Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει τις τελευταίες ημέρες δεν είναι η αγριότητα των τζιχαντιστών. Αυτά συμβαίνουν όταν οι λούμπεν της διεθνούς κοινότητας αισθάνονται πως έχουν και αυτοί εξουσία πάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Ο κακομοίρης και χαζός εύκολα αποκτά τέτοια ένστικτα. Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η εκκωφαντική σιωπή όλων όσων προς ενός ή δύο ετών είχαν πάθει λογοδιάρροια για τη δημοκρατία στη Συρία και τον κακό Ασαντ. Αυτοί που εκπαίδευσαν τους εξεγερμένους, αυτοί που μαζευόντουσαν στα ξενοδοχεία διαφόρων πόλεων (και ιδιαίτερα στην Κωσταντινούπολη), για να φτιάξουν τη νέα Συρία, αυτοί που ξόδευαν τα χρήματα των φορολογούμενων για να δίνουν όπλα και τεχνική βοήθεια στην κάθε παραθρησκευτική σέχτα, αυτοί, λοιπόν, δεν αισθάνονται ενοχές για όσα συμβαίνουν; Μπορεί να πει κάποιος ότι είχαν άγνοια, ότι δεν τους είχαν προειδοποιήσει; Μέχρι και ο Ασαντ φώναζε για το ποιοι είναι οι αντίπαλοι του και και προειδοποιούσε ότι στο τέλος θα την πληρώσουν οι γύρω χώρες και η Δύση απ’ αυτούς τους υπάνθρωπους που εξέθρεψαν για να τον ρίξουν. ( Κανέναν πάλι δεν εντυπωσίασε το γεγονός ότι στρατιώτες και λαός της Συρίας στήριζαν με τόση πίστη και αγώνα έναν δικτάτορα – με ή χωρίς εισαγωγικά;).
Θα μου πείτε αισθάνθηκαν ενοχές αυτοί ( οι ίδιοι πολιτικοί ηγέτες) που ενίσχυσαν και πανηγύρισαν την ανατροπή του Καντάφι και την επιστροφή της “δημοκρατίας” στη Λιβύη; Δείτε τη κατάφεραν. Σε τι αραβική άνοιξη ζουν και χαίρονται οι άνθρωποι σ΄αυτή τη χώρα.
Όσο για το Ιράκ, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη αναφορά.
Αν επομένως οι στόχοι ήταν αυτοί που οι ηγεσίες των Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών και Γερμανών (μαζί και των Τούρκων) διαλαλούσαν, τότε μιλάμε για απόλυτη ανικανότητα, τόσο σε πρόβλεψη, όσο και σε σχεδίαση και υλοποίηση. Οφείλουν, τουλάχιστον, αυτοί οι υπεύθυνοι για τις καταστροφές ηγέτες να ζητήσουν συγνώμη από τους εκατοντάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένους Σύριους, Λίβυους και Ιρακινούς.
Εκτός και αν ο στόχος τους δεν ήταν η δημοκρατία, η ελευθερία και το μπλα – μπλα – μπλα, αλλά να γυρίσουν ολόκληρες περιοχές του Αραβικού κόσμου σε συνθήκες πρωτόγονης ζωής. Τότε, πράγματι, το κατάφεραν. Αλλά και πάλι οφείλουν ένα μεγάλο συγνώμη στους πολίτες της Ευρώπης και της Αμερικής, που τους απέκρυψαν τις αληθινές προθέσεις τους και τους κορόιδεψαν για τους δήθεν υψηλών ιδανικών στόχους που επεδίωκαν.
Η σιωπή δεν τους απαλλάσσει από την ενοχή. Από την τιμωρία, όμως, δεν είναι απίθανο να τους προστατεύσει. Οι λαοί έχουν συνήθως κοντή μνήμη και οι Αραβικές χώρες είναι μακρυά. Εξάλλου ποιος θα θυμάται όλα αυτά όταν αρχίσουν να έρχονται τα καραβάνια της προσφυγιάς.
