Χρησιμοποιώ τον α’ ενικό, για να δείξω και να νομίσουν οι άλλοι ότι έχω οικειότητα μαζί του. Θα τον πλευρίσω, θα είμαι διαθέσιμος σ΄ότι ζητήσει και έτσι θα κάνω τον παράγοντα με εξυπηρετησούλες, μιά καλή κουβέντα για επιδοτήσεις, κανένα διορισμό και όλα τα γνωστά.Έτσι κάτι θα βγάλω από το δημόσιο κορβανά αυτές τις δύσκολες στιγμές, για τις δικές μου ανάγκες. 

Βάζετε στοίχημα ότι έτσι θα γίνει; Ότι τα παράσιτα, οι παρατρεχάμενοι θα το προσπαθήσουν;

Έχετε σκεφθεί πως εκτός από τους πολιτικούς, υπάρχει μία ολόκληρη στρατιά παρατρεχάμενων τους που σαν διψασμένα νταβάνια απομύζησαν το Δημόσιο;

Πάντοτε, βέβαια, για το καλό του τόπου, για την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό. Για την παράταξη και το καλό του κόμματος.

Θα ήταν δίκαιο ( και πρακτικά εύκολο) αν όλοι αυτοί έμπαιναν άμεσα σε εργασιακή και κοινωνική εφεδρεία.

Αλλιώς, ταλαίπωροι ( πολίτες του “καλού κουράγιου”) ο Χόρστ είναι μόνο η αρχή. 

Βρίσκομαι στο διάδρομο της κλινικής, μπροστά στον πάγκο των νοσηλευτριών, οργισμένος που για γραφειοκρατικούς λόγους πλησιάζει μεσημέρι και καθυστερεί να μπει στο χειρουργείο μία ασθενής μου. Με πλησιάζει μία πολύ ηλικιωμένη γυναίκα, φτωχά ντυμένη, αλλά με φανερά τα ίχνη της προσπάθειας της να είναι περιποιημένη. Με τρεμάμενο χέρι μου δείχνει κάτι χαρτιά και μου ζητάει που μπορεί να βρει τη γιατρό για να της βάλει μία σφραγίδα. “Ποια γιατρό θέλεις γιαγιά;” τη ρωτάω. “ Δεν την ξέρω γιατρέ μου. Να αυτή που υπογράφει σ’ αυτό το χαρτί” μου απαντά. Κοιτάζω το χαρτί και βλέπω την ιστολογική έκθεση για τον καρκίνο που είχε αφαιρέσει πριν χρόνια και στο τέλος του κειμένου το όνομα και την υπογραφή μιάς συναδέλφου παθολογοανατόμου. “ Τι την θέλεις την υπογραφή γιαγιά;” “ Μου τη ζητούν για να συνεχίσουν να μου δίνουν τη σύνταξη. Τρείς φορές έχω πάει και έχω έρθει, Δεν αντέχω άλλο” μου απαντά και αρχίζει να τρέμει. “ Μα γιαγιά αυτό δεν χρειάζεται, αφού κρατάς στο χέρι σου και την επίσημη βεβαίωση του νοσοκομείου που αναφέρει όλο το ιστορικό σου και έχει και γραμμένη όλη την ιστολογική και από κάτω υπάρχουν υπογραφές και σφραγίδες μπόλικες. Να εδώ είναι και η δική μου υπογραφή και σφραγίδα.” “ Αχ, είστε ο κύριος Φιλόπουλος” δηλώνει έκπληκτη και αρχίζει να κλαίει και να μου λέει τι έχει τραβήξει με αυτή την ιστορία. ( Η γιαγιά είχε χειρουργηθεί από εμένα, αλλά ούτε που με αναγνώρισε. Επρόκειτο για πολύ ηλικιωμένη γυναίκα).  Γύρω μας είχε μαζευτεί κόσμος, νοσηλεύτριες συγγενείς και ασθενείς. ‘Άρχισα πλέον να φωνάζω και να μιλάω άσχημα, για αυτό που συμβαίνει. Μία κυρία, σε κάποιο γραφείο ταλαιπωρεί μία υπερήλικη με το να της ζητά να μπει η προσωπική σφραγίδα σ’ ένα εσωτερικό (στην ουσία) έγγραφο του νοσοκομείου, που το περιεχόμενο του υπάρχει αυτούσιο (με όλα τα στοιχεία πρωτοκόλλου) στη βεβαίωση που έχει δώσει το νοσοκομείο στην ασθενή και η οποία βεβαίωση είναι γραμμένη σε φύλλο με το εθνόσημο και όλα τα στοιχεία του νοσοκομείου και έχει σφραγιστεί με τη στρογγυλή επίσημη σφραγίδα του, ενώ από κάτω υπάρχουν οι υπογραφές και σφραγίδες του θεράποντα διευθυντή γιατρού και του διοικητικού διευθυντή.

Η απαίτηση για σφραγίδα στο χαρτί της παθολογοανατομικής έκθεσης είναι στην ουσία της άσκοπη και βλακώδης. Όμως εδώ πέρα από τη βλακεία υπάρχει και απανθρωπιά αισχίστου είδους. Παιδεύουν μία υπερήλικη με καρκίνο, που παίρνει κάποια μικρή οικονομική ενίσχυση, για ηλιθιότητες.

