Όλοι γνωρίζουμε το θέμα των εγκαταλελειμμένων από τους γονείς τους παιδιών
να όμως, που υπάρχει και το αντίθετο: οι εγκαταλελειμμένοι από τα παιδιά γονείς.

Είναι οι περιπτώσεις που ξαφνικά ένα παιδί διακόπτει κάθε επαφή με την
οικογένεια του. Εξαφανίζεται, χωρίς καμία προπαρασκευή ή δικαιολογία και δεν
θέλει να έχει καμία σχέση με την μητέρα ή τους γονείς του.

Είναι μία θλιβερή κατάσταση, ένας ξεριζωμός συχνά ακατανόητος, ένα
άδειασμα ζωής. Οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ενοχές και ρίχνουν ευθύνες για
αυτό που συμβαίνει στους εαυτούς τους. Προσπαθούν να εξηγήσουν το γεγονός και
δεν μπορούν εύκολα να το κατανοήσουν. Δεν μπορούν να αντέξουν να το
ομολογήσουν, γι΄ αυτό συχνά στον κοινωνικό περίγυρο η απουσία του παιδιού
καλύπτεται από διάφορες δικαιολογίες.

Ο ξεριζωμός δεν μπορεί να πάψει
ποτέ ενοχλεί αφόρητα, ιδίως τις μητέρες. Μετά από χρόνια μπορεί να υπάρξει
κάποια ηρεμία ή και τον πόνο να τον αντικαταστήσει ο θυμός, αλλά η απώλεια
παραμένει σαν ένας μόνιμος «βόμβος στ’ αυτιά».

Από την άλλη, ειδικοί ψυχολόγοι προσεγγίζοντας το θέμα από την πλευρά των
παιδιών επισημαίνουν ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε μία αδυναμία κάλυψης
των συναισθηματικών (κυρίως) αναγκών των παιδιών και διαταραγμένες
ενδοοικογενειακές σχέσεις.

Αλλά και τα παιδιά μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης στο βαθμό που δεν
μπορούν να επεξεργαστούν, να αξιολογήσουν, σωστά τις σχέσεις με τους γονείς. Επίσης
σ΄ένα ποσοστό για την εγκατάλειψη του γονιού μπορεί να ευθύνεται ο ή η
σύντροφος του παιδιού.

Ένα στενάχωρο θέμα, παρουσιασμένο σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα Die Zeit.

_�?T�l^^���t

Είχα καιρό να ταξιδέψω οδικώς προς τα πάνω. Το έκανα αυτές τις ημέρες. Και για άλλη μία φορά αντιλήφθηκα πόσο λογικό είναι οι ξένοι να μας κάνουν ό, τι θέλουν. 

Όταν κάθε λίγα χιλιόμετρα έχουν φτιαχτεί διόδια που φράζουν το δρόμο και για να συνεχίσεις το ταξίδι σου θα πρέπει να πληρώσεις, και το κάνεις, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερες μελέτες ή μυστικές υπηρεσίες για να αναλύσουν τον χαρακτήρα και την αντοχή του Έλληνα στην εκμετάλλευση του.

Ας είναι καλά αυτός ο μεγαλοφυής Υπουργός, ο Σουφλιάς, που σκέφτηκε να παίρνουν λεφτά οι κατασκευαστικές εταιρείες και από τους πολίτες, για να φτιάχνουν δρόμους αλλού, με τις επιχορηγήσεις του κράτους, τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., τις υπερτιμολογήσεις, τις καθυστερήσεις και τη γνωστή ποιότητα. Και ας τα χιλιάσουν και όλοι οι μετέπειτα Υπουργοί και Κυβερνήσεις, που αδύναμοι οι φουκαράδες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν την κατάσταση.

Βέβαια από την εποχή του Σκίρωνα, που την είχε στήσει στην Κακιά Σκάλα και λήστευε τους διερχόμενους, έχουμε κάνει βήματα προόδου. Ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους ταξιδιώτες, αφού τους έπαιρνε τα χρήματα, να του πλύνουν τα πόδια και όπως το έκαναν τους έδινε μία κλωτσιά και τους έριχνε στο γκρεμό ( όπου τους περιποιόταν μία μεγάλη χελώνα). Από τότε η περιοχή φέρει την ονομασία Σκιρωνίδες πέτρες.

