομη παρουσίαση ενός πρωτοποριακού εγχειρήματος που θα συμβάλει στην αλλαγή της χειρουργικής , και όχι μόνο πρακτικής, στη χώρα μας, διασφαλίζοντας υψηλή ποιότητα φροντίδας στους ασθενείς, λιγότερη οικονομική επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων, καλύτερη διαχείριση των νοσοκομειακών κλινών και περισσότερη ωφέλεια στην ελληνική κοινωνία.

Όταν στη δεκαετία του 80  δούλευα στην τότε Δυτ. Γερμανία, οι καταλήψεις κτιρίων από νεαρούς και νεαρές ήταν πολύ διαδεδομένες. Παλαιά εγκαταλελειμμένα κτίρια ή παλαιά σε αχρηστία εργοστάσια γινόντουσαν χώροι όπου νεαροί, αριστερής ή φιλελεύθερης ιδεολογίας έβρισκαν στέγη και μέρος να αναπτύξουν την κοινότητα και τα ενδιαφέροντα τους. Συχνά υπήρχαν αντιπαραθέσεις με τους γείτονες ή την αστυνομία.

Ακόμα και σήμερα αυτό το κίνημα των καταλήψεων είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες σχεδόν τις χώρες. 

Καμιά φορά γίνονται και ταραχές, όπως πρόσφατα στη Ζυρίχη ( μία πλούσια πόλη, που προσωπικά με ευχαρίστηση θα την επέλεγα για να δουλέψω και να ζήσω).

Τα αναφέρω αυτά, γιατί πολύ συχνά πέφτουμε θύματα του απομονωτισμού μας, νομίζοντας πως αυτά που συμβαίνουν π.χ. με τη βίλα Αμαλία ή άλλες βίλες ( όλα τα παλιά κτίρια βαφτίστηκαν βίλες) είναι κάτι το πρωτόγνωρο, τρομερό και φοβερό. Τίποτε απ’ όλα αυτά: συνηθισμένες καταστάσεις. 

Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποια διακριτική παρέμβαση των Δήμων , για να μην γίνουν οι χώροι εστίες μόλυνσης και κάποιος διακριτικός έλεγχος από την αστυνομία, ώστε οι καταλήψεις να μην αποτελούν βάση παράνομων δραστηριοτήτων ( και βέβαια σ΄αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία περίπτωση η πολιτική έκφραση και δραστηριότητα των “καταληψιών”, εφόσον βέβαια δεν προκαλείται εξ αυτής βλάβη σε άτομα και αγαθά).

Είχα επισημάνει σε παλαιότερη ανάρτηση κάποιες θολές δοσοληψίες μεταξύ των εκπροσώπων των φαρμακευτικών συλλόγων με το Υπουργείο, με αφορμή την ταλαιπωρία των ασφαλισμένων να εξασφαλίσουν φάρμακα λόγω των απεργιών και της μη αποδοχής των συνταγών των ασφαλιστικών ταμείων από τα φαρμακεία. Και αυτή η επισήμανση είχε δημιουργήσει αντιδράσεις από φίλους φαρμακοποιούς και μη ( Λογικές, στο βαθμό που όλοι έχουμε χορτάσει απ’ αυτό που αποκαλείται “ κοινωνικός αυτοματισμός”, αλλά στο οποίο δεν θα μπορούσα να υποκύψω λόγω ήθους και νοημοσύνης).

Όμως, μία σημερινή είδηση επαληθεύει την βασική εκτίμηση, ότι δηλ. δίνονται αντιπαροχές στους φαρμακοποιούς, για να εξισορροπηθούν οι χρηματικές καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην πληρωμή των ταμείων.

Μία απ’ αυτές τις αντιπαροχές ήταν η καθιέρωση της συνταγογράφησης   από τους γιατρούς της δραστικής ουσίας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ο γιατρός γράφει τη βασική, χημική, ουσία που πρέπει να πάρει ο ασθενής και ο φαρμακοποιός επιλέγει ποιας εταιρείας το σκεύασμα θα χορηγήσει στον ασθενή. 

