Η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι εξαιρετικά ασταθής. Η χώρα βρέθηκε σε τεράστια κρίση και οι πολιτικές ηγεσίες δεν φαίνεται να επαρκούν για να συσπειρώσουν τους πολίτες και να οδηγήσουν την Ελλάδα σε κάποια λιγότερη επώδυνη λύση – διέξοδο. Είναι θλιβερή η επιτροπεία που μας έχει επιβληθεί και ολοένα περισσότερο γίνονται συνειδητά το εύρος και το βάθος της ευχής του Όλι Ρεν όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα : “ Καλό κουράγιο”.

Η αγανάκτηση του κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Ο θυμός, που συνεχίζει να συσσωρεύεται, έχει πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Σε λίγο αυτοί που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, θα είναι πάρα πολλοί. Και αυτοί δεν σκέφτονται ούτε την χώρα, ούτε τους άλλους. Σε μία κοινωνία εθισμένη στην ατομικότητα, αυτή η δυστυχία των ατόμων οδηγεί αναπότρεπτα ή σε αναστολή δημοκρατικών ελευθεριών ή σε κοινωνική διάλυση.

Γι΄αυτό το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι μία ανεξέλεγκτη αναταραχή. Μία τυφλή, εκδικητική βία και μια πλήρη αποσύνθεση των ήδη τραυματισμένων κοινωνικών συνοχών μας.

Προσοχή, απ’ όλους. Όχι στην βία και την ανώφελη αναταραχή. Συντεταγμένα να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Να μην ξεχάσουμε αυτούς που μας πλήγωσαν και μας αγνόησαν. Αυτούς που φέρανε τη νέα γενιά να έχει ως διέξοδο τη μετανάστευση. Να τους τιμωρήσουμε με την κοινωνική απαξία και αποκλήρωση. 

Ταυτόχρονα έχουμε και μια άλλη υποχρέωση: αφού θεωρήσουμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο, να αναζητήσουμε τη λύτρωση απ’ αυτή την κατάσταση μέσα από πιο δημιουργική και αποδοτική εργασία. Να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε περισσότερο ( και ας παρεξηγήθηκε ο Γερμανός αντι-καγκελάριος που συνέστησε το ίδιο). Να ελαττώσουμε την περιττή πολυτέλεια, να μάθουμε να ζούμε πιό απλά, πιό λιτά. Δεν θα πεθάνουμε, θα ζήσουμε καλύτερα.

Ταυτόχρονα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας προς τη νέα γενιά και τους κοινωνικά πιο αδύναμους, φροντίζοντας να μειώσουμε τις αμοιβές ( όσοι είναι πιο εύποροι), αλλά αυτός ο πλούτος να διατεθεί σε πραγματικό ταμείο αλληλεγγύης και δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Αν ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να φτιάξει θέσεις εργασίας με προοπτική, ας φτιάξει η οργανωμένη κοινωνία. 

Νηφάλια, όσο αυτό είναι δυνατό, ας ψάξουμε για διεξόδους. Βλέποντας τη κρίση να ταρακουνά το οικοδόμημα του νεοελληνικού κράτους, αρχίζουν να διακρίνονται πιο καθαρά οι αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλουν όλοι εκείνοι που αποτέλεσαν το παρασιτικό στρώμα που απομύζησε το Δημόσιο να μην χάσουν τη βολή τους. Εκτιμώ ότι είναι στα τελευταία τους. Παράλληλα με ευχαρίστηση διακρίνω μία ολοένα και πιο έντονη σύμπτωση απόψεων διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων. Χριστιανοί, απλοί ή οργανωμένοι, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι και αριστεροί αναδεικνύουν ο καθένας από την μεριά του τις ανάγκες απαλλαγής από το παρελθόν, της δίκαιας πολιτείας , μιας πιο λιτής ζωής, μιας απελευθέρωσης από την ηθική παραζάλη της βαλκανικής νεωτερικότητας μας κ.λ.π. Καλό σημάδι, αυτό. 