Θα πρότεινα λοιπόν για να είμαστε δίκαιοι: 1) να μετονομαστεί η Εθνική Οδός σε Οδός Κατασκευαστών ( για να αποκατασταθεί η αδικία, αφού αυτοί κάνουν κουμάντο), 2) να μπουν στα διόδια οι φωτογραφίες των μεγαλομετόχων των κατασκευαστικών εταιρειών, για να τους ευχαριστούμε που δεν φτιάξανε και άλλα διόδια ενδιάμεσα στα ήδη υπάρχοντα ( ποιος θα τους εμπόδιζε, πέρα ίσως από την γελοιότητα του ήδη μεγάλου αριθμού τους ) και 3) να αφιερώσω σ’ όλους μας το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου με  τον

Παύλο Σιδηρόπουλο & την Μαρία Φωτίου, “Ηλεκτρικός Θησέας”, γιατί αυτός μας έχει μείνει, αδύναμος να σκοτώσει του σύγχρονους Σκίρωνες, όπως το έκανε στην εποχή του ο Θησέας, βασιλιάς των Αθηναίων.

Σε νεαρή ηλικία, όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου(;), φτιάχτηκε το άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, με πολύ πράσινο, δρόμους, λιμνούλες και μικρό ποτάμι ( που πάνω του περνούσε μία γεφυρούλα, στην οποία είχαν γυριστεί άπειρες σκηνές ελληνικών ταινιών) και κάποια ζώα, ένα είδος μικρού ζωολογικού κήπου.

Το πλέον αξιοθέατο σ΄αυτόν ήταν ένας πίθηκος, όπου κάποιοι τον είχαν “εκπαιδεύσει” κατά τέτοιο τρόπο ώστε όταν μαζευόντουσαν έξω από το κελί του επισκέπτες και έβγαζαν ήχους που να θυμίζουν ερωτική πράξη, ο φουκαράς άρχιζε αμέσως να αυτοικανοποιείται με περισσή ένταση.

Όπως ήταν φυσικό, δεν υπήρχε παιδική ή νεανική ομάδα από την ευρύτερη γύρω περιοχή που να μην επισκεπτόταν τον κήπο για να πυροδοτήσει καθημερινά και ακατάπαυστα αυτή την αντανακλαστική μανία του εγκλωβισμένου ζώου.

Ο πίθηκος δεν μακροημέρευσε. Δεν γνωρίζω αν κατέληξε από παθολογικά αίτια, από εγκατάλειψη ή από την μονομανία της αυτοικανοποίησης.

Εκείνο που με κάνει να τον θυμάμαι δεν είναι η λόγω της ηλικίας μου συχνότερη αναδρομή στις εφηβικές εικόνες, αλλά το πόσο συχνά μου τον φέρνουν στην μνήμη οι σύγχρονοι άνθρωποι. Και αυτό συμβαίνει όποτε επαναλαμβάνεται μπροστά μου η αυτοματοποιημένη και τυποποιημένη συμπεριφορά, που έχει έντεχνα προκληθεί και προωθηθεί από τους απ’ έξω για όλους εκείνους που εκούσια ή ακούσια είναι κλεισμένοι στα κελιά τους και πρέπει να μείνουν εκεί, ξεχνώντας τη φυλάκιση τους. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν αποδεχθούν πως η ικανοποίηση επουσιωδών θεμάτων  συνιστά την πραγματική ευτυχία στη ζωή τους.

Το σύγχρονο Life style είναι οι κραυγές ικανοποίησης των απ’ ‘εξω που γίνονται must για την αυτοικανοποίηση των εγκλωβισμένων ανθρώπων. Και τέτοιοι είναι πολλοί, όπως π.χ. αυτοί που τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα την αναγάγουν σε κυρίαρχο θέμα της ζωής τους ή αυτοί που στριμώγνονται το καλοκαίρι σε κάποια ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα για έτσι πρέπει να κάνουν για να “απολαύσουν” την επίσκεψη στη θάλασσα και να λιαστούν “πολιτισμένα”. Σε κελί έχουν βάλει τον εαυτό τους και όλοι αυτοί που θέλουν να ζήσουν τη “μεγάλη ζωή”, όπως την βλέπουν στην TV και στα φαντεζί περιοδικά και ξεπερνούν τις οικονομικές δυνάμεις τους, ξοδεύοντας αλόγιστα για να αγοράσουν ή να συμπεριφερθούν σαν να είναι είναι και αυτοί όπως οι “VIPS” ( λες και οι άλλοι δεν ξέρουν ποιοι είναι). 

