Ήταν αργά το βράδυ, κοντά στις 11, όταν ένας ελληνικής καταγωγής άνδρας, που στεκόταν ακουμπισμένος σε μία ακακία, στο κακοφωτισμένο πεζοδρόμιο της οδού Γεωργακοπούλου, στο Χολαργό, άρχισε να τρέχει ξαφνικά και αφού προσπέρασε μία γυναίκα που κρατούσε μια πλαστική σακούλα και περπατούσε πιο μπροστά του, γύρισε απότομα, κατέβασε το φερμουάρ του παντελονιού του και της έδειξε αυτό που ήθελε να της δείξει. Η γυναίκα τρομαγμένη, έβαλε τις φωνές και ο επιδειξίας ετράπη σε φυγή, εκμεταλλευόμενος το σκότος της ώρας. Στην ημιλιπόθυμη και συγχυσμένη γυναίκα προσέφεραν πρώτες βοήθειες και παρηγοριά, κάτοικοι της περιοχής, που ανήσυχοι από τις φωνές της είχαν βγει από τα διαμερίσματα των γύρω πολυκατοικιών.

Τα παραπάνω ανέφερε με παραστατικότητα ο γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Ασφαλείας, στη σημερινή συνέντευξη τύπου στο Μέγαρο της Μεσογείων, ως απάντηση στην ερώτηση γιατί η κυβέρνηση από την 12^η Οκτωμβρίου επιβάλει πλήρη απαγόρευση εξόδου των Ελλήνων αντρών από τα σπίτια τους μετά την 8^η νυχτερινή. Προσέθεσε, μάλιστα, ότι αυτό το μέτρο δεν είναι οριστικό και πως στο υπουργικό συμβούλιο υπήρξαν και άλλες προτάσεις, όπως αυτή που προβλέπει να επιβληθεί ειδικό τέλος νυχτερινής εξόδου, το οποίο είτε θα αποστέλλεται με το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ και θα ισχύει για ένα χρόνο, είτε θα αγοράζεται από τα περίπτερα ως ειδικό αυτοκόλλητο σήμα, το οποίο αφού ξυστεί από τον αγοραστή, θα κολλιέται στο παντελόνι του, μπροστά και κάτω από τη ζώνη, έτσι ώστε αφενός μεν να μπορεί να ελεγχθεί άμεσα από τα όργανα της δημοτικής αστυνομίας, αφετέρου να αποτρέπει τον κυκλοφορούντα από τη δυνατότητα κατεβάσματος του φερμουάρ. Το αυτοκόλλητο θα δίνει τη δυνατότητα 2-4 ωρών κυκλοφορίας εκτός σπιτιού μετά την 8^η νυχτερινή. Το μόνο αγκάθι στην εφαρμογή μιας τέτοιας εναλλακτικής πρότασης είναι οι ενστάσεις της τρόικας, που πάντα είναι επιφυλακτική σ’ ότι αφορά την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα τέτοιων προσωρινών μέτρων.

Τα παραπάνω σας φαίνονται παράξενα ή τα θεωρείται λογοτεχνίζουσα ενασχόληση του συγγραφέα ή γενικά υπερβολές; Ε, λοιπόν διαβάστε την είδηση που δημοσιεύθηκε στον σημερινό τύπο. Και προσέξτε την αιτιολογία για την περικοπή των εξόδων μετακίνησης των νεφροπαθών στην προτελευταία παράγραφο του κειμένου.  (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4661052).                            

Δεν είναι ίδια με την ιστορία που έγραψα; Κόβεται το επίδομα και ως αιτιολόγηση αναφέρεται ένας νεφροπαθής, πιθανός, απατεωνίσκος στην Κρήτη. Είναι αυτή συζήτηση και επιχειρήματα σοβαρών ενήλικων ανθρώπων; Και ακόμα περισσότερο κρατικών αξιωματούχων; Πού είναι οι οικονομικές μελέτες; Που είναι οι συγκρίσεις με άλλα κράτη; Ποιο είναι το κόστος και το πιθανό όφελος; Που είναι οι εναλλακτικές προτάσεις που υπήρχαν, συζητήθηκαν και απορρίφθηκαν; Σε κάθε περίπτωση θα ήταν πιο ειλικρινές να πουν: πρέπει να κόψουμε έξοδα και οι νεφροπαθείς δεν μας πολυενδιαφέρουν. Να ήταν σίγουροι ότι περισσότερο θα τους εκτιμούσαμε ( που λέει ο λόγος).