Έχει σκοτεινιάσει για καλά στο Χαλάνδρι και επιστρέφω με το αυτοκίνητο σπίτι μου. Φτάνω στη διασταύρωση και πρέπει να πάω αριστερά. Σταματώ και κοιτάω δεξιά – αριστερά. Δεν βλέπω κάτι να κινείται. Ακούω όμως από μακρυά ήχο από μηχανάκι που πλησιάζει. Δεν προχωρώ. Κοιτάω στον καθρέπτη και ψάχνω να δω μήπως με πλησιάζει κάτι από πίσω. Δεν βλέπω τίποτα. Κάνω να συνεχίσω την πορεία μου, σταματώ όμως αμέσως γιατί διακρίνω ένα μηχανάκι ερχόμενο από δεξιά να περνά με ταχύτητα μπροστά από το αυτοκίνητο. Ο κουρεμένος γουλί οδηγός, κοντά στα 35-40 σταματά και μου βάζει τις φωνές. Του επισημαίνω ότι δεν φαινόταν ( πιθανόν δεν είχε τα φώτα αναμμένα ή τα φώτα δεν ήταν έντονα ή η ταχύτητα που είχε αναπτύξει ήταν μεγάλη και δεν τον είδα, ενώ τον άκουγα ή, τέλος, να μου διέλαθε της προσοχής). Σε κάθε περίπτωση πέρασε μπροστά μου ταχύτατα και από την μεριά μου τον συμβούλεψα να μην τρέχει τόσο πολύ μέσα στα στενά (όλο το συμβάν εξελίχθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα). Αρπάζεται ακόμα περισσότερο και γίνεται ακόμα πιο επιθετικός. Του ανταπαντώ δεόντως, αλλά του τονίζω πως δεν θέλω να συνεχίσω τέτοιου είδους κουβέντα μαζί του. Αυτό τον ερεθίζει ακόμα περισσότερο και συνεχίζει φωναχτά να με ρωτά αν ήθελα να τον σκοτώσω, αν ξέρω τι σημαίνει προτεραιότητα από τα δεξιά και όλα αυτά τα άνευ ουσίας μάγκικα. " Άσε με μας ρε άνθρωπε μου βραδιάτικα" του ξανατονίζω. Αυτός με το μηχανάκι σταματημένο συνεχίζει να μου επιτίθεται φραστικά. Η γυναίκα μου βάζει τις φωνές και μου λέει να φύγω. Της απαντώ, εις ευήκοον του νευριασμένου, “ πως δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος είναι βλάκας. Τι να κάνω;”. Αφού ο μονόλογος του πλέον συνεχίζει για λίγο, φεύγει. Ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται το σπίτι μου. Παρκάρω. Η κόρη μου μου λέει ότι δεν έπρεπε να τσακωθώ. Η γυναίκα μου εκτιμά ότι αυτός (που μένει ένα στενό παραπάνω) φαίνεται επικίνδυνος. Με προτρέπει να μην αφήσω έξω το αυτοκίνητο, γιατί μπορεί να του κάνει ζημιά. Έχει ίσως δίκιο. Το μάτι μου πήρε τον λεγάμενο να επιστρέφει από τον πιο πάνω δρόμο αμέσως μετά, για να δει που βρίσκομαι. Στη συνέχεια, μετά ένα πεντάλεπτο πέρασε μπροστά από το σπίτι μαζί με έναν άλλο μηχανάκια.
Συμπέρασμα: σωστή η συμβουλή να μην τσακώνεσαι. Όμως, από την άλλη, δεν πρόκειται να χαρίσω σε κανέναν, περιθωριακό ή μη, την ελευθερία μου να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Σε κανέναν δεν εκχωρώ τον ζωτικό χώρο μου, δηλ. την ησυχία του σπιτιού μου, της γειτονιάς μου και της διαβίωσης μου. Δεν θέλω να ζήσω υπό την κυριαρχία κανενός. Και αυτό αφορά όχι μόνο ό,τι προκύπτει από τις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και αυτό που ζούμε στην καθημερινή ζωή μας. Δεν ανέχομαι την καθημερινή βία στη δουλειά από τον εργοδότη ή τον συνάδελφο, στο δρόμο από προβληματικά, κακοποιά, άσπρα, μαύρα, ντόπια ή ξένα άτομα. Δεν ανέχομαι να με κακομεταχειρίζονται πουλώντας μου με υπερβολικές τιμές, παρέχοντας μου κακή εξυπηρέτηση, ασκώντας λεκτική επιθετικότητα κ.ο.κ. Η βία δεν ταυτίζεται μόνο με τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις. Βία πολύ χειρότερη είναι αυτή που ασκεί ο κάθε αντικοινωνικός και ταράζει την καθημερινή ζωή μου. Να αλλάξω τις πολιτικές επιλογές που με ταλαιπωρούν δεν είναι εύκολο. Να αντισταθώ, όμως, στην βία της καθημερινότητας είναι εφικτό. Αν δεν το κάνω, τι σόι πολίτης θα είμαι; τι κοινωνία θα συνδιαμορφώσω. Στις μεγάλες πολιτικές αλλαγές για την απραξία μου έχω το άλλοθι της αδυναμίας μου, στον μικρόκοσμο μου, όμως, όχι. Δεν μπορώ να αδρανώ. Αντί να σκύβω το κεφάλι και να μην μιλάω, οφείλω να επιλέξω την ενεργητική αντίδραση.