Η αντανακλαστική αυτοικανοποίηση του φουκαρά του πιθήκου στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, δεν του πρόσφερε την απόλαυση που θα ταίριαζε στη φύση του. Τον ξεγελούσε, όμως, από τη δυστυχία του μέχρι που ήρθε η οριστική απόδραση από το κελί του.

Τη δεκαετία του 70, φοιτητής της Ιατρικής, μαζί με τη γυναίκα μου και ένα ζευγάρι φίλων πήγαμε εκδρομή ένα Σαββατοκύριακο στη Χιλιαδού. Μία πολύ όμορφη παραλία και περιοχή στην κεντρική Εύβοια. Για διανυκτέρευση είχαμε πάρει τις σκηνές μας. Σε ένα μικρό τμήμα της τεράστιας παραλίας υπήρχε η μικρή παραλία των γυμνιστών. Πήγαμε εκεί. Ήμασταν εμείς και δύο – τρεις παρέες, η μία σε μεγάλη απόσταση από την άλλη. Περάσαμε πολύ καλά, πράγματι κοντά στη φύση.

Πριν τρία χρόνια αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να επισκεφτούμε ξανά, μετά από τόσα πολλά χρόνια, τη Χιλιαδού και να κάνουμε εκεί το μπάνιο μας. Φτάνοντας, θυμηθήκαμε αρκετά, αλλά όχι όλα για την τοποθεσία. Μετά από τόσα χρόνια η μνήμη εξασθενίζει. Στην τεράστια παραλία (φώτο πάνω) υπήρχαν 2-3 λουόμενοι, ο ένας σε απόσταση 100-200 μέτρα από τον άλλο. Ψάξαμε την παραλία των γυμνιστών, αλλά δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε που ήταν. Βλέποντας κάποιους ανθρώπους στην άκρη της μεγάλης παραλίας, θυμήθηκα πως “οι γυμνιστές” ήταν μετά από μία προσεκβολή της ξηράς, σε μία μικρή παραλία (φώτο κάτω), απομονωμένη από την άλλη, τη μεγάλη. 

Τραβήξαμε προς τα εκεί και μόλις ανεβήκαμε το δρομάκι ανάμεσα στα βράχια και τα δένδρα, αντικρίσαμε ένα σοκαριστικό θέαμα . Η μικρή παραλία ήταν όλη κατειλημμένη από ανθρώπινα κορμιά, τόσα πολλά που δεν φαινόταν αν η παραλία είχε άμμο ή βοτσαλάκια. Υπήρχε τόσο πλήθος, όλοι γυμνοί, τόσο κολλητά ο ένας στον άλλο, που αν κάποιος ήθελε να αλλάξει πλευρό, έπρεπε όλοι μαζί να τον ακολουθήσουν, για να τον διευκολύνουν. Μείναμε άφωνοι. Δεν είναι δυνατόν, σκεφτήκαμε, Αν η έκφραση σαρδέλες παστωμένες χρησιμοποιείται για να περιγράψει το στριμωξίδι, το θέαμα που είδαμε ( οι γυμνιστές του 2011 στη Χιλιαδού) είναι περιγραφικά ένα σκαλί παραπάνω για το απόλυτο στρίμωγμα, για το πάστωμα σε κενό οξυγόνου. Στη θάλασσα, δε, κολυμπούσαν 4-5 άτομα.

Γυρίσαμε στην μεγάλη παραλία και απολαύσαμε το μπάνιο και την ηλιοθεραπεία μας, μόνοι μας. Για ώρα μετά, ακόμα και στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή μας, επανερχόταν η συζήτηση για το απίστευτο θέαμα που αντικρίσαμε. Και προσπαθούσαμε να το ερμηνεύσουμε. Σίγουρα δεν έχει κανένα στοιχείο απόλαυσης, ούτε θαλάσσιας αναψυχής. Δεν μπορέσαμε να βγάλουμε συμπέρασμα. Ίσως να χρειάζεται βοήθεια από ψυχίατρο, όπως ισχυρίζεται ένα άρθρο σε ιστοσελίδα που ασχολήθηκε με το παρόμοιας φύσης φαινόμενο των διακοπών όπου περνάς την ημέρα σου ξαπλωμένος σε μία ξαπλώστρα, κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο. (Το άρθρο το διάβασα από κοινοποίηση της φίλης Σοφίας Νέτα στο facebook και μου έδωσε αφορμή να διηγηθώ αυτή την εμπειρία).