Υπάρχουν λεφτά, πολλά απ’ ότι λένε, στις ξένες τράπεζες, στο όνομα φυσικών προσώπων, αλλά και εξωχώριων εταιρειών. Είναι λεφτά που αποκτήθηκαν από νόμιμη ή παράνομη ( ως επί το πλείστον) δραστηριότητα εν Ελλάδι. Είναι ιδιοκτησία ανθρώπων που πάνω από το κοινό καλό έχουν το ατομικό συμφέρον τους.

Αν το σύνθημα στο πανό εννοεί αυτά τα χρήματα, τότε κάποια θετική επίπτωση θα είχε. Σωστότερο και πιό εφικτό , θα ήταν να απαιτηθεί η φορολόγηση αυτών των χρημάτων. Και να είναι μία απαίτηση διαρκείας. Δυστυχώς, η επιστροφή κάποιων ποσών έχει γίνει αρκετές φορές και πάντα με την ευλογία του κράτους που προστατεύει τους επιστρέφοντες από τις φορολογικές αρχές. Σε λίγο , όλοι αυτοί που τα έβγαλαν, θα τα επιστρέψουν για να αγοράσουν πάμφθηνα γή και επιχειρήσεις. Και θα τους δώσουμε και κίνητρα ( απαλλαγές, επιδοτήσεις). Εμείς ο λαός θα τα πληρώσουμε και αυτά ( Εξάλλου ζητάμε με το σύνθημα την επιστροφή τους) 

Όμως, το αίτημα αφορά τα ποσά που δανείστηκε η χώρα. Και εδώ το λάθος είναι ότι τα περισσότερα λεφτά “έχουν φαγωθεί” από πάρα πολλούς. Αυτά που αναζητούν ως προϊόν παρανομιών από πολιτικούς είναι μικρό μόνο ποσοστό σε σχέση με τα χρήματα που σπαταλήθηκαν από κάκιστες πολιτικές ( τις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών επιδοκίμαζε όλα αυτά τα χρόνια).

Αυτά τα χρήματα όχι μόνο δεν θα έρθουν πίσω, αλλά ήδη πληρώνουμε τους οικονομικά και κοινωνικά δυσβάστακτους τόκους τους.

Το σύνθημα που θα έπρεπε να γράφει το πανό είναι: “ Ποτέ πια άλλη σπατάλη. Σεβασμός στο δημόσιο χρήμα”.

Όσο για την απαίτηση για τιμωρία: μάταιος ο κόπος. Οι ηθικοί αυτουργοί ( με τις υλικές αντιμισθίες), οι εκπρόσωποι αυτών που διαδηλώνουν, φρόντισαν για την ασυλία τους. Οι ένοχοι πίνουν σαμπάνια σε εξοχικά και κότερα, ενώ οι “αθώοι” διαδηλωτές είναι αυτοί που τελικά κινδυνεύουν να βρεθούν φυλακή, είτε για τις διαμαρτυρίες τους, είτε γιατί δεν πλήρωσαν τα σπασμένα των άλλων.

Η γυναίκα ήταν ζωηρή και δεν το έκρυβε. Όλοι στη γειτονιά το ήξεραν από χρόνια, πολλοί το απολάμβαναν, ο σύζυγος, όμως, δεν καταλάβαινε τίποτα. Ούτε κάποια μισόλογα, ούτε κάποιες ενδείξεις. Κάποια στιγμή, όμως, η ζωηράδα έφτασε στο απροχώρητο και όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρυφτεί αλλά έγινε βούκινο, που λέμε. Ο απατημένος σύζυγος νευρίασε, έβαλε τις φωνές την έστειλε στο σπίτι της, την ξαναδέχθηκε πίσω, αλλά της απαγόρευσε τα “σούρτα-φέρτα”. Κατάλαβε, βέβαια, ότι οι γειτόνοι κάτι πρέπει να ξέρανε και χωρίς να χάσει την αυτοπεποίθηση του, έλεγε με νόημα σε όποιον συναντούσε: “Ξυπνήσαμε κύριε. Τι νομίζεις;”