Η ασθενής που μπήκε στο γραφείο μου ήταν καλοντυμένη, ευειδής και χωρίς αναμονή μπήκε στο θέμα.
– Να σας δείξω το αποτέλεσμα της βιοψίας που έκανα αλλού, στην ιδιωτική κλινική “Τάδε”.
Πήρα στα χέρια μου το χαρτί και το διάβασα με προσοχή. Η γυναίκα είχε έναν μη διηθητικό καρκίνο, εξαιρετικά μικρό (τόσο στην ιστολογική, όσο και στην μαστογραφία που την οδήγησε σε βιοψία). Έναν καρκίνο ιάσιμο, που δεν σκοτώνει και όπως είχαν τα πράγματα, η επανεπέμβαση ίσως να μην έβρισκε κάποιο υπόλειμμα.
– Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μία ευρύτερη εκτομή και στη συνέχεια να συζητήσουμε με τον ακτινοθεραπευτή. Αυτή η επέμβαση μπορεί να γίνει στην μονάδα ημερήσιας νοσηλείας, να έρθετε το πρωί και να φύγετε το απόγευμα, της είπα.
Αμέσως έβγαλε έναν αναστεναγμό, που τον ακολούθησαν ένα κούνημα της κεφαλής και τα παρακάτω λόγια:
– Θέλετε να σας πω τι έχω πάθει; Θα σας πω. Με έστειλε σ’ αυτό το θεραπευτήριο, ο γυναικολόγος μου. Δύο ημέρες μετά την βιοψία με πήρε στο τηλέφωνο η χειρουργός και μου είπε ότι ξέρει το αποτέλεσμα και πως μου έχει κλείσει θέση για την επόμενη ημέρα, για να μπω στην κλινική και να χειρουργηθώ. Να διαλέξω είτε μαστεκτομή, είτε ευρεία εκτομή. Όλο αυτό θα κοστίσει 5.000 ευρώ. Της είπα ότι με αιφνιδιάζει και θέλω να το σκεφθώ. ” Τι να σκεφθείς. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.” Της είπα πως και το ποσό που μου ζητάει είναι μεγάλο. Μου απάντησε θυμωμένη, ” τι είναι αυτά που λες. Εδώ είναι ζήτημα ζωής. Καταλαβαίνεις;” Μα μπορεί να μην τα έχω της απάντησα διστακτικά. Οργισμένη με επέπληξε ” εδώ άλλοι δανείζονται ή πουλούν κάτι άμα δεν έχουν λεφτά. Καταλαβαίνεις ότι είναι ζήτημα ζωής για σένα;”. Αυτά μου είπε και με κατατάραξε. Χτες μίλησα με μία γνωστή μου και μ’ έστειλε σε σας.
Έδωσα στη γυναίκα εισιτήριο, της εξήγησα το μη άμεσα πιεστικό ζήτημα της περίπτωσης της και της είπα πως η δεύτερη γνώμη σε περιπτώσεις καρκίνου είναι σχεδόν υποχρεωτική.
Ήρθε πίσω από το γραφείο μου, δίπλα στην πολυθρόνα και με αγκάλιασε φιλώντας με. Παλαιότερα θα την απωθούσα διαμαρτυρόμενος, Τώρα με την πείρα που έχω την άφησα να εκδηλώσει την χαρά της.
