Εδώ και μήνες πληρώνω από την τσέπη μου τα φάρμακα μου. Κάποιους μήνες οι φαρμακοποιοί δεν ήξεραν τι θα γίνει με το ΤΣΑΥ και δεν δεχόντουσαν συνταγές του. Μετά που το ΤΣΑΥ μπήκε στον ΕΟΠΥΥ ( άλλη μία καλή πράξη των πολιτικών μας), οι φαρμακοποιοί αντιδρώντας στις καθυστερημένες πληρωμές και σε άλλα οικονομικά θέματα, δεν εκτελούν τις συνταγές του ΕΟΠΥΥ. 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:

Εννέα στους δέκα Έλληνες πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη την φαρμακευτική περίθαλψη τους.

Οι φαρμακοποιοί παίρνουν άμεσα μετρητά, οι φαρμακευτικές εταιρείες το ίδιο  και το κράτος εξοικονομεί σημαντικά ποσά ( αφού η διαδικασία επιστροφής χρημάτων είναι περίπλοκη και έτσι ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών δεν θα τα ζητήσει πίσω).

Όλοι λοιπόν βολεύτηκαν μια χαρά. Και το θέμα έχει εξαφανιστεί από τη δημοσιότητα (ούτε συνελεύσεις οι φαρμακοποιοί , ούτε συσκέψεις ο Υπουργός, ούτε κουβέντα τα “κανάλια”).

Συμπεφωνημένη κατάσταση; Θα έλεγα, σαφέστατα ναι.

Δίκαιη; Θα έλεγα και πάλι ναι, αφού οι βασικοί παίκτες έχουν κέρδος και ο τρίτος της παρέας, ο ριγμένος, έχει σκυμμένο κεφάλι και δεν μιλά. Η ζωή έτσι κι’ αλλιώς προχωρά δεν περιμένει. Από την άλλη, αν ο ριγμένος πολυζοριστεί, ε, τότε  μπορεί να αυτοκτονήσει ( και θα άρμοζε στην περίσταση να το κάνει με τα φάρμακα που θα τα έχει πληρώσει από την τσέπη του).

Στην προ-προηγούμενη ανάρτηση είχα γράψει για την επίθεση των μικροομολογιούχων στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλο και την εκπληκτικά ανεκδιήγητη απάντηση του γραφείου τύπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σήμερα διαβάζω στο ΒΗΜΑ της Κυριακής το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη που επισημαίνει τα ίδια πράγματα, με πιο ωραίο, καίριο και δημοσιογραφικό τρόπο.

Πράγματι, η ιστορία με τους μικροομολογιούχους και η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ είναι απίστευτα δείγματα για το που έχει φτάσει η χώρα μας.

Παρακαλώ να διαβαστεί το άρθρο του κ. Πρετεντέρη.

ΥΓ. Μετά από 2 ώρες διάβασα και την απάντηση του κ. Ε. Βενιζέλου, την οποία οφείλω να παραθέσω.

Ο κ. Βενιζέλος δεν απαντά, όμως, στο βασικό θέμα: είχε υποσχεθεί ότι δεν θα πειραζόντουσαν οι μικροομολογιούχοι και δεν το τήρησε. Ήταν τόσο μικρό το κόστος που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό τι σόι διαπραγματεύσεις έκανε. Το να λες ότι οι άλλοι απαιτούσαν και επέβαλλαν τη θέληση τους σε κάτι που είχε τόσο βάρβαρο αντίκτυπο στους πολίτες, τότε ή τους πολεμάς και εσύ με περισσότερο πείσμα και ικανότητες είτε τα βροντάς και φεύγεις. Από την απάντηση του προκύπτει ότι το μόνο που δεν είχε σκεφτεί είναι πως μπορούσε να παραιτηθεί καταγγέλλοντας τη στάση των δανειστών. Με κάτι τέτοιο θα πρόσφερε πραγματικές υπηρεσίες και οι πολίτες που θα τον συναντούσαν στο δρόμο θα του χαμογελούσαν. Με τη μανία προσκόλλησης στην καρέκλα δεν μπορείς να διαπραγματευθείς. Τον αρχικό λογαριασμό τον πλήρωσαν οι πολίτες. Τον επόμενο φαίνεται να τον έχει χρεωθεί ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος.

Πολύ συζήτηση για την δραστηριότητα του κ. Φούχτελ στη χώρα μας. Ο άνθρωπος είναι ένα είδος γεν, γραμματέα σε υπουργείο της κυβέρνησης Μέρκελ και του ανατέθηκε να εκπροσωπεί την χώρα του στην ελληνογερμανική συνέλευση, ένα άτυπο   forum, με πολλές δυνατότητες επιρροής, που ο κ. Γ. Παπανδρέου και η κα Μέρκελ αποφάσισαν να ιδρύσουν.