Αν η μικρή ιστοριούλα προκαλεί αισθήματα απαξίωσης για τον πρωταγωνιστή  σύζυγο, το ίδιο απαξιωτικό δεν είναι να λέμε ότι ξυπνήσαμε ως λαός με τόση μεγάλη καθυστέρηση; Τι σοβαρότητα και αυτοεκτίμηση κρύβει το να παίρνεις χαμπάρι την καταστροφή όταν αυτή έχει ξεκινήσει ( και να το διαλαλείς κιόλας); 

Αργά “ξυπνήσαμε” και τον αργό, κανείς δεν τον συμπαθεί, εκτός αν είναι μεγαλόψυχος ( κάτι που δεν συμβαίνει σε αγορές και διακρατικές σχέσεις)

Εφόσον καθυστερήσαμε, ας μη το διαλαλούμε. Δεν είναι υπέρ του λαού, ούτε σημαίνει κάτι σε κάποιους. 

Αν συνέχιζα με ιστοριούλα, θα έλεγα ότι φαντάζομαι το πλήθος να φωνάζει στους δρόμους πως ξύπνησε και μια παρέα απ’ αυτούς που πράγματι έφαγαν πολλά, να κάθεται ψηλά, σε κάποιο roof garden και να τους χαζεύει πίνοντας scotch και martini και να σχολιάζει:  "Ξυπνήσαν ρε τα κορόιδα", “ Χα, χα, χα”, “ Και το φωνάζουν. Δεν βαριούνται με τόση ζέστη;”.

Η πλατφόρμα που χρησιμοποιώ για το ιστολόγιο μου είναι γεγονός ότι μου αρέσει. Το χρώμα, το στήσιμο είναι πολύ καλά, όπως και το ανέβασμα φωτογραφιών, ενώ η παρουσίαση του αρχείου τέλεια.

Δυσκολίες υπάρχουν στην προσθήκη κάποιων επιπλέον λειτουργιών (gadjet), γιατί χρειάζεται να έχεις παραπάνω γνώσεις σε υπολογιστές για να τα καταφέρεις. Μία απ αυτές, νομίζω ότι υπερνικήθηκε: να μπορεί κάποιος να κάνει σχόλια στα γραφόμενα μου. Την έλλειψη αυτής της δυνατότητας μου την επισήμανε ο εκλεκτός “αέρας- πατέρας”. Νομίζω ότι το τακτοποίησα και ελπίζω να λειτουργήσει. 

Μία αντιπάθεια μου, που πρέπει δημοσίως να εκφράσω, είναι αυτό το follow on tumblr (το να υπάρχουν followers). Το θεωρώ πολύ αμερικανιά. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά ο συνειρμός που κάνω είναι αυτός για το παραμύθι  που ένας νεαρός έπαιζε την φλογέρα και μάγευε τα ποντίκια και τον ακολουθούσαν. Οι φίλοι, οι γνωστοί και οι αναγνώστες μου δεν είναι ποντίκια και εγώ δεν παίζω ( ούτε επιθυμώ να παίξω) φλογέρα. Γι΄αυτό δεν θέλω κανέναν follower. ( Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν πολυσυμπαθώ το twitter).

Συνηθίζω να διαβάζω γερμανικό τύπο ( εφημερίδες και περιοδικά από Γερμανία, Ελβετία και Αυστρία). Τώρα το βράδυ συγχίστηκα, ενώ δεν θα έπρεπε ( ακόμα δεν συνήθισα;).

Πρώτη είδηση και πάλι η Ελλάδα. Η “Νέα εφημερίδα της Ζυρίχης” ( που εκδίδεται από τον 17 αιώνα) έχει στην ιστοσελίδα της πρώτο θέμα τις δηλώσεις του επικεφαλής της τρόϊκα, ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα στην Ελλάδα, αφού η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους, αλλά αυτό μόνο δεν φτάνει. Και αναφέρει ως παράδειγμα την αδυναμία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού του κράτους, που δεν μπορεί να εφαρμόσει τις κυβερνητικές αποφάσεις. Το ίδιο θέμα, μαζί με άλλα που αφορούν τα της πιθανής χρεοκοπίας της Ελλάδας έχει και ο γερμανικός “ Καθρέπτης” ( Spiegel).