Δεν είναι ασύνηθες να αντιλαμβάνονται οι πολίτες πως οι γιατροί και όσοι ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών υγείας παραμελούν την βασική αποστολή τους, που είναι η προστασία των ασθενών, ωθούμενοι από με μία αρκετά διαδεδομένη σ΄ αυτούς τους κύκλους αμαρτία: την απληστία. Σε βιβλίο του Γερμανού χειρουργού Michael Imhof με τίτλο « Η καταπάτηση του όρκου των γιατρών, αυτοί που κάνουν δουλειές και η χαμένη τιμή των ασθενών», που εκτενώς παρουσιάζει το περιοδικό Focus, επισημαίνονται επτά θανάσιμα αμαρτήματα της σύγχρονης ιατρικής:
Αμάρτημα 1ον: Η εμπορευματοποίηση της ασθένειας και του πόνου.
Η οικονομική θεώρηση της υγείας έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο, είτε αφορά εξοικονομήσεις ή κέρδη νοσοκομειακών φορέων, είτε αφορά ενδείξεις για επεμβάσεις ( π.χ. τοποθέτηση προσθέσεων σε αρθρώσεις) που θα μπορούσαν να μην γίνουν, αλλά γίνονται χάρη του κέρδους. Πιο αποκρουστική εκδοχή αυτής της πρακτικής: ο διαχωρισμός των ασθενών ανάλογα με το εισόδημα τους.
Και στην Ελλάδα έχουμε παρόμοια φαινόμενα. Η αρθροπλαστική ισχίου σε κατάκοιτο 90άρη δεν είναι ανέκδοτο. Ο αυξημένος αριθμός τοποθέτησης stent, επίσης. ( Ενδεικτικές αναφορές)
Αμάρτημα 2ον : Η απληστία των φαρμακευτικών εταιρειών.
Υψηλές τιμές σε φάρμακα που δεν έχουν ανταγωνισμό. Διαφορετικές τιμές από χώρα σε χώρα, διακίνηση φαρμάκων για μεγιστοποίηση του κέρδους, αποφυγή μεταρρυθμίσεων που θα εξορθολόγιζαν το κύκλωμα του φαρμάκου, είναι μόνο μερικές από τις εκφάνσεις αυτής της εκμεταλλευτικής πρακτικής εις βάρος ασθενών και ασφαλιστικών ταμείων.
Αποσύρσεις φτηνών φαρμάκων, περιορισμένος αριθμός χαπιών ανά συσκευασία, εξαγωγή φαρμάκων από τις ελληνικές σε ξένες αποθήκες, δυσφήμιση του καλού γενόσημου φαρμάκου, θα ήταν πρακτικές που θα μπορούσε να επιλέξει ο Γερμανός γιατρός αν ζούσε στην Ελλάδα.
Αμάρτημα 3ον: Η απληστία των γιατρών.
Εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται μόνο σε μία πρακτική που έχει βρει μεγάλη διάδοση στην Γερμανία: να προσφέρουν οι γιατροί – συχνά ως διαμεσολαβητές- πρόσθετες υπηρεσίες, πέρα απ’ αυτές για τις οποίες πληρώνει το ταμείο των ασθενών ( όπως π.χ. πρόσθετες προληπτικές εξετάσεις, «φυσιολογικές» θεραπείες κ.λ.π.). Πολλές από αυτές τις παροχές, που πληρώνουν οι ασθενείς από την τσέπη τους, είναι άχρηστες. Το σύνολο του τζίρου αυτών των εξετάσεων ή πρόσθετων υπηρεσιών ξεπέρασε το 2012 τα 1, 3 δις ευρώ στην Γερμανία!
( Άντε να δούμε αυτή την πρακτική σε πλήρη ανάπτυξη και στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο το βρίσκουμε στα τηλεοπτικά κανάλια, ως κολλαγόνο, υαλουρονικό, όζον, μασσαζοκαλσόν, βιομαγνητάκια κ.λ.π.)
Αμαρτία 4η: Η διαφθορά στο χώρο της υγείας.