Ο Φούχτελ (όπως και άλλοι ξένοι) λέει αλήθειες:

• Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν μία μαύρη τρύπα στην οικονομική διαχείριση του χρήματος των φορολογουμένων.
• Η αποδοτικότητα της και γενικότερα οι επιδόσεις της στην εξυπηρέτηση των πολιτών ήταν και είναι χαμηλές.
• Η γερμανική αυτοδιοίκηση είναι καλύτερα οργανωμένη από την ελληνική και μπορούμε να μάθουμε και να αλλάξουμε τη δική μας αν συνεργαστούμε. 
• Ότι 1.000 Γερμανοί βγάζουν τη δουλειά 3.000 Ελλήνων μπορεί να είναι αλήθεια, σίγουρα, όμως, δεν είναι μομφή κατά των Ελλήνων εργαζομένων, αλλά κατά της πολιτικής ηγεσίας ( αυτής που έχει το management της τοπικής αυτοδιοίκησης και δεν έχει οργανώσει σωστά τις υπηρεσίες και την απασχόληση του ανθρώπινου δυναμικού).
• Ότι υπάρχουν δημοτικές υπηρεσίες που “απασχολούν” υπεράριθμο προσωπικό, το ότι υπάρχουν υποαπασχολούμενοι, ότι υπάρχει μία χαλαρότητα στο εργασιακό ήθος σε πολλές υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης και ότι πολλοί έχουν προσληφθεί ρουσφετολογικά δεν είναι κάτι  που δεν ξέραμε και που μας εκπλήσσει.

Επίσης, είναι γεγονός ότι ο κ. Φούχτελ προωθεί μεθοδικά τα γερμανικά συμφέροντα. Και αυτό είναι προς τιμήν του. Αν εμείς στέλναμε έναν δικό μας να κάνει ότι κάνει ο κ. Φούχτελ σε μια υποανάπτυκτη χώρα, τι θα θέλαμε να προωθεί ο άνθρωπος μας; τα συμφέροντα των τουρκικών εταιρειών ή των βουλγαρικών ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; 

Επομένως, το πρόβλημα μας δεν είναι ο κ. Φούχτελ, αλλά αυτοί που δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους και μπροστά στην κατάρρευση και στην επερχόμενη εξευτελιστική τιμωρία τους, προτίμησαν να δώσουν “γη και ύδωρ” στον Φούχτελ και στο κάθε Φουχτελοδανειστή, για να σωθούν. 

Η Ελλάδα θα έχει πάει μπροστά ( θα έχει ανακτήσει την αξιοπρέπεια της) όταν θα έχει ηγεσίες ικανές να εκτελέσουν στοιχειωδώς τα καθήκοντα τους ( όπως κάνουν οι ηγεσίες στις περισσότερες χώρες) και οι οποίες θα αποδώσουν στον κ. Φούχτελ τον μόνο ρόλο που επιθυμούμε: εκείνο του τουρίστα  που απολαμβάνει τις διακοπές του και συνεισφέρει έτσι στην εθνική οικονομία μας.

Ο μικροομολογιούχος ήταν ένας συμπολίτης μας, που τις οικονομίες του τις αποταμίευσε σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Έδωσε τα χρήματα του, για να έχει μία λογική απόδοση, βοηθώντας παράλληλα το κράτος του. Και τους κόπους του ( των περισσοτέρων τα χρήματα ήταν προϊόντα κόπου), τους υφάρπαξε με μία απόφαση το Ελληνικό κράτος (με το περίφημο κούρεμα). 

Μία μέρα μέσα στο βαγόνι του μετρό άκουσα μία νεαρή ευτραφή κοπέλα και τη μητέρα της να συζητούν με κάποιον γνωστό τους, που τον συνάντησαν τυχαία, για το πως τρέχουν να μαζέψουν χαρτιά, να μιλήσουν με δικηγόρους, να φτιάξουν ένα σύλλογο ομολογιούχων και άλλα πολλά, γιατί η κοπελιά τις οικονομίες των τριών χρόνων που είχε δουλέψει τις είχε κάνει ομόλογα. “ Δεν είναι τόσο μεγάλο το ποσό, αλλά αυτά ήταν όσα είχα μαζέψει. Δεν είναι δίκαιο αυτό που μας κάνανε” έλεγε και ξανάλεγε, διακόπτοντας την μητέρα της που με μεγαλύτερο πάθος μιλούσε και ανέλυε την κατάσταση στον γνωστό τους. Δύο γυναίκες απλές, χωρίς πλούσιο ντύσιμο ή περιποίηση, νοικοκυρεμένες και εργατικές. Και απ’ αυτές βρήκαν να “ βουτήξουν” τα λεφτά! Για να σωθεί η πατρίς, που δεν σώθηκε. Αλλά για το μεγάλο fund του εξωτερικού (με ένα από εκείνα τα τραλαλά ονόματα) λίγες μέρες μετά βρήκαν και πλήρωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια, έως την τελευταία δεκάρα.