Το έχουν φωνάξει τόσες φορές οι άνθρωποι, το έχουν πει ευγενικά, αλλά και τώρα τελευταία πολύ πιο έντονα: υπάρχει τεράστια φοροδιαφυγή στη χώρα μας που δεν μπορούν οι κρατικές υπηρεσίες να την ελέγξουν. Έτσι, την πληρώνουν άδικα οι συνεπείς φορολογούμενοι και οι αδύναμοι. Kαι δουλειά δεν γίνεται.

Αυτοί οι “κακοί”, αυτοί οι “παλιοτροϊκανοί" μιλούν και δρούν καλύτερα από τους δικούς μας πολιτικούς.

Άλλο ένα παράδειγμα: ο "κακός” γερμανο-βιετναμέζος αντικαγκελάριος, αλλά και ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων δήλωσαν δημόσια μπροστά στους Έλληνες βιομηχάνους ( μεσάζοντες στην ουσία): “Αν εσείς δεν φέρετε τα χρήματα στη χώρα σας και δεν επενδύσετε, τι περιμένετε από εμάς;”. Και τι απάντησε ο δικός μας πρόεδρος ο α-βιομήχανος ( που πούλησε τη βιομηχανία του μπαμπά του και τώρα είναι συλλέκτης έργων τέχνης και σκεφτόταν να ασχοληθεί με την αντιπροσώπευση οπλικών συστημάτων): “ τα χρήματα τα πήραν οι νοικοκυραίοι και τα καταχώνιασαν, όπως η γιαγιά, κάτω από το στρώμα”. ( Α, ρε Σαπφώ Νοταρά έφυγες νωρίς. Τώρα έπρεπε να ήσουν εδώ να ηγηθείς με την κραυγή σου του σαρώματος που πρέπει να γίνει)

Αυτό που είπε ο τροϊκανός στη συνέντευξη του και αυτά που είπαν οι γερμανοί επισκέπτες δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε με συνθήματα περί συνωμοσίας και άλλα ευκολοχώνευτα. Οι άνθρωποι αυτοί, λόγω θέσης , συχνά λένε την αλήθεια. Το ότι αυτή μας πληγώνει, είναι δικό μας φταίξιμο. 

Είναι λογική η αγανάκτηση του λαού. Η υποβάθμιση του επιπέδου της υλικής ευδαιμονίας του είναι σημαντική. Κανένας λαός δεν ενθουσιάζεται, όταν το μέλλον του είναι πολύ χειρότερο από το παρόν του. Και είναι λογικό να διαδηλώνει την αντίθεση ή την αγανάκτηση του. Ως εδώ, κανένας δεν διαφωνεί. 

Όμως, ενάντια στο ρεύμα, προσωπικά θα ήθελα να εκφράσω τις διαφωνίες μου για ορισμένες κατευθύνσεις αυτής της διαμαρτυρίας:

Η πρώτη μου αντίρρηση είναι το πιο συνηθισμένο σύνθημα των καιρών, αυτό που φαίνεται στην πιο κάτω αφίσα.

Τι σημαίνει δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε; Και χρωστάμε σε όλο τον κόσμο ( περιλαμβανομένων και των δικών μας συνταξιοδοτικών ταμείων) και πρέπει να πουλήσουμε γιατί δεν έχουμε από που να βγάλουμε λεφτά και τέλος, το “δεν πληρών” μόνο τρίχρονα παιδάκια με στυλωμένα πόδια θα το φώναζαν.             Άμα χρωστάς και δεν μπορείς να ζήσεις παρά μόνο αν πάρεις δανεικά από το γείτονα ή κάποιο δανειστή σου, δεν πάς να του ζητήσεις ξανά δανεικά φωνάζοντας του : δεν σου πληρώνω τα προηγούμενα που μου δάνεισες! Είναι γελοίο, έως εγκληματικά βλακώδες.