Εδώ αναφέρει τις παραπομπές ασθενών σε συγκεκριμένες κλινικές ή παρόχους ιατρικού εξοπλισμού ( με οικονομικό όφελος αυτού που παραπέμπει).
Αν ζούσε στη χώρα μας ως παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς θα ανέφερε στην πρώτη θέση την παραπομπή για εξετάσεις (κυρίως απεικονιστικές) που δεν είναι απαραίτητες, τις παραπομπές από γιατρούς σε άλλους γιατρούς (κυρίως για χειρουργικές επεμβάσεις) κ.λ.π.
Αμάρτημα 5ον: Τα ηθικά προβλήματα.
Εδώ αναφέρει την περίπτωση του μεγάλου αριθμού μελετών που δημοσιεύονται και οι οποίες λίγο ή καθόλου δεν εξυπηρετούν τους ασθενείς. Κάνει αναφορά στις ελάχιστες ανεξάρτητες μελέτες ( οι περισσότερες που δημοσιεύονται έχουν την στήριξη φαρμακευτικών εταιρειών, π.χ. στον καρκίνο 1 στις 3 έρευνες υποστηρίζεται από φαρμακοβιομηχανίες). Μια άλλη πρακτική είναι η απόσυρση παλαιού φαρμάκου, η ελαχιστότατη αλλαγή στο μόριο του ( που δεν επιδρά στη βελτίωση της υγείας του ασθενούς) και η εισαγωγή του στην αγορά ως νέο φάρμακο με άλλη ονομασία και με πολύ πιο ακριβή φυσικά τιμή. Δεν πρόκειται για γενόσημα, αλλά για μαϊμού πρωτότυπα.
Και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Επίσης για τις μελέτες αξίζει να αναφερθεί το πόσο εύκολο ήταν ( και πιθανώς είναι) το να διεξάγεις μία έρευνα για κάποια φάρμακα ( οι Έλληνες επιστήμονες έχουν συγκριτικά μεγάλο τέτοιο αριθμό δημοσιεύσεων)
Αμάρτημα 6ο: Η έλλειψη συμπόνιας από τους γιατρούς.
Αντί να στηρίζουν και να ανακουφίσουν τους ασθενείς ( π.χ. τους καρκινοπαθείς) στα τελευταία στάδια, οι γιατροί προτιμούν να τους χορηγούν επιθετικές θεραπείες που τίποτα δεν προσφέρουν, εκτός κάποιου οικονομικού οφέλους στους συνταγογραφούντες. Οι γιατροί δεν έχουν μάθει να συμπάσχουν, αλλά το αποφεύγουν κιόλας, για να μην εξουθενωθούν με την πάροδο του χρόνου.
Και η ελληνική εμπειρία ( ιδίως στην ογκολογία) είναι παρόμοια. Θα πρέπει, όμως, να αναφερθεί ότι στο θέμα της άχρηστης θεραπευτικής παρέμβασης εμπλέκονται και οι συγγενείς που ζητούν φορτικά να κάνει κάτι ο γιατρός στον ασθενή, όταν αυτό το κάτι δεν έχει πια νόημα.
Αμάρτημα 7ο: Η τρέλα της ιατρικής ότι όλα είναι γι’ αυτήν δυνατά.
Όλοι αρρωσταίνουμε. Αρρώστιες υπάρχουν άφθονες. Και αν δεν υπάρχουν, τότε συνηθισμένες παρεκτροπές από ένα αυστηρά και συχνά αυθαίρετα καθορισμένο φυσιολογικό, μπορούν εύκολα να προπαγανδιστούν ως παθήσεις και ανάλογα να αντιμετωπιστούν ιατρικά. Δηλαδή και ο υγιής με τέτοιες μεθόδους μπορεί να μετατραπεί σε ασθενή. Μία καθόλου κακή επένδυση. Αν περάσουμε την αντίληψη ότι και ο άνδρας περνά κλιμακτήριο, σκέφτεστε πόσο χρήμα θα καταναλωθεί γύρω απ’ αυτό.
Το ίδιο που συμβαίνει με τις οστεοπενίες και την έλλειψη βιταμινών. Η αρρωστοποίηση της ζωής είναι μία νέα τρέλα στο πλαίσιο της απληστίας στο χώρο της ιατρικής.
