Όλοι στη δουλειά και στον κοινωνικό περίγυρο μου γνωρίζουν την αδυναμία μου με την ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα Σμύρνης ( που παλαιότερα ονομαζόταν Απόλλων Αθηνών και που ίσως είναι πιο γνωστή από την προσωνυμιά “ Ελαφρά Ταξιαρχια”).

Λοιπόν μικρός έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο. Με κουτάκια, μπάλες πάνινες, λαστιχένιες. Και γινόταν πανηγύρι αν υπήρχε καμιά πέτσινη, δίφυλλη ή τρίφυλλη( αργότερα). Ήμουν πολύ καλός τερματοφύλακας. Στις ηλικίες του Δημοτικού σχολείου, ήμουν φίλος μιάς μεγάλης ομάδας: του Παναθηναϊκου.

Κοντά στο σπίτι μου, στο χωρικό πλαίσιο της ίδιας ενορίας, του Αγίου Αντωνίου, βρίσκεται και το γήπεδο του Απόλλωνα, στη Ριζούπολη. Δίπλα από το γήπεδο περνά η λεωφόρος Ηρακλείου, που ανυψώνεται διασταυρούμενη με τις γραμμές του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου. Από εκείνη την γέφυρα παρακολουθούσα “τσαμπέ” μερικές φορές τους αγώνες της ομάδας, γιατί έβλεπες όλο το γήπεδο.

Στο γυμνάσιο γνωρίστηκα με δύο παίκτες του Απόλλωνα, μέσω κοινής φίλης. Άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο, προσκεκλημένος τους. ( Σασσάνης και Υφαντής τα ονόματα των ποδοσφαιριστών)

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα: “ γιατί να είμαι Παναθηναϊκός; τι με συνδέει με αυτή την ομάδα; Γιατί να μην υποστηρίζω την ομάδα που είναι κοντά στη γειτονιά μου και στην οποία έχω φίλους;”  Έτσι έγινα Απολλωνιστής,

Και άμα κάνεις αυτό το βήμα, πάει, κολλάς το μικρόβιο. 300-500 φίλαθλοι, αλλά φανατικοί ( μόνο στην ομάδα, όχι σε παρεκτροπές).

Η ομάδα κατρακύλησε από την Α’ Εθνική στην Δ’ Εθνική. Πέτρινα χρόνια. Όμως, τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει, οι αγώνες γινόταν σε γήπεδα της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών, οπότε είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ την ομάδα συχνότερα.

Όσοι νομίζουν ότι οι μικρές κατηγορίες είναι βαρετές έχουν λάθος. Παίζεται καλό ποδόσφαιρο και πάνω απ’ όλα έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές. Και αυτό μου άρεσε ακόμα πιο πολύ.

Ένα ακόμα στοιχείο που μου αρέσει στον Απόλλωνα είναι το γήπεδο του. Είσαι δίπλα στους ποδοσφαιριστές. Ζεις το παιχνίδι σε άμεση επαφή. Στο πρώτο ημίχρονο παρακολουθώ τον αγώνα από ψηλά. Στο δεύτερο κατεβαίνω στο κάγκελο, δίπλα στο χόρτο. Εκεί βλέπεις και αισθάνεσαι το παιχνίδι διαφορετικά. Πιό έντονα, ακούς και βλέπεις τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών και χαίρεσαι τις “μάχες” τους.  Γήπεδα όπως το Ολυμπιακό στάδιο, που βρίσκεσαι τελείως μακρυά από τον αγωνιστικό χώρο, δεν κάνουν για ποδόσφαιρο.

Τέλος, συνηθίζω να χειροκροτώ την αντίπαλη ομάδα και όταν παρουσιάζεται στο γήπεδο και όταν κάνει κάτι καλό. Και χαίρομαι που το ίδιο κάνουν και πολλοί άλλοι φίλαθλοι του Απόλλωνα.

Τα τελευταία χρόνια ανεβήκαμε κατηγορίες και τώρα βρισκόμαστε στη Β’ Εθνική. Ας είναι καλά ο χρηματοδότης, κ. Βελλής, και όλοι οι παράγοντες και ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ας ελπίσουμε να πάμε καλά. Μια καλή λύση είναι να γίνουμε εταιρεία λαϊκής βάσης ( μαζί με το μεγαλομέτοχο).

Επομένως: ούτε Μπάρτσα, ούτε Τσέλσυ, γιατί “Και με χιόνια και με κρύα: Ελαφρά ταξιαρχία”