Διασχίζοντας αυτές τις ημέρες την Ελλάδα, θα συναντήσουμε σε περίοπτες θέσεις των δρόμων εναέρια ή επιτοίχια πανό ή μεγάλες αφίσες με περιεχόμενο σχεδόν ομοιόμορφο: “ Πανωχωρίτικο γλέντι”, “ Κατωχωρίτικα 2015″, “ Μεγάλο γλέντι στο Δυτικοχώρι”, “ Η Μπόλη Ζώλα και ο Χρυσοβαλάντης Τζήβης στο πανηγύρι του Ανατολικοχωρίου”. 

Αυτός ο καταιγισμός ενημέρωσης ξεκινά από τα μέσα Ιουλίου και κορυφώνεται έως τις 15 Αυγούστου, περίοδο που κάθε χωριό και πανηγύρι, κάθε πανηγύρι και οι καλύτεροι μουσικοί της περιοχής, κάθε γλέντι και κάποια αναφορά στην παράδοση, που συνήθως κρατά από την Τουρκοκρατία.

Και στο χωριό που έχω το εξοχικό, έχει το πανηγύρι του. Και μαζεύει και πολύ κόσμο.

Πήγα δύο φορές. Τρίτη δεν ξαναπάω. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν μου αρέσουν ή είμαι ακοινώνητος. Απλά δεν μπορώ να διασκεδάσω με αυτό τον τρόπο.

Δεν μπορώ το στριμωξίδι. Βρίσκω παράταιρες τις “τουαλέτες” που φορούν πολλές από τις γυναίκες που κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια και στην πίστα.

Δεν καταλαβαίνω τον κώδικα ανδροπρεπούς συμπεριφοράς στην πίστα και στο κέρασμα.  Δεν μου αρέσουν τα περίεργα βλέμματα των περισσοτέρων, έτοιμα να αποθανατίσουν κάποια κίνηση, έκφραση ή συμπεριφορά των άλλων, για να έχουν να λένε. 

Αλλά κυρίως αδυνατώ να ανεχθώ αυτό το είδος της μουσικής που έχει επικρατήσει πλήρως στην ελληνική επαρχία. Με όργανα στο διαπασών, σε ψηλούς τόνους και με μελωδίες ανατολίτικες, όλες ίδιες από το διακεκομμένο τρόπο παιξίματος των οργάνων και από τα ” έκο” – όπως τα λένε- στις φωνές των τραγουδιστών. Ένα αδιάκοπο τραύλισμα οργάνων και φωνών, με ένα ρυθμό ντιπι – ντίπι – ντίπι – ντίπι, που μπορεί να το χορέψεις ως συρτό, σέικ, μπόσα-νόβα και ότι άλλο θέλεις ( και ανατολίτικο βεβαίως). 

Όσο για τους στίχους, διηγούνται το πόσο εξαιρετικής ομορφιάς είναι η τοπικής καταγωγής κοπελιά, πόσο σεβντά διαθέτει ο κοπελιός, πως σφάζουν μαχαίρια τη καρδιά του, πόσο ωραίο είναι το παράνομο νταραβέρι ( με γειτόνισσα, πιτσιρίκα, κουμπάρα κ.ο.κ) και πόσο μπελαλής (αετός) είναι ο χουβαρντάς γλεντζές και διάφορα παρεμφερή για την άδικη στην αγάπη και στην αναγνώριση του καλού παιδιού κοινωνία

Και δώστου το βιολί να ξύνει τους ήχους και το κλαρίνο να ξεπερνάει την οκτάβα της τσιρίδας.

Και όλο αυτό να κρατά μέχρι να ξημερώσει. Να φανεί ότι το ξενυχτήσαμε.

Και να ακούς τους ηλικιωμένους από δίπλα να διηγούνται το τι τρικούβερτα γλέντια κάνανε στην εποχή τους.