Ελπίζω το βιβλίο να μεταφραστεί στα Ελληνικά και να δώσει αφορμή για περαιτέρω «ελληνική» συζήτηση.
Η σοβαρότερη διεθνής εξέλιξη είναι προέλαση των τζιχαντιστών σε Συρία και Ιράκ. Κι’ όμως ενώ οι εξελίξεις είναι δραματικές, με χιλιάδες ανθρώπους να φεύγουν κυνηγημένοι, κράτη να διαλύονται και μαύρες τρύπες να εμφανίζονται στην γεωγραφία, η πρώτη στις ειδήσεις των “δυτικών” μέσων ενημέρωσης, είναι η έναρξη του Μουντιάλ ( μαζί με την Λόπεζ και τις φουστίτσες της).
Ό,τι πιο σκοτεινό ζωντανεύει σε τρομακτικές διαστάσεις, δίπλα στον Ευφράτη, εξοντώνοντας ανθρώπους, καταστρέφοντας πολιτισμούς και διαλύοντας κοινωνίες. Ξένοι μισθοφόροι ( μόνο σε 1.000 υπολογίζονται οι Σαουδάραβες) αφανίζουν άμαχους γηγενείς και αλλόθρησκους νοικοκυραίους.
Η αμερικανική πολιτική, ο δόλιος ρόλος της Τουρκίας, η μεγαλοϊδεατική πολιτική των κρατών του Κόλπου, η Ε.Ε. (της Λαίδης Άστον) είναι βασικοί παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτές τις εξελίξεις.
Ότι θα πληρώσουν όλοι το τίμημα για την υπόθαλψη αυτών των εξτρεμιστών (ευγενικός χαρακτηρισμός) είναι κάτι λογικά αναμενόμενο. Όμως, αυτοί οι ταλαίπωροι νοικοκυραίοι του Βόρειου Ιράκ και της Συρίας τι χρωστούσαν;
Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα ανθρωπιστικά, αλλά και στις διεθνείς διαστάσεις του. Οι πετρελαιοπηγές που κατελήφθησαν έχουν καμία σχέση με τους νέους ενεργειακούς χάρτες;. Εμείς που παίζουμε; Ποια η εκτίμηση μας για την Τουρκία; Έχουμε σενάρια προστασίας από ή συμμετοχής στα δρώμενα.
( Ακούω κόσμο να φωνάζει στα μπαλκόνια. Άρχισε το Μουντιάλ. Μοναξιά).
Η Αμερικανική (Αντι)καρκινική Εταιρεία (American Cancer Society), η μεγαλύτερη εθελοντική οργάνωση των Η.Π.Α. ( 6.000 εργαζόμενοι – 3.000.000 εθελοντές – ετήσια έσοδα το 2013 περίπου 925 εκ. δολάρια) γιορτάζει εφέτος τα 100 χρόνια ύπαρξης της. Ξεκίνησε το 1913 από 15 γιατρούς και επιχειρηματίες, με την ονομασία Αμερικανική Ένωση για τον έλεγχο του Καρκίνου. To 1944 πήρε το σημερινό όνομα της.
Έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα κατά του καρκίνου και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους όσους συμμετέχουν εθελοντικά στην καθημερινή μάχη για να πάψει ο καρκίνος να απειλεί την ανθρώπινη ζωή, ταλαιπωρώντας τους ασθενείς, τους συγγενείς και την κοινωνία.