Όσο για την περικοπή του επιδόματος τοκετού………………………

– Αυτή δεν μου άρεσε καθόλου. Είδες τι φόραγε; Δεν της πάνε.

Είναι 50 και κάτι εκατοστά, ζυγίζει 3 κιλά και 50 γραμμάρια, έχει μαζεμένα χέρια και πόδια που τα κουνά με απότομες κινήσεις. Ανοιγοκλείνει το στόμα της. Βγάζει ένα ευγενικό, λίγο παιχνιδιάρικο κλάμα. Μπήκε στη ζωή μας σήμερα το πρωί, στις 8.30 π.μ.

Το απόγευμα, ξαπλωμένη πάνω στο στήθος της μάνας της, σηκώνει το κεφάλι και κάνει σαν να να προσπαθεί να εντοπίσει ποιος της μιλά. Όταν η μάνα της με το δάκτυλο χαϊδεύει το μάγουλο της , είναι εμφανές το πόσο χαλαρώνει και φαίνεται σαν να λέει μέσα της: “καλά είμαστε”

– Τι μου λές τώρα; Είμαι εγώ για τέτοια;

Είναι ενδιαφέρον γύρω απ’ αυτό το ανθρωπάκι  ( και άλλα παρόμοια που παρακολούθησα το πρωί) να μαζεύονται μεγάλοι άνθρωποι ( οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και τα αδέλφια) και με βουρκωμένα μάτια χαρούμενα το παρατηρούν. Η απόλυτη εξουσία, η απόλυτη υποταγή. Ένα τόσο δα πραγματάκι γίνεται ό,τι πιο σημαντικό βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι. Μυστήρια πράγματα ( Ωραία, όμως, μυστήρια).

-Διώξτους όλους. Δεν είμαστε πιο καλά οι δύό μας;

Καλώς ήλθες λοιπόν Νικολέτα ( αν σ’ αυτό το όνομα καταλήξουν οι γονείς σου). Να είσαι καλότυχη με σταθερή και καλή περπατησιά σε αυτό το διάβα σου.

Σ’ευχαριστώ που μ’ έκανες παππού σου.

Χθες το πρωί βγήκα με τη γυναίκα μου να ψωνίσω κάτι απαραίτητο που δεν ήταν φθηνό. Μπήκα στο μαγαζί, όχι από τα συνηθισμένα, με ρούχα ή άλλα παρόμοια. Ακριβά προϊόντα πουλούσε. Όση ώρα η γυναίκα μου ασχολιόταν να κοιτάζει τα διάφορα αντικείμενα, εγώ χάζευα ασκόπως, πότε την κίνηση έξω στο δρόμο, πότε κάποιο από τα προϊόντα που ήταν εκτεθειμένα στις βιτρίνες του μαγαζιού. Άθελα μου πήρε το μάτι μου πάνω στον πάγκο, μπροστά από το γραφείο – ταμείο, το ειδοποιητήριο που είχε στείλει η εφορία προς τον ιδιοκτήτη για την έκτακτη εισφορά, κάτι που το έχουν λάβει οι περισσότεροι το τελευταίο διάστημα. Τι ήθελα να το δώ. Μου χάλασε όλη την ημέρα. Γιατί, ο μεν ιδιοκτήτης είχε δηλώσει για το 2010 ετήσιο εισόδημα 5.200 ευρώ, η δε γυναίκα του 10.400 Ευρώ. Το ξανακοίταξα, με τρόπο, αρκετές φορές. Ναι δεν έκανα λάθος. Ο ιδιοκτήτης την έβγαζε με λιγότερο από 450 ευρώ το μήνα και η γυναίκα του με 880 ευρώ. Φτώχεια καταραμένη. Τι να σου κάνει το ακριβό μαγαζί, το rolex στο χέρι, το καλό πουκάμισο. Τη φτώχεια του διασκέδαζε με αυτά.