Βέβαια, αν είσαι ντόπιος που έχει φύγει και σπάνια έρχεσαι πίσω στο χωριό, αυτή είναι μία καλή ευκαιρία να συναντήσεις τους συγγενείς και φίλους σου. Και αυτό είναι το καλό της όλης ιστορίας.

Επίσης, ένα ακόμα καλό είναι πως οι εκπολιτιστικοί σύλλογοι που διοργανώνουν τα πανηγύρια, μπορούν μέσω των εισπράξεων που κάνουν να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητες τους, προς όφελος του χωριού. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα μπορούσε τουλάχιστο η μουσική επένδυση της εκδήλωσης να ήταν στοιχειωδώς ανεκτή. Όσο για τις συμπεριφορές των συμπολιτών μας που ανέφερα ότι με ενοχλούν, αυτές δεν αλλάζουν, Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Και στο κάτω – κάτω μ’ ένα ποτήρι κρασί τις διασκεδάζεις κιόλας.

Έχει σκοτεινιάσει για καλά στο Χαλάνδρι και επιστρέφω με το αυτοκίνητο σπίτι μου. Φτάνω στη διασταύρωση και πρέπει να πάω αριστερά. Σταματώ και κοιτάω δεξιά – αριστερά. Δεν βλέπω κάτι να κινείται. Ακούω όμως από μακρυά ήχο από μηχανάκι που πλησιάζει. Δεν προχωρώ. Κοιτάω στον καθρέπτη και ψάχνω να δω μήπως με πλησιάζει κάτι από πίσω. Δεν βλέπω τίποτα. Κάνω να συνεχίσω την πορεία μου, σταματώ όμως αμέσως γιατί διακρίνω ένα μηχανάκι ερχόμενο από δεξιά να περνά με ταχύτητα μπροστά από το αυτοκίνητο. Ο κουρεμένος γουλί οδηγός, κοντά στα 35-40  σταματά και μου βάζει τις φωνές. Του επισημαίνω ότι δεν φαινόταν ( πιθανόν δεν είχε τα φώτα αναμμένα ή τα φώτα δεν ήταν έντονα ή η ταχύτητα που είχε αναπτύξει ήταν μεγάλη και δεν τον είδα, ενώ τον άκουγα ή, τέλος, να μου διέλαθε της προσοχής). Σε κάθε περίπτωση πέρασε μπροστά μου ταχύτατα και από την μεριά μου τον συμβούλεψα να μην τρέχει τόσο πολύ μέσα στα στενά (όλο το συμβάν εξελίχθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα). Αρπάζεται ακόμα περισσότερο και γίνεται ακόμα πιο επιθετικός. Του ανταπαντώ δεόντως, αλλά του τονίζω πως δεν θέλω να συνεχίσω τέτοιου είδους κουβέντα μαζί του. Αυτό τον ερεθίζει ακόμα περισσότερο και συνεχίζει φωναχτά να με ρωτά αν ήθελα να τον σκοτώσω, αν ξέρω τι σημαίνει προτεραιότητα από τα δεξιά και όλα αυτά τα άνευ ουσίας μάγκικα.  " Άσε με μας ρε άνθρωπε μου βραδιάτικα" του ξανατονίζω. Αυτός με το μηχανάκι σταματημένο συνεχίζει να μου επιτίθεται φραστικά. Η γυναίκα μου βάζει τις φωνές και μου λέει να φύγω. Της απαντώ, εις ευήκοον του νευριασμένου,   “ πως δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος είναι βλάκας. Τι να κάνω;”. Αφού ο μονόλογος του πλέον συνεχίζει για λίγο, φεύγει. Ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται το σπίτι μου. Παρκάρω. Η κόρη μου μου λέει ότι δεν έπρεπε να τσακωθώ. Η γυναίκα μου εκτιμά ότι αυτός (που μένει ένα στενό παραπάνω) φαίνεται επικίνδυνος. Με προτρέπει να μην αφήσω έξω το αυτοκίνητο, γιατί μπορεί να του κάνει ζημιά. Έχει ίσως δίκιο. Το μάτι μου πήρε τον λεγάμενο να επιστρέφει από τον πιο πάνω δρόμο αμέσως μετά, για να δει που βρίσκομαι. Στη συνέχεια, μετά ένα πεντάλεπτο πέρασε μπροστά από το σπίτι μαζί με έναν άλλο μηχανάκια.