Θα έλεγα, όμως, πως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που πράγματι θα είχαν δίκαιο φωνάζοντας αυτό το σύνθημα: είναι αυτοί που συνηθίζουν να δανείζουν τις οικονομίες τους σε άλλους συνανθρώπους ( οι οποίοι με τα δανεικά κάνουν ότι τους κατέβει) και όταν έρθει η ώρα της αποπληρωμής, αδιαμαρτύρητα δέχονται την άρνηση εκ μέρους των οφειλετών να ξοφλήσουν το δάνειο και όχι μόνο αυτό, αλλά κάνουν στη συνέχεια ότι μπορούν για να τους ξαναδώσουν δανεικά από τις οικονομίες τους. Αυτοί οι συμπολίτες μας είναι οι μόνοι που υπεύθυνα μπορούν να εξωτερικεύσουν την προστακτική απαίτηση : δεν πληρώνω.

Όλοι οι άλλοι που θα ζητούσαν τα χρήματα τους στην ημερομηνία λήξης του δανείου, που θα έκαναν μηνύσεις , θα χειροδικούσαν, θα απαιτούσαν εκποίηση περιουσιακών στοιχείων ( π.χ. του τζιπ ή του εξοχικού που είχε ο οφειλέτης) και που θα ήθελαν να εκδικηθούν με κάθε τρόπο αυτόν που τους κορόιδεψε. Όλοι αυτοί ( που νομίζω είναι η συντριπτικότατη πλειοψηφία του λαού) φαίνονται υποκριτές και αναξιόπιστοι,όταν απαιτούν να μην πληρώσουν στους άλλους τώρα που είναι αυτοί οι οφειλέτες.

Μα θα μου πείτε: δεν κάναμε εμείς τα χρέη. Θα απαντήσω: και πάλι δεν λέμε την αλήθεια και υποκρινόμαστε. Τα δάνεια του ελληνικού δημοσίου συνάπτονται ή εγγυώνται από κυβερνήσεις που δρούν “ εν ονόματι του ελληνικού λαού”. Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις εκπροσωπούν τον λαό. Ο πολίτης τους έχει δώσει την εξουδιότηση να δρούν εκ μέρους του. Αν κάποιος από εσάς έδωσε σε κάποιον την εξουδιότηση να τον εκπροσωπεί και να υπογράφει αντ’ αυτού και αυτός ο κάποιος τον κατέστρεψε οικονομικά, δεν θα του λέγαμε όλοι: που έβαλες την υπογραφή σου; γιατί εξουσιοδότησες τον άχρηστο; Ε. λοιπόν, οι εκλογές ( η ψήφος) είναι υπογραφή εξουσιοδότησης. Αν είσαι ξύπνιος και ηθικός προσέχεις τι υπογράφεις και σε ποιόν δίνεις εξουσιοδότηση.

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι έξυπνο, ούτε και ηθικό, να ισχυριζόμαστε ότι εμείς δεν κάναμε τα χρέη. Όλοι μας τα κάναμε, ακόμα και αν κάποιοι ήταν στην μειοψηφία. Στη δημοκρατία οι πλειοψηφίες κυβερνούν και εκπροσωπούν την ολότητα.

………………………………………

Θα συνεχίσω και με τις άλλες διαφωνίες μου σε επόμενη ανάρτηση 

Το μέτρο της συνένωσης μικρών ή ομοειδών κλινικών που σχεδιάζει το Υπουργείο, μετά πρόταση της 1ης Υ.Π.Ε.είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αρκεί να μην λειτουργήσει ως προπέτασμα καπνού για εν κρυπτώ σχεδιασμένες άκριτες περικοπές δαπανών. 

Η αιτιολόγηση του, όπως πολύ ορθολογικά παρουσιάζεται από την Έλενα Φυντανίδου στο Βήμα της Κυριακής (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=422820&h1=true), είναι σωστή και δείχνει τουλάχιστον καλές προθέσεις.

Η επίμονη επιδίωξη κατάληψης διευθυντικής θέσης και ο άκρατος ατομισμός που τη συνοδεύει είναι απομεινάρι ενός παλαιού, αναποτελεσματικού και αντιεπιστημονικού τρόπου άσκησης της ιατρικής. Αυτό που χρειάζονται τα νοσοκομεία είναι συλλογική δουλειά και όχι καπετανάτα. Ορθολογισμό και όχι εξυπηρετήσεις μικροσυμφερόντων.