Τώρα μερικοί μικροομολογιούχοι την είχαν στημένη, έξω από το κτίριο της εθνικής τράπεζας, και εμπόδισαν τη συνάντηση του τότε υπουργού οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλου με το διοικητή της τράπεζας ( το “εθνικής" επίτηδες γραμμένο μικρό. Ιδιωτική τράπεζα είναι). Διαβάστε το ρεπορτάζ και απολαύστε την ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΠΑΣΟΚ. Τη διάβασα και ενθυμούμενος την κοπέλα το μόνο σχόλιο που αυθόρμητα έκανα ήταν : τι να πει κανείς; Γιατί να γίνει ο "θεσμικός ρόλος” σεβαστός (αυτό μας μάρανε) όταν ο εκπρόσωπος του θεσμού περιφρόνησε και αδίκησε βάναυσα αυτούς των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι είχε αναλάβει να υπερασπίσει; Η πατρίδα μας δεν είναι μήτε οι κάμποι, μήτε τα βουνά. Είναι οι άνθρωποι της. Και όταν δεν τους σέβεσαι, δεν σέβεσαι την ίδια την πατρίδα. Κανείς, εξάλλου, δεν έσωσε την πατρίδα του βουλιάζοντας τους πολίτες της στη φτώχεια, την πίκρα και την απογοήτευση.

Οι φτωχοί δεν τρώνε υγιεινά, καπνίζουν, καταναλώνουν οινοπνευματώδη και παίζουν τυχερά παιχνίδια.

Οι φτωχές χώρες έχουν ανύπαρκτες υπηρεσίες πρόληψης και ανεπαρκείς φροντίδες υγείας.

Αυτά είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα.

Μία πτυχή του δικού μας μέλλοντος αναδεικνύει το ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Παχυσαρκία, Διαβήτης και Καρδιοπάθειες, συνέπειες της οικονομικής κρίσης

Αλλαγή της διατροφικής συμπεριφοράς μας προς το χειρότερο βλέπουν οι επιστήμονες λόγω της οικονομικής κρίσης, εκφράζοντας ανησυχία για την επίδραση της στην παιδική διατροφή, αλλά και για τις μελλοντικές συνέπειές της.

Ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε σήμερα στο οποίο παρουσιάζονται νεότερα στοιχεία που δείχνουν την προϊούσα αποβιομηχάνιση της Ευρώπης το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως των μεγάλων χωρών όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία κ.λ.π.

Στην ανάλυση των στοιχείων τονίζεται ότι αυτή η φθίνουσα πορεία είναι σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα του περιορισμού της κατανάλωσης των χωρών του νότου.

Οι πολιτικές λιτότητας περιόρισαν τη ζήτηση, οι αυξήσεις στο διαθέσιμο εισόδημα αναζωογονούν την οικονομία, οδηγώντας σε ανάπτυξη.

Πριν μερικά χρόνια αγοράζοντας Cayene θέλαμε να δείξουμε ότι πετύχαμε, ότι γίναμε πλούσιοι. Σήμερα μας κοροϊδεύουν γι΄αυτό, με ειρωνικά σχόλια για την μεγάλη αναλογία αυτών των αμαξιών στο θεσσαλικό κάμπο. Αύριο μπορεί να μας βοηθήσουν να αγοράζουμε Cayene και στην Εύβοια ή στην Κοζάνη, για να εξακολουθήσουν να είναι πραγματικά πλούσιοι αυτοί που τα παράγουν. 

Σήμερα όλους όσους συνάντησα στη δουλειά έδειχναν αμήχανοι και ανήσυχοι για όλα όσα πρόκειται να συμβούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτά που κάποτε φαινόταν απίστευτα, αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητα. Αφορούν πλέον τον καθένα προσωπικά, όχι μόνο κάποιους μακρινούς ή έστω διπλανούς. Μαζί με την οργή, φουντώνει και η αγωνία για το άμεσο μέλλον.

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει μία καλή κουβέντα στο στόμα του για το τι συμβαίνει στη χώρα, ούτε να αισιοδοξεί πως θα βγούμε από το αδιέξοδο. Είναι εντυπωσιακό. Λες και όλοι αντιλαμβάνονται πως κάτι είναι λάθος σε αυτά που γίνονται. 