Αν υπάρχουν 4-5 σκευάσματα με ίδια τιμή και 2-3 με λίγο ακριβότερη, ποιο θα διαλέξει ο φαρμακοποιός; Αυτό που έχει καλύτερο χρώμα στη συσκευασία; Αυτό που έχει πιο συμπαθητικό όνομα; ή αυτό από το οποίο μπορεί να έχει μεγαλύτερο κέρδος, άμεσο ή έμμεσο, φανερό ή κρυφό;

Η ιστορία της δραστικής ουσίας έχει, εκτός των άλλων, να κάνει και με το κέρδος που μπορεί να υπάρχει στην προτίμηση του α ή του β σκευάσματος. Μέχρι σήμερα αυτό το αφανές κέρδος το είχαν οι γιατροί. Στην χειρότερη εκδοχή το εξαργύρωναν με άμεσο ή έμμεσο προσπορισμό υλικών ωφελημάτων. Στην καλύτερη εκδοχή πάνω του στήριζαν μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τους ( διοργάνωση ή συμμετοχή σε συνέδρια, έκδοση ή συνδρομή ιατρικών περιοδικών κ.ο.κ.). Οι φαρμακοποιοί είχαν το επίσημο ποσοστό κέρδος τους από τις πωλήσεις, που περικόπηκε τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα για τα ακριβά σκευάσματα, καθώς θεωρήθηκε εξαιρετικά υψηλό.

Συνεπακόλουθο, αυτής της για χρόνια ανέλεγκτης σχέσης φαρμακευτικών εταιρειών και γιατρών ήταν η υπερσυνταγογράφηση. Φαινόμενο που εκτός της ζημιάς στα ασφαλιστικά ταμεία και της πιθανής επιβάρυνσης της υγείας των ασθενών, εξυπηρετούσε και τους φαρμακοποιούς, αφού αύξανε σημαντικά το τζίρο των φαρμακείων.

Η ελεγχόμενη καλή πρακτική στη συνταγογράφηση ( μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και άλλων απλών μέτρων), η προώθηση των αξιόπιστων γενοσήμων και η στήριξη της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας είναι μέτρα που μπορούν και τις δαπάνες να συγκρατήσουν και τους ασθενείς και τα ταμεία τους να προστατέψουν. Και αυτός θα έπρεπε να είναι ο συνετός και αποτελεσματικός τρόπος επίτευξης μιας ορθολογικής κατανάλωσης ( και δαπάνης) φαρμάκων.

Η συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας αφήνει πλέον την επιλογή του σκευάσματος στον φαρμακοποιό. Έναν φαρμακοποιό που σήμερα έχει περισσότερο από ποτέ αναπτύξει τον διττό ρόλο: και επιστήμονας και έμπορος. Όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει, στις δύσκολες οικονομικά συνθήκες, για να ζήσει ο επιστήμονας φαρμακοποιός, πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι καλός έμπορος. Αυτό το γνωρίζουν οι φαρμακευτικές εταιρείες και για να επιζήσουν και αυτές θα πρέπει να βρουν τρόπο να προωθήσουν το προϊόν τους ( αφού στην ουσία του είναι ίδιο με τις άλλες ανταγωνίστριες εταιρείες). Σ’ αυτό το “ενδιαφέρον προώθησης” ελπίζουν οι συνδικαλιστές των φαρμακοποιών να βρουν την παρηγοριά για τις δυσκολίες εσόδων από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Εκτιμώ ότι κάνουν λάθος. Δεν πρόκειται να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και ίσως να αποτελεί το τυράκι στη φάκα που πολλοί επιθυμούν να του στήσουν και δεν είναι άλλη από την απώλεια της μη ιατρικής – φαρμακευτικής δραστηριότητας τους, όπως είναι π.χ. η πώληση προϊόντων διατροφής, καλλυντικών, φαρμάκων που δεν χρειάζονται συνταγογράφηση κ.ο.κ. Γιατί κανείς δεν θα βρει παράλογη μία απόφαση της πολιτείας η οποία θα ζητά από τον επιστήμονα που απασχολείται με το να βρει το κατάλληλο σκεύασμα για τον ασθενή του, να σταματήσει πλέον να ασχολείται με αλλότρια πράγματα και να πουλά βρεφικό γάλα ή υποδήματα ή είδη διατροφής ή καλλυντικά κ.ο.κ.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά στους υπεύθυνους που κυβερνούν. Γι΄αυτό και προσπαθούν να ανακαλύψουν ισοδύναμα μέτρα για να κατευνάσουν τους γιατρούς ( καθώς η ευθύνη συνταγογράφησης είναι όπως και να το δούμε βασικό μέρος της ιατρικής πρακτικής). Ψάχνουν το ισοδύναμο δώρο και επειδή είναι δύσκολο να βρεθεί για όλους, θα επικεντρωθούν να το δώσουν σ’ εκείνους που έχουν πιο πολύ δύναμη και βρίσκονται σε στενότερη επαφή με τα κέντρα εξουσίας.  Ήδη κάτι πειραματίζεται ( Και θα το σχολιάσω στην ώρα του). 