Για τα γενέθλια της, λοιπόν, η καλύτερη ευχή που θα μπορούσα να σκεφθώ είναι να μην μακροημερεύσει, αφού σύντομα, ελπίζω, θα έχει νικηθεί ο καρκίνος και από ασθένεια που σκοτώνει θα έχει μετατραπεί σε ασθένεια με την οποία μπορεί να ζεις καλά για πάρα πολλά χρόνια,
Στο πρώτο σημείωμα ανέφερα 5 αποτελέσματα που θα χρησίμευαν για να καταλάβω που βρισκόμαστε. Λοιπόν έχουμε και λέμε για κάθε ερώτημα:
1. Στον Βόλο, το ποσοστό του Αχ. Μπέου. Πολύ υψηλό. Ο Βόλος με την ιστορία του και τον πολιτισμό του ψήφισε Μπέο! Σχεδόν 40% πήρε. Νομίζω ότι του αξίζει να γίνει δήμαρχος. Ας μην τον εμποδίσει κανείς. Ας ζήσουν οι Βολιώτες τον μύθο τους. ( Σοβαρά και νηφάλια το ισχυρίζομαι)
2. Το ποσοστό του υιού της Ντόρας Μπακογιάννη. Υπάρχει πιο τρανή απόδειξη ότι παρά τα μνημόνια και τα “μπλα – μπλα – μπλα” , το πελατειακό σύστημα στη χώρα μας παραμένει αλώβητο: Λέτε ο συγκεκριμένος να μίλησε με επιχειρήματα και να έπεισε τον κάθε ψηφοφόρο του; Άσε πάλι που με την οικογενειοκρατία πάντα σκέφτομαι με συμπόνια την πρώην βασιλική οικογένεια. Γιατί την διώξαμε άραγε, αφού μας εμπνέουν οι απόγονοι και τα ονόματα;
3. Το ποσοστό του Μώραλη έδειξε πως δεν χρειάζονται προσχήματα ή ενδιάμεσοι κρίκοι (Εξορθολογισμός και μείωση των εξόδων). Η αγάπη στον Ολυμπιακό και τον Πειραιά συνεπήρε το ίδιο Κόκκαλη- Μαρινάκη, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, όπως συνεπήρε και τον απλό εργάτη, τον άνεργο, τον φτωχοεργαζόμενο ψηφοφόρο. Απόδειξη πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ή δεν γίνονται αντιληπτές ταξικές διακρίσεις.
4. Το ποσοστό του Μπουτάρη. Υψηλό, γεγονός που σημαίνει ότι ο κόσμος εκεί θέλει σωστή μεν διαχείριση, αλλά και λίγο φανφαρονισμό στην καθημερινότητα του. Δεν είναι κακό, αλλά είναι αξιοσημείωτο.
5. Η “αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου”. Άτομα που σ’ ένα πρόβλημα της συνοικίας που ζω τρέξανε, πάλεψαν και τα κατάφεραν ( Έφυγε η κεραία κινητής τηλεφωνίας από την γειτονιά μας). Οι άλλοι απλά παρατηρούσαν και σχολίαζαν. Ανέβασαν τη δύναμη τους και πήραν κοντά στο 20% και μπήκαν στο δεύτερο γύρο, μαζί με τον πρώην Δήμαρχο, που μπορεί να είναι καλύτερος απ΄αυτούς ( δεν ειπεισέρχομαι σ΄αυτό). Εκείνο που ήθελα να δω είναι αν το να τρέχεις για τα καθημερινά προβλήματα εκτιμάται από τους πολίτες ή όχι. Πρέπει να δω τα αποτελέσματα της συνοικίας για να αντιληφθώ αν ισχύει αυτό ή όχι. Και τα γράφω αυτά ανιδιοτελώς, καθώς ακόμα δεν έχω μεταφέρει τα εκλογικά δικαιώματα μου από την Αθήνα ( Λάθος που άμεσα θα διορθώσω).
Τελικά, με τέτοιες ευκαιρίες, σκέφτομαι πως καλά κάνω που ως γιατρός αποφεύγω τις πολιτικές συγκρούσεις. Αυτά που πιστεύω, τα πιστεύω και παθιάζομαι. Αλλά, άμα ο λαός δεν θέλει αυτά που εσύ θέλεις, τι ψάχνεις να πετύχεις; Η ορθότητα της προτροπής του Επίκουρου για αποχή από τα κοινά πάντα με απασχολούσε .
Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας EL MUNDO, στο υπόγειο του Ινστιτούτου Ανατομίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης, σε μία αποθήκη 25τ.μ., βρέθηκαν στοιβαγμένα και σε αποσύνθεση 250 πτώματα!
Η απόλυση του υπεύθυνου υπαλλήλου, η αδυναμία πρόσληψης νέου και η οικονομική δυσπραγία του Πανεπιστημίου είναι οι αιτίες για την καταστροφή των πτωμάτων, που θα χρησίμευαν στην εκπαίδευση των φοιτητών ή στην αφαίρεση ιστών για περαιτέρω χρήση τους.