Και ενώ πολλοί περίμεναν πως η οργή του κόσμου από την σκληρή πολιτική θα εκδηλωνόταν δυναμικά και με μεγάλη συμμετοχή, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Νομίζω ότι ο μακροχρόνιος εθισμός στην υποκουλτούρα του “life style” έκανε τη δουλειά του, μαζί με την επιρροή που ασκούν τα μονόπλευρα και ισχυρά μέσα επικοινωνίας.

Όμως, εκτιμώ ότι πολύ σύντομα το κυρίαρχο αίσθημα θα είναι η απελπισία. Και αυτή ίσως αποδειχθεί δυσκολότερη στην πολιτική διαχείριση της.  Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού θα φτάσει στα χαμηλότερα όρια αξιολόγησης της υπαρξιακής της αυτοεκτίμησης, ενώ όλοι θα βυθίζονται ολοένα και πιο πολύ στην περιδίνηση ενός σκοτεινότερου κοινωνικού και ατομικού αδιεξόδου. Η άποψη ότι όλα αυτά είναι προσωρινά και πως -δεν μπορεί- γρήγορα θα ξαναβρούμε την προηγούμενη ευδαιμονία μας, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο θαμπή για τους περισσότερους. 

Το γνωστό “ της γης οι κολασμένοι” θα δώσει τη θέση του στο “ της Ελλάδας απελπισμένοι”. Αν αυτή η διάθεση μας οδηγήσει εμπρός, πλάγια ή πίσω, είναι ένα στοίχημα ανοικτό σε κάθε πρόγνωση. Όμως, σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι ο απελπισμένος ή αυτοκτονεί ή τ’ αλλάζει όλα.

Διάβασα μία μεγαλύτερη αναφορά για το τι είπε η κ. Άνγκελα Μέρκελ. Και σας καλώ να τη διαβάσετε και εσείς.

Συμφωνώ, πραγματικά με τα λεγόμενα της, εκτός :

α) της μη παραδεκτής κριτικής της δημοκρατίας μας ( γιατί και οι διαδηλώσεις μέρος της δημοκρατίας είναι. Διαδηλώσεις και φασαρίες γίνονται και στη Γερμανία, π.χ. για την μεταφορά ατομικού υλικού, για την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής σε δασικές εκτάσεις κ.λ.π.).

2) της προσπάθειας της να επιρρίψει όλη την ευθύνη στους Έλληνες. Και αυτό το κάνει για να μην αναδειχθούν οι ευθύνες της στρεβλής ανάπτυξης της Ευρωζώνης και επομένως να μην αναζητηθούν ευθύνες και στην Γερμανική πολιτική. Μία τέτοια παραδοχή οδηγεί στην απαίτηση να πληρώσουν (όχι να δανείσουν) και οι Γερμανοί για τον εκτροχιασμό των χωρών του Νότου. Και φρονίμως ποιών η πρωθυπουργός τους, όπου βρεθεί και όπου σταθεί ρίχνει όλες τις ευθύνες στους Έλληνες.

Οι δικοί μας πολιτικοί πότε θα αναδείξουν αυτή την πλευρά του θέματος; 

Μ’ αρέσει η Άνγκελα Μέρκελ.  

Τα λέει όπως τα πιστεύει:

 «Δεν είναι δυνατόν να απεργούν για κάθε ιδιωτικοποίηση που πάει να γίνει στην Ελλάδα οι Έλληνες πολίτες.»

Αυτή ήταν η απάντηση της σε ερώτηση ευρωβουλευτών για την ύφεση στην Ελληνική οικονομία και την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας. 

Ελπίζω, στο πλαίσιο της διμερούς αμοιβαιότητας, της ευρωπαϊκής συνεργασίας και της διπλωματικής αβρότητας, παρόμοιες δηλώσεις να κάνει και ο δικός μας πρωθυπουργός όταν θα απεργούν Γερμανοί πολίτες ή θα καταλαμβάνουν χώρους και θα συγκρούονται με την αστυνομία για να αποτρέψουν έργα “ανάπτυξης” (π.χ. αεροδρόμια, δρόμους κ.λ.π.).

Είναι θλιβερές οι εξελίξεις. Η Ελλάδα αποσυντίθεται και αυτό θα γίνει ιδιαίτερα αισθητό στο χώρο της υγείας, όπου οι ασθενείς θα υποφέρουν και οι γιατροί δεν θα έχουν κουράγια.

Δεν αξίζαμε τέτοια μοίρα. 

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=482522

Τέλος. Η φτώχεια είναι εδώ σε όλο της το μεγαλείο.