Υ.Σ 1. Αν ρωτήσετε: τι γίνεται με τον ασθενή, η απάντηση είναι: Ποιος ασθενής; ποιος ασχολείται με αυτόν;

Οι προτεραιότητες είναι: Πρώτον, οι επιταγές της τρόικας.  Δεύτερον, οι διορθώσεις των αποτυχιών της οικονομικής πολιτικής. Τρίτον, οι μικροσυμβιβασμοί με τις κοινωνικές ομάδες. Τέταρτον, τα ισοδύναμα των εξυπηρετήσεων.

Αρκετά δεν έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες; 

Υ.Σ. 2. Δηλώνω ότι δεν έχω κάποια σύγκρουση συμφερόντων γράφοντας τα παραπάνω, γιατί προσωπικά συνταγογραφώ ένα αντιβιοτικό σε επιλεγμένες ασθενείς κατά την εγχείρηση ( κόστους 1,90 – 2,5 ευρώ) και στις κατάλληλες περιπτώσεις ασθενών χορηγώ  ένα χάπι ( κόστους από 5-6 ευρώ έως 50-60 ευρώ).

Όμως, έχω ζητήσει τη βοήθεια των φαρμακευτικών εταιρειών να διαφημιστούν σε εκδοτικές προσπάθειες που είχα αναλάβει με στόχο  την ενημέρωση των συναδέλφων μου για ογκολογικά θέματα. Και εκτιμώ όσες εξ αυτών βοήθησαν, γιατί το έπραξαν με αίσθηση ευθύνης και σεβασμού της προσωπικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας μου.

Σκέψεις για την κρίση στον τομέα υγείας και ιδιαίτερα σ’ ό,τι έχει σχέση με τον αντικαρκινικό αγώνα.

Περιδιαβαίνοντας τις ειδησεογραφικές σελίδες, παρατήρησα πως ένα από τα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα είναι και αυτό της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας ( των ακινήτων, όπως αναφέρονται), Είναι μεγάλο το ποσό, όπως υπολογίζουν, και ως εκ τούτου οι κυβερνώντες θεώρησαν καλό να το εκμεταλλευθούν.

Η εικόνα, όμως, που συνοδεύει το σχετικό ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ είναι όλα τα λεφτά για αυτή την ακίνητη περιουσία. Είναι μία εικόνα παρόμοια μ’ αυτή που βλέπω καθημερινά από τα παράθυρα του Άγιου Σάββα, στις πολυκατοικίες που σκαρφαλώνουν στα Τουρκοβούνια. Και ενώ έχουν περάσει 27 χρόνια που τη βλέπω δεν μπορώ να την συνηθίσω και να την ανεχτώ. 

Ένας συνταξιούχος συνάδελφος που ήταν να νοσηλευθεί για εξετάσεις στο νοσοκομείο μας δεν έμπαινε όταν τον καλούσαν για εισαγωγή αν δεν εξασφάλιζε ότι το δωμάτιο του θα βλέπει τον Λυκαβηττό ( και όχι τα τσιμενταρισμένα Τουρκοβούνια). Το θεωρούσαν παραξενιά. Το θεωρώ φυσιολογικό και υγιές. Αυτό το αίσχος είναι η Αθήνα μας ( “της γης το δακτυλίδι”).

Αυτή η ασχήμια γύρω μας κυριαρχεί στην πρωτεύουσα. Αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό η αστική περιουσία των Ελλήνων. Γιατί και οι επαρχιακές πόλεις σαν μεταστάσεις της Αθήνας μοιάζουν. Αυτή η ασχήμια υπολόγισαν πως έχει αξία 770 δισ ευρώ! Κοροϊδευόμαστε;

Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής, γι ανα ενισχύσω την άποψη μου πως δεν έχει κάποια σοβαρή αξία: Θα διαλέγατε να κάνετε τις ετήσιες διακοπές που τόσο ονειρεύεστε όλο το χρόνο σ’ ένα τέτοιο μέρος; (που σε αναλογία θα αντιστοιχούσε να πάτε ως τουρίστας στην πόλη της  Γάζας); Δεν το βλέπουμε πως χρόνο με το χρόνο μειώνεται ο αριθμός των ξένων επισκεπτών στην Αθήνα; Η ακίνητη περιουσία των Αθηναίων είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά χαμηλή ( Δεν είναι ίδια με της Βιέννης, της Πράγας , του Βερολίνου κ.ο.κ.). Αν δεν ήταν οι αρχαίοι μονο τίποτε πλοία αποφασισμένων εθελοντών θα μας επισκέπτονταν. Και αυτά για λίγο..