Ποιος φταίει γι΄αυτό; Οι πολιτικοί, ο λαός, οι νεφελίμ;

Είναι ανικανότητα ή ηθελημένη πρακτική αυτή η “αδυναμία” δίκαιης φορολόγησης;

Οι κουρτίνες ανάμεσα στα κρεβάτια των θαλάμων των νοσοκομείων ή αυτές που χρησιμοποιούνται στα εξωτερικά ιατρεία για να απομονώσουν τον ένα εξεταζόμενο από τον άλλο, συχνά είναι μολυσμένες με δυνητικά επικίνδυνα μικρόβια, όπως π.χ. ορισμένα που είναι ανθεκτικά στα αντιβιοτικά. Αυτή η διαπίστωση έγινε μετά από έρευνα επιστημόνων από την Ιόβα των Η.Π.Α.

Η είδηση είναι αξιομνημόνευτη, γιατί στην καθημερινή ρουτίνα, δεν δίνεται προσοχή σε κάτι τέτοιο. Και όπως αναφέρουν οι ερευνητές, οι γιατροί ή το νοσηλευτικό προσωπικό που πιάνει και τραβά τις κουρτίνες και στη συνέχεια πιάνει τον ασθενή για να κάνει κάποια ιατρική πράξη, μπορεί εύκολα να του μεταδώσουν τα μικρόβια που έχουν κολλήσει στα χέρια τους από τις κουρτίνες.

Η καλύτερη προστασία από μια τέτοια επιβάρυνση των ασθενών είναι το πλύσιμο των χεριών μετά την επαφή με την κουρτίνα και πριν την επαφή με τον ασθενή. Όσον αφορά το συχνότερο πλύσιμο και την αποστείρωση των κουρτινών, οι ερευνητές εκφράζουν επιφυλάξεις για τον κίνδυνο που μπορεί να συνοδεύει μιά τέτοια πρακτική, στο βαθμό που αυτή μπορεί να συμβάλει στην επικράτηση των ανθεκτικότερων μικροβίων.

Βέβαια, στην καθ΄ ημάς πραγματικότητα, καλά είναι να ρωτάμε και να επιβάλουμε την τακτική καθαριότητα των κουρτινών στα νοσοκομεία μας ή τα ιατρεία μας, γιατί νομίζω ότι αυτή γίνεται πολύ σπάνια. Όπως σπάνιο είναι το φαινόμενο του συχνού πλυσίματος των χεριών.

Απορροφημένοι με τα δικά μας, έχουμε ξεχάσει τον έξω κόσμο. Και, όμως, και εκεί τα πράγματα δεν είναι καλά για το κράτος πρόνοιας. Ο χώρος της υγείας βασανίζεται από νέα μέτρα , περικοπές κ.ο.κ. 23.000 νοσηλεύτριες βγήκαν στους δρόμους στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια, γιατί τους περικόπτουν εργασιακά δικαιώματα τους.

Από την χειμαζόμενη Ελλάδα, στέλνω χαιρετισμό στις αγωνιζόμενες νοσηλεύτριες ( για να απαλύνω την εγχώρια μονότονη θλίψη).

Όλοι αναφέρονται στα νέα μέτρα και οργίζονται με τις επιδράσεις που αυτά θα έχουν στη ζωή τους. Συμφωνώ μαζί τους και μοιράζομαι τις αγωνίες τους. Όπως έχω δηλώσει, νομίζω ότι οι κυβερνώντες ( τρόικα και κυβέρνησή) έχουν αποφασίσει να σηκώσουν όλες τις καταθέσεις των Ελλήνων ( με εφορία, έκτακτα μέτρα, τακτοποιήσεις και ότι άλλο τρόπο σκεφθούν ως προκάλυμμα γι’ αυτό που κάνουν). 

Όμως, ένα πράγμα θεωρώ εξαιρετικά βαρύ και δεν μπορώ να το συγχωρέσω: την με σύστημα και με επιμονή προσπάθεια καταρράκωσης του ηθικού και των αντιστάσεων των πολιτών. Τη συστηματική ενστάλαξη απαισιοδοξίας και φόβου, όπως αυτή γίνεται μέσω διαροών, φημών και προβολής τους από τα ΜΜΕ.

Αυτό δεν μπορώ να το συγχωρέσω.

“Σύμφωνα με άρθρο που προστέθηκε Παρασκευή μεσημέρι (13:00) στο Σχέδιο Νόμου “Περί Κοινωνικής Οικονομίας και Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας” και ψηφίζεται την ερχόμενη εβδομάδα από τη Βουλή προβλέπεται:…. να αναγράφεται στις συνταγές των γιατρών η φαρμακευτική ουσία και όχι το εμπορικό όνομα του φαρμάκου" 

Αυτά ανακοινώθηκαν πριν λίγες ημέρες και παρουσιάστηκαν και απ’ αυτό το ιστολόγιο.