Ντροπή σε όσους βασανίζουν έτσι τους συνανθρώπους τους. Η αντίδραση της στιγμής ήταν να πω στη γιαγιά να τους πει ότι ο γιατρός της ( με ονοματεπώνυμο) τους απεκάλεσε με τη συνήθη προσφώνηση για τους νεοέλληνες, και να γράψω σ’ ένα έντυπο συνταγολογίου το πόσο εξωφρενικά απάνθρωπο ήταν αυτό που κάνουν, να το υπογράψω και να το σφραγίσω.

Μετά από λίγο, πιό ψύχραιμα, σκέφθηκα πως η γιαγιά θα σκύψει το κεφάλι δεν θα τους πει τίποτα, ούτε θα τους δώσει την επιστολή μου, για να μην τους εκνευρίσει και την τιμωρήσουν με πρόσθετη ταλαιπωρία. Έπρεπε να κρατήσω το όνομα της υπαλλήλου, να φωτοτυπήσω τα χαρτιά που είχε και να βρω άλλους τρόπους δράσης. Το υπόσχομαι στη γιαγιά ότι θα το κάνω την επόμενη φορά που θα διαπιστώσω άσκοπη ταλαιπωρία καρκινοπαθή. 

Από τις δηλώσεις του Υπουργού Υγείας σχετικά με τη διαδικασία εισαγωγής επειγόντων περιστατικών:

1. Κατά πάσαν πιθανότητα, επιτροπή γιατρών ή εξειδικευμένος γιατρός που θα διαθέτει την εμπειρία και θα ορίζεται από τη διοίκηση κάθε νοσοκομείου, θα «φιλτράρει» τα περιστατικά με στόχο να έχουν προτεραιότητα οι ασθενείς που πραγματικά χρήζουν νοσηλείας και εισαγωγής στο νοσοκομείο και όχι οι «πελάτες των γιατρών», όπως τόνισε χαραχτηριστικά ο κ. Λοβέρδος. 

«Η εφημερία είναι για να εξυπηρετεί τα επείγοντα και όχι για να εξυπηρετούν οι γιατροί τους πελάτες τους», υπογράμμισε ο υπουργός και σημείωσε πως ποσοστό 20% των ασθενών παραμένουν σε ράντζα -ενώ δεν θα έπρεπε- επειδή τα διαθέσιμα κρεβάτια έχουν δοθεί από το «παράθυρο».

2.Τέλος στην ταλαιπωρία των ασφαλισμένων επιχειρεί να βάλει η ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ): περισσότεροι από ένα εκατομμύριο χρονίως πάσχοντες, όπως είναι οι διαβητικοί, οι καρδιοπαθείς και οι νεφροπαθείς, θα μπορούν να λαμβάνουν φαρμακευτική συνταγή από τον γιατρό τους για θεραπεία τριών μηνών……………η επισκεψιμότητα και οι αναμονές θα μειωθούν κατά 50%.

3.«Μαχαίρι» μπαίνει και στις τσουχτερές τιμές των ιδιωτικών κέντρων με άλλη απόφαση του ΚΕΣΥ, που αφορά την τιμολόγηση ακτινοθεραπευτικών πράξεων. Το κόστος ακριβών θεραπειών (π.χ. γ-knife, Cyberknife, Χ-knife) στις οποίες υποβάλλονται οι ασθενείς σε ιδιωτικά κέντρα, αφού μόνο αυτά διαθέτουν τον εξοπλισμό, μειώνονται από 9.500-13.500 ευρώ στις 5.000-7.000 ευρώ……………….εκτός του ότι μειώθηκαν οι «αλμυρές» τιμές των σύγχρονων θεραπειών – ήταν κατά τουλάχιστον 50% υψηλότερες σε σχέση με χώρες τις ΕΕ – παράλληλα αυξήθηκαν υποκοστολογημένες πράξεις ή θεραπείες που δεν είχαν λάβει ποτέ δημόσια τιμή, ανοίγοντας τη «μαύρη τρύπα» του ΕΣΥ.

Τρεις ειδήσεις που πράγματι στοχεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκτός από τα αρνητικά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και τα θετικά.

( Οι ειδήσεις αλιεύθηκαν από το πολύ καλό ιατρικής ειδησεογραφίας ιστότοπο: www.ygeianet.gr)

Διαβάζω κάθε ημέρα στις εφημερίδες, ακούω στο ραδιόφωνο και παρακολουθώ στην τηλεόραση ότι το έλλειμμα της χώρας διαρκώς αυξάνει. Και μένω με την απορία:

Αφού οι μισθοί που πληρώνει το δημόσιο έχουν περικοπεί σχεδόν κατά 30-40%, νέες προλήψεις δεν γίνονται, οι δαπάνες στην υγεία και αλλού έχουν μειωθεί, έργα δημόσια δεν γίνονται, προμηθευτές και συναλλασόμενοι με το Δημόσιο έχουν χρόνια να πληρωθούν κ.ο.κ. πως είναι δυνατό να μη μειώνεται το έλλειμμα;

Η απορία μου γίνεται θυμός όταν ακούω οικονομολογούντες να ζητούν δραστική περικοπή των δαπανών γιατί αυτή είναι η λύση. Μα αυτό έχει γίνει και η κατάσταση χειροτέρευσε. Άρα είναι πασιφανές ότι κάπου αλλού πρέπει να βρίσκεται η αιτία γι’ αυτή την εξέλιξη.

Γιατί δεν μας την λένε;