Αυτό το γεγονός μπορεί να φαίνεται μακάβριο στους πολλούς, είναι όμως ενδεικτικό παράδειγμα για την εξαιρετική πληθώρα των αναγκών που έχει μία κοινωνία για να λειτουργήσει σωστά.
Η απλούστευση της οικονομικής πολιτικής, που θεωρεί τις περικοπές ως το φάρμακο για κάθε περίπτωση είναι διαλυτική. Πρέπει να υπάρξει κάποια άλλη λύση, κάποιο άλλο πρότυπο, που να συνδυάζει νοικοκύρεμα με ανάπτυξη, αλλαγή συμπεριφοράς με διασφάλιση των βασικών παραμέτρων διαβίωσης και λειτουργίας της κοινωνίας.
Ο ικανός και έξυπνος είναι αυτός που θα την περιγράψει και θα την εφαρμόσει.
Στην Στερεά, όπου υποψήφιος περιφερειάρχης είναι ο υιός της Ντόρας Μπακογιάννη
Στον Πειραιά, στο ποσοστό του Μώραλη
Στην Θεσ/νίκη, στο ποσοστό του Μπουτάρη
Στο Χαλάνδρι, στο ποσοστό της “ Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου”
Απ΄αυτά τ’ αποτελέσματα εκτιμώ ότι μπορούν να εξαχθούν (χωρίς να κουραζόμαστε με τον συνυπολογισμό των δεκάδων παρόμοιων περιπτώσεων) αντιπροσωπευτικά συμπεράσματα για την ποιότητα του εκλογικού σώματος ( sic όρος αντί για τη λέξη λαός).
Η πολλά υποσχόμενη καινοτόμος εταιρεία Mobile Karkino Labor (MKL) ζητά συνεταίρους με ελάχιστο ποσό συμμετοχής τα 10.000 ευρώ ή παροχή εργασίας για δύο χρόνια έναντι 540 ευρώ το μήνα αμοιβή.
Η εταιρεία θα αναλαμβάνει να διενεργεί τις βιοχημικές, αιματολογικές και ιστολογικές εξετάσεις δημόσιων νοσοκομείων.
Ενώ οι άλλες ιδιωτικές εταιρείες θα μεταφέρουν τα δείγματα σ’ ένα κεντρικό εργαστήριο τους, η MKL πρωτοτυπεί: φέρνει το εργαστήριο έξω από το νοσοκομείο.
Οι εξετάσεις γίνονται καθ’ οδόν, επιτρέποντας την καλή ανακίνηση των φιαλιδίων, ενώ παράλληλα οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς ( εναλλαγή εικόνων, όταν κοιτούν από το παράθυρο τον έξω κόσμο).
Γίνε και εσύ μέτοχος της Karkino Labor. Λάβε μέρος στην ανάπτυξη, μη μένεις στα παλιά.
Αν πάλι είσαι λάτρης της θάλασσας, έχουμε και για σένα λύση: τη θυγατρική εταιρεία μας: Boat Karkino Labor (BKL). Και τα νησιά εξυπηρετούνται και εσύ μπορείς άνετα να ψαρεύεις στις ελεύθερες ώρες σου.
Τέλος αν σ’ αρέσει ο εθελοντισμός, έλα και βοήθησε μας αφιλοκερδώς. Βοηθάς την ανάπτυξη, την εθνική οικονομία και κάποιους συμπολίτες σου να βγάλουν χρήμα. Σύνθημα μας: Κάνε τους μετόχους μας ευτυχισμένους, δούλεψε μαζί μας εθελοντικά.
ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ:
Ο συγγραφέας πληρώνεται από το δημόσιο ταμείο, ως εργαζόμενος σε δημόσιο νοσοκομείο. Επομένως είναι δυνατόν οι απόψεις του να είναι επηρεασμένες και να μεροληπτεί εις βάρος του ιδιωτικού τομέα.
Προσωπικές σκέψεις και απόψεις σε ακατάστατα χρονικά διαστήματα για τα τρέχοντα και τα ενδιαφέροντα κοινωνικά και πολιτικά θέματα από τον Ευάγγελο Φιλόπουλο. Οι σχολιασμοί είναι καλοδεχούμενοι.