Αντέδρασαν οι φαρμακοβιομηχανίες, θα δώσουν στο κράτος περισσότερα χρήματα επιστροφή και ο υπουργός απέσυρε το σχετικό άρθρο.

Έχετε κάποιο σχόλιο; Εγώ, ουδέν.

Προχθές όλο το πρωινό το πέρασα μέσα στους χώρους του χειρουργείου. Από τις 10π.μ. και μετά, σιγά -σιγά στην αρχή, πιό γρήγορα στη συνέχεια μία ασυνήθιστη κινητικότητα παρατηρούσες στους διαδρόμους. Σε κάθε γωνιά, μέσα ή έξω από τις αίθουσες οι νοσηλεύτριες κρατώντας στα χέρια τους τον αναλυτικό λογαριασμό της μισθοδοσίας τους, μιλούσαν πότε σιγανά μεταξύ τους ( οι φιλενάδες) πότε δυνατά σε ομήγυρεις. Οι περισσότερες δήλωναν πως “δεν είναι δυνατόν”, “δεν τα βγάζω πέρα”, “ξεφτιλα” κ.λ.π. Οι άντρες λίγο πιό ρεαλιστές, κοσμούσαν με τα αρμόζοντα επίθετα τους πολιτικούς, πρώτα τους κυβερνώντες και μετά όλους τους άλλους.

Τι είχε συμβεί: τους είχαν περικόψει τους μισθούς τόσο πολύ με κάτι “ αχρεωστήτως καταβληθέντα” και κάτι “εισφορές”  που ήθελες δεν ήθελες απορούσες πως μπορούσε να γίνει αυτό. Γιατί πραγματικά αν μία νοσηλεύτρια με πολύχρονη υπηρεσία παίρνει 15νθήμερο 300 ή 400 ευρώ, τότε η κατάσταση έχει ξεφύγει. Πολλές έχουν παιδιά σε ηλικία σπουδών, άλλες έχουν στεγαστικά δάνεια, κάποιας ο άντρας έχει απολυθεί κ.ο.κ. Πως θα ζήσει αυτός ο κόσμος;

Το θέμα είναι ιδιαζόντως ειδεχθές, γιατί οδηγεί στην εξαθλίωση μία κοινωνική ομάδα με σημαντικό έργο, αλλά και το σπουδαιότερο: με εξειδικευμένη και ανθυγιεινή εργασία.

Το θέμα γίνεται περισσότερο αηδιαστικό, γιατί αυτές οι γυναίκες και άνδρες, πληρώνουν εκτός των άλλων και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις της Λιάνη και των άλλων αεροσυνοδών, των ιπτάμενων, των επίγειων, των εισαγομένων, των τυφλών που είδαν το φως τους και των αναπήρων που πήραν τη σεζλόγκ τους και περπάτησαν στις παραλίες. Αυτές οι λειτουργοί της υγείας ( και όχι απλά εργαζόμενες) πληρώνουν τα σπασμένα του κάθε βλαχοπίθηκου του Life style και του κάθε λαμόγιου που εξακολουθεί να ζει σ΄αυτή τη χώρα.  

Προσπάθησα να απαλύνω τις μαύρες σκέψεις τους με αστεία ή κουβέντες παρηγοριάς. Τίποτε. Δεν καταπίνεται αυτό που συνέβει ( Και ακόμα περισσότερο αυτό που θα συμβεί).

Την άλλη ημέρα, από περιέργεια, πήγα να δω και εγώ τι γίνεται με τη μισθοδοσία μου. Λοιπόν, καμία έκπληξη : και ο δικός μου μισθός θυσία στην αλληλεγγύη: 480ευρώ λιγότερα το μήνα οι απολαβές μου. 

Δεν έχει τέλος η κατρακύλα. Και τι να πουν οι άνεργοι, οι φτωχοί, αυτοί που έχουν κάποιο μειονέκτημα. Ζούμε μία κοινωνική καταβαράθρωση. Θα επιζήσουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά αυτοί που μας κυβέρνησαν και οι παρατρεχάμενοι τους δεν θα νοιώσουν καμία συνέπεια; Θα κάνουν την αυτοκριτική τους και όλα καλά;