Για τους δημοσιογράφους, με αφορμή το επαπειλούμενο κλείσιμο του “ΔΟΛ”.

Εξαιτίας της δραστηριότητάς μου στην προώθηση της αντικαρκινικής πολιτικής στη χώρα μας, ιδιαίτερα μέσω της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, αλλά και του Νοσοκομείου όπου εργάζομαι για 31 συναπτά έτη, του “Αγ. Σάββα”, γνώρισα πάρα πολλούς δημοσιογράφους του χώρου της υγείας, αλλά και των ειδήσεων.

Ενώ στην αρχή υπήρχε μία κάποια  προκατάληψη για αυτούς τους επαγγελματίες, παρόμοια με αυτήν που έχει καλλιεργηθεί σ’ όλους σχεδόν τους Έλληνες, σύντομα αυτή εξαφανίστηκε καθώς ανακάλυψα ότι με όλους όσους συνεργαζόμουνα ήταν σκληρά εργαζόμενο ανθρώποι, με ιδιαίτερη τάση να ανακαλύψουν την αλήθεια και να τη διασταυρώσουν, με καλή διάθεση απέναντι στο συνομιλητή τους, με ιδιαίτερη προσοχή στο πως να παρουσιάσουν πιο καλά το θέμα που επεξεργαζόντουσαν. Δεν φτιασίδωναν, ούτε κατεύθυναν τη συζήτηση κατά πως αυτοί θέλανε, παρά μόνο στο μέτρο που επιθυμούσαν να αναδείξουν προβλήματα, για να μπορούν έτσι να πιέσουν την Πολιτεία για την επίλυση τους.

Οι περισσότεροι μάχιμοι δημοσιογράφοι που γνώρισα ήταν άνθρωποι με δυσανάλογα χαμηλές αμοιβές, πολλοί είχαν να πληρωθούν μήνες ( και αναφέρομαι και για πριν από πολλά χρόνια), ενώ αναγκαζόντουσαν να καλύψουν το εισόδημα τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σε πολλούς εργοδότες.  

Τα τελευταία χρόνια “έχασα” πολλούς, καθώς η ανεργία κτύπησε βαριά αυτόν τον κλάδο. Κάποιοι (ες) έμαθα πως  βρήκαν πρόσκαιρες δουλειές που κάπως τους βοηθούσαν στο να επιζήσουν, άλλοι(ες) παροπλίστηκαν και συνεχίζουν την αναζήτηση κάποιας απασχόλησης, ενώ πολλοί δέχτηκαν να δουλέψουν με εξευτελιστικές συνθήκες και αμοιβές. Όλοι και όλες εξακολουθούν να διατηρούν μέσα τους το “σαράκι” της δημοσιογραφίας. Και αυτό εμένα με εντυπωσιάζει και μ’ αρέσει. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι δοσμένοι, αγαπούν τη δουλειά τους.

Οι εκδοτικοί οίκοι για να περιορίσουν τις ζημιές τους , πέρα από την συνήθη πρακτική των απολύσεων, ακολούθησαν και μία άλλη τακτική, λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου επιβαρυντική για τους δημοσιογράφους :  οι λίγοι που έμειναν να δουλεύουν έκαναν

αναγκαστικά

και όλη τη δουλειά που έκαναν πριν αυτοί που έφυγαν. Και ας είχαν τις ίδιες ή μεγαλυτερες οικογενειακές και αλλές υποχρεώσεις.

Και ακόμα μία δύσκολη πλευρά του να είσαι δημοσιογράφος είναι πως δεν μπορείς μετά το όποιο ωράριο να γυρίσεις σπίτι και ν’ αράξεις ( να ξεκουραστείς και να φορτώσεις τις μπαταρίες σου, μόνος σου ή με τους δικούς σου ανθρώπους). Πρέπει να κυκλοφορείς να σε βλέπουνε και να βλέπεις. Και ενώ φαίνεται καλό να πίνεις το ποτό σου σε κάποιο μπαρ, υποθέτω ότι πολλοί απ’ αυτούς θα ήθελαν να είναι με τις πυτζάμες και τις παντόφλες στη θαλπωρή του σπιτιού τους).

Αλλά και το στρες που έχουν είναι εξαιρετικά έντονο. Γι’ αυτό κι οι δημοσιογράφοι είναι ένας κλάδος που το κάπνισμα και η ανθυγιεινή διατροφή ( αυτό που ανέφερα για τις συναντήσεις σε μπαρ και ταβέρνες, για να μη χαθεί κάποια ενδιαφέρουσα πληροφορία) αποτελούν συνήθειες της πλειοψηφίας απ’ ααυτούς.

Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι  δεν είναι οι προβεβλημένοι σταρ ( λέξη και αυτή) που βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια. Είναι οι πολλοί που καθημερινά δίνουν την μάχη για την είδηση, που κυνηγούν το ρεπορτάζ, που ακούν καταγγελίες και τρέχουν να τις διασταυρώσουν, που ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν πλευρές της κοινωνικής ζωής μας που δεν είναι εύκολα ορατές ή πλήρως κατανοητές από τους απλούς πολίτες.

Το πιθανό κλείσιμο το ΔΟΛ δεν με απασχολεί ως “πολιτικό” γεγονός. Με θλίβει για όσους εργάζονταν εκεί. Για τους δημοσιογράφους που από προσωπική εμπειρία ξέρω πόσο σκληρά ασκούσαν το λειτούργημα  τους και για όλους εκείνους που τους πλαισίωναν σ’ αυτό.

Στους Έλληνες δημοσιογράφους αξίζουν εύσημα και συμπαράσταση. Στους “μηντιάρχες” ας στραφούν παράπονα, διαμαρτυρίες και κατηγορίες ( Και στους πολιτικούς, για να μην ξεχνιόμαστε).