Συμπέρασμα: σωστή η συμβουλή να μην τσακώνεσαι. Όμως, από την άλλη, δεν πρόκειται να χαρίσω σε κανέναν, περιθωριακό ή μη, την ελευθερία μου να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Σε κανέναν δεν εκχωρώ τον ζωτικό χώρο μου, δηλ. την ησυχία του σπιτιού μου, της γειτονιάς μου και της διαβίωσης μου. Δεν θέλω να ζήσω υπό την κυριαρχία κανενός. Και αυτό αφορά όχι μόνο ό,τι προκύπτει από τις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και αυτό που ζούμε στην καθημερινή ζωή μας. Δεν ανέχομαι την καθημερινή βία στη δουλειά από τον εργοδότη ή τον συνάδελφο, στο δρόμο από προβληματικά, κακοποιά, άσπρα, μαύρα, ντόπια ή ξένα άτομα. Δεν ανέχομαι να με κακομεταχειρίζονται πουλώντας μου με υπερβολικές τιμές, παρέχοντας μου κακή εξυπηρέτηση, ασκώντας λεκτική επιθετικότητα κ.ο.κ. Η βία δεν ταυτίζεται μόνο με τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις. Βία πολύ χειρότερη είναι αυτή που ασκεί ο κάθε αντικοινωνικός και ταράζει την καθημερινή ζωή μου. Να αλλάξω τις πολιτικές επιλογές που με ταλαιπωρούν δεν είναι εύκολο. Να αντισταθώ, όμως, στην βία της καθημερινότητας είναι εφικτό. Αν δεν το κάνω, τι σόι πολίτης θα είμαι; τι κοινωνία θα συνδιαμορφώσω. Στις μεγάλες πολιτικές αλλαγές για την απραξία μου έχω το άλλοθι της αδυναμίας μου, στον μικρόκοσμο μου, όμως, όχι. Δεν μπορώ να αδρανώ. Αντί να σκύβω το κεφάλι και να μην μιλάω, οφείλω να επιλέξω την ενεργητική αντίδραση. 

Χθες, μόλις νύχτωσε, ντύθηκα καλά και πήγα στην Ριζούπολη, να παρακολουθήσω τον αγώνα Απόλλωνα – Ολυμπιακού. Είχα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω μία τέτοια “αναμέτρηση”. Πριν μπω στο γήπεδο είχα την ευκαιρία να δω και να περάσω δίπλα από τους άνδρες των ΜΑΤ που είχαν κυκλώσει το γήπεδο. Αγριεύτηκα, αλλά δεν έχασα την καλή διάθεση μου. Στο μισοάδειο γήπεδο οι οπαδοί του Απόλλωνα ήταν περισσότεροι από εκείνους του Ολυμπιακού. Απογοητεύτηκα. Κάποτε ο Ολυμπιακός γέμιζε τα ¾ του γηπέδου.

Το ματς ξεκίνησε. Το κρύο δυνατό.Το σκορ διαμορφωνόταν εις βάρος του Απόλλωνα ( Λογικό: όσο κοστίζει ένας από τους φτηνούς παίχτες του Ολυμπιακού κοστίζει όλη η ομάδα του Απόλλωνα). 

Στο ημίχρονο έφυγα από το γήπεδο.

Δεν ήταν το κρύο, ούτε ότι η ομάδα μου έχανε. Δεν μπορούσα να ανεχθώ ότι βρισκόμουν στον ίδιο χώρο και κατά κάποιο τρόπο νομιμοποιούσα τους 1.000 (;) “οπαδούς” του Ολυμπιακού που εν χορώ και ασταμάτητα έβριζαν τον τερματοφύλακα, έβριζαν τον Απόλλωνα κ.ο.κ. Νέα υποθέτω παιδιά, γιατί δεν μπορούσα να δω τις φυσιογνωμίες τους από εκεί που καθόμουν, που συνεχώς έβριζαν συντονισμένα. Χρησιμοποιούσαν μονότονα σεξουαλικούς χαρακτηρισμούς ( δείγμα υστέρησης) για να δείξουν ότι ανήκουν σε μεγάλη ομάδα και ότι είναι άνδρες.

Αυτοί δεν είναι οπαδοί. Αυτοί είναι υπόκοσμος. Αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Αυτό είναι καλλιστεία προβληματικών ατόμων.