Έτσι. λοιπόν, ας μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια. Και μία απ’ αυτές είναι ότι ζούμε σε τρισάθλιες πόλεις. Υπερτιμημένες, φούσκα κανονική, γιατί έτσι συνέφερε τράπεζες, κατασκευαστές, πολιτικούς και ιδιοκτήτες. Από το σκάσιμο της φούσκας, ο θόρυβος θα τρομάξει μόνο τους πολιτες – ιδιοκτήτες. Έτσι ενώ στην πραγματικότητα η αστική περιουσία μας θα  ήταν αντίστοιχη με εκείνη στις φαβέλες της Βραζιλίας, εμείς θα καλούμαστε να πληρώσουμε φόρους Λονδίνου.

Ήμασταν φτωχοί προτού ακόμα μπούμε στο ΔΝΤ.

Ακόμα και ο καιρός σήμερα το μεσημέρι ήταν ευδιάθετος, έτσι που να ταιριάζει στη διάθεση όλων όσων συγκεντρώθηκαν στο κτίριο του Υπουργείου Υγείας για να παραστούν στην υπογραφή της μεγάλης δωρεάς της Κας Λάτση στο νοσοκομείο “ Ο Άγιος Σάββας”, για να ανακατασκευαστεί το παλαιό κτίριο του πρώην 6ου θεραπευτηρίου Ι.Κ.Α. και να δημιουργηθεί το πρώτο στη χώρα μας αυτοδύναμο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας.

Το υπολογιζόμενο κόστος ανακατασκευής και εξοπλισμού του Κέντρου θα φτάσει τα 4 εκατομμύρια ευρώ και εκτιμάται να έχει ολοκληρωθεί εντός 14 μηνών. Η προσφορά της Κας Λάτση γίνεται από την προσωπική της περιουσία, στη μνήμη του ανδρός της Νίκου Κούρκουλου ( το όνομα του οποίου, με απόφαση του Υπουργείου, θα φέρει το Κέντρο).

Η προσφορά της κας Λάτση θα βοηθήσει σημαντικά τους ογκολογικούς ασθενείς, αφού θα μπορούν να εξυπηρετηθούν ταχύτερα, ασφαλέστερα και   υπό συνθήκες αυξημένης ποιοτικής φροντίδας, όπως ταιριάζει στα σύγχρονα κέντρα ημερήσιας νοσηλείας.

Η ευγενική πράξη της Κας Λάτση αναδεικνύεται και από το γεγονός πως σε μία περίοδο σκληρής δοκιμασίας και συχνά αναιτιολόγητης απαξίωσης του δημόσιου τομέα, δείχνει την εμπιστοσύνη της και παραδίδει το έργο που θα δημιουργήσει στην πλήρη κυριότητα και υπευθυνότητα του Νοσοκομείου “ Ο Άγιος Σάββας”, δηλ. στο Εθνικό Σύστημα Υγείας,

Προσωπικά αισθάνομαι πανευτυχής για τρεις λόγους: 1) γιατί οι προσπάθειες ετών  να προωθηθεί η ημερήσια νοσηλεία ως μία σύγχρονη, ασφαλής και ποιοτική πρακτική βρίσκει μέσα απ’ αυτή τη δωρεά και του τρόπου που αυτή υλοποιείται την καλύτερη δυνατή στήριξη. 2) γιατί αισθάνθηκα υπερήφανος που μία ομάδα στελεχών του δημόσιου τομέα (του νοσοκομείου μου) έδειξε πως μπορεί να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις σύγχρονες προκλήσεις και στην απαιτητική συνεργασία με επίλεκτα στελέχη ενός  από τους πιο επιτυχημένους φορείς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη χώρα μας ( τα στελέχη του ιδρύματος “ Ι. Λάτση” και τους συνεργάτες του. Οι οποίοι μ’ εντυπωσίασαν για την ανθρωπιά και την επαγγελματική επάρκεια τους). και 3) γιατί μέσα στην κατήφεια των τελευταίων ετών αυτή η δωρεά μας δίνει το δικαίωμα να ξαναδούμε το μέλλον με αισιοδοξία και να αφιερωθούμε στην ευχάριστη δημιουργία όλων εκείνων των προϋποθέσεων που θα καταστήσουν το Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας “ Νίκος Κούρκουλος” πρωτοπόρο στην εξυπηρέτηση των ασθενών μας. Νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Το χρωστάμε εξάλλου στους ασθενείς μας, στη νέα γενιά που θα μας διαδεχθεί και στην ευγενική δωρήτρια.