Γι’ αυτό και τα γήπεδα άδειασαν και έχει απομείνει αυτό το κατακάθι και κάποιοι σκοτεινοί παράγοντες.

Θλίψη και αηδία.  Και είναι τόσο ωραίο άθλημα το ποδόσφαιρο.

Σήμερα όλους όσους συνάντησα στη δουλειά έδειχναν αμήχανοι και ανήσυχοι για όλα όσα πρόκειται να συμβούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτά που κάποτε φαινόταν απίστευτα, αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητα. Αφορούν πλέον τον καθένα προσωπικά, όχι μόνο κάποιους μακρινούς ή έστω διπλανούς. Μαζί με την οργή, φουντώνει και η αγωνία για το άμεσο μέλλον.

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει μία καλή κουβέντα στο στόμα του για το τι συμβαίνει στη χώρα, ούτε να αισιοδοξεί πως θα βγούμε από το αδιέξοδο. Είναι εντυπωσιακό. Λες και όλοι αντιλαμβάνονται πως κάτι είναι λάθος σε αυτά που γίνονται. 

Και ενώ πολλοί περίμεναν πως η οργή του κόσμου από την σκληρή πολιτική θα εκδηλωνόταν δυναμικά και με μεγάλη συμμετοχή, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Νομίζω ότι ο μακροχρόνιος εθισμός στην υποκουλτούρα του “life style” έκανε τη δουλειά του, μαζί με την επιρροή που ασκούν τα μονόπλευρα και ισχυρά μέσα επικοινωνίας.

Όμως, εκτιμώ ότι πολύ σύντομα το κυρίαρχο αίσθημα θα είναι η απελπισία. Και αυτή ίσως αποδειχθεί δυσκολότερη στην πολιτική διαχείριση της.  Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού θα φτάσει στα χαμηλότερα όρια αξιολόγησης της υπαρξιακής της αυτοεκτίμησης, ενώ όλοι θα βυθίζονται ολοένα και πιο πολύ στην περιδίνηση ενός σκοτεινότερου κοινωνικού και ατομικού αδιεξόδου. Η άποψη ότι όλα αυτά είναι προσωρινά και πως -δεν μπορεί- γρήγορα θα ξαναβρούμε την προηγούμενη ευδαιμονία μας, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο θαμπή για τους περισσότερους. 

Το γνωστό “ της γης οι κολασμένοι” θα δώσει τη θέση του στο “ της Ελλάδας απελπισμένοι”. Αν αυτή η διάθεση μας οδηγήσει εμπρός, πλάγια ή πίσω, είναι ένα στοίχημα ανοικτό σε κάθε πρόγνωση. Όμως, σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι ο απελπισμένος ή αυτοκτονεί ή τ’ αλλάζει όλα.

Το πρόβλημα των μεγάλων δόσεων ακτινοβολίας που δέχεται ο ασθενής κατά την διενέργεια αξονικής τομογραφίας είναι εδώ και πολλά χρόνια γνωστό. Η ένταση της ακτινοβολίας είναι τόσο μεγάλη, ώστε η αξονική τομογραφία να θεωρείται ως η πλέον καρκινογόνος ιατρική απεικονιστική εξέταση,

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times, που αναδημοσιεύει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αυτή η απεικονιστική τεχνική ευθύνεται για το 75% της έκθεσης των Αμερικανών σε ακτινοβολία και για το 1,5% των καρκίνων στις ΗΠΑ.

Στην χώρα μας βρίσκονταν το 2009  εγκατεστημένοι 338 αξονικοί  τομογράφοι ( 30,2 μονάδες ανά 1 εκ. κατοίκους), αριθμός εξαιρετικά μεγάλος και αναλογία μοναδικά υψηλή ( και κατά πολύ – πολύ μεγαλύτερη από των ΗΠΑ και από άλλες χώρες της Ευρώπης) . Καθώς η πολύ μεγάλη πλειοψηφία αυτών των μηχανημάτων ήταν εγκατεστημένα σε ιδιωτικά διγνωστικά κέντρα, καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε πόσο πολύ κερδοφόρα επιχείρηση ήταν (και είναι) οι αξονικές τομογραφίες. 

 Αλήθεια πόσες εξετάσεις έγιναν ( και γίνονται) σ’ αυτή τη χώρα, απλά ως σπονδή στον Κερδώο Ιπποκράτη;